Now life is life

Een meisje van net 7 jaar oud liep met haar hooft gebogen. De tranen liepen over haar wangen. Waarom? Waarom moest ze nu juist dit hebben? Waarom was ze hier heen geplaatst? Ze had de behoefte om te schreeuwen. Ondanks dat deed ze dat niet. Ze was hier net een dag. Ze kende hier niemand. Ze miste haar vader. Haar moeder... Ja die miste ze ook. Stomme rot school! Dacht ze. Door geweld op school is ze weg geplaatst. O wat wou ze graag naar huis al wist ze dat het niet zou kunnen. De zon scheen op haar. Ze droeg een rood jurkje met rozen. Op haar hooft was een raas gespeld. Er rolde een bal voor haar voeten. 'Hey meisje gooi eens terug!' Werd er geroepen. Ze pakte de bal. Ze zetten haar brandende hoektanden in de bal. In de bal zaten twee brand gaten met vlam. Ze gooide de bal op de grond. Ze keek even hoe de bal langzaam af branden, en liep vervolgens met haar hooft gebogen veder. 'Dit kan ze niet menen HEEY MEID KOM TERUG EN GEEF ME EEN NIEUWE BAl' Riep de jongen van de bal. Dyvan negeerde het en liep gewoon veder. Wat was het hier saai??? Ze liep een beetje heen en weer. Haar mobiel smeed ze op de grond. Hij sprong uit elkaar. Ze trapte allen onderdelen kapot. Die mobiel was van haar stief moeder. O wat haten ze haar! Zo mobiel kapot. De mobiel van haar stief moeder mocht nooit iemand aan zitten want dan werd ze gek, wat eigenlijk best vreemd was want dat mens was al gek! Ze veegde haar tranen af aan haar jurk. Er zaten zwarte vegen maskara op. Nou ja ging er vast wel weer uit toch?! Ze liep naar een bankje en ging daar zitten. Helemaal alleen zonder dat iemand naar haar om keek. Rust! Dat had ze thuis nooit gehand en als ze rust had had ze straf. Ze keek omhoog naar de wolken die in allerlei vormen en maten door de lucht heen zweefden. Ze zag een konijn, en een leeuw. Ze sloot haar ogen en keek in de toekomst.

(het heden)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dyvan liep in een spijker broek en een t-shirtje over straat. Ze ging naar de velden. Ze ging op een bankje zitten en keek omhoog. Ze dacht aan toen ze hier net kwam. Ze besefte al heel goed wat er gebeurden. Ze wist al goed hoe ze haar voorspellings kracht kon gebruiken. Haar vuur tanden een beetje,maar ze zijn veder ontwikkelt nu en ze weet nu meer. Toen ze 3 was kon ze al lezen en las ze de moeilijkste boeken. Jammer dat haar ouders dat nooit gerespecteerd hadden. Nou ja ze sloeg haar dikke franse boek open. Het waren 567 bladzijdes. Na een uur had ze hem uit. Zo! Dacht ze. Ik ben klaar. Ze stond op en jogde een rondje. Haar blauw/ paarse haren vlogen door de wind. Haar rode ogen glimde in de zon. Na een tijdje ging ze weer op het zelfde bankje zitten en staarde voor uit. Ze zag kleine kinderen rennen en spelen en grotere kinderen praten en zitten. Ook was er een groepje jongens aan het voetballen. Ze keek naar beneden naar de roos die op naar schoot lag. Ze had hem uit haar haar gehaald even geleden. Ze spelde hem weer terug in haar haar. Ze keek naar één van de enkele bomen. Enkele van die taken beweegde zachtjes mee op het ritme van de wind. Wat moest ze vandaag gaan doen? Was de vraag die al de hele dag door haar hooft spookte. Een hele tijd bleef ze voor uit staren. Wat o wat moest ze gaan doen? Ze bleef zitten en volgde met haar ogen de bal waar de jongens mee voetbalde. Ze zuchten. Hele dagen las ze en leerde ze en zat ze. Al haar vrienden waren over geplaatst. Ze had niemand meer over. Ze zat alleen op het bankje. niemand keek op of om naar haar. Ze zuchten nog maals en staarde vervolgens weer vooruit. Zo kon ze toch geen paar jaar meer leven. Waneer zal ze nieuwe vrienden leren kennen? De meeste mensen kende haar nog niet eens van gezicht! Nee zo kon het niet veder maar hoe word dit probleem op een goede manier op gelost??

