Annoying people...

"Kom op, schiet de bal naar mij, ik sta vrij!" Met een harde trap kwam de bal tegen de stenen wand aan. Het zoveelste potje voetbal van vandaag was geëindigd in een gelijke stand. Sportief als dat de kinderen waren schudde ze hun tegenstanders de hand en complimenteerde ze over het goede spel. Aan de rand van het veld, half in de schaduwen verborgen, stond een witharige jongen te kijken naar de kleine kinderen. Hij observeerde ze, probeerde hun zwaktes te vinden om ze later te kunnen manipuleren. Zijn gebruikelijke taak. Hij deed dit al sinds hij hier was, nu zo'n 16 jaar geleden. Daardoor kon hij bijna iedereen onder de duim houden. Sowieso omdat de meeste kinderen toch wel bang voor hem waren door de powers die hij bezat.
Achter hem gloeide twee helder gele ogen op. "Het zijn maar kleine kinderen, die kan je alleen maar snoep aftroggelen." Werd er naar hem gesist. De stem leek uit de schaduwen te komen, sterker nog uit de ogen. Een jongen die op een meter afstand van hem zat, keek angstig op en rende daarna weg. Niemand kon de statische geluiden verstaan, behalve de jongen zelf. "Het is beter dan niets, Laplace," sprak de jongen met een kille ijzige stem. De ogen verdwenen weer in de muur en een zielige bries gleed door de witte spikes van de onbekende jongen. Zijn eigen rode ogen waren gefocust op een dikke jongen die een ijsje aan het verorberen was. Hij leek niets in de gaten te hebben van dat er iemand naar hem aan het kijken was. De jongen wende al snel zijn blik weer af en ging op zoek naar een beter slachtoffer.
Hier op de Court Yard waren de meeste kinderen, aangezien het mooi weer was zat iedereen buiten. Hier kon hij dus ook de meeste slachtoffertjes maken. Een kleine sluwe grijns kwam op zijn gezicht toen hij in het niets verdween en achter een meisje met helder blond haar en groene ogen verscheen. Hij hielt zijn hand voor haar mond, zodat ze niet kon gillen, en zijn andere hand greep rond haar middel. Waarna hij haar mee trok de schaduwen van de vele bomen trok. Het meisje draaide zich met een ruk om, terwijl de jongen zijn handen weg haalde. "Solo!" werd er naar hem gegild. "Waarom moet je mij altijd hebben! Zoek toch iemand anders voor je zieke geintjes." Nijdig liep het meisje weg. De jongen, die Solo werd genoemd, stond er alleen maar met een grijns op zijn gezicht. "Je leert het ook nooit, Solo." Klonk de sissende stem van Laplace weer. "Shut up, Laplace!" Kwam er als antwoord. Solo had zich weer gefocust op een nieuw slachtoffer.

[Open voor iedereen!]

Een meisje met blauw glanzend haar liep langs het voetbalveld heen. Ze keek naar de jongens die aan het spelen waren. Met kleine stappen liep ze naar een bankje toe. Uiteindelijk ging ze maar zitten en sloeg ze haar ene been over haar andere heen. Ze zuchtte eens diep en ze keek naar de horloge die om haar pols zat. Het was nou precies 2 uur in de middag. Haar blik ging omhoog, omhoog naar de helderblauwe lucht. Door de zon kreeg ze een glans in haar blauwe ogen. Langzaam ging haar blik weer naar de jongens die aan het voetballen waren en ze glimlachte lichtjes. Haar blik ging vervolgens het veld rond en ze zag in een flits iets wits in het bos verdwijnen. Ze trok nieuwsgierig haar wenkbrauw op. Wat was dat nou weer? dacht ze en ze stond langzaam op. Door de bomen was een groot gedeelte helemaal in de schaduwen. Haar blik wou weer naar de jongens die aan het voetballen waren, maar een meisje trok haar aandacht. Ze leek boos en ze kwam ook nog is achter de bomen vandaan. Ze fronsde haar wenkbrauwen. Was zij het witte ding wat toenet het bos in vloog? dacht ze opnieuw. Uit nieuwsgierigheid liep ze met kleine en langzame passen richting de bomen waar het meisje uit was gekomen. Misschien kon Lovette beter niet zo nieuwsgierig zijn maar goed. Toen ze eindelijk bij de plek stond waar het meisje achter de bomen vandaan was gekomen, zag ze helemaal niks. Geen enkel mens was er te bekennen. Lovette stopte maar met zo nieuwsgierig zijn en ze ging maar tegen een boom aan staan in de schaduw.

Blauw haar, blauwe ogen, een meisje, dat was op het eerste aanzicht al duidelijk. De rode ogen van de jongen vernauwde zich. Hij had haar ogen al in zijn rug voelen boren toen hij dat andere meisje te pakken nam. Ze had hem dus al opgemerkt. Hij snoof even en hielt haar vanuit zijn ooghoeken in de gaten. Ze kwam op hem af gelopen. Fijn, heel erg fijn. "Wat ga je nu doen, Solo?" Er kwam geen antwoord. Hij had al lang een plan in zijn hoofd zitten, zoals altijd. Snel verdween hij op zijn gebruikelijke manier en kwam in de boom weer tevoorschijn. Met behulp van zijn uitzonderlijk goede evenwicht bleef hij op een tak gehurkt zitten en keek toe hoe het meisje het bos in kwam. Ze was even oud als hem, haar blauwe haar en ogen vielen gelijk op. Hij vroeg zich af wie het was, en wat ze van hem moest. Ze kon hem niet vinden, een kleine grijns verscheen op zijn gezicht, hij was weer iemand te slim af geweest. Het meisje leunde tegen de bom aan, in de schaduwen. Precies op zijn plek. Solo's ogen vernauwde zich, niet echt een slimme zet van het meisje. Ze was dan wel onbekend voor hem, misschien nieuw of ze was hem gewoon nooit opgevallen, maar dat betekende niet dat ze zomaar alles mocht doen waar hij bij was! Solo pakte een klein apparaatje uit zijn zak en tekende daarmee een embleem in alle vier de windhoeken. Een paars achtig licht verscheen in de boom en verdween daarna weer.
Verborgen achter zijn paarde bescherm laag knikte Solo Laplace toe. Deze veranderde in dien zwaardvorm en de jongen kwam achter de boom vandaan. Hij richten het zwaard op de keel van het meisje en keek haar verveeld aan. "Wat moet je hier," zei hij kalm, ijzig kalm.

