Why the internet is better.

Mayhem liep rustig door de gangen van Degree. Ze was op weg naar de bibliotheek, op zoek naar het boek over haar nieuwe spel. Het spel was al minstens drie maanden uit, maar ze had geen geld gehad om hem te kunnen kopen. En ze had eerst op het internet willen zoeken, maar haar internet deed het niet. Ze had voor vijf minuten daar gezeten terwijl ze het toetsenbord honderden keren tegen haar hoofd aan knalde, in de hoop dat het dan zou werken. Daarna probeerde ze nog even iets technisch waarna ze erachter kwam dat het signaal erg zwak was. En ze kon niet langer wachten, vandaar dat ze in blinde wanhoop in de bibliotheek ging zoeken. Dan was het alleen nog hopen dat ze dat boek zouden hebben. Vast wel, sprak ze zichzelf toe.
Ze stapte de ruimte binnen. De sfeer was meteen helemaal omgekeerd en je kon er een naald horen vallen. Stilletjes sloop ze naar binnen, op weg naar de boeken kasten. Al gauw vond ze de afdeling die met games had te maken en ze keek er even doorheen. Haar ogen vielen elke keer op de titel van het boek terwijl ze langs liep maar ze kon het hare er niet tussen zien staan. Haar irissen vlogen over de titels heen terwijl ze haastig verder liep. Ze pakte de boekenkast vast aan de zijkant en draaide er behendig omheen, zonder voor een moment te stoppen. Ze liep dus zo de volgende rij in en keek daar ook tussen de titels. Ze voerde de tactiek opnieuw uit en draaide zich dus weer om, maar kwam toen aan bij de detective boeken. Oops, not good… Ze draaide zich weer om en liep naar de eerste rij.
Het kon toch niet dat ze niks hadden over dat spel? Er was tegelijk met het spel een boek uitgekomen. Die zouden ze toch zeker wel hebben? Ze beet op haar onderlip en kneep haar ogen tot spleetjes. Ze bracht een bedenkelijke ‘hmmn…’ uit, waardoor enkele kinderen die in de bibliotheek zaten haar even aankeken. Maar deze richtte zich al snel op hun boeken. Ze deed een stap naar achteren en zuchtte. Wat was dit voor een bibliotheek!? Dat verklaarde ook waarom het internet veel beter was dan… dit. Haar groenige ogen keken even onderzoekend naar de titels. Zou iemand anders weten waar dat boek stond? Of hadden ze het niet? Het kon natuurlijk ook dat zij gewoon heel scheel bezig was.

(Iedereen welkom :’DD)

Ze was opnieuw in haar jongere vorm. Nog geen acht jaar was het lichaam waar ze zich in bevond, al was ze mentaal al zeventien jaar oud. Haar roze haren kwamen tot boven haar schouders en haar net wat donkerdere ogen waren helder. Ze had een onnozel kinderglimlachje op haar gezicht staan en een donkerblauwe muts over haar hoofd. Die muts had een simpele reden. Zo waren de twee witte hoorns op haar hoofd niet te zien. Ze had ze toen ze klein was leuk gevonden. Maar later had het ervoor gezorgd dat mensen gingen denken dat zij niet menselijk was.
Om haar leven makkelijker te maken had ze zich overgegeven aan haar instincten. Of.. Aan haar tweede persoonlijkheid. Toen ze nog écht zeven jaar was, had ze het altijd geprobeerd. Haar hoorns breken, op alle mogelijke manieren. Maar het lukte nooit. Ze waren zo sterk.. En het bleef haar maar achtervolgen. Het gepest, de scheldwoorden van alle mensen. Want, dat was zij niet. Zij was geen mens. Zij was anders. Dus zij moest in een kooi, volgens hen.
Toen gaf ze zich over aan haar tweede persoonlijkheid. Ze liet haar haar langer groeien en groeide op tot een verbitterd persoon, wie waarde hechtte aan haar krachten en verder aan niemand.

Hoe ze hier terecht was gekomen? Haar ouders waren dood. Niet zomaar dood. Ze had hen vermoord.
Mijn moeder als eerste. Ik was getransformeerd in mijn oudere ik. En deze keer was ik rond de dertig jaar. Oud genoeg om mijn moeder aan te kunnen. Het gezicht van mijn moeder toen ik daar stond, dertig jaar oud, was onbetaalbaar. Een glimlach sierde mijn gezicht. “Jij eerst,” fluisterde ik enkel. Ik zag haar ogen groot worden, vol ongeloof. Ik zag haar denken. Ze is toch een monster, waren de woorden die door haar hoofd gingen. Ik had geen speciale krachten nodig om dat te kunnen ontdekken. Mijn teleporteer-krachten waren nog miniem. Ik kon enkel kleine voorwerpen transformeren, in een straal van tien meter. Zij stond vier meter van me af en de ijzeren pinnen zaten aan mijn been. Ik gleed met mijn hand over mijn rok heen, waaronder mijn pinnen zaten. Deze verschenen plots in mijn andere hand en ik glimlachte.

Ze kneep haar ogen dicht, de herinnering van zich af schuddend. Ze merkte dat haar blauwe muts op de grond was gevallen en ze op haar knieën op de grond zat, gillend. Ze sloot haar mond, voelde de tranen over haar wangen glijden. Met haar handen had ze haar hoorns beet. Ze trok eraan.
En toen werd alles even wazig, voor haar tweede persoonlijkheid het over begon te nemen. Ze veegde haar tranen weg. Waarom moest ze zo doen? Het sloeg nergens op! Haar ouders haatten haar. Dus moesten ze dood. Ze wilden haar gebruiken. Of wegdoen. Ze waren het niet waard. Een glimlach sierde haar gezicht, waarna ze opstond en merkte dat ze nogal dichtbij een blauwharig meisje stond. Haar muts lag bij de voeten van het meisje. Ze keek haar enkel met grote ogen aan, wachtend tot het meisje haar muts zou teruggeven. Haar hoorns had ze nog altijd beet.

