Oooh, you make me smile ~ <3

Twee lange uren. Soul keek al zo lang in de spiegel dat hij begon te geloven dat zijn ziel aan de andere kant stond. Alle kleine stukjes, ze vielen en maakte het geheel kapot. Te scherp voor hem, te scherp om weer samen te stellen. Te klein om iets uit te maken, maar groot genoeg om hem in zo veel kleine stukjes te snijden, als hij probeerde hem aan te raken. Zijn blik was gefocust op de spiegel, zijn hand erop geplaatst. Hij begreep niet waarom hij het deed, waarom hij in de nacht zo stond. Hij ademde diep in en liet zijn hand zakken. Ze hadden hem overtuigd dat hij ziek was en hij alles zou begrijpen zodra hij beter werd. Maar wie zij dat hij beter zou werden? Dat hij wou begrijpen waarom Soraya weg was?
“Soul,” klonk de stem van zijn broer en hij draaide zich om. Zijn rode ogen focuste op die van zijn broer, in plaats van de spiegel. Wes keek hem strak aan. “Ik ken het verschil tussen mijzelf en mijn reflectie, maar soms vraag ik me af… Van welke houden ze meer?” vroeg Soul en keek weer de spiegel in. Wes wist wie ‘ze’ waren. Hun ouders. Hij had altijd dat in zijn hoofd. Ze hielden niet van Soul, maar van het idee van Soul. Hoe hij zou kunnen zijn.

Het was half twaalf, Soul zat verveeld op zijn bed. Zijn benen bungelde naar beneden terwijl hij zichzelf op de rand had geplaatst. “Hey, Soul!” werd er geroepen en de deur ging open, waarna een van zijn vrienden binnen kwam. Nou ja, kennis. Hij keek hem voor een moment aan en Soul keek hem aan met een ‘wat-moet-je’ face. “Kom je mee naar buiten? Je zit hier al de hele dag,” zei hij toen en Soul schudde zijn hoofd even. Nog een half uur of zo en Mizore zou komen. Dan had het geen nut om naar buiten te gaan. “Nee, Mizore komt dadelijk.” De jongen haalde zijn schouders op en draaide zich om. “Jij moet het weten,”
En toen was hij weer alleen. Hij gooide zijn benen op bed en ging liggen, om even weer na te denken aan vroeger. Hij kreeg het niet uit zijn hoofd sinds gisteravond, hoe hard hij zijn best ook deed. Het enige goede dat toen was gebeurd was dat hij en Mizore officieel een setje waren. Ze had gezegd dat hij niks fout deed en hem gerust gesteld toen dat nodig was. Ik geef dit.. Nee, jou niet zomaar op omdat je het moeilijk hebt.
Hij leunde weer naar voren en keek even op zijn mobiel. Vijf voor twaalf. Ze kon elk moment komen.

‘Onee-sama..’ klonk Misaka’s stem en Mizore snoof zacht. Misaka noemde haar nooit bij haar naam. Het was altijd Onee-sama of Ojou-sama, de laatste wanneer ze iets wilde. Mizore glimlachte lichtjes. ‘Dus je hebt nu iets met kwijlbek?’ vroeg Misaka. Een diepe zucht kwam uit Mizore’s mond. Ze stond naast Misaka’s bed, wie hier languit op lag, zwaar geïnteresseerd. ‘Moet ik hem nu dan wel onii-san noemen?’ vroeg ze. Mizore rolde met haar ogen. “Dat is nergens voor nodig,” zei ze glimlachend tegen haar zusje. ‘Mag ik dan..’ begon ze, maar Mizore onderbrak haar. “Nee. Je mag hem geen kwijlbek noemen.” Mizore snoof zachtjes en ze hoorde hoe Misaka een teleurgesteld toontje maakte. ‘Dan ga ik iets nieuws verzinnen,’ bracht het meisje uit en Mizore schudde haar hoofd grinnikend heen en weer. “Zolang je er maar niemand mee lastig valt vind ik het best,” zei ze en ze porde haar zusje in het hoofd, om haar vervolgens aan te kijken. ‘Hoe laat ben je terug?’ vroeg Misaka. Mizore grinnikte. “Ik kom heus wel terug, wees vooral niet ongerust,” glimlachte ze. ‘Dadelijk..’ “Nee, geen gemene opmerkingen,” bromde Mizore. Misaka maakte een teleurgesteld geluidje en Mizore liep kalm weg.

Toen ze de deur achter zich gesloten had, bleef ze even staan. Ze zette haar voorhoofd tegen de deur aan. Iedereen was buiten. Het was warm, dus niemand bleef nog in de kleedkamer hangen. Ze dacht aan gisteravond. Ze was nu officieel met Soul. Ze wist niet wie het al wist - afgezien van Misaka - maar het was toch.. Anders. Gisteren was niet helemaal gelopen zoals ze gehoopt hadden, maar alles was goed gekomen. Ze wist nog altijd niet wat ze verkeerd had gedaan - al was er zeker weten iets - maar het maakte niet meer uit. Alles was nu goed. Beter, zelfs. Ze haalde even diep adem en ging recht staan, waarna ze zich omdraaide. Ze haalde haar telefoon uit haar zak. Zeven voor twaalf. Ze was dus nog op tijd. Ze hadden rond twaalven afgesproken, dus dit was een goede timing.