Zo ziet Solo/Rogue eruit nu:

Lovette keek naar het veld en naar de bal die steeds heen en weer vloog. Ze voelde iets in de buurt komen, maar ze vroeg zich af wat het was. Ze kon niet echt thuis brengen of het een bedreiging was of gewoon iemand die totaal ongevaarlijk was. Ze fronsde haar wenkbrauwen even toen ze naar het veld keek. Ze was vooral gefocused op die bal die soms alle kanten op schoot. Ook kwam de bal een paar keer in de doelen terecht. Ze stak haar hand op en ze keek met een kalme blik naar de horloge die om haar pols heen zat. Wat vloog de tijd toch om. Ze voelde een trilling van de boom en ze keek even om haar heen. Ze zuchtte een keer en ze hoorde wel geritsel van de bladeren in de bomen. Het was waarschijnlijk gewoon de wind, tenminste dat dacht ze. Trouwens wat zou haar kunnen overkomen als ze tegen een boom aan staat. Opeens kwam er een jongen met wit haar voor haar neus tevoorschijn. In een flits kreeg ze een zwaard naar haar keel gericht. Ik kan voortaan beter gewoon m'n mond houden, dacht ze. Ze keek voor even naar het zwaard. Daarna keek ze naar de jongen zijn gezicht. Hij had nogal een verveelde en geïrriteerde blik. De jongen zag eruit alsof je hem snel kwaad kreeg. Ze bleef hem een tijdje aankijken en vervolgens hoorde ze zijn woorden. "ik sta hier... ik zag iets het bos inschieten en vervolgens kwam er een meisje voor terug... ik was nieuwsgierig, is dat tegenwoordig verboden??". Ze keek weer naar het zwaard "zie ik er zo gevaarlijk uit??" en haar blauwe heldere ogen keken de jongen weer aan.

Het meisje straalde een vreemd soort energie uit, hij kon het niet helemaal plaatsen. Vanuit zijn ooghoek zag hij dat het zoveelste potje voetbal was begonnen, en de keeper maakte net een voortreffelijke redding. De bal werd zijn kant op geschoten, hij deed helemaal niets, de bal vloog zo door hem heen. Een van de redenen waarom hij deze vorm boven zijn eigen lichaam koos. Zijn ogen schoten terug naar het blauweharige meisje die er nogal lang, in zijn aanzicht, over deed om te antwoorden. "ik sta hier... ik zag iets het bos inschieten en vervolgens kwam er een meisje voor terug... ik was nieuwsgierig, is dat tegenwoordig verboden??" Rogue snoof. Nieuwsgierigheid, het meest irritante wat er bestond. Ze kwam hier uit nieuwsgierigheid, wat een domme trien was het toch. Ze had iets het bos in zien schieten. Dat moest hij zijn geweest. Voortaan moest hij toch maar beter gaan opletten. Het meisje dat eruit kwam. Die had hij misschien beter de andere kant op kunnen sturen, zo ging het niet werken. Hij keek het meisje recht in de ogen aan toen hij haar vraag hoorde; "zie ik er zo gevaarlijk uit??" Haar ogen gleden naar Laplace. Hij stopte het zwaard terug, die meteen weer in zijn schimmige vriend veranderde. Echt veel zin in een gevecht had hij nu niet. Zeker niet met een meisje. In zijn mening waren meisjes nou niet echt het meest spectaculaire ras op aarde. Ze konden niet echt veel en waren meestal toch zwakker dan de jongens. Niet veel redenen dus om een gevecht met haar te beginnen. "Stel je eerst maar eens voor," vroeg hij daarna kalm. Voor de verandering zou hij eens een 'normaal' gesprek proberen te voeren met haar.

Lovette keek de jongen nog steeds aan. Haar blik ging naar het veld toe. Ook zij zag hoe het potje voetbal weer begon. Haar ogen volgde de bal die opeens deze kant op kwam. Ze keek de jongen aan. Is ie gek geworden om gewoon te blijven staan. "eu..." maar voordat ze wat kon zeggen zag ze hoe de bal door de jongen heen vloog. Ze trok haar wenkbrauw op "oke dat zie je ook niet elke dag.." mompelde ze. Haar blik ging even naar de bal. Al snel keek Lovette weer terug naar de jongen die volgens haar diep aan het nadenken was. Tenminste zo zag het er voor Lovette uit. Al snel ging haar blik weer naar de jongen die vervolgens zijn zwaard weer terug deed. Ze zag hoe er vervolgens een schim naast de jongen verscheen. Ze keek er even naar "niet gevaarlijk dus..." zei ze met een kalme stem. Lovette keek weer even op haar horloge waarna ze een elastiekje tevoorschijn haalde. Met een handige beweging zaten haar haren in een staart. Uiteindelijk zei de jongen zelf ook wat. Ze keek hem een beetje ongelovig aan. "is dat een bevel??..." ze snoof even. Ze kon het niet uitstaan als mensen haar bevelen gaven, maar ze was dan ook weer niet zo'n type die dan vervolgens begon te snauwen. Ze zuchtte even "mijn naam is Lovette" ze keek hem in de ogen aan "heb jij ook een naam of ben je misschien naamloos??". Ze ging vervolgens rechtop staan zodat ze niet meer tegen de boom aan hing. Haar blik ging weer naar de schim. "en wat is dat?? heeft die schim ook een naam??" vroeg ze nog steeds met een kalme toon in haar stem.

