They're Annoying.

Hij stond daar. Staarde enkel voor zich uit. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, wanneer er een briesje lang kwam. Er was enkel maar een oog zichtbaar, de andere was verstopt achter een zwart lapje. De diepblauwe kijker staarde emotieloos voor zich uit. Het duurde een paar tellen voor er een verandering in de situatie kwam. Zwarte veren, schaduw. En voor je het doorhad stond er een groot gestalte achter de jongen. Twee rode ogen keken op hem neer, een grijns kwam op het gelaat van de man. ‘Hou daar mee op,’ siste de jongen enkel als reactie. De man trok zijn wenkbrauw op, liet zijn grijns varen. ‘Maar natuurlijk,’ was zijn enige reactie. ‘Hoe bevalt het U eigenlijk hier? Hoe zijn de mensen?’ Hij draaide zich om, keek hem fel aan met zijn blauwe oog. ‘Is dat een serieuze vraag? Want je weet toch hoe ik erover denk; ze zijn irritant.’ Weer kwam die grijns op het gezicht van de man. ‘Moet ik er iets aan doen?’ De jongen schudde zijn hoofd, keek over zijn schouder weer over het gebied uit. Hij dacht na. Natuurlijk kon hij die andere mensen hier niet uitstaan. Hoe konden ze nog zo zorgeloos zijn na alles wat hun was overkomen? Hij kon het niet. Zou het ook nooit kunnen. Hij was alles verloren, en zou het ook nooit meer terug krijgen. En daar had hij een pest hekel aan.
Zijn ogen werden groot wanneer hij iets op zijn schouder voelde. ‘Sebastian,’ zei hij zachtjes, leek geschokt. ‘Waarom raak je mij aan?’ spuugde hij vervolgens. Geen reactie. Hij keek chagrijnig naar de butler. Als er iemand was die moest begrijpen dat hij het niet fijn vond als iemand aan hem zat was hij het. Hij was immers gecreëerd door hem, maar alsnog leek hij het niet in te zien. Maar ook wist hij dat hij er geen bezwaar tegen had als hij hem aanraakte. Hij was de enige die hem aan mocht raken. Verder niemand anders. Alles aan hem, op zijn oog na, was perfect. En dat wou hij ook zo houden. Enkel omdat hij zijn ouders nog steeds trots wou houden. Hun familie naam in ere wou houden. Meer niet. Hij keek eventjes met een onderdanige blik naar Sebastian, waarna hij met een ruk zijn hoofd draaide. Er was hier iemand. ‘Sebastian,’ siste hij zachtjes, ‘Regel dit.’ Een simpel commando, zoals altijd. De man knikte en verdween daarna als sneeuw voor de zon. Ondanks dat hij prima over alles kon uitkijken kon hij geen gestalte vinden. Maar hij wist zeker dat er iemand was. En Sebastian zou die persoon wel vinden; want hij kon alles. Maar meestal plaagde de man hem altijd door pas op het laatste moment er iets aan te doen; pas als die persoon hem had gezien. Vreselijk irritant. Net zoals de mensen hier.

