I wish that I can touch people normally..

Het was vreemd. Hij was niet wie hij ooit was. Het was niet expres gegaan. Hij was niet bewust een jongen geworden. Het gebeurde tijdens het experiment. Hij was één van de Child Errors die er leefden. Child Errors waren simpelweg kinderen die in die desbetreffende stad gedumpt waren door hun ouders, om welke reden dan ook. Hij wist niet waarom hij gedumpt was. Waarschijnlijk hielden zijn ouders niet van hem. Maar, het maakte hem niet uit.
Hij leefde in de Faciliteit ‘Hikari’, wat letterlijk licht betekende. Een simpele naam was het, maar dit omdat dit slechts de bijnaam was. De werkelijke naam was veel langer, maar die was hij vergeten. In zijn rechterhand hield hij de kruk beet die hem ondersteunde bij het lopen. Zijn spieren waren nog lang niet goed. Niet gek ook. Op zijn dertiende levensjaar was het experiment begonnen. Drie jaar later werd hij wakker. Bijna alle medeleerlingen van de Child Error Faciliteit waren al dood, maar er leefden er nog een paar.
Zijn beste vriend was een paar dagen voor het experiment weggegaan, naar een andere faciliteit. Geluksvogel. Ze waren door blijven communiceren. Drie jaar lang.
En toen hij wakker werd, was hij plots een man. Hij wist niet wat ze bij hem gedaan hadden. Zijn Acceleration ability had hem beschermd, dat was de reden dat hij nu nog leefde. Maar, het had wel iets vreemds gedaan. Het had zijn volledige genotype veranderd en naarmate de tijd verderging, hoe erger ze veranderde.

Drie jaar lang, tot de veranderingen compleet waren en ze dít was. Katsu. Een achternaam had hij niet verzonnen. Als ze erom vroegen, zei hij ‘Hikari’ - naar de Faciliteit - of Miyamae - zijn echte achternaam. Hij was geboren als Miyamae Mariko, een albino meisje met vreemde krachten.
De eerste was Telepathie. Een simpele, bijna nutteloze kracht, behalve als je hem goed gebruikte. Hij kon gedachten versturen en ontvangen en kon zo zonder geluid te maken communiceren met iemand.
De tweede was Unfortunate Hand, zoals ze het noemden. Zijn rechterhand beschikte over de kracht om Goed Geluk te laten verdwijnen. Gewoon omdat zijn hand de lucht raakte, kreeg hij ongeluk. Hij linkte deze kracht dan ook met het incident van geslachtsverandering.
Tot slot zijn Acceleration. Deze was veel ingewikkelder en nuttiger. Deze ability creëerde een AIM veld om hem heen. Hij kon de vectorwaarden van dingen veranderen, even als vectors gebruiken om vreemde krachten op te wekken.

Hij voelde aan dat er iemand was. Daarom schoten zijn rode ogen omhoog, tot hij een jongen zag. Hij was maar vaagjes te zien aangezien hij grotendeels verstopt zat achter de bladeren en takken, maar als je goed oplette kon je hem zien. Hij liep door, alsof hij de jongen niet gezien had. Toen hij onder de tak stond waar de jongen op zat, stampte hij hard met zijn voet op de grond. De vectors zorgden ervoor dat er een diepe deuk in de grond kwam en de grond trilde, even als de boom. De tak zou hierdoor wel moeten breken, dus zette hij het ding rond zijn nek aan en hield hij zijn armen naar voren, om de jongen op te vangen. Zo had hij genoeg kracht, dus zou het geen moeite zijn om de jongen op te vangen.