Rogue's oren waren sterk genoeg om het gemompel op te vangen van het meisje toen de bal dwars door hem heen schoot. Een van de jongens kwam op hem af gerend, liep met een bocht om hem heen en pakte de bal. Waarna hij via de andere kant van de boom weer terug naar het veld rende om de het spel te hervatten. De ogen van de jongen vielen terug op het meisje, ze had zich nog steeds niet voorgesteld, maar constateerde wel dat ze er niet gevaarlijk uit zag, aangezien hij het zwaard terug stopte. Ze wist alleen niet dat hij zonder zwaard misschien nog wel gevaarlijker was, aangezien zijn snelheid en kracht groter waren in deze vorm dan als hij in zijn eigen lichaam zat. Hij keek verveeld toe hoe het meisje haar haar in een staart knoopte en hij maakte snel gebruik van dit moment door in zijn eigenlijke staat te veranderen. Hij stopte het apparaatje, zijn Ancient Star Carrier, terug in zijn zak voordat hij het meisje weer aankeek, die ondertussen klaar was met vast binden van haar haar. "is dat een bevel??..." Hij trok een wenkbrauw op en haalde daarna zijn schouders op. Zo zou je het ook kunnen zien, maar dat zei hij maar niet hardop. "mijn naam is Lovette" Het meisje, Lovette, keek hem recht in de ogen aan. Verveeld staarde hij terug, waarnaar hij antwoord gaf op haar vraag of hij ook een naam had. "Solo," zei hij enkel. De rest hoefde ze niet te weten. Zijn andere gedaante, bekend als Rogue, zou hij nog maar even geheim houden. Misschien dat ze daar later nog wel achter zou komen. "en wat is dat?? heeft die schim ook een naam??" Ze verwees naar Laplace, zijn Wizard. Hij snoof even, keek haar hooghartig aan en antwoorden met; "Dat is Laplace, mijn Wizard," de volgende stroom aan vragen zou nu vast wel komen, maar daar was hij op voorbereid.

[Volgende post komt denk ik na het eten pas ]

Lovette keek naar het jongetje die de bal op kwam halen. Ze keek het jongetje aan en volgde hem met haar ogen. Ze zag hoe het jongetje vervolgens weer terug rende met de bal in zijn armen. Ze keek hoe het spel vervolgens weer verder ging. Haar blik kwam weer uit bij de jongen voor haar. De blik van de jongen bleef verveeld. Zulke mensen had ze vaker gezien maarja ze ging niet oordelen over iedereen. Daar was ze dan weer te aardig voor. Ze pakte een plukje haar en ze begon haar vinger eromheen te wikkelen. Op hetzelfde tempo bleef ze dit doen. Haar blik was wel nog steeds afwachtend en een beetje nieuwsgierig op de jongen voor haar gericht. Nadat ze haar vraag had gesteld over dat hij haar een bevel gaf. Zag ze hoe hij zijn schouders optilde en ook een van zijn wenkbrauwen omhoog ging. Ze wende vervolgens haar blik van de jongen af om nog even naar de jongetjes te kijken die aan het voetballen waren. Haar zeeblauwe ogen volgde de bal weer die over het gras heen raasde. Uiteindelijk hoorde Lovette de jongen zijn naam. Hij heette dus Solo. De blauwe ogen van Lovette keken hem weer aan en ook de andere woorden kwamen er al snel achteraan. Een Wizard? dacht ze. Ze vroeg zich af wat het was. Ze kon nu wel allemaal vragen gaan stellen, maar Solo zag er nou niet echt uit of hij daar zin in had. Ach ja Lovette was veel te nieuwsgierig. Een geeuw kwam tevoorschijn en ze hield haar hand daarom voor haar mond. Lovette liet haar hand vervolgens weer langs haar lichaam hangen. "nou deze vraag had je kunnen verwachten.. wat is een wizard??" en ze keek even naar de zwaard van Solo. Ze vond de schim maar raar, ja niet echt raar, want zijzelf was ook niet normaal. Ze vond de schim een soort van angstaanjagend. Ze liet het maar gewoon niet merken.

(oke is goeeeed :3)

Het duurde even voordat de vragen kwamen. Hij maakte handig van die tijd gebruik door het meisje eens goed in zich op te nemen. Ze had en vreemd soort energie om zich heen hangen, had een aparte kleur haar en ogen en zag er verder niet verkeerd uit. Hij had niet echt veel aandacht voor meisjes, hij treiterde ze soms wel eens, maar verder had hij nog nooit iemand echt leuk gevonden of een vriendinnetje gehad. Hij had er één geen zin in, en twee geen tijd voor. Hij had wel andere dingen aan zijn kop dan rondhangen met een trien die het leuk vond om door zijn haren te woelen ofzo iets. Nee, Solo had er allemaal een schijthekel aan, liefde, klef gedoe, het was allemaal niets voor hem. Hij huiverde even onmerkbaar en richtte zich daarna weer op Lovette. "nou deze vraag had je kunnen verwachten.. wat is een wizard??" Ja hoor, daar was de vraag al. Solo snoof geïrriteerd en leunde nonchalant tegen een boom aan, terwijl hij Laplace beval om in de zon te gaan staan. "Een Wizard..." begon hij langzaam te vertellen. "is... nou, laten we het houden op een aliën. Hij is een wezen gemaakt van High Tech materiaal wat EM Waves word genoemd. Hij is een EM'ian. Laplace heeft de gave om te veranderen in datgene wat ik wil, maar hij neemt het vaakst het gedaante van het zwaard aan. Daarmee word mijn kracht vergroot," Hij vertelde maar niet, wanneer zijn kracht dan vergroot werd. Anders moest hij ook nog alles gaan uitleggen over Em Wave Change en alles, en daar had hij nu even geen zin in. Hij geeuwde verveeld en wachtte geduldig op de volgende stroom vragen die waarschijnlijk op hem zal worden afgestuurd.

