Meditation...

Terwijl haar ogen gericht waren op wat er achter haar gebeurde, sneakte Erica de slaapzaal in. Rond de middag mochten ze er eigenlijk niet komen, niet op zo'n zonnige dag als deze maar nu het zo rustig was wou ze er graag gebruik van maken. Dit soort momenten kwamen niet elke dag voor en ze greep elke gelegenheid aan om hier alleen te zijn. Op dat soort momenten hoefde ze het schild niet op te trekken van haar favoriete anime-characters. Soms wist ze niet zeker meer of het nou een deel van haar was, of dat het gewoon iets was wat ze bewust deed. Amulet Heart, Amulet Spade, Amulet Clover en Amulet Dia - allemaal waren ze nu deel van haar leven, zo niet deel van haar.
Toen ze zich ervan overtuigd had dat er niemand anders was ging ze rustig op haar bed zitten, waar met simpele letters haar naam in gegraveerd stond. Wie weet mocht ze ooit een nieuw voeteneind maken, dan kon ze haar naam in mooie krullerige letters erop zetten. Tot die tijd wist wel iedereen dat dit haar bed was. Snel keek Erica nog naar de deur, en nadat ze overtuigd was dat er niemand binnen zou komen sloot ze haar goudgele ogen en ademde diep in, en daarna diep uit. Op het moment dat ze diep uitademde begon haar roze haar te wapperen, en haar kleren te ritselen. Bij elke ademteug leek ze rustiger te worden, en langzaam begon ze met haar handen de vorm van een bol te maken in de lucht. Maar in plaats van dat de bol verscheen tussen haar dunne vingers, vormde de bol zich om haar heen. Alleen zij kon merken dat die er was, wind en lucht waren nou eenmaal een niet zichtbare kracht. Erica kon voelen dat de bol, naarmate hij dikker begon te worden, haar de lucht in tilde. Ongeveer een halve meter boven haar bed bleef ze zweven.
Nadat ze het idee had dat de wand van de bol dik genoeg was om ook het geluid van buitenaf - en binnenuit - te weren opende ze haar ogen en glimlachte ze. Uit de tas die ze over haar schouder had gehangen pakte ze een boek en begon haar studie over het element Lucht te leren. Ze was zo geconcentreerd dat ze niet merkte dat iemand ook naar binnen liep, en doordat haar bol geluiddicht was kon ze diegene ook niet horen...

[Kom gezellig langs ;D]

Zijn hand glijdend over de trapleuning terwijl hij omhoog liep, had geen flauw idee waar hij heen liep. Maar aangezien de gangen vol waren geweest met mensen, de kamers in zijn ogen te klein waren en de mensen te druk was hij rond gaan lopen. Zijn lichaam gehuld in losse en breedogende kleding, de brede kraag ontblote zijn nek. De witte band rond zijn hoofd stak scherp af bij zijn lange haar, de loshangende banden ervan hingen al even leveloos naar beneden. 'God oh god,' mompelde hij toen zijn blik even naar beneden schoot over zijn schouder en zijn passen inhield toen hij het vrolijke meisjes gegil hoorde. Iets wat in zijn ogen eerder een snijdend geluid was, dan iets vrolijks om genietend naar te luisteren. Met een zachtte zucht liep hij door, zijn vrije hand rustend op het gevest van het lange, dunne zwaart. De eerste deur die hij tegen kwam schreeuwde bijna naar hem om hem open te drukken. Een roep die verhoord moest worden. Zonder verder acht te slaan op alles wat beneden gebeurde drukte hij de klink in, stapte naar binnen en sloot de deur achter zich weer. Met zijn hoofd bijna steunend tegen het hout van de deur leek hij uit te rustten alsof er net een vermoeiende ontsnappingspoging achter de rug was. Sloompjes draaide hij zich om, om voor de deur te blijven staan en met ietwat opgetrokke wenkbrauwen naar het zwevende meisje te staren. Het kwam niet in hem op dat hij in de meisjes kamer was beland, een detail dat voor hem met zijn verleden onbelangrijk was. Zijn hoofd kantelde wat schuin, liet zijn paarskleurige ogen naar de lege ruimte tussen het meisje en het bed glijden. Weinig mensen in de tenten hadden een afwijking zoals hij, dus het was voor Morgan altijd boeiend geweest om toe te zien wat andere konden. Zijn sloffende passen brachten hem naar het bed tegenover het meisje, plofte daar neer. Dit mens was stil, leek amper te bewegen en leek haast te slapen in haar positie. Perfect om iemand te observeren, zolang ze maar hierin bleef vond hij het goed. Met zijn armen hangend tussen zijn benen staarde hij op naar het meisje. Starend naar de gesloten ogen alsof hij haar wilde lezen van alles wat ze was en deed.