Katsu keek glimlachend omhoog. Hij zag hoe de jongen een andere tak greep, maar deze begaf het ook al snel en hij viel naar beneden. Katsu merkte dat hij een beetje scheef had gekeken en deed een stapje opzij, zodat de jongen hem in zijn armen viel. Eerst was hij van plan geweest om de jongen direct neer te zetten, maar dit was veel te grappig.
‘Laat me los,’ gromde de jongen en Katsu hief zijn wenkbrauwen op. Hij voelde hoe de jongen hem in zijn wang porde en vreemde tintelingen gingen door zijn wang, alsof zijn wang.. Sliep. ‘Laat me los!’ herhaalde de jongen en opnieuw kreeg Katsu een por. Zijn wang voelde vreemd aan, alsof het verdoofd was. En toen herinnerde hij zich deze jongen. Hij had eerst een andere jongen zijn bewustzijn afgenomen door hem enkel aan te raken; de jongen kwam er wel weer boven op, maar daar ging het niet om. Dat verklaarde waarom zijn wang zo raar aanvoelde. Gelukkig had hij zijn AIM veld, die hem beschermde van vreemde krachten.
Hij zette een glimlach op zijn gezicht. Een scheve glimlach, met de mondhoek aan de andere kant - dus niet de kant waar de jongen twee keer in gepord had - verder opgetrokken dan de andere. “Wat zijn we weer vriendelijk vandaag, zeg,” sprak hij glimlachend. “Wees gerust, ik heb geen vreemde plannen met je. Ik dacht enkel dat het leuk zou zijn om je uit die boom te halen,” zei hij toen, nog altijd glimlachend. Hij bukte een beetje naar voren en liet zijn ene arm naar beneden zakken, zodat de jongen zijn voeten op de grond kon zetten en recht kon gaan staan. Vervolgens ging hij zelf weer recht staan en glimlachte hij. “Katsu is de naam,” stelde hij zich beleefd voor. Geen achternaam. Anders zou hij deze keer Miyamae gebruiken, zijn echte achternaam. Maar, niet iedereen stelde zich voor met zijn of haar achternaam erbij. Dus, misschien zou hij er wel helemaal niet over nadenken. Ergens hoopte hij dat de jongen dit niet zou doen.
“En wie mag jij zijn, aapje?” vroeg hij. Aapje doelend op het feit dat hij in een boom had gezeten. “Ik vraag me af wat je in die boom deed. Het is niet alledaags dat ik jongens uit de boom mag halen, al moet ik toegeven dat het zeker niet slecht was,” glimlachte hij toen, waarna zijn hand naar het zwarte doosje in zijn nek ging. Hij zette het uit, zodat hij de jongen beter kon horen. Hij had nu nergens zijn volledige krachten voor nodig, dus het mocht uit blijven. Hij glimlachte lichtjes.

Katsu merkte dat de jongen meteen een stap naar achteren deed en sloeg zijn armen over elkaar heen. De jongen stelde zich voor als Bryce. Zonder achternaam. Goed zo, dan kwamen er geen vragen waar hij ongemakkelijk door werd. Zijn geheim moest geheim blijven. Hij was een meisje, eigenlijk. Het was voor hem dan ook heel ongemakkelijk om in de jongensslaapkamer te zijn, laat staan de jongenstoiletten.
‘Ik blijf daar echt niet binnen, als ik weet dat ze me op elk moment aan kunnen vallen,’ sprak de jongen en Katsu fronste. “Wat bedoel je? Ik neem aan dat er niemand is die een hekel heeft aan zo’n schattig klein jongetje als jij,” glimlachte hij. Ughe, hij gedroeg zich wijvig. Maar ja, logisch. Hij was per slot van rekening pas sinds kort geen Mariko meer. Hij miste zijn oude lichaam. Veel mooier dan dit, al moest hij toegeven dat hij er best angstaanjagend uit zag. Dat was best wel gaaf. Vroeger hadden zij - toen was hij nog zichzelf - en haar vriendinnen - voor zover dat echt vriendinnen waren - altijd oog op jongens die er mysterieus uit zagen. Hij snoof eventjes zacht.
Hij bestudeerde de jongen even. Hij was klein, een stuk kleiner dan hij was. Hij had een lief uiterlijk. Niet dat enge. Gewoon zo’n schattig koppie waar ze vroeger meteen op af was gelopen. De jongen was toch even oud als hij, dus gewoon bijna het tegenovergestelde. Hij zelf was ook niet lang, maar één meter en zeventig centimeter. Dit omdat hij niet gegroeid was in de transformatie tussen vrouw en man, dus had hij zijn lengte behouden. Maar, bij deze jongen kon hij zich dus gewoon groot voelen. Eindelijk.