{ Flutpost. Maar ben slecht in introducties >< }

In haar zomerkimono liep Kori naar buiten. Waarschijnlijk moest ze binnenkort passende kleren kopen zoals het hier de gewoonte was. Iets waar het meisje helemaal geen zin in had. In deze kleren voelde ze zich het veiligst. De normale kleren was ze niet gewend, ze wou het neit dragen. Maar iedereen keek haar vreemd aan of vonden het juist leuk. Mensen waren raar.. Dag twee in Degree. Het was haar zeker meegevallen. Alleen Vick was een engerd, maar volgens de andere kinderen was het normaal, voor zijn doen, wat hij deed. Kori had besloten zo veel mogelijk uit zijn buurt te blijven en gewoon proberen het hier leuk te maken. Tot Yami haar kwam ophalen omdat hij merkte dat hij haar miste. Dat het niet uitmaakte dat ze een beetje vreemd was. Kori hoorde bij hem, hem en Toriso. Het was een kwestie van tijd dat ze inzagen dat ze helemaal niet gevaarlijk was. Het meisje waas verlegen aangelegd, niks kwaads in de zin. Of kwam dat nog? Zulke gedachten gaven haar hoofdpijn. Kori schudde de negatieve gedachten van zich af en liep richting de heuvels. Met een groot kladblok onder haar arm liep Kori door. Het was heerlijk weer, straks zou ze haar nieuwe ''thuis'' gaan tekenen en schilderen. Japan was veel mooier, zeker de tuinen. Dromend liep ze verder. Kori miste Japan, de warmte en de zee. erg veel vriendinnen en vrienden had ze niet. Die vonden haar maar raar en eng, vanwege haar krachten. Maar ze miste de zorgzaamheid van Yami. Zijn baksels en tussendoorsels. Haar pleegvader was een meester in de kookkunst. Hij kon alles maken, het was niet raar dat ze elke dag dat ze thuis kwam de zoete warm geur van zoetigheid rook. Of versgebakken pizza's rook wanneer ze uit de tuin kwam. Zelf hielp ze vaak mee, koken was leuk en bij Yami had Kori nooit het gevoel dat ze vreemd of gevaarlijk was.
Kori keek geschrokken op uit haar gedachtes. Een lange man met kort zwart haar doemde voor haar op. Hij had nette kleren aan die ze niet herkende. Wat beduusd en timide deed ze een stapje opzij. Dit was toch van Degree? Waarom was die man hier? Was hij van de leiding, hij zag er netjes gekleed uit het zou best kunnen. Schuw keek Kori vanuit haar ooghoeken naar de man terwijl ze iets verder liep. Waarom ontmoette ze alleen maar enge mensen? De man volgde haar en voor zich doemde een kleiner jongetje op. Kori stopte abrupt. De jongen zag er ook heel netjes gekleed uit. Zijn kleren zagen er duur uit, en zijn haar zat netjes. Alleen de ooglap vond Kori een beetje vreemd. Speelde hij piraatje? Verlegen keek ze naar de grond. 'Konnichiha,' groette ze zachtjes. De grotere man zag ze vanuit schuin achter haar staan. Wie waren dit?

- Ik moet weg xD -

Waarom duurde het zo lang. Haalde Sebastian weer grapjes uit? Vast wel. Smiecht dat hij ook was. Geïrriteerd snoof de jongen, waarna hij zijn armen over elkaar sloeg. Hij vond het niet leuk om te wachten, noch om bekeken te worden, en dan kon je maar beter zwijgen over aanraken. Want als je dat deed viel hij zonder reden op je uit. Hij deed op een gegeven moment een hand in zijn zak, zocht naar iets. Opeens veranderde zijn houding. Gênant. Sebastian had altijd een zakhorloge, of iets waar de tijd op stond. Hij niet. Had hij nooit gedaan omdat het hem irriteerde. Maar nu irriteerde het hem dat hij geen zakhorloge had en niet kon kijken hoelang het duurde voordat Sebastian klaar was. Hij haalde zijn hand uit zijn zak, staarde een paar tellen naar zijn handpalm. Hierdoor werd eigenlijk zichtbaar hoe fragiel hij eigenlijk was. Hoe jong en zwak. Hij kon niets. Had alles te danken aan zijn kracht, meer niet. En als alles niet van hem was afgenomen zou hij waarschijnlijk nooit zo zijn geworden. Nee. Dan was hij nu nog thuis, in een huis dat niet afgebrand was en dat nooit was geweest, bij zijn ouders. En wellicht zou hij dan allang hebben ingezien dat hij niets moest hebben van dat meisje waarmee hij was uitgehuwelijkt. Een rilling liep over zijn rug. Hij klemde zijn tanden op elkaar. Vreselijk. Waarom moest hij zichzelf soms verachtten?
Hij keek op wanneer de wind een zachte stem met zich mee droeg, zijn oor in. Een tijdje keek hij met grote ogen naar het meisje verder op. Maar al snel kneep hij ze tot spleetjes. ‘Sebastian,’ sprak hij met een heldere en zelfverzekerde stem. ‘Wat doet zij hier?’ Zijn blik was strak op haar gericht, maar bekeek haar niet. Vroeger had hij geleerd dat hij nooit mensen uitgebreid moest bekijken; dat gaf een verkeerde indruk. Maar nu deerde het hem niet hoe anderen eruit zagen, ze waren toch irritant. ‘Ze is een jonge vrouw. Die mag ik niets aandoen; gaat tegen de regels in.’ Zijn kille blik schoot naar Sebastian. ‘Het is een bevel om ervoor te zorgen dat niemand me ziet,’ siste de jongen enkel. Sebastian knikte, om vervolgens naar hem toe te lopen en voor hem te gaan staan. ‘Wat doe je?’ zijn stem zachtjes, onbegrijpend. ‘Zo ziet ze U niet.’ Hardhandig duwde de jongen de man aan de kant en keek hij weer naar het meisje. Ze had iets gezegd. Iets wat hij niet begreep. En hij had haar genegeerd. En aangezien Sebastian weigerde haar weg te halen hier, kon hij niets anders doen dan manieren te tonen.

