Lost in the dark

Malece slofte in haar gebruikelijke kleding buiten rond. Het was al redelijk laat en het was al redelijk donker. Met een spelcomputer in haar handen liep ze ongemerkt de bossen in. Zonder het te merken liep ze steeds dieper de bossen in en de tijd tikte al snel verder. De bomen sloten de open lucht boven haar en het was al snel donker om haar heen. Haar ogen stonden gefocust op het schermpje en wat er op het schermpje gebeurde. Ze ontweek de bomen alsof ze in een drukke winkelstraat liep zonder er maar een aan te raken. Met haar vingers snel en behendig op de knopjes te duwen in de juiste combinatie slofte ze verder. Zo nu en dan was er een geluidje te horen van een tamagotchi die ze er dan bij haalde en verzorgde en daarna weer terug lied bungelen aan haar riem, terwijl ze ook haar spel in haar andere hand gewoon door deed. Een boomwortel stak wat boven de grond uit waardoor haar voet tussen de grond en de wortel in kwam te zitten en uiteindelijk voorover viel. Met een knal kwam ze op de grond en een gekraak van plastic dat brak was te horen. Door de val was haar spelcomputer gebroken en het schermpje knipperde wit licht. Met een ongelovig gezicht keek ze naar het apparaatje en tranen begonnen er over haar wangen te rollen. Ze keek op van de spelcomputer om haar tamagotchi's te checken. Die waren tot haar geluk nog wel heel. De gene waar ze op gevallen was waren wel vies en onder het zant maar dat was nog wel te redden. haar ogen gleden terug naar haar gebroken spelcomputer en nam het in haar handen alsof het een klein teer diertje was. De tranen begonnen nog harder over haar wangen te rollen en een zacht gesnik was te horen. Na een paar minuten te hebben gehuild legde ze het gebroken spelcomputer naast haar neer en veegde ze met haar vieze mouw de tranen weg waardoor er zant vlekken op haar gezicht achter bleven. Haar ogen gleden de omgeving af en ze had geen flauw idee waar ze was. Wanhopig keek ze rond maar ze zag alleen maar bomen. Haar ogen gleden naar de toppen van de bomen en zag alleen maar zwart. Het was al avond en ze had het niet eens gemerkt. Ze wilde weten hoe laat het was en keek weer naar haar spelcomputer, maar die was gebroken. De paniek kwam langzaam omhoog. Een zachte wind waaide er door de bomen een en speelde zachtjes met haar haren. Ze trok haar knieën op en legde haar armen er op en daarna haar hoofd daar weer op. De tranen stoomde langs haar armen via haar benen naar beneden en ze begon steeds harder te huilen.

[ Graag alleen Vick en Malece, Dank u =3 ]

Een laat tijdstip en het bos. Een gebruikelijke tijd en plaats om 's avonds rond te hangen, geheel afgezonderd van dat afzichtelijke weeshuis en de irritante rotkindjes die er rondliepen. Met één hand in de broekzak van zijn strakke leren broek gestoken slofte Vick door het donkere bos. Dat het wat luguber oogde en de sfeer onaangenaam kon zijn deerde hem niet. In vroegere tijden zwierf hij rond in oude verlaten steegjes en achterstandswijken om korte metten te maken met een vijandelijke bikerclub. Als leider had hij bepaalde area's van wijken en steden tot een territorium van zijn bende Demonic Grins gemaakt, en niet iedere bikerclub was blij met het feit dat ze redelijk veel gebieden overmeesterd hadden door de oorspronkelijke bendes er met bruut geweld te verjagen. Wat er hier in dit bos kon afspelen zou nog niets zijn vergeleken met die straatgevechten. Behalve dat lette hij nu ook niet echt op de omgeving, maar focuste zich op het telefoongesprek dat hij nu aan het voeren was. In zijn andere hand hield hij een opengeklapt mobiel vlak bij zijn oor. 'Mhe? Ik weet niet, Rage Syndrome denkt ons zuidwestelijk deel over te kunnen nemen. Zeik niet, Seth - die sulletjes hebben we zo verjaagd. De leider is een bekrompen versie van Bokito en heeft lichamelijke klachten. Ik vermorzel zijn schedel en slik zijn kleinschalige brein in één keer door. Als ik hier alleen wegkon,' weerklonk Vicks verveelde antwoord op de vraag uit een trouw lid van zijn motorbende aan de andere kant van de lijn. Hij stak een sigaret op en nam er een trekje van terwijl hij luisterde naar de reactie van Seth op zijn woorden. Niet veel later slaakte hij een vreugdeloos lachje. 'Waar ik ben? De hel, malloot,' zijn woorden klonken sarcastisch. Sarcastisch, omdat hij met zijn satanische gedachtegang van mening was dat de hel de beste plek was die je je maar kon bedenken, en de hemel een afgrijselijke wereld waar iedereen vredelievend met elkaar om ging en geen greintje geweld te vinden was. Onbewust liep Vick dieper het bos in terwijl hij de sigaret weer in zijn mond stak, maar hij sloeg er geen acht op. Seth was aan de andere kant van de lijn weer aan het woord, haalde verdere zaken wat betreft de Demonic Grins aan het licht wat hem kennelijk zorgen baarde. Vick luisterde zwijgend naar, tot hij op Seth's stem na een zacht gesnik hoorde en zijn oog plotseling op een meisje viel dat daar ineengedoken op de bosgrond zat. Het gesprek werd aan de andere kant van de lijn verder gevoerd, maar Vick luisterde al niet eens meer naar. 'Ik bel je later terug,' zei hij enkel als reactie zonder zijn glunderende blik daarbij van het huilende meisje af te scheuren, en hing daarna op door zijn mobieltje dicht te klappen. Met een brede grijns stopte hij het ding weg in zijn broekzak waarna hij op het meisje kwam afgelopen. Ze had vuile vegen op haar gezicht en kennelijk groot verdriet om iets dat ze in haar handen hield. Toen hij beter keek zag hij dat het een spelcomputer was, maar hij kon zo niet zien wat eraan mankeerde. 'Vanwaar die tranen, snoesje?' maakte Vick zijn aanwezigheid vragend duidelijk. De brede grijns stond nog op zijn bleke gelaat toen hij daarna nog een nonchalante hijs van zijn sigaret nam.