Na iets meer dan een minuut legde Erica haar boek op haar schoot, en zuchtte zacht. Het was beter om eerst nog wat ademhalingsoefeningen te doen voor ze hiermee begon, anders kon ze de technieken die uitgelegd stonden nooit goed uitvoeren. Ze sloot haar ogen weer en begon kalm in en uit te ademen, in het ritme van haar hart.
Iets haalde Erica uit haar concentratie. Ze kreeg het gevoel dat iemand naar haar zat te kijken, de haartjes in haar nek prikkelden. Het was geen speciale kracht, het was meer een gevoel dat nog wel eens klopte. Enigszins verward opende ze haar goudgele ogen, en schrok zich een ongeluk. Door de schrik gleed het boek van haar schoot, door haar bubbel heen en viel op haar bed met open bladzijden. Op het bed tegenover die van haar zat een jongen. Een jongen, in de meisjesslaapzaal. Hoe lang zat hij daar al naar haar te kijken? Nog belangrijker, hoe lang zat zij al in haar bubbel? Een korte blik naar haar horloge vertelde haar meer dan genoeg. Ze had bijna een uur als in trance gezeten. De jongen tegenover, nou ja, meer onder haar staarde naar haar. Hij had paarse ogen en haar, dat tot over zijn schouders hing. Een witte band zat strak om zijn hoofd, en hij had een zwart pak aan. Aan zijn lengte te zien, zijn uitstraling en zijn gezicht was de jongen al flink wat ouder dan zij was. Minstens vier jaar. Erica kon zien dat hij knap was, al deed het haar niets. "Hallo," zei ze zachtjes. Meteen daarna bedacht ze zich dat doordat haar bubbel geluiddicht was, hij haar net zo min kon horen als zij hem. Met een paar vlugge handbewegingen en wat gefluister zorgde ze dat de bel om haar heen zo dun werd dat geluid er doorheen kon komen. "Hallo," zei ze opnieuw, iets minder zacht dan daarnet. Zou ze hem durven vertellen dat de meisjesslaapzaal eigenlijk verboden gebied was voor jongens?

Luna was met haar kleine koffertje naar boven gelopen. In het koffertje zaten enkel wat kleren. Voor het grootste gedeelte rokken en jurken. Een broek was niet echt geschikt met een lange staart die aan je kont bungelde. Het was bende ondertussen in alle drukte uitgebarsten. Daar hield ze niet zo van ze was liever alleen in alle rust. Ze keek even rond in de gang en ontdekte snel een deur waar met metalen letters geschreven stond. meisjes kamer. Verboden voor jongens Daar kon ze haar spullen dus kwijt. Ze opende de deur en zag een jonge staan. huh jongens waren toch verboden dacht ze diep in zich zelf. Het maakte haar ook niet echt uit. Of jongens nu om de haver klap binnen liepen of niet. Zo lang ze er maar niet waren als ze zich omklede.