Een luid gekraak klonk, maar hij was afgeleid en dus te laat. Bryce werd geplet door een tak en de ogen van Katsu werden groot. Hij wilde wijvig reageren door te gillen. Maar, hij kon zich inhouden. Hij zette het machinetje die rond zijn nek zat - waarvan niemand precies wist wat het was, behalve hij - aan. “Houd vol!” riep hij uit en hij draaide zich een beetje, waarna hij een harde trap gaf tegen de tak. Zo hard dat het pijn zou moeten doen, maar hij trapte niet echt. Net voordat hij de boom raakte, veranderde hij de vectorwaarden. Het was raar om uit te leggen, maar hierdoor kwam de klap twee keer zo hard aan, maar zou hij zichzelf minder pijn doen. De tak schoof weg en hij gaf er nog een trap tegenaan, zodat Bryce vrij was. Hij tilde Bryce weer op en hield de jongen vast, zijn ene arm onder zijn benen, de ander ergens bij zijn rug. “Heb je nog hulp nodig?” vroeg hij terwijl hij naar hem glimlachte. Hij begon kalm te lopen, niet van plan de jongen los te laten. Als de jongen zich echt heel slecht zou voelen, zou hij hem naar de verpleegsterskamer brengen. Anders zou hij zichzelf vast wel loswurmen.

‘Nee.. Het gaat wel.. Laat me los..’ hoorde hij Bryce zeggen. Katsu rolde met zijn ogen. Hij voelde hoe Bryce zich uit zijn arme wurmde en zelf ging staan, maar al snel weer neerzakte. ‘Ga gewoon.. Weg.. Het gaat wel..’ klonk zijn stem. Hij haperde. Het was duidelijk dat hij niet goed kon ademen. Katsu ging voor hem op de grond zitten, één knie op de grond, terwijl de ander omhoog stond. Hij ging met zijn hand voorzichtig langs de nek van de jongen, langs zijn slagader. Zijn hart pompte - door zijn onregelmatige ademhaling - ook onregelmatig.
“Mond op mond nodig?” vroeg hij grinnikend. Vroeger zouden jongens daar anders op gereageerd hebben, want.. Tjah.. Toen was hij een meisje. Nu hij een jongen was hielp het vaak weinig, dus beschouwde men hem als een vreemde gast met flauwe humor. “Vat dit vooral niet raar op, kleintje,” zei hij uiteindelijk. Hij was niet homo. Hij was een vrouw. Maar dat wist die gast niet..
Hij bracht zijn mond naar die van de jongen en glimlachte terwijl hij dit deed. Hij had zijn handen op de borst van de jongen en duwde daar eens in de tijd even op, terwijl hij zacht blies.
Uiteindelijk kwam hij van hem af en keek hij hem met een scheve glimlach en een glinstering in zijn duivelse rode ogen aan. “Hé, kleintje, leef je nog?” vroeg hij droogjes. Hij lachte zachtjes om zijn eigen actie. Hij leunde weer een beetje naar achteren en keek de jongen aan met die scheve glimlach. “Weet je zeker dat je verder geen hulp nodig hebt, uk?” vroeg hij toen, terwijl hij hem aan bleef kijken. Niet op zo’n vieze pedofiele manier, maar op een meer intimiderende manier.
Hij glimlachte lichtjes naar de jongen, terwijl hij rustig wachtte op een reactie. Hij was benieuwd hoe de jongen zijn actie op zou vatten. De jongen wist niet dat hij een meisje was en hoefde dit ook niet te weten. Hij was benieuwd. Als hij hetero was, zou de jongen een halve hartaanval krijgen of hem pijn willen doen. Gelukkig had hij zijn apparaatje aanstaan en zou zijn AIM-veld hem dan makkelijk kunnen beschermen.