Lovette keek aandachtig naar Solo. Ze merkte dat toen ze aan het denken was hij haar een soort van aan het bestuderen was. Ze negeerde het maar gewoon, want iedereen bestudeerde haar als ze voor het eerst iemand ontmoette. Dit kwam vooral, omdat ze er niet uit zag als een hedendaags meisje, tenminste haar haren en ogen niet iniedergeval. Toen ze haar ene vraag had gesteld moest ze even wachten tot ze uberhaupt antwoord kreeg. Ze merkte dat hij nogal geïrriteerd reageerde, maar hij liet zijn "Wizard" oftewel Laplace wel in de zon staan. Al snel volgde zijn antwoord. Ze was eigenlijk wel verbaasd dat hij uberhaupt ging antwoorden. Ze had koppigere mensen gezien. Ze grijnsde even en haar blik ging even naar het voetbalveld waar nog steeds het spel bezig was. Ze vroeg zich dan ook af hoe die kinderen een stuk of 10 potjes voetbal achter elkaar konden spelen zonder uberhaupt te rusten. Ze stak een wenkbrauw op en schudde haar hoofd even. Ze schoof het haar wat voor haar gezicht was gevallen vervolgens terug op zijn plaats. De woorden van Solo liet ze vervolgens goed doordringen. "een alien.." mompelde ze vervolgens zacht en hoorbaar. "dat is ook weer iets nieuws" zei ze met een glimlachje. De rest van de woorden snapte ze wel. "dus je kan die schim alles laten worden?? zelfs een voetbal ofzo??" en ze keek hem even vragend en nieuwsgierig te gelijk aan. Nu het toch even stil was keek ze Solo bestuderend aan. Hij was geen normale jongen, tenminste hij was een jongen dat was een ding wat ze zeker wist, maar hij was niet een allendaagse jongen, net zoals Lovette geen allendaags meisje was. Ze geeuwde even en ze vertelde nog maar niks over haar zelf. Als hij zo nieuwsgierig was mocht hij het lekker gaan vragen. Een blaadje viel vervolgens uit de boom en Lovette ving het op in haar handen. Met haar zeeblauwe ogen bleef ze er even naar kijken.

Blijkbaar had Lovette door dat hij naar haar aan het kijken was, ondanks dat ze er niets van liet merken. Hij schaamde zich er niet voor, hij mocht immers doen wat hij wilde.
Vanuit zijn ooghoek zag hij dat het zoveelste spelletjes voetbal was begonnen. Hielden die kinderen nou nooit eens een keertje rust!? Nou ja, daar had hij niets me te maken, dus moest hij zich er ook maar niet mee gaan bemoeien. Hij keek Lovette even recht in haar ogen aan, zeeblauwe ogen. Ze stak zo af bij zijn eigen rode ogen, maar daar moest hij niet over nadenken. Ze had immers weer wat gezegd, weer een reden voor hem om antwoord te geven. "een alien... dat is ook weer iets nieuws" Hij haalde nonchalant zijn schouders op. Voor hem was het heel normaal, maar voor ieder ander mens natuurlijk niet. Niet at hem dat veel boeide, maar het was wel altijd leuk om te zien hoe mensen bang waren voor Laplace, terwijl hij eigenlijk niets deed zonder dat Solo het wilde. "Dus je kan die schim alles laten worden?? zelfs een voetbal ofzo??" Hij knikte weer. "Je hoort het, Laplace, nu is het jouw buurt," De Wizard gromde iets onverstaanbaars en veranderde daarna in een pikzwarte voetbal, waar licht de rook nog vanaf kwam. "Aangezien Laplace geen botten, nog spieren heeft, kan hij zich in allerlei bochten wringen. Alleen is hij niet massief, jij zou hem nu bijvoorbeeld niet op kunnen tillen. Je handen gaan er toch dwars door heen." Legde hij met een kalm gezicht uit. Hij wist dat Laplace dadelijk kwaad op hem zou worden, de Wizard wilde nou niet echt vaak in de belangstelling staan, en al helemaal niet in andere dingen dan dat hij was gewend veranderen.

Lovette begon toch wel nieuwsgierig te worden in Solo. Ze wist onderhand wel dat het niet een type was waarbij je je zin moest doordringen ofzoiets dus ze deed maar gewoon rustig. Ze zuchtte eens diep. Ze haalde vervolgens een paar keer haar hand door haar haar. Haar blik ging rustig naar de schim oftewel Laplace. Ze vond het toch maar een raar ding, eerder een raar persoon eigenlijk. Maar ja hij is zo op de wereld gezet door iemand. Ze had even opgemerkt dat Solo haar in haar ogen terug had aangekeken. Als antwoord op haar mompelende woorden had hij vervolgens zijn schouders op gehaald. Toen ze de andere vraag aan Solo had gevraagd, zei Solo dat het Laplace's beurt was. Lovette's blik schoot hierdoor ook naar Laplace en ze zag hoe de schim veranderde in een zwarte voetbal. Ze keek naar de rook die er vanaf kwam en langzaam op steeg en vervolgens verdween in het niet. Terwijl ze nog steeds naar Laplace aan het kijken was kwam de woorden van Solo binnen. "aha interessant" zei ze zacht. Zonder eigenlijk erover na te denken liep ze op Laplace af. De schim die nog steeds op een bal leek en op de grond lag zag er interessant uit voor Lovette. Lovette was nou eenmaal een nieuwsgierig type en ze kon dan ook nergens vanaf blijven of dingen uitproberen om zeker te weten of het waar was. Langzaam zakte ze door haar knieën en zat ze vervolgens op de grond voor de zwarte bal. Voorzichtig probeerde ze de bal aan te raken, maar in plaats van dat ze iets voelde ging haar hand er dwars door heen. Haar werden een beetje groot en ze trok snel haar hand er weer uit.