Ze had gehoopt op stilte. Doodse stilte. In de slaapzaal, maar zelfs met het dichte raam kon ze nog mensen horen die buiten waren. Met een diepe zucht draaide ze zich nog een kwart slag om in haar ben. Leigh was hier nog maar kort en had nog niet goed kunnen slapen op deze slaapzaal. In het vorige weeshuis had ze tenminste nog echt een eigen kamer. Dit leek net een hostel waar zoveel mogelijk mensen onder gebracht moesten worden. Niets voor haar. Leigh wist wel dat de andere meiden op deze zaal anders waren dan de 'normale' mensen. Net als zei. Dat scheelde weer wat. Dan hoefde ze zich niet zo vreemd te voelen tussen anderen. Leigh werd zonder pardon voor de deur gedumpt zonder te weten waarom ze nu precies naar dit weeshuis moest. Gister werd het haar duidelijker toen ze verschillende mensen met hun krachten zag oefenen. Was ze tenminste niet de enigste. Toch was ze er nog niet gerust op. Fijn dat ze hier zaten, maar nu?
Geirriteerd kwam ze overeind zitten. Waarom toch altijd dat piekeren? Ze zuchtte en keek nar haar arm die op haar schoot lag. Plots strekte ze hem uit en veranderde hij in een grote vleugel met lichtbruine veren. Leigh begon haar kracht steeds beter onder de knie te krijgen en was erachter gekomen dat ze pas de ware grootte van een dier aan nam, als ze zich volledig veranderde. Als ze, zoals nu, alleen een arm of een been veranderde, pastte de grootte zich aan aan haar lichaam. Een lichte glimlach rolde over haar lippen bij deze gedachte. Misschien moest ze binnenkort maar eens een bezoekje brengen aan een paar dierentuinen. Ze haalde de vleugel binnen en deze veranderde weer terug in haar arm. Met een paar passen stond ze voor het raam en keek naar buiten. Al die trappen lopen kostte meer tijd dan gewoon naar buiten vliegen. Ze had een boom gezien waarachter ze niet gezien zou worden. Leigh duwde het raam open, veranderde zichzelf in een klein, onopvallend vogeltje: de glanskop en gleed door de lucht achter de boom. Bijna geland veranderde ze weer terug. Wat een heerlijk gevoel was het toch, zweven door de lucht. Haar grijsblauwe ogen gleden over de omgeving. Er was geen bankje meer helemaal vrij, maar ze zag nog een ruime plek naast iemand met lange blauwe haren. Leigh besloot dat ze daar maar ging zitten. Ze glimlachtte even naar het meisje, maar zei verder niets terwijl ze ging zitten. Ze keek even over de velden, maar sloot daarna haar ogen, genietend van de warme zon op haar huid.
(hope you don't mind)

Ze zag een meisje glimlachen en naar haar toe lopen. Het meisje kwam naast haar zitten zonder iets te zeggen. 'Hoi' Zei Dyvan die de stilte verbrak. Dit meisje had ze wel eens gezien. Vast in de slaapzaal! Dacht ze. al gou stelde ze haar favoriete vraag: 'Wat zijn jou krachten' Naar die verhalen kon ze uren luisteren! Ze keek even de lucht in waar de paar kleine wolkjes zich bevinden, die stralen in het licht van de zon, die ook de twee meisjes van deze bank lieten stralen. 'O ik ben Dyvan en jij bent?' Vroeg Dyvan. Haar rode ogen glinsterde door de zon. Dyvan keek naar de kleine lieve bloemetjes in het gras. Een paar bladeren van de bomen lagen in het gras.

(mijn inspi heeft me verlaten X_X)

Het leek alsof er een warm onzichtbaar dekentje over haar gezicht en armen lag. Zo voelde de zonlicht tenminste op haar blote huid. Het was niet te heet, maar als ze niet oppastte kon ze alsnog flink verbranden. Het was jammer dat de zon niet in dezelfde zin warmte kon geven als wanneer je een knuffel kreeg van een ander. Dat was een warmte die Leigh erg mistte. Voor zover zij wist had ze niemand om zo'n knuffel bij te halen. Geen vrienden, geen famillie. Aan de andere kant kon ze dit ook zien als een nieuwe kans. Zeker nu ze hier was. Hier kende waren alleen maar onbekende. Leigh wist niet wat er was gebeurd in haar verleden, dus kon ze niet anders dan kijken naar de toekomst.
Haar gedachtegang werd verstoord toen ze iemand 'hoi' hoorde zeggen. Ze opende haar ogen en keek naast haar, naar het meisje met die mooie lange blauwe haren. Apart vond ze de kleur, maar het stond het meisje geweldig. "Hé" zei ze kort en met een lichte glimlach. "Sorry dat ik niets zei. Sommige mensen houden meer van rust" verontschuldigde ze zich kort. Het klonk misschien stom, maar zo had ze het wel ervaren. Soms kreeg ze een ontzettende kwade blik als ze wel wat zei tegen vreemden.
'Wat zijn jouw krachten'? klonk het vervolgens. Voor Leigh was het nog wat vreemd dat er naar gevraagd werd, gewoonweg omdat ze niet was gewend aan mensen die er van wisten. Laat staan dat er naar gevraagd werd. "Ik eh, ik kan in alle diersoorten veranderen die ik in het echt gezien heb" antwoordde ze. Zelf vond Leigh het wel leuk om dat te kunnen, maar niet erg zinvol. Het was handig voor als ze weg wilde glippen, maar voor de rest? "En jij? Watvoor krachten heb jij?" kaatste Leigh de vraag vervolgens terug. Nu werd ze wel benieuwd, want blijkbaar waren er meerdere krachten.
"Oh, aangenaam. Ik ben Leigh" stelde ze zich ook voor.
*haha geeft niet. zal mij ook wel gebeuren

