The raven, my companions

Staand in de Court Yard stond hij eigenlijk pal voor het weeshuis, hij stond in het volle toezicht van iedereen die een blik uit het raam zou werpen, maar ergens kon het hem maar weinig schelen. Hij had zojuist wat middageten meegejast uit de katine; ham, salami, worst - vooral veel vlees. Nu stond Vick doelloos buiten, afgezonderd van alle kinderen die besloten hadden in het weeshuis zelf te blijven. Zoals gewoonlijk droeg hij een leren motorjack en daarop een strakke leren bikerbroek waar een hoop ijzeren kettingen met duivels grijnzende doodshoofdhangers aan hingen. Zijn beide handen waren gehuld in leren vingerloze handschoenen met studs op de plaats van zijn knokkels. Met zijn zware laarzen trapte hij een opgerookte sigaret onder de stalen neus uit en stak direct een nieuwe op. De Court Yard was op hem na verder vrij van verblijvers uit het weeshuis, maar op dit tijdstip van de dag was Vick nooit alleen. Op zijn schouders, zijn hoofd, in de bomen om hem heen en bezaaid over de grond zaten tientallen raven. De hele Yard werd door de beesten overspoeld, want bijna overal waar je keek zag je donkere vlekken en gitzwarte veren. Vick kon ze door zijn derde kracht oproepen en controle over de grote ravenzwerm nemen, maar het was een kracht die hij maar zelden gebruikte. Nu was het een gebruikelijke voedertijd voor de hongerig krassende raven die met hun kraaloogjes alles en iedereen nieuwsgierig in de gaten hielden. Ze vlogen in grote groepen op Vick af, streken op zijn schouders en hoofd neer en joegen de raven die zich er eerder hadden gevestigd agressief weg. Met hun snavels pikten ze de stukken vlees op die Vick in zijn handen hield en schrokken het naar binnen. In tegenstelling tot de meeste andere raven waren deze dieren van de kannibalistische soort. Ze aten elkaar op en zouden op commando ook personen aanvallen.
Voor nu had hij ze enkel naar zich toegeroepen om ze te voeren, een herhaaldelijk ritueel dat hij iedere dag deed. Vick nam een trek van zijn sigaret, liet het laatste stukje vlees in zijn handen wegpikken en merkte niet dat hij ondertussen gezelschap kreeg.

- Nagisa only

Haar fel blauwe haren glansden door de zon die erop scheen. Haar amandel bruinkleurige ogen schitterden op toen ze een stel raven op zag vliegen. Best stomme beesten eigenlijk, héle stomme beesten. Het at vanalles op wat het tegen kwam, zelfs hun eigen soort. Hoe onnodig dat diersoort ook was, met haar krachten kon ze er niets tegen beginnen. Met water daarentegen kon ze alles doen. Met haar handen voor zich kantelend maakte ze een waterbel aan die ze verstevigde met een ijslaag erom heen. Telkens wanneer ze haar focuste op een mikpunt liet ze met een kleine kreet de waterbel erop af gaan. Natuurlijk dat er als volgt een luide knal uitstond aangezien het ijs knerpte tegen de boom. Haar ogen volgden een jongen met pekzwarte haren. Deze leek echter veel belangstelling te tonen voor de raven waarvan zij dacht dat het ambetante dieren waren. Ach, Nagisa had het meer op de grotere dieren. Net zoals ze hield van haar gestreepte tijger. Haar metgezel weliswaar. Tijgers waren niet echt vriendelijk, maar haar tijger had ze een lange tijd terug gekregen van haar grootvader. Die had net dezelfde krachten als zij waardoor hij een tijger had kunnen temmen. Nagisa was er zich altijd al van bewust geweest dat tijgers geen gemakkelijke gehoorzame dieren waren als een hond bijvoorbeeld kon zijn. Maar Misha, zogenaamd haar tijger, volgde nauwkeurig al haar bevelen op en leek zich niet te ergeren tegenover andere mensen. Al waarschuwde Nagisa ze altijd voor de valse blik die Misha soms op haar gezicht kon hebben. Maar haar tijger riep ze eigenlijk alleen maar op als ze hem nodig had. Daarom dat ze daar dan ook nog even mee wachtte. Met haar blauwe haren naar achteren gooiend stapte ze op een bankje af dat ergens in de verte op een zonnig plekje stond. Met een grote glimlach op haar gezicht ging ze erop zitten, liet nog een paar waterbellen de lucht in gaan en liet ze daarna één na één uit elkaar knallen. Maar daarvoor had ze altijd pure concentratie nodig waardoor het vaak wel eens mislukte. Het was natuurlijk ook vanzelfsprekend dat de minste krakende tak, het kleinste briesje of de kleinste vogel die voorbij vloog kon haar afleiden waardoor het steeds mislukte. Toen ze erbij nadacht had ze eigenlijk best wel zin om op de jongen af te stappen. Wie weet wat voor iemand het was. Maar voordat ze dat ging doen ging ze eerst Misha gaan oproepen. Nagasi nam een takje, trekte een cirkel rondom haar en sprak een bepaalde spreuk uit. Net een heksen-spreuk of zo. Na een vijftal seconden kwam er een tijger van de verte al aangerend. Op haar altijd elegante wijze van lopen en haar kop fier in de lucht gestoken. "Kom meid." Misha nam de kop van de tijger vast, gaf er een klein zoentje op. "Kom, we gaan een jongen gaan vergezellen." Prevelde ze met een grote grijns op haar gezicht. Met haar metgezel naast haar stapte ze op de jongen af. "Heey." Zei ze vriendelijk waarna ze de jongen aankeek, haar tijger alert naast zich.