Net toen ze de jongensdeur open wilde doen, klonken er voetstappen door de gangen. Iemand leek deze kant op te komen. Daardoor bleef ze even geschrokken staan - want het was toch wel raar voor haar om de jongenskamer binnen te gaan -, kijkend naar de deur gang. Toen ze erachter kwam dat diegene een andere kant op was gegaan, snoof ze zachtjes. Ze haalde even diep adem en maakte toen voorzichtig de deur open, om langzaam naar binnen te stappen en de deur achter zich te sluiten. Ze keek even om zich heen. De jongenskamer was op zich het zelfde ingericht als de meisjeskamer, maar.. Je zag wel dat er hier geen meisjes sliepen. Ze liep kalmpjes door de kamer heen, tot ze Soul zag. Ze glimlachte lichtjes naar hem. “Hallo,” zei ze kalm. Ze klom in een paar passen het stapelbed op en plofte naast hem neer. “Nog een idee wat we vandaag zouden kunnen doen?” vroeg ze kalmpjes. Natuurlijk zou ze het best vinden om hier met hem te blijven.. Dat kon.. Best gezellig zijn. Ze glimlachte lichtjes.

De deur ging opnieuw open en dit keer kwam Mizore de kamer binnen. Zijn deken zat naar achteren gefrommeld en zijn kussen lag er ook niet charmant bij. Hij pakte het deken, gooide het weer terug zodat het een soort rechthoekje werd aan het einde van zijn bed. Zijn kussen legde hij weer gewoon neer zoals ie normaal lag. Alles zat weer goed en het kwam wat netter over dan eerst. Hopelijk. Nog geen twee seconden na dit gedaan te hebben, begroette zijn vriendin hem met een simpele ‘hallo’. “Hey,” reageerde hij daarop en slurpte een keer. Nog geen drie seconden later klom het meisje op het ijzeren trapje het stapelbed op en plofte naast hem naar. Automatisch krulde zijn hand in de hare, wat de laatste tijd wel vaker gebeurde. “Nog een idee wat we vandaag zouden kunnen doen?” vroeg ze toen aan hem en hij keek haar voor een moment bedenkelijk aan. Hij begreep niet waarom ze altijd ergens heen wou en altijd iets wou doen. Waarom konden ze niet gewoon een keer samen op bed zitten of liggen en gewoon een beetje melig doen? Of zelfs klef. Hij had geen zin om de hele tijd overal heen te lopen en iets te doen, als hij het net zo leuk had naast haar.
“Waarom gaan we niet gewoon een tijdje hier zitten, samen. En als we dan iets bedenken om te doen, doen we dat wel,” stelde hij vast maar keek haar ook even vragend aan, om erachter te komen of zij dat goed vond of niet. Straks wou ze dat niet. Zijn duim streelde over haar hand, zachtjes. Heen en weer, heen en weer. Ook nog iets dat een beetje automatisch ging. Hij realiseerde zich dat zijn hand een stuk groter was dan die van Mizore. Ze had van die kleine, vrouwelijke handjes met een zachte huid. Die van hem waren groot en ze huid was een beetje ruw met enkele kleine wondjes erop van keren dat hij zich van het bed af gooide en bleef haken. Of zoiets doms weer. Ook waren haar handen warmer dan die van hem, door de elektriciteit die door haar lichaam gierde. Het werd altijd zo heet in bed als zij erbij lag. Ze straalde warmte uit en dan lag hij daar, zweterig. Hij moest bijna om zijn eigen gedachten lachen. Hoe dan ook, hij draaide een beetje om de pot. Klein beetje maar.
“Ik vind het fijn om naast je te zitten, al wisselen we geen woord uit… Bij jou zijn is al genoeg,” zei hij zachtjes en slurpte een keer. Een kleine grijns speelde rond zijn lippen toen hij realiseerde wat dat slurpen met zijn woorden aan het doen was. “Wow, dat neemt echt het effect weg van die woorden he?” zei hij lacherig, waarna hij even weg keek. Het zou hem niks verbazen als er dadelijk weer iemand binnen kwam. Gelukkig was het mooi weer buiten, dus alle kleine kindjes zaten vrolijk buiten te spelen. Het was net iets te heet voor hem buiten, al was het eigenlijk ook warm met Mizore daarnaast. Gelukkig wist zij haar elektriciteit onder controle te houden, niet zoals een bepaald meisje die hij kende. Zonder namen te noemen Misaka. Kuch kuch.

Mizore voelde Soul’s hand om de hare en glimlachte lichtjes. Zijn hand voelde voor haar koud aan. Niet ijskoud, maar.. Koeltjes. Dit omdat haar lichaamstemperatuur gewoon hoger lag dan de zijne. ‘Waarom gaan we niet gewoon een tijdje hier zitten, samen. En als we dan iets bedenken om te doen, doen we dat wel,’ zei hij toen. Ze glimlachte lichtjes en knikte. Oké, dat was goed. Hij zei dat hij het fijn vond om naast haar te zitten, ook al zeiden ze niets. En.. Vervolgens slurpte hij even. Ze grinnikte lichtjes. ‘Wow, dat neemt echt het effect weg van die woorden, he?’ vroeg hij. Ze moest even zachtjes lachen. “Een klein beetje maar, hoor,” stelde ze hem gerust, al was het wel waar. Maar ergens was het wel weer fijn. Alles wat hij zei gevolgd door een slurp klonk veel luchtiger, waardoor ze zich niet zo opgelaten voelde. Maar, het zorgde er wel voor dat ze altijd glimlachend of grinnikend reageerde, waardoor hij misschien dacht dat ze hem niet serieus nam.
Ze wilde zich achterover laten vallen, maar herinnerde zich dat het een slecht idee kon zijn. Ze moest echt eens een broek aan doen in plaats van het korte rokje. Daarom zuchtte ze een keer en bleef toen maar recht zitten. Ze wist niet precies wat te doen, één van de redenen waarom ze ervan hield om wanneer ze met iemand was iets te gaan doen, om stiltes tegen te gaan en een gespreksonderwerp te hebben. Ze wist namelijk nooit iets te zeggen, gezien het feit dat ze nauwelijks gesprekken had gehad de afgelopen jaren - eigenlijk haar hele leven - en dus wat achter liep.