Ze liep naar binnen en keek even rond. Allemaal de zelfde bedden op een rij. De een slordig op gemaakt de ander netjes. Pas toen ze goed rond keek zag ze het roze harig meisje. Ze leek wel in de lucht te zweven. Ze keek nog eens goed naar het meisje zweefde ze echt. Ze kon geen draadjes of iets in die dergelijke vorm ontdekken. Ze keek even naar de jongen en die keek net zo geïnteresseerd naar het meisje als zij. Ze zweefde dus echt. Ze was dus niet de enigste freak dit meisje had ook krachten. Ze bleef even het meisje aandachtig bekijken. toen het meisje opeens op bed plofte schrok ze zo dat een straal water uit haar handen spoot. Het spoot tegen de rug van de jongen aan die even aandachtig had staan kijken als haar. Waardoor zijn hele rug zijeke nat was. "Sorry Sorry" Riep ze hard terwijl ze op de jongen afliep. Over heel haar hand toverde ze een dun laagje vuur. Waarmee ze vlak boven de kleren van de jongen bleef zweven om ze droog te maken. Toen ze de klaar was keek ze de jongen diep in zijn ogen. Hij had echt mooie ogen. "Sorry, nu is het weer droog" zij ze zachtjes terwijl kleine traantjes haar ogen vulde. Waarom moest dit nou gebeuren. Nu zou ze op de eerste dag al freak worden genoemd. Gelukkig zou ze niet de enigste zijn

Genietend van de rust leunde hij met zijn ellebogen op zijn knieën, waarbij zijn handen losjes ineen geslagen tussen zijn benen naar beneden hingen. De brede witte kraag rond zijn nek hing slapjes wat naar beneden. Tussen een paar paarse lokken door had hij zijn starende blik nog steeds op het rustige beeld van het meisje gericht. Nog steeds in stilte, iets wat hij totaal geen probleem vond. Er veranderde niets aan zijn emotieloze gezicht toen de ogen van het meisje opeens open leken te gaan, en de goudkleurige irissen met pupil hem verschrikt aantstaarde. Dat het boek naar beneden viel was amper iets wat hij opmerkte, staarde alleen maar droogjes terug. Zijn haar in een losse staart gebonden laag in zijn nek, waarbij deze over zijn schouder naar voren hing. Haar lippen bewogen, het enige wat hij hoorde was zijn eigen, kalme ademhaling. Zonde, ze kwam in beweging. Zijn aandacht meteen verslapt rechtte hij zijn rug wat, waarbij zijn hoofd omdraaide naar de deur die geopend werd. Zijn humeur werd weer naar beneden gehaald toen een tweede meisje binnen kwam lopen. Hoewel haar aanzicht anders was, was hij eigenlijk veel te veel gewend. Opgegroeit in een circus kwam je de raarste types tegen, en was hij nog de normaalste. Alleen zijn helderblauwe ogen schoten terug naar het meisje in de lucht toen deze haar stem de heilige stilte verbrak. Zijn ogen verden met een ruk vergroot toen de koude rillingen door zijn ruggengraat schoten, van het ene op het andere moment zijn rug doorweekt was. Met een al even snelle handeling die je niet bij zijn eerste, lome reacties had verwacht was hij overeind geschoten. Voor een moment verblind door de paarse lokken voor zijn ogen merkte hij niet dat het meisje die haar verontschuldigend bijna tegelijkertijd uitgeroepen had toen ze de waterstraal op hem afgericht had dichterbij was gekomen. Zijn lichaam verstijfde geheel toen hij het gestalte van het meisje achter hem zag staan, voelde haast hoe haar handen een klein stukje boven zijn kleding bleven zweven. Met een afwezige blik in zijn ogen staarde hij strak voor zich uit, was het zwevende meisje alweer half vergeten. Zijn lichaam verstijfd, probeerde zo stil mogelijk te blijven staan om de mogelijkheid dat haar handen hem zouden aanraken klein zou blijven. Voorzichtig draaide hij zijn hoofd om toen haar handen weer leken te zakken, draaide hierbij even langzaam zijn lichaam mee waarbij zijn benen een stap van het gehele gezeldschap af zette. Waarom ze hem nat had gemaakt wist hij niet, maar zijn zoektoch naar rust was hierbij weer begonnen. Zijn ogen starend in die van haar, luisterde maar met een half oor naar haar tweede verontschuldiging. Met een kalme beweging waarbij hij dwong zijn lichaam weer langzaam te ontspannen haalde hij zijn hand omhoog om deze door de paarse lokken bij zijn gezicht te laten gaan, sloot hierbij voor een moment zijn ogen. Toen hij zijn ogen weer opende schoten ze terug naar het meisje, voelde zijn maag samentrekken toen hij haar eigen reactie op dit alles opmerkte. De hand die door zijn haar was gegaan bewoog door naar haar hoofd, om tussen haar opstaande oren zachtjes op haar kruin te kloppen. 'Het is al goed, mejuffrouw,' beantwoorde hij haar woorden uiteindelijk een stuk later, liet zijn hand voor een moment op haar hoofd liggen. Toen deze zich weer terug trok kropen zijn ogen door de kamer, zagen de koffers en de bedden nu pas echt. 'Wat is dit?' klonk zijn stem weer zacht zoals daarnet, nergens was er in zijn gelaat een spoor van sarcasme te zien. Dat dit de meisjes slaapkamer was, drong nog steeds niet tot hem door.

