Art is a BANG!~

Een blondharige jongen had zijn zwarte shirt met een zwarte jeansbroek aan. Soms fluisterde hij enkele woordjes tegen zichzelf wat voor sommige mensen meer op gemompel moest lijken. Met een simpele blik op zijn handen verscheen er een typisch jongensachtige grijns op zijn gezicht. Iets wat je wel vaker zag bij zulke mensen als hij. Deidara hield zijn handen voor zijn gezicht, dacht aan een vogeltje. Zijn ogen fonkelden gevaarlijk terwijl zijn handen het werk deden. Een vogel vloog uit zijn hand waardoor die een meter of twee de lucht inging. '1,2,3...' In zichzelf telde Deidara af. Deidara grinnikte, zijn telling klopte perfect. Net op het cijfer '10' knalde de vogel uiteen. Net als een vaas die door iemand tegen de muur werd gegooid. En steeds dat ene effect gaf hem de aanzet om het nog een keertje uit te halen. Steeds had hij zich al eens voorgesteld hoe hij een draak zou maken en die op een mens zou laten knallen. Maar dat zou hij later maar eens uitfoefelen als hij daar zin in had. Nu leek het hem nogal logisch om wat op de achtergrond te blijven. Al zou hij daar nog wel eens verandering in brengen. Met zijn wenkbrauwen gefronst merkte hij op dat er ergens verder een paar heuvels waren. Mooi, kon Deidara daar nog wat gaan uitproberen. De zon scheen fel aan de hemel waardoor zijn blonde haren een glans kregen. Ook zijn haar die hij altijd in een staartje zette begon warm te gloeien. Het was opvallend warm waardoor hij zich suf begon te voelen. Met één hand door zij haren gaand liep hij verder, zette hij het op het lopen. Het weer begon zich wat aan te passen naar zijn verlangens aangezien er een frisse wind voorbij streek. Even overliep hij de mogelijkheden die hij vandaag nog zou kunnen doen. Deidara besloot maar af te wachten wie er zijn pad zou gaan kruisen. Dan zou hij die lekker gaan verwelkomen. Niet dus ..

Toni zat stilletjes op het grasveld. Vanuit de verte had ze enkele heuvels gezien waar ze het niet kon laten om er even op te zitten. Ze zat nu aan de top van een heuvel, die niet verbasterend hoog was. Haar ogen waren gesloten en haar handen lagen in het gras. Enkele grassprieten kietelde tegen haar vingers. Ze liet zich achterover vallen in het gras. Het was heerlijk om even aan niks te denken, al voelde ze enkele eenzaamheid weer omhoog kruipen. Wat een rot gevoel was dat. En ze had er ontzettend snel last van, iets wat haar lastig viel.
Uit de verte hoorde ze een ontploffing. Ze schoot omhoog en keek even achterom. Verassend genoeg, zag ze niks. Ze fronste even kort maar liet zich toen weer zakken. Haar hand ging even rustig door haar rood gekleurde staart. Ze was er heel trots op en had nog nooit moeite gedaan om hem te verstoppen. Ze was constant bezig met het wassen en borstelen van dat ding. Ze kon er niks aan doen dat ze er zo trots op was, dat was ze gewoon altijd al geweest. Ze had ook het perfecte stel katachtige oortjes bovenop haar hoofd, die zich precies goed samen mengde met haar haarkleur, net als haar staar. Maar terug naar die katten oortjes. Deze waren ietwat naar voren geprikt. Ze moest natuurlijk wel opletten dat ze dat geluid niet meer hoorde. En als ze dat wel deed, waar het dan vandaan komt. Want ze vertrouwde de situatie helemaal niet. Het waren dat soort momenten waarop ze het liefst niet alleen was. Who knows what’s out there…
Toen ze het geluid niet meer hoorde – voor ongeveer drie minuten – vielen haar oren weer naar achteren. Ze verklaarde het veilig, zo goed als dan. Dat werkte al heel geruststellend. En zo was het ook, voorlopig.