“Hmmn..” bracht ze zacht uit. Ze keek de kamer rond, waar niemand meer te vinden was. Het was hier rustiger dan in de meisjeskleedkamer, want er waren aardig wat meisjes die bleven roddelen. En dan natuurlijk over dingen die haar weinig tot niet boeiden. Ze had weleens geluisterd naar wat ze zeiden, maar het sloeg werkelijk waar nergens op. Want, wat kon het haar schelen dat een of andere beroemde gast een vriendinnetje had die ook beroemd was? Serieus.. Ze deden hun best maar.
Ze wilde iets doen, maar wist dat ze zich beter in kon houden. Ze merkte dat ze te stil was, dat ze te weinig terugzei. Het was haar schuld dat er stiltes vielen, die juist haar zo ongemakkelijk lieten voelen. “Weet je..” fluisterde ze zacht. Ze wilde iets zeggen, maar het lukte niet. Weer zo’n slecht karaktertrekje dat ze had; nooit iets kunnen zeggen. “Het voelt grappig als ik bij jou ben,” zei ze kalm en ze sloeg haar armen om haar lichaam. Ze wilde haar knieën omhoog doen, maar dat was geen goed idee. Flutrokje. “Het maakt me zenuwachtig,” fluisterde ze toen zacht en ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan. Hij wist niet hoe zij haar tijd door was gekomen, zonder ook maar tijd te besteden aan wie dan ook. Dit was raar. Ze kneep zachtjes in zijn hand en snoof zachtjes.

“Een klein beetje maar hoor,” zei Mizore toen ze uit gegiecheld was. Soul keek haar even aan met een kleine grijns. Zijn en haar benen bungelde allebei van het bed, maar daar lette hij niet eens meer op. “Bespeur ik daar enig sarcasme?” zei hij met een wat brede grijns rond zijn mond. Zijn hand zat nog altijd in de hare terwijl zijn duim heen en weer bewoog over haar huid. Hij realiseerde zich dan ook dat hij even koud zou voelen voor Mizore, als dat zij warm voor hem voelde. Grappig was dat eigenlijk, want hij kon het zich niet voorstellen. Zou ze het ooit te heet hebben? Ach, wat voor een nutteloze gedachten waren dat eigenlijk…
Even liep hij vast, niet wetend wat hij moest denken. Zeggen wel, maar denken niet. Zijn gedachten waren even helemaal leeg, terwijl hij haar aankeek. Niet op een creeper manier, maar gewoon, tja.. Liefkozend, eigenlijk. Al was dat vreemd en klonk het heel dom. “Weet je…” begon ze, en vertelde vervolgens dat het raar voelde als ze bij hem in de buurt was. Ze zei dat het haar zenuwachtig maakte en hij keek haar voor een moment bedenkelijk aan. Hij had er zelf helemaal geen last van. Maar ja, hij was niet terughoudend of afstandelijk. Zoals die psychiater beweerde. Rare man dat het was. Een beetje zeggen dat hij asociaal was en bindingsangst had. Als hij bindingsangst had, waarom had hij dan nu met Mizore? Ja, dat zag hij hem graag uitleggen. Al moest hij daarvoor terug naar het huis van de Evans, zijn voormalige familie. Hij zag ze niet eens meer als familie. Enkel Wes en Soraya. Al had hij ook lichtelijke irritatie aan Wes, maar hij haatte hem niet. Het was alleen dat Wes alles beter kon dan hem. En dat was ook zwaar irritant. Hij was ook niet goed genoeg voor zijn ouders, maar hij kon niet tegen zijn oudere broer op.
“Dat hoeft toch helemaal niet?” zei hij zachtjes met een kleine glimlach rond zijn mond. “Als er iemand is waarbij je juist niet zenuwachtig moet zijn, ben ik het. Of Misaka, maar dat lukt dan nog net wel,” grijnsde hij even kort naar haar. En toen kwam het domste wat Abi ooit had moeten typen, maar hij negeerde het geweten van het beest. Dus, toen ze hem weer aankeek leunde hij naar voren, en zijn hoofd zat vlak bij de hare. Net voordat hun lippen elkaar raakte klonk er een luide slurp, die het moment verpestte. Al was Soul zich daar compleet van onbewust.

‘Dat hoeft toch helemaal niet?’ vroeg Soul en Mizore keek naar haar benen. Hij zei dat ze bij hem - en Misaka, natuurlijk - juist niet zenuwachtig hoefde te zijn. Ze zag hoe hij naar voren leunden en haar ogen werden groot. W-wat? Ze slikte, maar bleef stil zitten. Hij kwam dichterbij, maar zij bleef bevroren zitten. Ze kon zich niet bewegen, durfde dat ook niet. Ze wilde het moment niet verpesten. Langzaam sloot ze haar ogen. Ze voelde zijn ademhaling tegen haar lippen. Zijn ademhaling was kouder dan de hare, maar het voelde niet vreemd. En toen..
Moest hij weer even slurpen en was het moment toch echt verpest. Van zenuwachtigheid - wat was ze toch een vreselijk trutje - moest ze lachen. Ze had haar hand onbewust op zijn schouder gelegd en liet deze daar rustig liggen, terwijl ze haar voorhoofd tegen zijn borst aan legde. “W-Wacht even..” hikte ze lacherig. “H-Het spijt me,” bracht ze toen uit en ze had haar hand voor haar ogen, terwijl ze zo bleef zitten. Oke, dit was flauw. Ze wilde niet lachen, heus niet. Maar, zenuwachtig als zij was - iets wat ze sowieso al was in zijn buurt en nu hij zo’n stap zette deed dat haar zenuwen niet echt goed - was ze in een lachbui uitgebarsten. Dat was best wel typisch. Nu was zij weer eens degene die het moment volledig verpestte.
Ze zette haar handen tegen zijn borst en duwde zichzelf langzaam van hem af. Ze gleed even met haar vingers onder haar ogen door om vervolgens naar haar vingers te kijken, waar een klein zwart laagje op te zien was. Oké, ze had haar gezicht niet tegen zijn shirt aan moeten leggen wanneer ze een zenuwachtige slappe lach had. “Gomen,” sprak ze toen kalmpjes en ze sloeg haar blik neer. Het Japanse woord voor Sorry.
Ze wist niet of hij het heel beledigd op zou vatten; ze verwachtte het wel. Want, ze had het moment verpest. Ze sloeg haar blik neer. Ze wist niet wat ze nu moest doen; het opnieuw proberen of niet. Misschien voelde hij zich beledigd en wilde hij het niet. Maar misschien zou hij zich juist nog erger beledigd voelen wanneer ze het niet nog eens zou doen. Maar, ergens durfde ze het niet. Wat was ze toch ook een watje.
“Het spijt me, ik had.. Beter moeten reageren,” sprak ze droogjes “Maar, zoals ik al zei.. Je maakt me behoorlijk zenuwachtig,” fluisterde ze zacht en ze glimlachte. “Mijn verleden is nou niet echt.. Sociaal..” mompelde ze toen. “En, met zenuwachtig maken.. Dat is zeker niet negatief,” zei ze toen.
“Ik ben gewoon raar,” sprak ze toen en ze ging even met haar hand door haar haren, maar wist deze keer uit alle macht ervoor te zorgen dat geen schok zichtbaar was. Ze fronste eventjes licht. Ze bleef maar zwijgen, niet wetend wat ze zou moeten zeggen. Ze wilde weten hoe Soul reageerde op haar vreselijk domme actie. Want, als ze nog iets zei, zou ze het moment misschien nog erger verpesten. Daar zag ze zichzelf wel voor aan.