Malece zat nog wat ineen gekropen in elkaar te huilen in het midden van het donkere bos. Ze had zo veel verdriet om haar spelcomputer dat ze niet eens merkte dat er iemand aan was komen lopen. Pas bij het woord "snoesje" kreeg ze door dat hij het tegen haar had. Ze had het natuurlijk wel gehoord, maar er waren niet veel mensen die tegen haar praten dus ze dacht nu ook niet, ondanks dat ze alleen in het bos waren. Ze hief haar hoofd op en keek naar de jongen. Met nog een poging haar tranen weg te vegen werd haar gezicht alleen maar vuiler en de strepen op haar gezicht werden groter en donkerder. 'Men spel is kapot en ik heb geen flauw benul waar ik ben.' zei ze op een nog al huilerige stem. Ze was best wel blij om iemand te zien, ondanks dat hij er nu niet als de liefste er uit zag, zou ze hem eigenlijk willen knuffelen omdat hij haar gevonden had, maar besloot dat maar niet te doen. Je wist nooit hoe iemand daar op kon reageren en zeker omdat hij er ruig uit ziet. Uiterlijk kan soms iets heel anders zeggen dan dat de persoon werkelijk is, maar het risico nam ze toch maar liever niet. 'Ik ben trouwens Malece.' Wat wankelend stond ze op en stak een hand uit om zich voor te stellen. Nu ze zo stond kwam ze er achter dat de jongen eigenlijk best wel lang was en er redelijk bleek uit zag. 'Gaat alles goed met u?' Kwam er met een redelijk onzeker stemmetje uit.

Waarschijnlijk had het onbekende meisje nauwelijks in de gaten dat Vick op haar af kwam gelopen, want ze keek niet op of om. Ze zat daar maar, huilend om een onduidelijke reden. Hij had wel het idee dat dit meisje ook aan het weeshuis verderop toebehoorde. Pas na zijn laatste woorden leek het meisje hem eindelijk in de gaten te hebben en keek ze schichtig naar hem op. Zwijgend staarde Vick op haar neer, op zijn gelaat nog steeds de brede grijns zichtbaar die haast automatisch op zijn gezicht leek te verschijnen telkens als hij een confrontatie aanknoopte met een meisje. Hij nam nog een trek van zijn sigaret terwijl hij toekeek hoe het meisje een poging deed haar tranen weg te vegen, en haar gezicht daarmee alleen nog maar vuiler mee maakte. 'Mijn spel is kapot en ik heb geen flauw benul waar ik ben,' antwoordde het meisje nogal huilerig op zijn vraag. Was dat alles? Verdwaald en een kapot spelletje? Vick zou er een lacherige en bovendien treiterige opmerking over hebben gemaakt als ze een jongen was geweest. 'Je bevind je in het bos,' reageerde hij simpel waarna hij met kalmpjes gesloten ogen nog een trek nam. 'Ik ben trouwens Malece,' stelde het meisje zich even later voor. Malece stond daarna op en stak een hand uit als aansluiting op haar woorden. Vick liet zijn blik even wisselen tussen haar hand en gezicht, maar stak vervolgens ook een in een vingerloze leren handschoen gestoken hand met studs uit en pakte de hare even grijnzend beet. 'Vick,' stelde hij zich op zijn beurt voor. Niet met zijn volle naam, daar had hij namelijk een uitzonderlijke hekel aan. Nu ze eenmaal rechtop stond leek Malece best wel klein in vergelijking met hem. Ze zou waarschijnlijk ook een stuk jonger dan hem zijn, zo oogde ze immers wel. 'Gaat alles goed met u?' Een klein onzeker vraagje die met een terughoudend stemmetje gesteld werd. Vick trok even een wenkbrauw op. U..?
'Zeg maar jij,' weergaf hij zijn voorkeur. Grijnzend stak hij daarna de sigaret weer in zijn mond, zijn ogen daarbij gesloten. 'Waarom zou het niet goed met me gaan, schat?'