Met grote passen; voor zijn doen, liep hij op haar af. Ongeveer een meter van haar hield hij halt, keek haar nog steeds strak aan. ‘Goede dag,’ groette hij rustig. ‘Het spijt me voor mijn butler.’ Zijn ogen zochten naar Sebastian, maar hij kon hem niet vinden. Hij stond vast en zeker achter hem of zo. ‘Hij is soms nogal onhandig,’ legde hij uit terwijl hij zijn blik weer op het meisje richtte. ‘Mijn naam is Ciel Phantomhive, aangenaam.’ Hij stak zijn hand uit, maar meer deed hij niet. Nog steeds weigerde hij om naar iets anders van haar lichaam te kijken dan haar ogen. Want meer zou hem toch niet uitmaken.

{ Nog een flutpost.
Moet nog wennen aan Ciel en Sebby ><
Sorry ;o }

De jongen leek haar niet te snappen. Kori moest toch echt beginnen te wennen om Nederlands te praten. Vick had haar op de een of andere manier wel begrepen, misschien Anime gek? Ergens was het ook niet gek, de jongen was nog een kind. Hoe moest hij nou weten wat zij aan het brabbelen was in het Japans? De man en de jongen hadden wat vreemds. Toch probeerde het meisje zich wat comfortabler te maken door te denken dat het niet raar was dat ze hen vreemd vond. De man kwam vast je jongen afzetten vanwege zijn krachten. Die twee vonden haar vast ook maar vreemd vanwege haar gedrag. Ze was ouder dan het jongetje maar de blik in zijn ogen was genoeg om haar te vertellen dat hij veel zelfverzekerder in zijn schoenen stond. Kori was daar niet erg verbaasd over, iedereen was zekerder van zichzelf dan zij. Ze was een bang vogeltje dat bang was voor haar eigen schaduw, zo was ze nou eenmaal helaas.
Het blauwe oog van het jongetje keek haar recht aan. Strak, Kori keek kort terug maar ontweek zijn blik die gewoon bleef staren. Ongemakkelijk keek ze weer terug maar de blik was verdwenen. Het jongetje had zich gericht op de man die hij Sebastiaan noemde. De jongen sprak, voor haar gevoel, wat onrespectvol tegen over de oudere Sebastiaan die zeker weten volwassen was. Was het zijn vader of broer? Dan kon je toch niet zo praten tegen iemand, tenminste dat was haar zo geleerd. Haar ogen gingen van links naar rechts. De conversatie tussen Sebastiaan en de jongen was haar volkomen onduidelijk. Waarom mocht niemand het jongetje zien? Oké hij was wat klein en niet erg gespierd maar dat was toch geen reden dat niemand hem mocht zien? Of zij? En wat bedoelde Sebastiaan met ''de regels'', regels van niet respectvol? Hoe meer Kori er iets van probeerde te snappen hoe meer ze de draad kwijt raakte. Dit was gewoon iets tussen het jongetje en de man. De sissende toon klonk bij haar vreemd in de oren, vooral het woord ''bevel'' wie was die jongen? Toch kon Kori er niks aan doen dat er een kleine glimlach om haar mondhoeken speelden toen Sebastiaan voor het jongetje ging staan en werd weggeduwd. Wat een vreemd koppel.