Al gauw hielp Mizore Soul uit zijn droom door haar hand op zijn schouder te leggen en naar voren te buigen en hard te lachen. Jeez, je wordt bedankt hoor, schatje. Ze hikte lacherig enkele woorden waarop hij opmaakte dat hij voor een moment moest wachten. Hij voelde een paar handen op zijn borst en ze drukte zich van hem af, al was hij op dat moment even bevroren. Even was hij chagrijnig. Hij voelde zich ontzettend uitgelachen en had het idee dat zij het moment nog meer had verpest dan hem. [i]”Het spijt me, ik had… beter moeten reageren,” sprak ze toen. Soul rolde een keer met zijn ogen en draaide zich naar voren toe, wat meer van haar af. “Goh, je meent het. Want dat was natuurlijk gierende enthousiasme,” bromde hij. Gelukkig was de jongenskamer geheel leeg, dus hoefde hij met niemand dat moment te delen. Behalve met dat tutje naast hem dan. Ze probeerde haar actie goed te praten door te zeggen dat hij haar zenuwachtig had gemaakt en dat haar verleden niet sociaal was. “Goeie smoes, hoor.” bromde hij geïrriteerd. Hij had zijn eigenwijze momentje, waar ze waarschijnlijk wel vaker mee te maken zou krijgen. Ze eindigde haar verhaal met ‘ik ben gewoon raar’ waar hij even kort op knikte.
Hij draaide zijn rug naar haar toe en ging in kleermakerszit zitten. Irritante snottebel dat het was. Vieze kleine stoephoer. Vreselijk rotwijf. Al gauw liet hij zijn schouders wat zakken en zijn spieren wat ontspannen. Nee, hij meende er niks van. Hij vond haar helemaal geen snottebel. Laat staan een rotwijf. Voorlopig nog niet dan. Ze was zijn vriendin en ze zouden allebei hun trekjes hebben. Zo had hij zijn geslurp en zij… was onbeleefd. Om het zo maar aardig te zeggen. Maar toch kon hij zich niet omdraaien en zeggen dat hij niet zo nors had moeten reageren. Want hij vond dat hij gelijk had en hij was nog wel chagrijnig. Hoe kon het ook anders. Hij voelde zich nogal afgewezen en had de neiging om alleen al daarvoor haar ziel op te eten. Maar dat kreeg hij ook weer niet over zijn geweten. Al was het wel zo’n actie waar ze niks tegen kon doen. Niet eens elektriciteit gebruiken. Want het ging binnen een seconde dat hij haar ziel had en dan binnen drie seconden verdween dat ding in zijn maag. En dan was je je krachten kwijt, moehaha. Al was het jammere dat hij de krachten van de zielen die hij at niet kon omzetten naar krachten die hij zelf kon gebruiken. Bovendien mocht hij alleen Kishin zielen eten, want anders zou hij zelf een Kishin worden. En dat was alles behalve aantrekkelijk.
Hoe dan ook, hij weigerde zich om te draaien en wat tegen haar te zeggen.

Soul reageerde op haar acties en was duidelijk geïrriteerd. Ergens vond ze dat wel grappig. Wat was ze toch lekker aardig. ‘Goede smoes, hoor,’ hoorde ze hem zeggen. Ze snoof zachtjes. Het was echt waar, al maakte dat haar acties nog lang niet goed. Hij knikte toen ze zei dat ze raar was en ze keek hem aan met een soort pruillip. “Nou, bedankt,” mompelde ze quasi beledigd. Ze schudde haar hoofd heen en weer toen hij zijn rug naar haar toedraaide en hief haar wenkbrauwen op. Dus, hij ging het zo spelen? Ze sloeg haar armen over elkaar heen en schudde haar hoofd opnieuw zacht heen en weer. Oké, ze had niet zo mogen reageren, maar om nou gelijk zo beledigd te zijn..
Ze kroop met simpele pasjes om hem heen en sloeg haar ene been over zijn knieën heen, waarna ze voor hem terecht kwam. Ze zat half op zijn schoot, terwijl ze hem aankeek. Niet zo handig, aangezien ze een nogal kort rokje aan had, maar dat maakte weinig uit op dit moment. Ze legde haar hand op Soul’s borst en bewoog zich naar voren, om vervolgens zacht haar lippen op de zijne te drukken. Ze gaf hem niet de kans om ervoor nog snel even te slurpen, haar weg te duwen, zich om te draaien of wat hij ook wilde doen. Haar vingers bewogen langzaam naar de palm van haar hand, waardoor ze zo’n beetje in zijn shirt kneep.