Laat, maar.. Hij staat er! :')
Btw.. Klik om te zien hoe ze er nu uit ziet. >D

Mayhem’s ogen flitste nog een paar keer langs de titels van de boeken. Ze pakte er enkele keren een uit maar legde die dan snel terug, wanneer ze erachter kwam dat dat toch niet het boek was dat ze moest hebben. Ze slaakte een diepe zucht. Waarom bestond deze plek dan ook? Toch maar terug naar haar kamer, was haar mening op dat moment. Ze draaide zich een kwartslag om en zag toen een meisje.
Opeens begon ze te gillen en zakte op de grond. Mayhem rende naar haar toe. Er klonken kleine tikjes van haar schoenen op een snel tempo en haar blauwe haren wapperde een beetje. Toch stopte ze op zo’n twee meter afstand en keek op haar neer. Ze wou haar vastpakken en kalmeren, maar iets zei haar om dat niet te doen. Ze had al een naar gevoel bij dit alleen, laat staan dat ze haar vast ging houden. Ook had ze het idee dat het meisje dat niet wou, laat staan wat er met haar trommelvliezen zouden gebeuren. Het meisje stopte met gillen. Ze had om de een of andere reden haar handen tegen haar hoofd gedrukt en er lag een donkerblauw mutsje op Mayhem’s voeten. Eigenlijk er vlak voor met maar een enkele ribbel van stof op de neus van haar schoenen.
Ze pakte het hoedje op en drukte het even stevig in haar handen en beet op haar lip. Iedereen keek hun kant op, gelukkig konden sommige het niet zien door de dikke rijen met boeken. Haar handen knelde om de stof heen terwijl haar groene ogen een paar kanten op schoten. Steeds tolde diezelfde vraag door haar. Hoe moest ze reageren. Ze liet de stof wat los, zoals je normaal iets vasthield dat van dat soort materiaal was. “Hier,” zei ze en stak haar hand uit, met het hoedje erin. Ze hadden daar voor seconden gestaan, enkel starend naar elkaar. Het meisje met de roze haren had haar handen nog altijd op haar hoofd en Mayhem had haar hand uitgestoken naar haar, met het hoedje dat in haar vingers hing. Ze begreep nog steeds niet waarom het meisje opeens begon te gillen. Wat zou haar daar toe hebben gespoord? Was iets op haar teen gevallen? Kreeg ze opeens ontzettende hoofdpijn en dan ze daarom naar haar hoofd greep? Haar handen zaten als een soort vuisten op haar hoofd. Mayhem kon zich enkel afvragen of ze plukken van haar eigen haar daaronder vast hield. Of zat ze keihard op haar hoofd te drummen? Je kon niks uitsluiten in deze vreemde wereld… “Die is van jou, toch?”

Het blauwharige meisje pakte het mutsje op en keek Lilith aan. Zo bleven ze even staan, seconden lang. Zelf had ze haar bovenlip ietwat opgetild, waardoor haar kleine tandjes zichtbaar waren. Alsof ze gromde. Of alsof ze gewoon niet wist wat te doen. Haar donkerroze ogen stonden strak gericht op die van het grotere, ouder lijkende, blauwharige meisje. Deze had groene ogen. Ze schatte haar rond de veertien jaar. Drie jaar minder ervaring dan zij had, al leek het alsof zijzelf minimaal zes jaar jonger was. Lilith hield haar handen bovenop haar hoofd terwijl haar blik niet afweek van die van het onbekende meisje. Haar ogen waren groot en haar bovenlip bleef wat omhoog staan, wachtend tot ze haar blauwe mutsje terug kreeg.
‘Hier.’ De stem van het meisje klonk en Lilith week haar blik af van haar ogen. Vervolgens richtte ze haar blik op haar blauwe mutsje, die in de uitgestoken hand van het meisje lag. ‘Die is van jou, toch?’ vroeg het meisje toen. Het duurde even voor Lilith zich iets realiseerde.
Ze kon de muts niet aanpakken. Want dan zou het meisje de hoorns zien. Maar, zou ze haar Telekinesis gebruiken, dan zou het meisje direct zien dat ze niet zomaar een zeven jaar oud meisje was. En dan zou ze alsnog haar handen vroeg of laat van haar hoorns moeten halen. Daarom kneep ze haar ogen een beetje dicht, liet haar ogen gericht staan op de muts.
Drie, twee.. Eén..

En toen verdween de muts uit de handen van het meisje en lag het op haar eigen hoofd, en haalde ze haar handen onder haar muts vandaan.
“Bedankt,” zei ze. “Voor het teruggeven van mijn muts,” vervolgde ze. Haar stem zacht, kil. Ze klonk niet zoals een kindje hoorde te klinken. In tegenstelling tot dat gedroeg ze zich als een bitch van veel ouder.
En toen realiseerde ze zich dat het misschien niet al te handig was geweest om die muts te teleporteren. Want, geef toe, welke zeven jarige kon iets teleporteren - zonder het aan te raken - naar precies de goede plek? Ze snoof zacht. Ach.. Er waren natuurlijk ook Teleporters. Die konden het natuurlijk veel sneller. Het meisje wist niet dat haar kracht eigenlijk net iets anders werkte. Telekinese. Ze snoof zacht en besloot zich voor te stellen, hopend dat het meisje het zou vergeten.
“Lilly is de naam.”