Lovette was een nieuwsgierigtype, dat had hij al snel door. Maar toch verbaasde het hem dat ze, ondanks zijn waarschuwing, het uitprobeerde om Laplace op te pakken. Hij grijnsde even sluw en keek hoe ze haar hand snel weer introk toen ze door hem heen ging. Hij haalde zijn schouders op en kruiste zijn armen over elkaar heen. "Ik zei het je toch," zei hij kalmpjes. Het gebeurde niet vaak, dus was het echt een zeldzame ervaring als iemand Solo zag grinniken, maar het was Lovette gelukt door haar domme actie om Laplace te proberen op te pakken. Hij keek haar grijnzend aan en pakte daarna zijn Ancient Star Carrier uit zijn zak. De voetbal verdween van de grond en Laplace's afbeelding verscheen in de display van het eeuwenoude apparaatje. Hij knikte rustig en leunde daarna weer tegen de muur aan. Eigenlijk was hij best wel nieuwsgierig naar Lovette zelf geworden. Hij wist nu hoe ze eruit zag, en wat ongeveer haar karakter was. Maar verder kwam hij niet. "Vertel anders eens wat over je zelf," zei hij kalmpjes, terwijl zijn rode ogen even wegschoten naar het voetbal spel waar eindelijk een rustpauze was ingelast. De jongens zaten aan de kant, met een roodaangelopen gezicht, huffend en puffend van het rennen in de volle zon. Stelletje idioten waren het toch, die voetbalspelers.

Lovette keek nog steeds met een wat verbijsterde blik naar de voetbal. Ze bleef het ding, eigenlijk Laplace aankijken alsof ze een spook had gezien. Ze sloot even haar ogen en schudde haar hoofd. Toen ze haar ogen weer opende zag ze weer de bal voor haar liggen. Nog steeds lag die daar, het was dus geen illusie. Ze zuchtte eens en haar blik schoot naar Solo toen ze zijn woorden hoorde en ze zag deze keer ook een grijns op zijn gezicht. Dit was dan ook de eerste keer dat ze hem uberhaupt heeft zien grinniken. Zelf moest ze ook even grinniken. Toen ze weer naar de zwarte bal keek zag ze hoe Laplace verdween. Langzaam stond ze op en zag ze dat Solo een apparaatje had. Ze keek naar het apparaatje. Voor de zekerheid hield ze deze keer haar mond gewoon maar. Ze zag hoe vervolgens Laplace tevoorschijn kwam in het apparaatje en ze trok heel snel even haar wenkbrauw op. Ze keek snel even naar de andere kant. Al snel hoorde ze Solo's woorden. Met een kalme blik keek ze hem dan ook voor even aan. Ze glimlachte en liep naar hem toe. Zonder uberhaupt pardon te zeggen greep ze hem bij z'n pols. Vervolgens trok ze hem achter zich aan dieper het bos in. Uiteindelijk liet ze hem los en draaide ze om. Met een hand deed ze een pluk achter haar oor. "nou ik moest wat over mezelf vertellen en het lijkt me niet slim als nog meer mensen dit zien" en er stond nog steeds een glimlach op haar gezicht. "ik ben Lovette Miao, de witte draak" en 2 grote witte vleugels verschenen achter haar rug.

Voordat Solo er ook maar enig besef van had, pakte Lovette hem bij zijn pols en trok hem mee dieper het bos in. Telkens had hij de neiging om zich los te rukken, maar vroeg zich stiekem toch ook wel af waar ze naar toe zouden gaan, en waarom ze die überhaupt deed. De geluiden van het voetbal spel, dat weer op gang was gekomen, verstomde en uiteindelijk stonden ze in pure stilte. Hier genoot Solo wel van, aangezien hij echt van stilte en rust hield. Hij wreef over zijn pols toen 'ie eindelijk werd los gelaten en keek Lovette vreemd aan. Waarom moest hij nou zo nodig stiekem mee? Waarom kon ze het niet gewoon op het plein laten zien. Hij zuchtte geërgerd en keek haar aan. Ze moest wel met een hele goede reden komen om hem zo maar mee het bos in te trekken. "nou ik moest wat over mezelf vertellen en het lijkt me niet slim als nog meer mensen dit zien." Wat zien? Waar ging dit überhaupt over. Solo stond voor meer en meer verrassingen, en ergens genoot hij er wel van. Nog zo'n stiekem persoontje als dat hij zelf was. "Ik ben Lovette Miao, de witte draak." Nog voordat de woorden over haar lippen waren verschenen twee vleugels op haar rug. Solo zetten een stap achteruit, pakte zijn Ancient Star Carrier, tekende zijn overbekende teken weer en veranderde in een tiende van een seconde in zijn alter ego Rogue. Met Laplace in zijn hand keek hij Lovette aan. hij was niet echt het type dat snel iemand aanviel, al helemaal niet als het een meisje was. Maar als het op een gevecht uit zou draaien, wist hij wat hij moest doen. Hij klemde Laplace stevig vast in zijn hand palm, terwijl hij met zijn andere hand kringetjes rook liet verschijnen.