Zodra Erica bewoog zag ze dat de aandacht van de jongen niet meer volledig naar haar uitging, iets wat ze eigenlijk als een opluchting beschouwde. Ze werd altijd nerveus als ze continu werd aangestaard, en al helemaal door jongens. Die hadden ten slotte niks in haar buurt te zoeken, ze had toch geen interesse in de liefde. Er was nog nooit iemand geweest die haar een schok had bezorgd van spanning, of die haar volledig uit het veld zou slaan. De liefde was niet echt voor haar weggelegd, had ze besloten. De jongen keek om en leek haar te zijn vergeten. Erica's ogen lieten de opluchting zien, terwijl de rest van haar gezicht in de plooi bleef.
De deur opende, en een nieuw meisje stapte naar binnen. Die zou nu vast ook hier in het weeshuis komen wonen... Ze was iets ouder dan Erica, zo te zien was ze ongeveer 16 jaar, met bruin haar en zo te zien had ze een paar pluizige oortjes. Blijkbaar was ze geschrokken van het feit dat zij aan het zweven was, want ze spoot een straal water op de oudere jongen die meteen opstond. Het meisje rende op de jongen af, "Sorry, sorry" roepend. Ineens merkte Erica op dat het meisje een lange staart had, die goed paste bij haar oren. Met haar hand ging het meisje langs de rug van de jongen, en vanaf haar hoge positie kon ze de vlammen om haar hand zien zitten. Dit meisje had de beheersing over twee verschillende elementen? Dat was interessant, zij had alleen de beheersing over wind en lucht. Het meisje verontschuldigde zich nogmaals, en nu sprak de jongen ook. "Het is al goed, mejuffrouw," zei hij waarna hij rondkeek. "Wat is dit?"
Erica, die zich stil had gehouden bij de plotselinge gebeurtenissen die de jongen met zich meegebracht leek te hebben, bedacht zich zich dat zij er ook nog bijzat. Nouja, bijzat... ze hing een halve meter boven haar bed en hoewel het comfortabel was, was het niet echt beleefd. Langzaam liet ze zich op haar eigen bed zakken, en keek de twee nieuwe mensen aan. "Dit is de meisjesslaapzaal," zei ze kalm tegen de jongen. Het was een stuk makkelijker om te doen alsof ze met Miki een Chara-change gedaan had, zodat haar persoonlijkheid cool en kalm was. "Mijn naam is Erica, en volgens mij zijn jullie hier beiden nieuw. Jullie zijn ouder dan de gemiddelde kids die hier nieuw komen," merkte ze op.