De jongen maakte verbazingwekkend grote stappen met zulke kleine benen. Nu hij wat dichterbij kwam zag hij ook dat hij een soort ''hakje'' onder zijn schoenen had. Dus eigenlijk was hij nog kleiner. Kori wou er niet naar staren dus keek ze kort naar Sebastiaan en toen weer naar de jongen. Weer die strakke blik die iets eisends hadden. Het jongetje groette haar met goeden dag. Meestal zeiden mensen hoi maar hij dus niet. 'Ook hallo,' zei Kori weifelend. Voor een jongetje sprak hij wel erg formeel. En hoorde ze dat nou goed? Was Sebastiaan zijn butler? Een beetje verblufd knipperde ze met haar ogen. Hoe langer ze het jongetje zag hoe meer ze zich ging afvragen wie dit in hemelsnaam was. Kort keek ze naar de uitgestoken hand de Ciel had opgestoken bij het voorstellen. Kori pakte zijn hand vast, nauwelijks een aanraking, schudde een keer en liet weer los. 'Inuka Kori.. Ik bedoel Kori Inuka.' Kori kreeg een rode blos op haar wangen en keek weg. Stomme gewoontes. 'Euhm.. Sorry maar is het gebruikelijk dat kinderen op Degree butlers hebben?' Het meisje voelde zich nu nogal dom en voor gek staan. Maar ze vroeg het zich af, welk kind had nou een persoonlijke butler?

Het voelde alsof een statisch schokje door zijn arm heen ging wanneer het meisje hem de hand schudde. Man, wat haatte hij het als anderen hem aanraakten. Waarom had hij daar eigenlijk een verachtelijk gevoel voor gecreëerd? Vreemd dat hij zich dat niet meer kon herinneren. Sebastian glimlachte vriendelijk naar haar wanneer ze zich voorstelde, maar hij had nog steeds die kille blik in zijn ogen rusten. Ze versprak zich? Het leek er eigenlijk niet echt op, alhoewel ze zichzelf wel corrigeerde. En zelfs een blosje op haar wangen kreeg omdat ze zich ervoor schaamde. Hij trok enkel zijn wenkbrauw op, meer niet. Ze was vreemd. Maar hij vond iedereen vreemd. En hoogst waarschijnlijk vonden zij hem weer vreemd. Hoe toepasselijk. Maar hij moest toegeven dat hij het wel zou snappen als ze Sebastian vreemd zouden vinden. Maar hem? Oké, hij droeg een ooglapje. Maar als ze de reden zouden weten zou het niet meer zo erg zijn. En wie wat hier nou wel normaal op deze plek? Niemand. Dus wat maakte het uit als hij nou net ietsjes vreemder overkwam. Niets. Zo simpel was het. En hij zou bovendien toch niet veranderen. Hij was al te veel veranderd in zijn leven. En voor iemand die nog maar net zijn kindertijd had afgerond was dat best een korte tijd om veel te veranderen. Maar zijn kindertijd was nooit echt lang geweest. Hij was verpest, en van hem afgenomen. En hij had er niets aankunnen doen. Misschien dat als hij zijn krachten toen der tijd had kunnen gebruiken als nu… Misschien dan… Wat maakte het ook uit. Het deed er niet meer toe. Hij was gebroken geweest, kapot en had geen zin meer in het leven. En hij wou niet weer naar dat punt in zijn leven werden gebracht door enkel herinneringen. Natuurlijk was hij nog steeds een kind zonder een ziel, gebroken. Maar hij ontkende het en bouwde een muur om zich heen. Een figuurlijke en mentale muur. Die ervoor moest zorgen dat hij stabiel bleef, voor zolang het ging. Ja… Voor zolang het ging, ja…