Zo veranderd Solo in Rogue:

Lovette had gevoeld dat Solo zich probeerde los te trekken maar het toch niet deed toen ze hem mee sleurde. Toen ze er eindelijk waren, had ze de stilte gehoord, tenminste stilte kan je niet horen. Maar de stilte werd al snel verbroken toen Lovette haar woorden uitsprak. Toen de 2 spierwitte vleugels op haar rug waren verschenen had ze niet verwacht dat Solo ook in de aanvalshouding ging staan. Ze zag hoe hij veranderde en Laplace opeens in zijn handen had. Als reflex sloot ze onmiddelijk de enorme vleugels om haar heen. Ze had ook haar ogen gesloten en ze was best wel geschrokken. Uiteindelijk opende ze haar ogen weer en er was een stilte gevallen. Hij vertrouwde haar dus niet, nog niet tenminste. Ze zuchtte diep en ze opende een vleugel langzaam een stukje. Terwijl ze om de hoek keek van haar andere vleugel zag ze dat Solo veranderd was. Hij zag er nu nogal apart uit. Ze keek hem even aan met een soort wat schuldige blik in haar ogen. Ze keek even naar de grond en deed vervolgens haar 2 witte vleugels naar achter. Ze vouwde ze een soort van op zodat je alleen nog 2 puntjes boven haar uit zag komen. Haar blik ging weer naar Solo. "eum..." en ze slikte even de woorden door. Ze kon nou niet echt iets bedenken om te zeggen. "eu... misschien had ik je moeten voorbereiden.." stotterde ze wat. "het was namelijk niet de bedoeling om te zorgen dat ik een bedreiging voor je was..." en ze deed ongemakkelijk een stapje naar achter. Haar blik wendde ze even af van Solo.

Rogue's ogen zaten goed verborgen, maar toch kon hij alles in de gaten houden. Hij zou deze witte verschijning niet zo maar laten ontsnappen. Toch leek Lovette, of de draak in dit geval, nogal van hem te zijn geschrokken. Ze trok zich razendsnel terug in haar vleugels en dook ineen. Ergens voelde hij zich schuldig, iets wat hem nog nooit was overkomen, maar hij had haar niet bang willen maken. Laplace veranderde weer in zijn normale vorm en bleef rechtsachter hem zweven. Voorzichtig zetten hij een stap naar voren toe. Aan de ene kant wilde hij zich verontschuldigen, maar aan de andere kant was het niets voor hem. Solo geloofde niet in de kracht van vriendschap, en nam ook niet snel mensen als vrienden aan. Het liefst helemaal niet. Hij gromde zachtjes in zichzelf en zag opeens twee puntjes verschijnen. De zeeblauwe ogen van Lovette keken hem aan, terwijl haar woorden volgde. "eu... misschien had ik je moeten voorbereiden.." Dat zou inderdaad wel handiger zijn geweest, maar goed. gebeurd was gebeurd niet waar? "Het was namelijk niet de bedoeling om te zorgen dat ik een bedreiging voor je was..." Lovette deed een stap naar voren toe, en wende haar blik van hem af. Hij slikte even en bedacht zich hoe hij hier het beste op kon gaan antwoorden. "Het zou misschien wel handiger zijn geweest, anders had ik je zo in tweeën gehakt," zei hij zacht, maar toch duidelijk hoorbaar door de stilte die om hen heen hing.

Lovette keek nog steeds de andere kant op en ze zuchtte eens diep. Haar vleugels waren nog steeds opgevouwen. Ze dacht na en ze kwam erachter dat dit al een keer was gebeurd. Het enige wat er nu niet was gebeurd is dat ze aangevallen was. Ze zuchtte eens diep en ze vouwde een vleugel weer uit. Ze keek naar de vleugel en ze snoof. Waarom was ze zo?? waarom liet ze mensen altijd schrikken of zorgde ze ervoor dat ze een bedreiging vormde voor iemand. Geïrriteerd vouwde ze haar ene vleugel terug. Eindelijk durfde ze Solo weer aan te kijken. Ze luisterde kalm naar zijn woorden. "ja misschien wel..." en ze keek hem nog steeds aan "door drakenvleugels kom je niet snel.." fluisterde ze erachteraan. Het was deze keer amper hoorbaar wat ze zei. "nou eum... hiermee wou ik duidelijk maken dat ik een half draak ben, alleen dat liep dus zoals gewoonlijk weer uit de hand". Haar blik ging even naar Laplace die achter Solo zweefde. Langzaam verdwenen haar vleugels in haar rug en zag ze er weer gewoon uit als een normaal meisje. Nou normaal niet helemaal, maar het kwam in de buurt. "sorry voor de mislukte introductie" zei ze mompelend, maar wel hoorbaar genoeg voor Solo. Lovette zakte vervolgens door haar knieën en ging vervolgens in het gras zitten. Haar blik ging nog even naar Solo's ogen en vervolgens liet ze zich achterover vallen in het gras. Hij kon haar nu doodden als hij wou, maar ze geloofde niet echt dat dat hij dat ging doen en als hij het wel deed dan had ze pech. Bij de gedachte moest ze even grinniken en ze keek naar de zon die een beetje door de bladeren van de dikke bomen scheen.

De stilte om hem heen, hij vond het geweldig, maar nu irriteerde het hem. Waarom wist hij niet zo zeer, maar er klopte iets niet. Helemaal niet. Hij zuchtte zachtjes en liep dichter naar haar toe. Langzaam en met voorzichtige stappen kwam hij dichter in haar buurt. Hij zag dat Lovette hem weer durfde aan te kijken, en een soort van vriendelijke glimlach stond op zijn gezicht. "God, Solo. Wat is dat toch met jou," hoorde hij Laplace sissen vanuit zijn verblijfplaats. Hij wist dat Lovette de sissende stem van Laplace niet zou kunnen verstaan, maar toch baarde het hem zorgen. Het kon haar afschrikken en daar had hij niet echt veel zin in. Het leek wel alsof dat het enige was wat hij deed. En daar voelde hij zich best wel schuldig over. "ja misschien wel... door drakenvleugels kom je niet snel.." Niet snel wat? Hij kon er niet meer uit komen. "nou eum... hiermee wou ik duidelijk maken dat ik een half draak ben, alleen dat liep dus zoals gewoonlijk weer uit de hand." Dat had ze inderdaad goed duidelijk gemaakt. Hij glimlachte haar vriendelijk toe en haalde daarna zijn schouders op. Hij wilde net wat zeggen toen Lovette er weer tussendoor kwam. "Sorry voor de mislukte introductie." Hij keek haar even aan, zag dat ze ging zitten op het gras. Een deel van zijn gedachten ging naar de manier hoe hij haar het beste om zeep kon helpen, ze had hem al genoeg geïrriteerd, maar aan de andere kant wilde hij haar niet om zeep helpen en juist helpen. Zij kon er ook niet aan doen dat ze een half-draak was, net zo min als dat hij het kon helpen dat hij een afstamming van de machtige en hyper moderne Mu was. Hij plofte naast haar in het gras en keek voor zich uit, terwijl hij op zijn ellebogen leunde en van het zonnetje genoot.