[inspiloos -.-]

Luna bleef de jongen strak aan kijken. nog steeds twinkelde kleine tranen in haar ogen. Waarom was ze toch altijd zo onzeker. Soms leek ze een klein kind. Het was ook niet vreemd als je bedacht dat je al meer dan 32 weeshuizen had gehad en bij elke er letterlijk uit werd getrapt. Nooit geleerd hoe je normaal moest reageren. Met een kleine beweging van haar vingers toverde ze haar tranen weg. De jongen voor haar had ondertussen zijn boven op haar hoofd gelegd 'Het is al goed, mejuffrouw,' sprak hij kort. Zijn hand bleef daar even liggen. Een zacht geluidje ontsnapte uit haar mond. Het was als het spinnen van een kat. Maar dan het geluid van een wolf. Dat was het enige wat mensen aan haar leuk vonden. Haar als een lief schattig hondje behandelen. De jongens tenminste. De meisjes vonden het op het begin wel leuk tot de jongens er achter kwamen. Dan werden ze meestal stik jaloers en dan stond ze binnen de korte keren weer op straat. Waarom ging ze niet gewoon bij een roedel wolven leven. Die waren een stuk gemakkelijker. Daar hoefde je niet te denken enkel op je instinct af te gaan. Opeens hoorde ze de jongen zeggen. "Wat is dit?" Ze keek de jongen weer even kort aan ze wilde al antwoorden maar het zweefde meisje, wat ondertussen was gaan zitten was haar al voor. "Dit is de meisjesslaapzaal," sprak ze rustig "Mijn naam is Erica, en volgens mij zijn jullie hier beiden nieuw. Jullie zijn ouder dan de gemiddelde kids die hier nieuw komen," vervolgde ze " Luna is de naam" sprak ze kort terwijl ze een onderdanige houding aan nam van een wolf. Weer zo iets wat ze enkel deed van uit haar instinct. "en ja ik ben nieuw. Vanochtend letterlijk voor denk ik 33 keer de auto uit geschopt op weg naar het zoveelste weeshuis" ver volgde ze. Een kleine gaap ontsnapte uit haar mond. Ze keek even rond en zag dat het bed langs erica vrij was. Ze ging zitten en trok haar benen op en sloeg haar staart om haar benen heen. Zo bleef ze aandachtig naar erica en de jongen kijken.

Zonder enige emotie had hij de vraag gesteld, zijn ogen door de kamer heen laten gaan waarbij er ergens in zijn achterhoofd een lampje ging branden. Het meisje dat zweefde daalde langzaam op haar bed, waarbij Morgans helderblauwe ogen zich op haar richtte. Toen ze zijn vraag beantwoorde bleef hij haar in eerste instantie alleen maar aankijken. 'Ahaa,' klonk zijn ietwat droge reactie daarna, waarbij zijn wenkbrauwen wat omhoog kropen. 'Dat verklaard wel wat,' klonk het daarna haast verontschuldigend en zijn mondhoeken zich lichtjes omkrulde in een glimlach. Toen ze zich voorstelde daalde zijn hoofd zich langzaam, haast alsof hij een lichtte buiging maakte. Zijn aandacht ging over naar het meisje naast zich dat zich ook voorstelde als Luna. 'Als iedereen zich voorstelt; Morgan,' mompelde hij wat zachtjes, had zijn armen losjes over elkaar geslagen waardoor de zwarte kimono wat kreukelde. Terwijl Luna sprak draaide Morgan zich om naar het bed waarvan hij af gesprongen was en controleerde of deze nat was. Toen dit niet het geval was zakte hij weer rustig terug, zette zijn hield op de rand en leunde met zijn kin op zijn hand waarvan de elleboog op zijn knie steunde. 'Dat is spijtig om te horen,' zijn helder blauwen ogen waren op LUna gericht, waarbij een vage glimlach op zijn lippen rustte. Aangezien zij de vraag al had beantwoord voelde hij niet de drang om zijn eigen verhaal hardop te spreken, vertelde het wel als het gevraagt werd. Ondanks dat hij nu wijzer was en wist dat dit de meisjes slaapzaal was, zag hij niet de haast om te vertrekken en de overvolle gangen door te lopen. Daarvoor in plaats richtte hij zijn aandacht op Erica, staarde haar in eerste instantie alleen maar zwijgend aan. 'Wat was je eigenlijk aan het doen, als ik u vragen mag,' stelde hij zachtjes zijn vraag, had zijn hoofd wat gekanteld om haar aan te blijven kijken.