Het kleintje was overduidelijk geïrriteerd omdat Katsu er niet mee stopte om hem te beledigen omdat hij klein was. Of, koosnaampjes geven. Hij grinnikte zacht, kroop weer een beetje op de jongen af en legde zijn hand op het hoofd van de jongen. “Rustig, uk,” sprak hij kalm. “Er is niets mis mee,” glimlachte hij toen. Hij hief zijn hoofd een beetje omhoog en liet zijn hand weer zakken. “Het heeft wel iets schattigs,” glimlachte hij toen. Opnieuw niet met een pedofiele stem erbij, meer alsof hij het over een hond of een klein kind had, zonder echt gevoelens te tonen, of iets in die zin. Hij hoorde hoe nog een paar takjes naar beneden vielen, maar was deze keer op tijd. Zo’n twee meter boven hen leek het alsof ze op een soort koepel landden en rolden opzij en naar beneden.
Toen merkte hij het rode gezicht van Bryce op. Hij hief een wenkbrauw op. “Uk, wat is er? Voel je je nog steeds niet goed?” vroeg hij, nu wat meer aarzelend dan hiervoor. Dit was iets waar hij weinig weet over had. Natuurlijk, als meisje had hij veel vriendjes gehad. Meer dan genoeg. Maar, dat was tot zijn dertiende levensjaar. Want toen begon het experiment. Hij was alles een beetje ontleerd en was een beetje traag van begrip wat betrof dingen die niet logisch waren in zijn ogen.
“Als je naar de verpleegster wil moet je het zeggen. Ik kan je er makkelijk heen brengen,” glimlachte hij. Hij zette het apparaatje weer uit, omdat hij het anders zo niet meer kon gebruiken. En toen herinnerde hij zich zijn kruk. Wanneer hij de kracht van het elektrische apparaatje erbij had, kon hij lopen. Anders had hij ondersteuning nodig wilde hij langer lopen. “Moment,” sprak hij en hij liep op de stok af, maar wist hem te pakken voor hij er echt bij was, door gebruik te maken van de vectors. Hierdoor kon hij zich eerder omdraaien en weer teruglopen naar Bryce, om voor hem neer weer te gaan zitten en de kruk naast zich neer te leggen. Wat haatte hij dat rotding. Hij hoopte maar dat zijn spieren snel weer bruikbaar zouden zijn.

De jongen bleef volhouden dat hij hem met rust moest laten. En hij luisterde niet. Toen de jongen plots wegrende, rolde Katsu met zijn ogen. Hij zette het geluid - want het apparaatje maakte een bepaald geluid dat hem op de been hield - niet aan. Hij wist dat de jongen uiteindelijk toch wel moe zou worden en leunde dus kalm op zijn kruk, wachtend tot de jongen verderop neerviel. Toen liep hij met kalme passen op de jongen af, zijn kruk gebruikend.
Rotkruk. Rotexperiment. Rotspieren. Hij haatte de eigenaar van de Faciliteit. Ze hadden hen gebruikt als proefkonijnen. Hij wist veel van het experiment af, nu. Het had gediend om een OOC te creëren; een Out Of Control. Ze wilden zien wat er gebeurde wanneer dit gebeurde. Wanneer hun level het limiet bereikt hadden.
Hij schudde zacht glimlachend zijn hoofd toen hij was aangekomen bij Bryce. “Hé, Bryce,” sprak hij kalm. Hij porde de jongen met zijn kruk in zijn zij. “Je hoeft heus niet te vluchten. Ik doe je geen pijn,” zei hij met een glimlach op zijn gezicht die duidelijk maakte dat hij lol had over iets wat niemand anders begreep. Typisch, dat had hij wel vaker.
“Weet je?” glimlachte hij. “Het lijkt een beetje alsof je bang voor me bent,” zei hij en hij liep naar de voorkant van de jongen, waar hij weer op één knie ging zitten. Hij stak zijn hand uit, duidelijk niet van plan deze jongen zomaar zijn gang te laten gaan. Eén van de trekjes die hij ook al voor het experiment had gehad; hij zou zijn zin krijgen. Absoluut.
“Stop met wegrennen en laat me je helpen, Bryce,” zei hij. Hij zei geen uk, geen kleintje, gewoon zijn naam. Eens zien of dat hem wat rustiger zou houden. Hij ging even met zijn hand door zijn witte haar. Een trekje die hij echt eens af moest leren, wilde hij dat mensen niet raar begonnen te denken.
Er was echter iets wat hem van slag bracht. Hij wist dat het experiment ooit.. Dat de effecten ooit zouden stoppen. Hij wist enkel niet wanneer. Maar, dat zou betekenen dat hij terug zou veranderen. En dat zou voor de nodige problemen kunnen zorgen.