Lovette had een paar keer naar Solo gekeken. Ze zag elke keer de lichte glimlach op zijn gezicht. Was het een blije glimlach?? of de glimlach die je krijgt als je iets sluws had bedacht?? Lovette dacht er het liefst maar niet aan. Ze kon beter gewoon denken dat hij het aardig bedoelde. Toen ze achterover was gaan liggen in het gras, was Solo er na een tijdje ook bij gekomen. Ze zag hoe hij zich naast haar neer plante en genoot van de zon. Haar blik ging ook weer naar boven en ze geeuwde een keer. Ze deed expres haar hand voor haar mond, want anders zag je haar hoektanden en daar heeft ze dus altijd al een hekel aan gehad. Even later ging ze, maar weer rechtop zitten. Ze had gemerkt dat het nu best wel een tijd stil was geweest en Solo zelf had ook niks gezegd. Lovette's zeeblauwe ogen waren voor een tijdje op Solo gericht. Zodra ze merkte dat ze weer aan het staren was keek ze de andere kant op. Ze zag hoe de wind sommige blaadjes van de bomen aftrok. Nieuwsgierig keek ze vanuit haar ooghoeken naar Solo. In één beweging draaide ze zich zelf op haar buik en begon ze wat aan de grassprietjes te plukken. Rustig begon ze een liedje te neuriën en ze bewoog haar benen heen en weer. Ze voelde hoe de zon steeds meer door de bladeren heen kwam. De warmte straalde op haar rug. Uiteindelijk kwam ze op iets wat ze zich al die tijd afvroeg. Kon dei Laplace uberhaupt communiceren?? of ging dat telepatisch?? Met al die vragen in haar hoofd keek ze weer naar Solo. "hoe communiceer jij eigenlijk met Laplace??" vroeg ze met een kalme stem en een afschuwelijk nieuwsgierige blik in haar ogen.

Telkens voelde hij haar zeeblauwe ogen in zijn lijf prikken. Telkens schoot door zijn gedachten dat hij niet normaal bezig was. Dit was niets voor hem, hij moest niets hebben van mensen of vriendschap. Waarom deed hij dan in Mu's naam zo vreemd!? Waarschijnlijk wist zelfs Laplace daar geen antwoord op, want de Wizard was merkwaardig stil. Ach, hij maakte zich er niet zo veel zorgen om. Ergens genoot hij er wel van, de stilte, de rust, het gezelschap. Lovette was heel anders dat de meeste mensen die hij had ontmoet. Hollow, Hyde, Lady Vega, en zelfs Geo. Hij had een scheithekel aan die mensen, alleen maar omdat ze het hem onmogelijk maakte om zijn doel te bereiken. Hij zuchtte even en keek vanuit zijn ooghoek naar Lovette. Het was zo vreemd om hier te zijn, maar ergens ook wel fijn. Hij kwam zelf niet meer uit wat hij dacht. Solo liet zich op zijn rug vallen en kruiste zijn armen achter zijn hoofd achter elkaar. Boven zijn hoofd vloog een vogel voorbij, de wolken dreven langzaam op de zachte wind die woei. Bijna viel hij in slaap, maar Lovette wist hem wakker te houden door hem een vraag te stellen; "Hoe communiceer jij eigenlijk met Laplace??" Hij dacht even na. Voor hem was het normaal dat hij de sissende stem van Laplace kon verstaan, maar andere mensen bleken het niet eens te horen. "Laplace maakt gebruik van een stel hoge tonen, zo hoog dat normale mensen het niet kunnen opvangen. Mij lukt het wel, maar waarom is mij zelfs een mysterie." Hij keek haar even aan en mompelde er achteraan; "Of het heeft te maken met mijn afkomst..."

Lovette keek met een kalme en best wel nieuwsgierige blik naar Solo. Ze had door dat hij veel relaxter was geworden. In haar ogen niet meer zo agressief of hoe je het ook wilt noemen. Ze bleef hem dan ook rustig aankijken. "Laplace maakt gebruik van een stel hoge tonen, zo hoog dat normale mensen het niet kunnen opvangen. Mij lukt het wel, maar waarom is mij zelfs een mysterie." Lovette dacht na over de woorden die hij antwoord, maar voordat ze wat kon zeggen mompelde hij er nog wat achterna. Lovette keek weer voor haar en begon na te denken. Terwijl ze nog steeds voor haar keek begon ze te praten "ik denk dat het komt, omdat je zo geboren bent en Laplace bestemt voor je was of iets in die richtig". Ze keek Solo niet aan, want ze keek nieuwsgierig naar een lieveheerstbeestje wat door het gras aan het kruipen was. Ze pakte het diertje op en liet het over haar handen lopen. Vervolgens vloog het lieveheersbeestje weg en ging het insectje op Solo's voorhoofd zitten. Lovette keek ernaar en moest even grinniken. Langzaam stond Lovette op en rekte ze zich uit. Met kleine stappen liep ze naar een van de bomen die hen omringde. Ze ging op haar knieën zitten en hield haar handen op de grond. Langzaam kwamen er 2 bolletjes met water naar boven. Lovette stond weer op en ging vervolgens weer naar Solo zitten. Terwijl ze de 2 water bolletjes nog steeds vast had smolt ze ze samen. Vervolgens begon ze er figuurtjes van te maken.

