Mizore. ;;

Onderwerp: Mizore. ;; di apr 12, 2011 7:59 am

× MIZORE ×

Naam: Mizore Hayashi
Leeftijd: 15 years
Geslacht: Vrouwelijk ♀
Geaardheid: Hetero.
Uiterlijk: Bruin haar, bruine ogen, blanke huid.
Partner: Soul, ichiban no takaramono.
Kinderen: ~
Ouders: Not here. ×
Andere familie: Not here. ×
Vrienden: Zie × FRIENDS ×.
Power: Electricity => Strongest move: Railgun.
Verleden: Zie × PAST ×.

× PAST ×
You have to know the past to understand the present.

Ik werd ziek. Ik wist niet dat alles op dat moment zou veranderen. Ik was tien jaar. Net geworden. En mijn leven zou nu compleet veranderen.
Moeder riep de dokter erbij. Ik was rood en lag op mijn bed. Ik voelde hoe mijn hartslag steeds hoger leek te worden. Wanneer iemand mij aanraakte, kreeg deze een statisch schokje. Niemand wist precies waarom.
De dokter onderzocht me. Hij voelde mijn hartslag, de statische schokjes negerend. Mijn hartslag was te hoog. Hij riep mijn moeder bij zich, begon tegen haar te praten. Maar ik hoorde het niet. Het enige wat ik meekreeg, was dat vreemde gevoel wat zich door mijn hele lichaam verspreidde en deze pijn veroorzaakte. Mijn lichaam verzette zich ertegen, maar hetgeen wat het gevoel veroorzaakte was sterker.
Ik werd steeds sterker, maar tegelijkertijd ook steeds zwakker. Mijn moeder durfde me niet aan te raken, bang een schok te krijgen. Het was haar opgevallen dat de schokken steeds sterker werden. En daar was ze bang voor. De dokter had onderzoek gedaan en haar iets verteld. Sindsdien keek ze me enkel bang aan en smeekte ze tot iemand die ik niet kon zien.
‘Alsjeblieft.. Laat haar normaal zijn.’

En toen was alles over. Hoe lang had ik wel niet gelegen? Dagen, weken? Maanden? Ik kroop overeind en voelde hoe mijn spieren stijf waren. Ik legde mezelf op mijn buik en zette me toen op mijn knieën, om vervolgens wankelend op te staan. Vreemd genoeg bleef ik staan, al wankelde ik nog wel wat op mijn benen. Mijn moeder keek me geschrokken aan, haar ogen groot. Ik voelde mijn armen, handen en vingers wel tintelen, maar zocht er niets achter. Wist ik veel dat zij de elektriciteit daaroverheen zag rollen.
‘Je..’ fluisterde ze. Ze liet het dienblad met eten en drinken op de grond vallen en rende weg. Ik bleef daar staan, met grote ogen. Tranen vulden mijn ogen en ik wilde mijn handen op mijn gezicht leggen, toen ik zag waar ze bang voor was. De elektriciteit was een beetje gestopt met naar buiten komen, maar nog altijd gleed het over mijn vingertoppen. Ik was bang. Ik had hulp nodig. Een moeder die om me gaf, een vader die me moed in sprak. Maar ook zij waren bang. Ik viel op mijn knieën neer, keek naar mijn handen.
‘Kijk..’ hoorde ik Moeder toen fluisteren. Ik keek op, mijn gezicht vol tranen. Mijn vader keek naar me. De elektriciteit was gestopt met naar buiten komen, dus hij zag niets. “Het doet pijn, mama,” fluisterde ik zachtjes, mijn stem gevuld met pijn. Mijn stem sloeg over bij het uitspreken van deze woorden. Maar het enige wat ze me gaf was die blik van afschuw.. Alsof ik een monster was.

En zo kwam ik hier terecht. Ze hadden me na overleg in de auto gezet en hier voor de deur neer gezet. Ik kreeg geen knuffel, geen kus. Geen traan werd er om me gelaten. Ze keken me enkel aan.
‘Dit is je nieuwe thuis.’
En met die woorden lieten ze me hier achter. Gebroken, bang voor mezelf.

× FRIENDS ×
Truly great friends are hard to find, difficult to leave, and impossible to forget.

× SOUL
× MiSAKA {Geen account!}