Ze was benieuwd hoe hij zou reageren op deze actie, maar het maakte haar weinig uit. Hij had dit eerder willen doen, maar daar had ze fout op gereageerd. Zijn reactie zou vast niet beledigender zijn dan zij net per ongeluk had gedaan. Na een tijdje duwde ze zich zachtjes van hem af, haar handen op zijn borstkas. Ze keek hem aan met een lichte glimlach en liet zichzelf toen een beetje achterover vallen, waardoor ze van zijn schoot af viel. Ze zat voor hem, wachtend tot hij zou reageren.
Haar ademhaling was een beetje onregelmatig en ze wendde haar blik af, naar haar benen. Ze bewoog haar handen naar haar rokje en trok die wat verder over haar benen, omdat hij wat scheef was gaan zitten doordat ze zich naar achteren had laten vallen. Zo bleef ze zitten, met haar handen op haar benen.
Ze had nooit van zichzelf durven verwachten dat ze zoiets zou doen en nu ze het had gedaan werden haar twijfels toch weer erger. Typisch. Ze was nogal onzeker over haar acties en wist nooit hoe ze opgevat zouden worden. Daardoor werd ze alleen maar onzekerder en deed ze dingen vaak niet, omdat ze bang was voor de reacties erop. “Ik zeg het nog maar een keer,” glimlachte ze lichtjes naar hem. “Het was absoluut niet mijn bedoeling om zo te reageren,” zei ze toen.
Ze bewoog haar vingers opnieuw naar binnen toe, waardoor het einde van haar rokje opgekropt zat in haar handen. Ze wachtte kalmpjes tot hij zou reageren, voordat ze het moment weer zou verpesten.

Soul hoorde gekraak van het bed, maar hij keek niet om. Dan zou hij minder sterk over komen. Een been werd half over hem heen gegooid en opeens lag Mizore half over hem heen. Hij voelde opnieuw een hand tegen zijn borst en bevroor opnieuw. Hij voelde plots haar lippen tegen de zijne en beantwoordde haar kus, op z’n Frans. Paste immers zo goed bij hoe hij praatte. Dit hield in dat Mizore soort van op zijn bovenlip sabbelde en hij op haar onderlip, waardoor enkele smakkende geluiden ontstonden elke keer als ze loslieten en weer aan elkaar gingen plakken. Na enkele seconden aan elkaar te hebben lopen sabbelen liet Mizore los, hij realiseerde zich dat haar hand nogal zijn T-shirt had lopen verkronkelen.
“Nee, en zo had je ook niet mogen reageren, tut.” mompelde hij chagrijnig. Die tut was natuurlijk niet serieus bedoeld en meer bedoeld in de zin van ‘tutje’. Hij keek haar even grijnzend aan en slurpte een keer, ook weer onbewust. Vervolgens verviel zijn grijns en keek hij haar even bedenkelijk aan, niet zeker van wat hij vervolgens moest zeggen. Twijfels achterwege. Hij smakte even bedenkelijk en trok ook zo’n typische ‘ik-denk-na’ kop om vervolgens te slurpen. “Het was niet slecht of zo… Maar ik heb beter gehad,” concludeerde hij rustig en keek haar even plagend aan. In werkelijkheid was het pas zijn derde zoen, dus echt een top vijf maken kon hij niet. Al hoefde Mizore dat natuurlijk niet te weten. “Ik zou zeggen, nummer vier…”
Voor een moment viel zijn blik op een kleine spin die langs het bed trok, aan het einde van zijn bed. Hij had de neiging om het ding vast te pakken en ermee te spelen, maar onderdrukte de neiging. Mizore’s hoofd lag er wel akelig dichtbij, nu hij er zo over nadacht. “Schatje,” fluisterde hij en slurpte een keer, waarna hij grijnsde.

‘Nee, en zo had je ook niet mogen reageren, tut,’ hoorde Mizore Soul zeggen en ze glimlachte lichtjes. “Sorry,” glimlachte ze droogjes, deze keer veel minder serieus klinkend dan hiervoor. “Het was gewoon nogal.. Onverwachts op dat moment,” glimlachte ze droogjes. Oké, dat kon niet echt kloppen. Hij slurpte vaker. Maar meestal lette ze er dan niet op. Deze keer.. Was het gewoon op een moment dat het haar alleen maar zenuwachtiger maakte. En dan kwam er zoiets uit, blijkbaar. Niet zo slim, maar ja.. Wel typisch.
Hij zei dat het niet slecht was, maar dat hij beter had gehad. Ze hief haar wenkbrauwen op en glimlachte weer droog. ‘Ik zou zeggen, nummer vier..’ zei hij. Ze sloeg haar armen over elkaar. “Och,” zei ze, quasi teleurgesteld. “En, hoe veel heb je er gehad. Vier?” vroeg ze droogjes. Ze schudde even glimlachend haar hoofd heen en weer. Zij had weleens vriendjes gehad. Meer dan genoeg. Maar, ze zou hun namen niet meer weten. Ze had toen nooit nee gezegd, maar had ook nooit interesse gehad. De langste relatie had niet langer dan een week standgehouden. En zij was altijd degene die het beëindigde. Dit omdat ze toch wel door had dat het geen nut had en ze hoopte dat de ander het dan ook door had, zodat hij geen moeite meer zou doen.
‘Schatje,’ hoorde ze Soul zeggen. Ze keek hem aan en zag dat zijn blik gericht stond op iets naast haar. Ze keek om. Naast haar was een klein zwart beestje zichtbaar. Een spin.
Met haar elektriciteit zou ze het gemakkelijk kunnen roosteren, maar.. Ze had een grote angst voor insecten, spinnen en dat soort beesten. Haar ogen werden groot. “Iets.. Met heel veel poten..” bracht ze stamelend uit. Haar stem was hoog, duidelijk helemaal van slag dat dit beest zich zo dichtbij haar had gewaagd. Beesten haatten haar door de elektromagnetische laag die zich om haar heen vestigde. Maar, spinnen, insecten enzovoorts leken er geen last van te hebben. Haar ogen werden groot toen het beest naar haar hand toe kroop.
“Waaaaah!” riep ze luid en ze sprong weg uit het bed, waardoor elektrische schokken over de grond schoten toen ze op handen en voeten de grond raakten. “Kom niet dichterbij!” riep ze, terwijl ze weg rende en zich twee bedden verder verstopte. Elektrische schokken raasden aan alle kanten over haar lichaam heen en ze hijgde. Oké, als ze iets eng vond was het dit. Ze was niet snel bang, ook niet in een gevecht. Maar zodra ze een dier erbij haalden, rende ze al snel gillend weg. Ze was niet zo’n dierenliefhebber. En al helemaal niet voor spinnen en insecten. “Haal dat beest weg!” piepte ze naar Soul. Ze wist niet hoe hij hierop zou reageren en of hij zich beledigd zou voelen of haar uit zou lachen, maar het maakte haar weinig uit. Zolang hij dat beest maar weghaalde. Want voordat dat ding weg was, ging zij daar niet heen. Ze snoof zachtjes en kalmeerde weer een klein beetje, dus de elektrische schokken die om haar heen dansten werden minder.