Hij keek op bij haar vraag. Hij vertrok geen spier bij het horen ervan. Zijn mond bleef een rechte streep, en zijn ogen waren nog steeds fel en eisend. ‘Nee,’ beantwoordde hij haar vraag kortaf, waarna hij over zijn schouder omhoog keek naar Sebastian. ‘Je weet toch ook wel dat niemand hier normaal is?’ Hij richtte zijn blik weer op Kori. ‘Niets is hier gebruikelijk.’ Voor een tel liet hij zijn ogen over haar glijden, heel snel en vluchtig. Maar alsnog had hij alles in zich op kunnen nemen. ‘Want anders zou jij ook ongebruikelijk zijn; jouw kledingdracht. Dus wat geeft jou dan het recht om iets anders gebruikelijk of ongebruikelijk te vinden?’ Ja, hij kwam misschien iets te bot over tegen het verlegen meisje. Maar zo was hij nou eenmaal. En het ergste van alles was dat hij zich nooit schuldig voelde over ook maar een ding dat hij deed. Schuldgevoel, spijt en gewetens waren niets in zijn ogen. Ze hadden geen mening. Want het kwam pas achteraf; en dan was het al te laat om dingen te veranderen. De woorden ‘het spijt me’ gebruikte hij ook zelden. Eigenlijk nooit. Want ze hadden toch geen betekenis in zijn ogen.

De jongen kwam niet erg vriendelijk over, misschien kwam het ook wel een beetje omdat Kori naar hem staarde en naar zijn butler. Kori keek even weg, als hij haar vraag zo beredeneerde voelde ze zich nogal dom en naïef. Ze had gedacht dat ze nu wat normaler was. Nu Kori bij andere kinderen zat met gaves en krachten. Gescheiden van de ''normale'' kinderen zonder dit alles. Die hun ouders, vrienden en familie nog hadden. Zij die zich niet in moesten houden of bang waren voor hun krachten. Het gevoel van eenzaamheid, het gevoel om anders te zijn groeide sterker en sterker hoe meer Kori er over na dacht. Want zelfs nu ze met kinderen op dezelfde plek zat die ook een gave hadden was het nog steeds niet normaal. Er waren nog steeds gevallen apart. Sterkere krachten, vreemde krachten, eigenlijk was Degree een plaats voor allemaal vreemde mensen. Kinderen van alle uithoeken kwamen naar Degree. Zij uit Japan dus, en Ciel vond haar kleren raar. Kori keek kort naar beneden. Haar zomerkimono had ze altijd wel mooi en vrolijk gevonden. Niks raars aan. Thuis droeg ze die vaak in de tuin of door het huis. Naar school had ze vaak een uniform aan. Ergens had ze gehoopt dat als ze zich naar thuis zou kleden dat Kori zich sneller op gemak werd en dit als haar thuis zag. Maar het hielp niet echt. Het feit anders te zijn was soms nog steeds even groot. Misschien toch snel andere kleren kopen. Al was het vooruitzicht op strakke broeken een hel voor Kori. Ze hield van luchtig en wou vrij zien om zich te kunnen bewegen. Spijkerbroeken die je benen haast gevangen hielden.. Het meisje huiverde nu al bij de gedachten. Haar ogen gingen terug naar de jongen en zijn butler. Ze had haar vraag helemaal niet aanvallend bedoeld, eerder nieuwsgierig. Butlers hadden maar weinig mensen, laat staan kinderen. Dat wist Kori zeker want op haar ouder school had niemand butlers. Zelfs de rijkere kinderen in haar klas hadden dat niet. Wel dure kleding en spullen maar meer niet.
'Dat heet vrijheid van meningsuiting,' weerde Kori af. Ze sprak nog even zacht als daarnet. 'Zelfs de ''gewone'' kinderen hebben geen butler, vandaar.' Mompelde ze verder. Hopelijk werd Ciel niet kwaad op haar dat ze tegen hem in ging. Hij had iets in zijn houding. Alsof hij gewend was om te commanderen en geen tegenspraak te dulden. Zelfs zijn blik week nergens voor weg en keek strak naar zijn doel. De jongen was eigenlijk alles wat zij niet was. Niet alleen in uiterlijk maar vooral innerlijk. Hij leek vol vertrouwen terwijl zij een schuw meisje was. Hij zou vast niet over zich laten heen lopen, iets wat haar vaak genoeg gebeurde. 'Dit is trouwens een kimono. Dat word vaak gedragen in Japan.' Legde ze nog kort uit nadat ze weer wegkeek. Klaar voor een mogelijke botte opmerking.

