I'm tired don't stare at me please.

Hij liep langs de vele boeken die zich in de bibliotheek bevonden. Hij was er eigenlijk per ongeluk terecht gekomen. Hij was aan het rondkijken in het gebouw en toen had hij gewoon een deur opengedaan. Toen stond hij opeens midden tussen de boeken. Nieuwsgierig als hij was, was hij naar binnen gelopen. Hij las de kaften van de boeken. Hij had veel boeken gelezen, het waren zijn enige vrienden geweest, die papieren pagina’s. Ook hier kende hij enkele titels, maar natuurlijk lang niet allemaal. Het waren er te veel om in je hele leven gelezen te kunnen hebben had hij het idee. Hij gaapte even niet omdat het saai was, maar omdat hij de laatste nacht te weinig geslapen had. Het was zijn eerste nacht hier geweest en hij had liggen kniezen. Ook was hij bestookt door de aura’s van de andere jongens. Hij had zich er van leren afsluiten, maar als hij sliep was dat anders. Het waren nieuwe aura’s en het waren er veel. Hij moest er aan wennen deze in de buurt te hebben. Hij stopte bij een boek die hem aantrok. Geesten stond er op de kaft. Hij sloeg het boek open en rolde met zijn ogen toen hij een paar regels gelezen had. Mensen konden zo krom denken, zelf op dat gebied. Hij klapte het boek weer dicht en zette het terug in de kast. Daar had hij absoluut geen zin in om te lezen. Hij liep verder en ging aan een klein tafeltje zitten. Hij legde zijn hoofd in zijn handen en staarde voor zich uit. Zijn blonde haren vielen voor zijn ogen en hij gaapte opnieuw. Hij was lastig hier, maar een stuk minder als het leven op straat. Hier kreeg hij goed te eten en had hij een goed dak boven zijn hoofd, maar de drukte bestookte hem. Hij moest echt wennen aan de vele mensen met andere aura’s dan mensen die niks wisten van dingen die ‘anders’ waren. Hij haalde zijn gezicht uit zijn handen en leunde achterover om wakker te blijven. Hij zou bestookt worden door dromen waardoor hij niet bestookt wilde worden en het was niet echt netjes om hier in slaap te vallen. Hij keek weer om zich heen er was verder nog niemand hier, alleen hij. Toch voelde hij een lichte aanwezigheid buiten de deur, wat moeilijk te voelen was vanaf deze afstand. Er kwam iemand aan, maar of hij daar heen kwam of door zou lopen wist hij niet. Hij ging op twee poten zitten wat hij beter niet had kunnen doen. De stoel schoot onder hem vandaan en hij viel met luid kabaal op de grond. Met een rood hoofd zette hij de stoel weer overeind, als diegene echt hier heen was gekomen moest die het gezien hebben. Wat weer een afgang.

[Alleen Deidara]

