How life is on your own (open)

Met rustige stappen liep een meisje van 16 jaar rond op de Court Yard. Het was zonnig weer en ze zou zo graag in een bikini liggen, lekker zonnen. Ze liet een zuchtje ontsnappen en keek eens naar haar armen. Ze had een soort van armwarmers er rond want anders zouden haar littekens zichtbaar zijn. Verder had ze nog een skinny yeans aan en daaronder leuke schoenen die er op een mooie manier stoer uitzagen. Haar blik was een beetje doelloos voor zich uit gericht en nonchalant kauwde ze op haar kauwgom. Ze gedroeg zich, zoals altijd, een beetje stoer, het was een soort masker wat ze op had gezet. Ze verveelde zich rot hier, niet wetend wat ze ging doen spoorde ze zichzelf maar eens aan om wat rond te gaan wandelen. Ze kreeg er echter al snel genoeg van en liet zich neerploffen in het gras, ze liet zich achterover vallen en keek naar de prachtig blauwe lucht. Wolkjes dreven langs en een kleine glimlach werd lichtjes zichtbaar op haar gezicht. Het was hier wel mooi, beter dan op straat of in die caravan, en bij de vrouw blijven die een tijdje voor haar had gezorgd kon ook niet. Yuri was gewoon anders dan anderen, en de vrouw had er begrip voor, maar wist dat dit het beste voor Yuri was. ze zuchtte nog eens, nee Yuri, daar niet aan denken, straks gaan mensen nog denken dat je zwak bent ofzo. Zei een stemmetje in haar hoofd. Ja, ze moest niet laten weten dat vanbinnen diepe emotie’s verborgen lagen. Nee, ze moest zichzelf stoetr blijven gedragen, alsof niks in de wereld haar interesseerde en ze de hele wereld in haar eentje aankon. Nog één keer zuchtte ze en voor een kort moment sloot ze haar ogen.

(open) en (flutje)

Kato grijnsde toen hij het dunne meisje door de tuin zag lopen. Ze hield zich stoer. Hoe vaak had hij wel niet van dat soort types gezien? Ze hadden een huis, meestal, maar werden er slecht behandeld. Dus zwierven ze maar wat op straat. Vaak kwamen ze met hun 18ste op straat en sloten zich aan bij een van de vele "clans." Kato had een jongen gekend met precies dit verhaal. Het was niet echt een vriend vond Kato. Hij noemde de jongen zelf een overlevingsmaat. Hij zag de straat als één grote wereld om te overleven. Voldoe je niet aan de eisen? Dan ga je dood. Of je nu vermoord wordt, sterft van de honger of bevriesd in de winter. Het maakt niet uit. Als je het straat leven niet aan kan ga je gewoon simpel weg dood. Tenzij je in zo'n vaag tehuis word gedouwt. Kato bekeek hoe het meisje liep. Terwijl hij haar volgde met zijn ogen vroeg hij zich af wat voor kracht ze had. Alle mensjes hier hadden krachten dus het was een leuk spelletje om te raden wat voor kracht iemand had. Erg handig ook. Zo wist je wat je te wachten stond mocht je tegen diegene gaan vechten. Dat kwam altijd automatish in hem op. Een plan om te vechten met dat persoon. Dat was er gewoon ingestampt door het leven op straat. Als je je tegenstander onderschat was je dood. Voor de verandering... Maar het inschatten van andersmans krachten lukte hem niet zo goed. Hij kon zien hoe sterk iemand was, of diegene snel en behendig was en dat soort dingen. Maar krachten zie je meestal niet aan uiterlijk. Daar heb je meer hints voor nodig. Met zijn handen in zijn zakken slenterde hij naar het meisje toe. Hij had haar nu wel genoeg bekeken. Tijd om eens een praatje te maken. Misschien kwam zij ook wel van de straat. Dat zou niet gek zijn aangezien er wel meer wezen op straat leefde en dit een weeshuis was. Toch was hij nog geen enkele mede dakloze tegengekomen. Ook geen ex-dakloose. Dat vond hij eigenlijk wel jammer. "Haai, nieuw hier?" vroeg hij. Zijn naam was eigenlijk het enigste dat hij kon schrijven. Toch spraken andere het altijd verkeerd uit als ze zijn naam oplasen. Ze zeiden zijn naam alsof het het begin was van catootje. Terwijl het toch echt meer richting kéto was. Maar dan meer een á klank. Een beetje ingewikkeld te beschrijven. "Owja, ik heet Kato, jij?" voegde hij er nog aan toe.