"Ik denk dat het komt, omdat je zo geboren bent en Laplace bestemt voor je was of iets in die richtig." Solo zei niets, hij liet de woorden even op zich in werken. Misschien was het waar wat ze zei, misschien ook niet. Hij wist het niet echt. Het is nog niet zo heel lang geleden dat hij van zijn ware afkomst te horen kreeg. Een jaar of twee, hoogstens.

"Solo..." Zijn naam werd geroepen. Met een geïrriteerde blik in zijn bloedrode ogen liep hij op zijn begeleidster af. Wat moest dat mens nou weer van hem? Hij was net een ettertje aan het irriteren toen zijn naam werd omgeroepen. Geen goed teken, zeker niet in zijn geval. Hij was nou eenmaal een moeilijk kind om mee om te gaan, daar stond hij ook om bekend. "Ja?" Meteen kreeg hij een boze blik. Wat nou weer? Verveeld rolde hij met zijn ogen en keek zijn begeleidster aan. "Ja, mevrouw." Zie hij met uiterste klemtoon op het laatste woord. Een schamper glimlachje kon er nog net vanaf. Zijn begeleidster was echt van het zondagse soort. Netjes in pak, praten met twee woorden, keurig op tijd, een echte dame dus. Een van de redenen waarom Solo zo van haar walgde. "Solo, ik moet je wat vertellen," Oké, nu was hij wel geïnteresseerd. Er werd hem niet vaak iets medegedeeld. "Jouw ouders en jouw groot ouders, waren deel van het Legendarische Mu continent. Jij bent hun enige afstammeling." Even was Solo verbaast. Hij was een éénling, de enige nog in zijn soort. Dat ging wel heel erg ver...

Dat was ook de dag dat Laplace op kwam dagen. Niet veel later nadat hij te horen had gekregen dat hij de enige overlevende was van Mu. Waarna hij meer informatie is gaan zoeken over zijn afkomst. Mu was enkel een legende, maar hoe het dan kwam dat zijn begeleidster er iets vanaf wist, was voor hem een raadsel...
Solo bleek in gedachten te zijn verzonken, hij had niet eens door dat Lovette was opgestaan en weg was gelopen. Pas toen hij het geluid van water hoorde, gingen zijn ogen open. "Zo, zo. Later een baantje als pottenbakker?" zei hij met enige spot in zijn stem.

Lovette had gemerkt dat hij niet op haar woorden had gereageerd over Laplace. Ze had er dan ook niet meer iets over gezegd. Ze liet hem maar gewoon gaan en doen wat hij wou.

Zijzelf dacht terug aan de tijd dat ze nog een fijn leventje had met haar ouders. Spelen in de tuin en rond rennen met de andere kinderen. Maar niet veel later veranderde dat. Haar vader ging plots weg en ook haar moeder verdween nadat haar moeder haar verteld had wat er aan de hand was. Toen haar ouders eindelijk weer thuis waren gekomen werd Lovette in een kast geduwd. Door de spleten van de deur zag ze hoe haar ouders voor haar eigen ogen vermoord werden. Toen de moordenaars verdwenen waren, kwam ze langzaam de kast uit. De woede borrelde in haar op en aangezien ze nog nooit tekenen had gehad van een draak, veranderde ze deze keer helemaal in een draak. Hierbij verwoeste ze ook half het huis. Vervolgens kwam ze ergens terecht en dat was bij de Degree. Hier was ze haar krachten gaan ontwikkelen, maar ze was altijd het meest in de bossen gebleven aangezien er geen draak in een kamer past in het weeshuis.

Lovette schoot uit haar gedachtes toen ze Solo's stem hoorde. Ze hoorde de vraag en ze hoorde de spot in zijn woorden. Ze fronsde haar wenkbrauwen, maar dit was niet goed voor haar concentratie. Het water wat de vorm aangenomen had van een grote vlinder spatte uit heen alle kanten op. Het water plenste over haar zelf heen, maar ook kwam er op Solo wat. Ze schudde even haar hoofd. Ze zuchtte een beetje geïrriteerd en haar blik ging naar haar kleren. Haar kleren waren nat. "fijn.." mompelde ze droog. Haar blik ging vervolgens naar Solo. Ze dacht dat ze alleen op haar zelf gemorst had, maar dat was dus niet het geval. Ze sloeg haar hand voor haar mond "sorry!!..." en ze keek hem even afwachtend aan, in de hoop dat hij niet boos zou worden.

Lovette bleek ook wat in gedachten te zijn, aangezien ze niet meteen op zijn vraag reageerde. In plaats daarvan keek hij naar wat ze van het water had gemaakt. Het zag eruit als een grote vlinder, met aardig wat details. Hij wilde net recht op gaan zitten om zich uit te rekken toen Lovette terug op aarde kwam en blijkbaar concentratie verloor. Want voordat hij het kon voorkomen, viel de water vlinder op de grond en spatten uiteen, waardoor zijn broek en schoenen doorweekt raakte. Hij snoof even, maar wist dat het haar schuld niet was. Waarschijnlijk had hij haar uit d'r concentratie gehaald door zijn vraag. Waardoor hij de schuldige was ditmaal. Ze kwam zich ook meteen uitgebreid verontschuldigen. "Geen paniek, kalm aan. Het is niets. Je smelt niet van een beetje water." Zei hij met een grijns op zijn gezicht. Hij stond op en veegde het gras en andere dingen van zijn broek af. Hij vond een natte broek niet zo erg, het was het gewend. Hij dacht even na, nam snel een besluit en richten zich naar Lovette toe. "Zal ik je eens laten zien waar ik werkelijk vandaan kom?" Hij wachten geduldig op antwoord. Niet iedereen stond er op te wachten om te zien waar zo'n freak als hij werkelijk vandaan kwam. Het is ook niet echt een gezellige plek of zo.

[Oké, flut post Xd]