Een blondharige jongen liep langzaam door de gangen, hij had geen zin om zich te haasten. Deidara was hier nog niet zo lang, en was meestal niet graag binnen, maar hij moest het hier ooit verkennen. Een luide knal klonk van achter een deur, en nieuwsgierig als hij was deed hij de deur open, maar zag niemand. De jongen trok zijn wenkbrauwen op toen tussen de rijen boeken een andere jongen zat, met een rood hoofd was hij gaan rechtstaan, en zijn typische grijns kwam terug op zijn gezicht, toen hij het wat schuin hield. "Gaat het zo'n beetje?" Vroeg hij, ietsje te luid dan hoorde in een bibliotheek. De soort zwarte vest met rode wolken op hing gewoon open, waardoor zijn zwarte shirt en jeans zichtbaar waren. Met zijn ogen alert kijkend naar de jongen die van de stoel viel stapte hij verder. Hij had in zijn ene hand nog een boek vast die hij achteloos achter zich gooide, wetend dat die op een tafeltje zou vallen. Met zijn blauwe ogen keek hij vluchtig naar achteren waar het boek zoals gepland mooi op het tafeltje viel. Meteen daarna richtte hij zijn volledige aandacht weer op de jongen die onderhand knalrood was geworden. "Een beetje last van de aardbei?" Die ene grijns die daarnet ook op zijn gezicht stond werd nu nog meer zichtbaarder. Hij dacht even na hoe hij hem nog wat kon treiteren. Maar Deidara wist nog niet zo zeker welke krachten deze jongen voor zich had. Je kon maar voorzichtig genoeg zijn. "En wie mag jij dan wel niet zijn?" Met zijn serieuze en geamuseerde toon. Al zat er een grote valse ondertoon onder die je maar goed kon onderscheiden. Een oude rare vrouw kwam met haar vinger wijzend op de jongen af. "Jongen toch, dat doe je toch niet? Die stoel is daar niet voor gemaakt om erop te staan!" Wees ze hem op de vinger. Deidara rolde met zijn ogen. Hij zou het vrouwtje in de jongens zijn plaats allang op haar plaats gewezen hebben. Zijn ogen keken de vrouw strak aan, die verkrampte half. "Jongeman, ik heb het niet zo op uw blik." Waarschuwde ze hem. Deidara wist wel dat ook deze vrouw een bepaalde kracht moest bezitten maar zich in zeker zin inhield om uit te vliegen. Het zou zo'n inspanning vergen van haar lichaam dat dat waarschijnlijk fataal zou kunnen worden. Deidara knikte, keek weer naar de jongen en maakte een klein wuifgebaar naar de vrouw toe. "Ik los het wel op." Wuifde hij haar niet-geïnteresseerd weg. Met zijn ogen op de jongen gericht ging jij kalmpjes gaan zitten op een stoel, omgekeerd weliswaar.

Hij keek op toen hij iets achter zich hoorde. Kijk daar had je het dus al, er kwam iemand op hem af. "Gaat het zo'n beetje?" Hij moest snel schakelen om iets te zeggen en dat kon hij dus op dit moment niet. Hij was niet goed in sociaal contact en die zelfverzekerdheid die de jongen uitstraalde die op hem af kwam, maakte het niet echt beter. “Ehm…,” zei hij dus ook alleen maar aarzelend. Hij keek toe hoe de jongen een boek weg gooide en die achter op een tafeltje belande. Hoe deed hij dat? De jongen was duidelijk nog niet klaar want hij kwam op hem af en de volgende woorden gleden over zijn lippen. "Een beetje last van de aardbei?" Hij slikte en keek hulpeloos op zich heen, er was verder niemand alleen dat oude vrouwtje wie nou op hun afkwam. Ze wees hem de les maar hij luisterde niet echt naar haar. Hij was geheel gefocust op de jongen voor hem die hem voor gek zette en hij kon veel hebben maar dat ging hem eigenlijk te ver. Hij wist simpelweg gewoon niet wat hij moest zeggen, anders had hij hem allang een sneer terug gegeven. Alleen dat was misschien ook niet zo’n goed begin en hij wist niet wat deze jongen kon. Het was lastig in zo’n weeshuis. Hij boorde zijn blik in die van de jongen en stelde zijn geest open meteen overspoelde verschillende emoties hem en hij had moeite om zich weer af te sluiten. Toen knipperde hij met zijn ogen en gaf hij antwoord op zijn eerdere vraag. “Cayden en jij?” vroeg hij toen. Hij ging weer op de stoel zitten en liet dit keer de vier poten op de grond. De vrouw liep weer weg dus was hij alleen met de jongen. Hij wist niet zo goed wat hij van hem moest denken. Hij droeg veel emoties bij zich en het was moeilijk deze te onderscheiden. Hij hield zijn handen langs zijn zij terwijl kleine energiestroompjes in de lucht zijn huid lieten tintelen. Hij kneep zijn handen tot vuisten en legde ze toen in zijn schoot, daar was het nou de tijd niet voor. Hij keek de jongen afwachtend aan, waarom was hij bij hem gaan zitten? Wilde hij iets van hem of was hij gewoon nieuwsgierig. Hij had geprobeerd achter dat harde masker van deze jongen te kijken, maar dat lukte niet. Hij kon zich alleen niet voorstellen dat hij alleen wilde treiteren.