“Och, hoeveel heb je er gehad? Vier?” vroeg Mizore met duidelijke sarcasme in haar stem en hij grijnsde even flauwtjes, zo van ‘haha-wat-ben-je-toch-grappig..-niet-dus’. Al had ze ergens wel gelijk, het waren er niet veel. Drie, dus hij kon niet echt opscheppen. Maar het was redelijk goed voor iemand die nooit buiten kwam, in zijn oude huis. Hij had immers altijd thuis les, alles werd in huis gehaald.. Geen reden om naar buiten te gaan dus. Enkel in de achtertuin voor wat frisse lucht, wat op den duur ook wel fijn kon zijn. “Nee, je zit er helemaal naast,” zei hij toen en tilde zijn hoofd wat op, zodat hij ‘zijn neus ophaalde’ naar haar. Hij trok daarbij een arrogante blik, wat er heel dom uit zag bij hem. “Oke, ik stop al, dit slaat gewoon nergens meer op,” even had hij een binnenpretje. Hij zag al zo’n nerd met vies lang haar ‘dan laat ik het ergens op slaan!’ en dan zo *bam* op de tafel.
Opeens werden haar ogen groot en hij kon zich enkel afvragen of hij wat has misdaan. Pas toen viel het hem op dat ze niet naar hem keek, maar naar de spin die hij net had aangewezen. “Iets… met heel veel poten…” bracht ze stotterend uit en haar stem klonk een beetje hees. Was het kleine beest nou zo erg? Het was wel duidelijk dat ze van slag was en hij leunde naar voren, over haar heen om zich zo een weg te banen naar het spinnetje. Hij hoorde onder hem luid gebrul gevolgd door een knie in zijn buik terwijl Mizore zichzelf van het bed af gooide. Hij kreunde lichtelijk terwijl hij op zijn zij viel. Fijn, zo’n knie recht in je maag. Even zat hij daar, tot Mizore hem opwekte. Alsof ze nog niet genoeg has gedaan. Fijne derde date was het. “Haal dat beest weg!” piepte ze luid van twee bedden verderop. Langzaam kwam hij weer overeind. Zijn handen lagen met de knokkels naar beneden, in zijn dekens en zijn knieën en onderbenen zaten ook plat op bed. Een hondjeshouding eigenlijk. Hij liet het spinnetje op zijn hand kruipen en liet zich op zijn kont vallen, zijn benen verschoven inmiddels naar voren. “Ben je hier nou bang voor?” vroeg hij toen lachend, terwijl het beest zich van hem af liet zakken maar hij het weer opving met zijn andere hand. Hij keek haar voor een moment aan met een duivelse grijns rond zijn mond. “Hij komt naar je toe hoor!” riep hij en gooide zijn arm naar achteren, alsof hij het naar haar toe ging gooien.
Hij maakte een gooiende beweging naar haar toe, maar gooide toen zijn andere hand ervoor waardoor een enorme kets ontstond. Hij keek voor een moment in zijn handen waar een dood spinnetje lag. Hij sprong van het bed en liep naar de prullenbak toe en gooide hem erin. “May his soul rest in peace…” grinnikte hij even kort, voordat hij weer terug liep naar het bed en erop sprong.