''Hé" zei het meisje. . "Sorry dat ik niets zei. Sommige mensen houden meer van rust" zei het meisje. Dyvan knikte glimlachent. "Ik eh, ik kan in alle diersoorten veranderen die ik in het echt gezien heb" antwoorde het meisje. 'O dat is gaaf zeg!' Zei Dyvan geintreseert. "En jij? Watvoor krachten heb jij?"vroeg het meisje. ik ben een vampier. En ik kan mijn hoek tanden kan ze in vuur zetten. En ik kan door vuur heen. Ook kan ik, als ik mijn best doe, gedachte lezen en kan ik de toekomst voorspellen en geesten zien en er mee praten' Vertelde Dyvan. "Oh, aangenaam. Ik ben Leigh" zei Leight. Dyvan knikte.

(en weer geen inspi X_X)

Rustig hoorde Leigh het meisje, dat zich had voorgesteld als Dyvan, aan. Ze was erg geintresseerd in de lijst met krachten die ze opnoemde. Ze was een vampier, kon haar hoektanden in vuur zetten, door vuur heen, de toekomst voorspellen, gedachten lezen, geesten zien én er mee praten. Wauw, dacht Leigh. Kwam zij aan met haar lullige 'kracht' om in dieren te veranderen... "Wauw, wat veel!" zei ze verbaasd. "Is het soms niet heel lastig om zo veel krachten te hebben of zoveel te kunnen? En ben je de enige hier met zo veel krachten, of zijn er meer?" vroeg ze. Leigh had zo veel vragen. Over deze plek, over het überhaupt hebben van krachten en over dit tehuis. Maar het leek haar niet slim om Dyvan te overspoelen met alle vragen. Wat Leigh betreft was er genoeg tijd om alles op haar gemak aan te horen en de meest dringende vragen te stellen. "Hoe ben je er trouwens achter gekomen dat je al deze krachten hebt?" vroeg ze ook nog. Misschien had zij zelf ook wel meer krachten dan ze dacht.

"Wauw, wat veel!" zei Leigh verbaasd. Dyvan lachten. "Is het soms niet heel lastig om zo veel krachten te hebben of zoveel te kunnen? En ben je de enige hier met zo veel krachten, of zijn er meer?" vroeg Leigh vervolgens. 'Ik weet niet meer hoe ik wist wat voor krachten ik heb ik weet het al zo lang, en ik heb geen idee of ik de enige ben met zoveel krachten, maar er zouden er toch wel meer zijn?' Lachte Dyvan.

(geef me inspihi )

"Ik zou het niet weten. Dit hele gedoe is nogal nieuw voor me. Voor ik hier kwam wist ik niet eens dat er nog andere mensen waren met krachten. Laat staan een speciaal weeshuis" sprak ze terug. Haar grijsblauwe ogen schoten even naar het gigantische gebouw dat ze haar thuis kon noemen, voor nu. "Waarom worden mensen zoals wij hier eigenlijk 'verzameld' om het zo maar te zeggen? En wie weten hier nog meer van?" mompelde ze een beetje in zichzelf, maar duidelijk genoeg voor Dyvan om het te kunnen horen. Leigh was niet echt goed van vertrouwen. Zeker niet in mensen die ze niet kende. Het hele systeem van dit weeshuis vertrouwde ze totaal niet. Waarom werden ze allemaal hier heen gebracht? Aan de ene kant was het fijn, omdat ze dan anderen konden ontmoeten met krachten en hier veel zekerder van konden worden. Aan de andere kant voelde het voor Leigh net alsof ze werden verzameld zodat het makkelijk was om ze uit de weg te ruimen. Een soort herhaling van de 2e wereldoorlog, alleen dan nu niet met joden maar met mensen die écht anders waren. Mensen die écht schade aan konden richten als ze in het nauw werden gedreven. Zoals bij haar waarschijnlijk was gebeurd een paar dagen geleden in het oude tehuis. Leigh draaide zich weer naar voren en staarde even over de velden. Plots herinnerde ze zich weer dat ze een gesprek had met Dyvan. "Sorry als ik teveel vragen stel. Ik ben gewoon nieuwsgierig" verontschuldigde ze zich met een glimlach.

*haha, misschien morgen