Amper had hij oog voor mogelijk ander gezelschap of de omgeving zelf, Vick had zich volop op zijn raven gericht. De beesten krasten elkaar fel toe en tikten ongeduldig met hun pikzwarte snavels tegen de studs van zijn vingerloze handschoenen als hij het vlees niet voor ze ophield. Vanuit een oude beigekleurige heuptas, die bevlekt en gerafeld was, haalde hij dan nieuwe stukken vlees. De tas zat er vol mee en het vlees in talloze kleine stukjes snijden zodat het goed verorberbaar voor de raven was, was immers een kleine moeite; meestal lag het vlees in de kantine al netjes voorgesneden, al ging de voorkeur van de raven uit naar rauw.
'Heey,' klonk er plotseling naast hem. Met een ruk draaide Vick zijn hoofd om, zijn opgeheven arm om het vlees tussen zijn vingers weg te laten pikken midden in een beweging gestopt. Uit reflex vlogen alle raven op zijn schouders, armen, hoofd en op de grond luid krassend op als één zwerm - alsof ze van de plotselinge andere aanwezigheid schrokken. De zwartgevederde dieren bleven hoog in de lucht krassend en zwevend cirkelen boven het hoofd van de ongewenste gast, hun kraaloogjes priemend in de rug van de onbekende persoon en klaar om aan te vallen door zich als één man op het vreemde gestalte te storten. 'Rustig,' sprak Vick kalm. Hoewel de raven zich op een aantal meters boven hen bevonden en het woord eigenlijk onmogelijk konden horen, stortten ze zich ook daadwerkelijk als gelanceerde speren naar beneden. Echter niet om in de aanval te schieten; vlak boven de grond minderden ze in een rap tempo snelheid en weerhielden zich klapwiekend met hun vleugels ervan om tegen de stenen te pletter te vallen. In sierlijke boogvormige bewegingen werkten de meeste raven zich verder omhoog van de grond af en strekend ruisend weer neer op takken van bomen, Vicks hoofd, schouders of armen, of gewoon de grond zelf.
Pas nu kon Vick heel zijn aandacht richten op de persoon naast hem. Het was een meisje, perfect. Ze had blauwig haar en een vriendelijk gezicht. Hij wierp de tijger die ze bij haar had even een afstandelijke blik toe maar brak er verder geen woorden over. Met een brede grijns vestigde hij zijn blik weer op het meisje zelf. 'Hee, snoesje,' luidde zijn latere begroeting met een verleidende knipoog.

De raven die de hele tijd rondom haar kop vlogen leken haar echter duidelijk te irriteren. "Wil je die rot beesten eens wegdoen wil je, mijn oren beginnen al te suizen." Snauwde ze iets onvriendelijker dan ze bedoelde. Met een blik op haar tijger keek ze weer naar de jongen die er blijkbaar alle rust bij vond. Het waren vast zijn raven. Op zich waren het wel trouwe dieren, maar meestal was het hun valsheid dat een grote afknapper was bij de meeste. De ene keer waren de beesten overbraaf, de andere keer pikten ze je ogen uit of schaterden het uit als ze je oren dus suizen. Nee, die vogels waren absoluut haar lieverdjes niet en kregen haar vriendschap dus ook niet. Lync begon te grommen waardoor Nagisa zich richtte op haar metgezel en ze geruststellend een aai over d'r kop gaf. "Tis goed meis." Nagisa hoorde de begroeting van de jongen, rolde kort met haar ogen. Had ze hier nu weer te maken met een player? Haar liefde en sympathie kon hij al vergeten. "Ik neem aan dat die vogels van jou zijn?" Nagisa richtte een blik op de pekzwarte vogels die nog steeds niet van plan waren weg te gaan. Zelf één vogel durfde op haar schouder te gaan zitten en recht in haar oren te gaan schateren. "Je hebt erom gevraagd, dom beest." Nagisa draaide haar armen bruusk, liet een pak water in de richting van de vogel gaan. Met een grijns op haar gezicht keek ze de raaf na die krijsend verder vloog, ver weg uit hun zicht. Nou, dat mocht een goed voorbeeld zijn voor de anderen. Ook Lync, haar tijger, zou er geen gras over laten groeien om die beesten uit te roeien als ze ook maar iets te dicht in haar buurt kwamen. Nagisa gaf haar volledige aandacht weer aan de jongen. "Nagisa, en jij bent?" Zei ze weer ietwat vriendelijker dan daarnet. Nagisa gleed met haar hand door haar haren terwijl ze een zucht van haar lippen liet schuiven. De koele wind die voorbij streek was altijd een goeie verfrissing in tegenstelling tot de brandende zon daarboven. Daarom ook dat Nagisa haar blauwe korte kleedje hadn aangetrokken met haar platte schoenen zonder hak. Het viel de laatste tijd niet mee om op hakken te lopen hier, je kon er ook gewoon niet goed mee lopen. Nagisa keek de jongen aan die vol hing met de raven op z'n kop, rug en verdere lichaam. Heel erg, leuk. Kuch. "Straks kakken ze je nog vol." Grinnikte ze waarna Nagisa zich richtte op haar tijger Lync.

-Inspiratieloos- >3