Ze zei niets. Wendde enkel haar blik af. Zou hij haar gekwetst hebben? Vast. Dat deed hij altijd, zonder ook maar spijt te hebben. Want daar had hij een hekel aan. Dingen zoals spijt. Hij bleef haar enkel strak aankijken, kneep zijn ogen zelfs tot spleetjes, alsof hij haar zo wou proberen te dwingen hem onder ogen te komen. Desnoods zou hij zijn ogen in de hare boren als het nodig was. Haar eens laten zien dat ze niet zo verlegen en schuw moest doen. Hij was kleiner, jonger. En toch leken de rollen omgedraaid. Hij gedroeg zich zelfverzekerd, zoals een volwassene. En zij durfde bijna niets, zoals een klein hulpeloos meisje. Het ergerde hem. Dat ze eens wat ruggengraat toonde. Hij bleef haar nogal fel aankijken totdat ze weer zachtjes begon te spreken. Zijn felle blik verdween en hij keek haar met grote ogen aan. ‘Vrijheid van meningsuiting?’ echode hij haar woorden zachtjes na. Een hand op zijn schouder. Met een licht verbaasde uitdrukking bleef hij naar Kori kijken, leek het niet te snappen. Rustig bracht Sebastian zijn mond naar zijn oor om daar iets zachtjes in te fluisteren. Nadat de butler klaar was werd Ciel zijn blik weer fel. ‘Dat weet ik ook wel, imbeciel,’ siste hij, terwijl hij met zijn blik op zijn butler richtte. Deze negeerde hem simpelweg en glimlachte hartelijk naar Kori; toonde de vriendelijkheid die Ciel leek te missen. De jongen herstelde zich weer en richtte zijn aandacht weer op het meisje. Vrijheid van meningsuiting dus. Hij was wel wat het was… Maar hij had er nooit echt bij stilgestaan. Hij had nooit zijn mening mogen uiten van zijn ouders, en nu deed hij dat misschien iets te veel. En Sebastian dacht dat hij het vergeten was. Hij was niet eens vergeetachtig en had een prima geheugen. Hoe kwam de man erop? Ze had nog iets gezegd. Hij keek haar weer aan. ‘Nou, als hij je zo irriteert.’ Hij rees zijn hand omhoog, knipte in zijn vingers. Zijn blik was weer eens strak op Kori gericht, terwijl Sebastian zijn gestalte in duizenden zwarte veren veranderden en weg werden gevoerd op de wind. ‘Goed zo?’ Nog steeds kon er geen grijnsje vanaf.

De term kimono viel. Weer kwam die verbaasde blik op Ciels gelaat. Ze wendde haar blik af; verwachtte waarschijnlijk weer een gevoelloze opmerking. Maar de jongen zweeg, wendde zelf ook zijn blik af. Hij wreef met een hand over zijn kind. ‘Kimono…’ opnieuw echode hij het belangrijkste woord uit haar zin na. ‘Uit Japan…’ mompelde hij er bedenkelijk achteraan. Wanneer al de stukjes op hun plek vielen keek hij weer naar het meisje. ‘Kom je helemaal uit Japan?’ lichte bewondering in zijn stem. Dus ze was helemaal vanuit Japan hier naartoe gekomen, enkel voor een weeshuis? Dat was belachelijk, maar tegelijkertijd vond hij het ook interessant. Dit betekende echter niet dat hij in een seconde veranderd was; er waren nog steeds botte opmerkingen in petto, waarvan Kori zich niet eens meer van bewust zou zijn.

Kori schreef:

En Ciel vond haar kleren raar.