Beesten. Iets wat ze vreselijk haatte. En andersom trouwens ook. De elektromagnetische straling die ze afstraalde was voor mensen niet voelbaar. Maar, voor dieren lag dit anders. Het schrok hen af. Of het liet hen haar automatisch irritant vinden, wat ervoor zorgden dat ze haar gingen irriteren, wat er natuurlijk voor zorgde dat ze gillend wegrende. Dit bij normale dieren omdat ze hen anders pijn zou doen, al was het dan per ongeluk. En bij spinnen en andere insecten omdat die gewoon eng waren.
‘Ben je hier nou bang voor?’ hoorde ze Soul vragen. Ze knikte, al kon hij dit waarschijnlijk niet zien. “Ze zijn eng, oke?” vroeg ze droogjes. Ze had een pruillip opgezet, terwijl de elektriciteit om haar heen bleef gaan.
‘Hij komt naar je toe hoor!’ riep Soul uit. “Nee!” riep Mizore, waarna ze op een bed ging zitten en elektriciteit aan alle kanten weg vloog. “Haal het weg, haal het weg, haal het weg!” riep ze luid. Het zou haar niet verbazen als iemand haar zou horen. Ze had haar ogen dicht en had ze zo hard dichtgeknepen dat ze waren gaan tranen.
Ze hoorde een klap en opende voorzichtig één oog. Ze zag dat Soul de spin in zijn handen had geplet. “Jakkes! Soul!” riep ze walgend uit, haar ogen weer groot. Ze zag hoe hij de spin in de prullenbak gooide. “Weet je zeker dat hij dood is?” vroeg ze, fronsend naar de prullenbak kijkend. Ergens voelde ze de neiging om het te elektrocuteren, maar ze deed dat maar niet. ‘May his soul rest in peace,’ had ze Soul horen zeggen en ze keek hem droogjes aan.
Ze zag hoe hij terug ging naar zijn bed en liep met voorzichtige passen achter hem aan. Toen ze weer op zijn bed zat keek ze even snel om zich heen. “Weet je zeker dat er geen andere spinnen zijn?” vroeg ze zenuwachtig. Ze had echt iets tegen die dingen. Ze wilde het liefste zo dicht bij Soul zitten als mogelijk was, maar aan de andere kant ook weer niet. Hij scheen die walgelijke dingen minder walgelijk te vinden en met zijn soms net iets te flauwe humor vertrouwde ze hem niet wanneer er een beest in de buurt was.
Ze hield haar hoofd een tikkeltje scheef waarna ze zacht fronste en zich de trap die ze hem had gegeven vaagjes herinnerde. Ze grinnikte droogjes. “Nog mijn excuses voor die.. Eh.. Trap,” glimlachte ze verontschuldigend. Ze ging even met haar hand door haar haren, terwijl ze lette op de volt zodat ze niets onder stroom zou zetten. Ze krabde even aan haar achterhoofd terwijl ze nadacht. Ze was wel lekker bezig, zeg. Eerst die kus, nu die spin.. Ze wilden haar vandaag echt dood hebben, of zo. “Sorry,” excuseerde ze zich nogmaals. Ze kroop een beetje naar voren, waarna ze Soul van zo’n vijftien centimeter afstand tussen hun hoofden in aankeek met een klein grijnsje en rode wangen, terwijl haar oogleden nog ietwat nat waren door het dichtknijpen van haar ogen en het gillen om de spin. “Deed het pijn?” vroeg ze, op zo’n toon alsof het haar dag geheel goed zou maken als het pijn had gedaan. Natuurlijk was dat niet zo, maar ze wilde toch wel weten of ze hard had getrapt.

Mizore zag hoe Soul met zijn ogen rolde en bleef hem glimlachend aankijken. ‘Dit is Mizore, mijn lieftallige vriendin, die altijd vraagt of ze me pijn heeft gedaan en een teleurgestelde blik trekt zodra dat niet zo is,’ zei hij en ze grinnikte. Ze voelde hoe hij met zijn hand door haar haren ging en schrok in eerste instantie een beetje, gezien het feit dat haar haren niet de veiligste plek was om aan te raken in haar geval, maar.. Het was hetzelfde als haar handen, en die waren ook al veilig verklaard, dus het maakte niet veel uit.
Hij zei dat het pijn had gedaan en dat zijn maag nog steeds brandde. Ze wilde hem vol medeleven aankijken, maar kon de opkomende grijns niet onderdrukken. Ze grinnikte zachtjes. “Spinnen en andere beesten zijn gewoon eng,” gaf ze droogjes als reden. Zo zou je haar ook nooit zien kijken naar puppies of kittens. Niets aan. Ze kon er toch niet bij in de buurt komen.
Ze moest toegeven dat wanneer ze langer bij hem was, het zenuwachtige gevoel afnam. Maar, dat kon ook liggen aan dat ze haar gedachten compleet ergens anders had gehad - bij de spin, bijvoorbeeld - en dus wat afgeleid was.
Met haar hand pakte ze Soul’s hand beet, om deze vervolgens voor haar gezicht te houden. “Viespeuk,” zei ze beschuldigend, doelend op het feit dat hij een spin had vastgehouden en zelfs geplet. Ergens had ze verwacht dat hij nu allemaal pootjes aan zijn hand zou hebben, maar het was te verwachten dat dit niet het geval was.
Voor de zekerheid gleed ze met haar vingers een paar keer langs zijn handpalm, alsof ze bang was dat er straks een minuscuul spinnenpootje tot leven zou komen. Uiteindelijk legde ze zijn hand neer en hield ze hem losjes vast met haar eigen hand.
“Je hebt koude handen,” mompelde ze droogjes, maar het hoefde niet perse waar te zijn. Haar handen waren gewoon warm, dus voelden anderen automatisch koud aan. Ze wist verder weinig te zeggen, maar de hele tijd praten was ook niet nodig. Bij jou zijn is al genoeg, had hij even geleden gezegd. Ze glimlachte lichtjes en keek hem met een droog hoofd aan, terwijl ze zijn hand vast bleef houden.

Soul hoorde haar woorden, dat spinnen en andere beesten zoals dat - ook wel insecten genoemd, maar dat was het wel voor het lesje van de dag - eng waren. Hij grijnsde even kort, maar kon een grinnik uiteindelijk toch niet onderdrukken. “Voor meisjes zoals jij wel, ja,” sprak hij uiteindelijk. Mizore was geen meisjes-meisje, maar het was toch leuk om haar voor zoiets uit te maken. Al helemaal op een moment als dat. Het was zo perfect dat hij het niet had kunnen laten. Flauw, maar goed.
Hij voelde een hand om zijn pols en merkte dat zijn arm meegetrokken werd, tot vlak voor haar gezicht. Wie wist waar die hand had gezeten en wanneer die hem voor het laatst had gewassen, maar Mizore nam het risico. Eigen risico, dat wel… Ook wel heel dapper. Dat zou hij eerlijk toegeven. “Viespeuk,” zei ze toen. Hij wou nog een verklaring af gaan leggen dat hij uiteindelijk ook maar een jongen was, maar realiseerde zich toen dat ze op de spin doelde ‘Oh… Doh.’ klonk er in zijn gedachten. Dat was ook zo’n duhuh-moment. Hij begreep niet eens meer dat hij aan iets anders had gedacht, dat hij maar niet nog een keer door zijn gedachten lieten gaan. Bescherming voor kinderoogjes. “Had je dan liever gehad dat die spin hier nog rondliep, of dat ik wat spinnenbloed aan m’n hand heb?” zei hij lachend. Hij volgde het allemaal niet meer. Het ene moment beveelde ze hem dat beest te verwijderen en het volgende was hij weer een viespeuk omdat hij spinnenbloedjes – en wat andere vloeistoffen – op zijn hand had zitten. Hij slurpte een keer en grijnsde terwijl ze haar vingers over zijn hand liet glijden.
“Je hebt koude handen,” sprak ze. Hij wou nog een ‘jij ook al?’ onderdrukken, omdat Maka dat ook ooit had gezegd. Maar het leek hem niet verstandig om haar dat de vertellen, want voor je het wist ging ze van alles denken. Het was enkel omdat als hij naar Weapon Form ging, ze eerst zijn hand vast moest houden zodat hij niet op de grond zou landen maar hem vast had. Hoe dan ook, hij wou geen risico’s nemen. “Hmmn, kan kloppen. Mijn handen en tenen zijn altijd koud,” meldde hij toen knikkend. Hij keek haar even aan en grijnsde. Hij leunde een beetje naar voren en had zijn hand op zijn voet. Geen bepaalde motivatie erachter, gewoon omdat het lekker zat. Hij keek haar even aan met een kleine glimlach rond zijn mond, terwijl zijn hand losjes in de hare rustte. “Je bent mooi,” zei hij zachtjes terwijl zijn blik nog steeds op haar was gericht.

‘Had je dan liever gehad dat die spin hier nog rondliep, of dat ik wat spinnenbloed aan m’n hand heb?’ vroeg Soul. Mizore dacht even na. Hmmn, moeilijk. “Nou..” begon ze droogjes, nadenkend. “Geen van beiden, denk ik. Hem uit het raam gooien is beter.. Dan zitten er geen vieze spinnenpootjes aan je handen,” sloot ze het verhaal over de spin toen af.
Hij zei dat zijn handen en tenen altijd koud waren. Ze legde haar andere hand aan de andere kant van zijn hand, waardoor ze deze beet had met haar twee handen. Ze fronste lichtjes, alsof ze het zo warm kon maken. Niet dat het voor haar irritant was, of zo. Meer omdat ze het zelf irritant vond als haar handen wat kouder waren, dus bij iemand anders voelde het vast ook zo.
Plots voelde ze hoe hij naar voren bewoog en ze keek op. Het viel haar op dat ze best dichtbij hem zat, maar het was niet ongemakkelijk, of iets in die zin. Ze glimlachte lichtjes naar hem, terwijl ze even kort zo bleven zitten.
‘Je bent mooi,’ zei hij en meteen kleurde ze rood. Ze zweeg even en keek hem met een rood aangelopen hoofd aan. Ergens voelde ze zich natuurlijk gelijk heel goed nu hij haar complimenteerde, maar aan de andere kant was haar reactie hetgeen wat haar in de war liet raken. Wat moest ze nu doen? ‘Jij ook’ kwam zo mongolisch over. Maar als ze niets zou zeggen zou het overkomen alsof.. Ja, ze wist eigenlijk niet precies hoe. Het zou in ieder geval heel vreemd overkomen. Ze keek weer langzaam naar Soul, waarna haar blik meteen in de zijne bleef hangen. Ergens voelde ze vaag de neiging om zich gewoon voorover te buigen en.. Nee, dat moest ze maar niet doen.
“Bedankt,” glimlachte ze ietwat dommig, waarna ze hem droogjes aan keek. Haar duim ging zacht heen en weer langs zijn hand, terwijl ze een droog glimlachje op haar gezicht had staan. “Jij bent ook alles behalve verkeerd,” zei ze zacht. Oké, ze moest wat meer nadenken over haar reacties, maar dan zou er een te lange stilte zijn gevallen. Ze bleef hem even droogjes in zijn rode ogen aankijken, waarna ze even glimlachend naar zijn witte haren keek. Het gaf hem een apart, maar - in haar ogen - lief uiterlijk. Ach, ze had altijd een aparte smaak gehad.
Haar ene hand ging terug naar het bed, zodat ze zichzelf weer een beetje kon ondersteunen, anders viel ze nog voorover en dat zou geen al te charmant gezicht zijn. Met haar andere hand bleef ze die van Soul beethouden, alsof ze hem anders kwijt zou raken, of iets in die zin. Zo zat ze nog een heel klein beetje meer naar voren. Deze keer hoopte ze dat er geen stomme spinnen - of andere beesten - kwamen om het moment tussen haar en Soul te verpesten. Of.. Zenuwachtig gelach. Dat hoefde ook niet meer te gebeuren. Ze glimlachte lichtjes.
“Begint Maka niet te klagen dat ik je te veel inpik?” grinnikte ze, eigenlijk vooral doelend op hoe Misaka hierop reageerde. Geïrriteerd, alsof dit allemaal Soul’s schuld was. Ze glimlachte lichtjes. “Misaka begint je volgens mij niet veel leuker te vinden hierdoor,” zei ze zacht, terwijl haar blik afgleed naar hun handen, die in elkaar lagen. Natuurlijk wilde ze zelf niet minder tijd met hem doorbrengen; ze vond het wel best zo. Ze keek er naar uit om hem weer te ontmoeten wanneer ze iets gepland hadden.