{ Waarom moest ik daar zo hard om lachen D: ? }

Ciel mompelde haar na. Kori legde haar hoofd een tikje schuin. Wist de jongen niet wat vrijheid van meningsuiting was? Sebastiaan achter hem fluisterde iets onverstaanbaars in de jongen zijn oor. Die siste iets venijnigs terug, al leek de butler daar niet op te letten. Hij glimlachte alleen vriendelijk naar haar. Kori lachte wat verlegen terug maar ze begon gewend te raken aan de butler die als een schaduw achter Ciel stond. De botte toon van Ciel verraste haar ook niet meer. Misschien was de jongen boos op iets? Het meisje keek vragen naar Ciel toen concludeerde dat Sebastiaan haar irriteerde. Dat was niet het geval, Kori moest alleen haar denkbeeld veranderen over sommige kinderen. Ciel hief zijn hand al op en een zachte knip van zijn vingers. De butler veranderde in zwarte veren van een raaf die weggevoerd werden door de wind. Met geschrokken grote ogen keek ze de veren na. Wat was er gebeurd met Sebastiaan? Was dat de kracht van de butler? Veranderen of veren? Nee natuurlijk niet, het was vast iets wat hij geleerd had in de tijd. Dus de butler had ook zo zijn krachten, en hij luisterde naar Ciel. En Ciel had ook natuurlijk krachten anders was hij niet hier in Degree. Sebastiaan mocht Ciel waarschijnlijk wel erg, butlers hadden toch ook hun grenzen? Ciel had tot nu toe geen enkel teken van dankbaarheid of vriendelijkheid getoond naar Sebastiaan. Sebastiaan moest wel heel veel geduld hebben met het jongetje.

Kori keek weer naar Ciel. De strakke blik die steeds in de hare boorde begon ook te wennen. Niet veel maar ze durfde al wat langer terug te kijken zonder bang te zijn respectloos over te komen. 'Dat had niet gehoeven hoor, maar ik denk niet dat ik daar iets over te zeggen heb. Het is jouw butler tenslotte.' Dit was de eerste keer dat Kori naar Ciel zelf glimlachte. Ciel werd vast wat aardiger als zij dat ook deed. Tenminste dat hoopte ze.
Kori keek Ciel opnieuw aan. Waarom herhaalde hij haar en wreef hij zo bedenkelijk over zijn kin? Wist hij toch wat een kimono was? Wie weet was hij wel is in Japan geweest. Een beetje verbaasd keek ze naar Ciel. Klonk er nou bewondering in zijn stem? Geen botte, scherpe of gevoelloze opmerking? Wauw misschien hielp het toch, aardig doen. Enthousiast knikte ze. 'Jep Yami wou niet weg uit Japan. Maar eens in de zoveel tijd gingen we naar Toriso's familie. Ik kan beter Japans maar mijn Nederlands is ook niet slecht.' Haar pleegvader was super, alleen Toriso had het zover gekregen haar in Degree te stoppen. De man was gewoon bang voor haar. Het was altijd duidelijk geweest dat de man haar niet mocht. Altijd bezig met zijn werk, bemoeide zich nooit met haar. Wanneer ze bij Yami was keek hij haar niet een aan. Kori wist dat zij alleen bestond vanwege Yami. In feite was ze lucht voor haar andere vader. Iets wat ze in het begin had proberen te veranderen. Hopeloze pogingen. 'Ach je kent Japan vast wel en anders mag je altijd wat vragen.' Kori hoopte dat Ciel weer aardig terug zou doen, maar ze verwachtte niks. De jongen zat vol verassingen.

- D: Mijn post is klein vergeleken die van jou xD -

Haar verbaasde blik verwachtte hij eigenlijk al. Het was alleen de vraag of ze het goed zou begrijpen; of dat het zijn werk was, of die van Sebastian. Natuurlijk was het zijn werk, Sebastian was immers niet ‘echt’. Dus hoe zou hij zo’n soort dingen kunnen doen? En de reden waarom hij zomaar, zonder twijfel, toonde dat hij iets speciaals kon, was omdat iedereen dat hier kon in dit weeshuis. Hij was geen geval apart, en iedereen wist eigenlijk al dat je iets unieks kon, een gave had. Dus wat was het nut er dan van om het te verbergen? In het openbaar deed hij het wel; vond het niet leuk als hij te kijk stond. Stomme hersenloze mensen soms ook. Ze deden net alsof hij een soort wonder was, wat hij dus niet was. Daarom droeg hij ook nog steeds zijn ooglapje, zodat hij niet te kijk stond met zijn aparte oog. Het was paars, en er stond een vreemd symbool op. En dat was allemaal gekomen door het feit dat hij zo nodig over zijn grenzen moest gaan. Maar zo was hij altijd geweest; grenzen leken hem te ontgaan. Hij wou de anderen laten zien wat hij kon, zou ze laten zien dat hij niet zomaar een jongetje was. Een hulpeloos weesje, teer en zwak. Een hopeloze ziel die niets alleen kon. Nou, alles had hij eigenlijk alleen gedaan; want Sebastian was zijn creatie. Dus alles wat Sebastian had gedaan, had hij gedaan. Ja, zo kon je het ook bekijken. Maar het was jammer dat hij een van de enige was die er zo tegen aankeek, eigenlijk was hij de enige. Er waren geen anderen die er zo over zouden denken. En dat zou vast ook nooit zo zijn.

Ze knikte enthousiast als antwoord, gaf er vervolgens zelfs een uitleg bij. Een bedenkelijk frons kwam op het gezicht van Ciel. ‘Waarom ben je helemaal uit Japan naar hier gekomen? Ik neem aan dat Yami een belangrijk persoon voor je is, in je leven. Dus waarom stemde je dan toch in om zover van hem verwijderd te zijn?’ Waarschijnlijk kon ze niet snappen waarom hij nu ineens zo reageerde. Maar niemand zou ook kunnen weten dat de personen die belangrijk voor hem waren hardhandig van hem afgenomen waren. Door die vervloekte brand. Als die er niet was geweest waren zijn ouders er nu nog geweest, en had hij een normaal leven gehad. Nou… Normaler dan dit. En ja, hij kende Japan wel. Maar hij kon het gewoon moeilijk begrijpen waarom iemand uit een pracht land zoals dat, hiernaar toe zou komen. Want wat had deze plek nou te bieden? Regen, kou en vervelende mensen. Niet echt veel dus. Maar zijn beeld van bepaalde dingen was dan ook niet erg positief, maar er lag een kleine kern van waarheid in zijn mening.

{ Mijn fout, geef je ook niet erg veel materiaal om een goede post in elkaar te zetten >< }

Kori glimlach verdween. Keek weg van Ciel. Een simpel woordje was het antwoord. Toriso. Kori besefte wel dat ze niet alles op haar vader kon schuiven. Maar ze wist wel dat hij de oorzaak was dat zij hier nu zat. Hij, Kori en Toriso waren als licht en donker. In het begin ging het nog wel met z'n tweeën. Waarschijnlijk kwam dat omdat ze nog jong was. Later werd het maar al te duidelijk dat de man haar niet meer mocht. Of had hij haar gewoon nooit gemogen? Kori zou het niks verbazen. Die man was geen familieman, een echte zakenman. Het enige waar hij om gaf was geld, en waarschijnlijk Yami. De rest kon hem gestolen worden. Een man van het goede leven. Terwijl Yami juist precies het tegenovergestelde was en toch kon hij het zo goed met Toriso vinden. Hem leuk vinden. Kori had dat deel nooit van haar vader gesnapt. Ach wat maakte het ook uit. Kori kon niet op tegen Toriso, dat zou ook nooit gebeuren. Hij was de afstand die tussen haar en Yami zat. Als die man er niet geweest was zou ze niet eens in een weeshuis zitten. Maar wat kon een kind doen tegen een volwassen man? Eentje met status, geld en macht. Kori kon niet tegen hem op, in het begin probeerde ze hem te pleasen. Goede cijfers, aardig doen, thee zetten of zijn lievelingseten maken wanneer Yami er niet was. Het maakte niet uit. Na een jaar dit volgehouden te hebben zag het meisje pas in dat het geen enkel verschil uit maakte. Ze kon niet eens een glimlach van hem lospeuteren. Wanneer ze raad vroeg bij Yami stelde hij haar alleen gerust. Zonder echt een antwoord te geven. ''Ooit komt het wel goed.'' Zei hij altijd. Dan vroeg het meisje zich altijd weer af wanneer ''ooit'' was. Maar dat ooit zou nooit meer komen. Toriso had het geweten, Yami had geweten. Alleen zijn niet.

Haar hand balde zich tot een vuist. 'Omdat ik niet sterk genoeg was om te blijven. Omdat ik me heb weg laten jagen.'