Watch out -open-

Ook al is een dag zo zonnig en mooi, er blijft altijd die koude bestaan. Die koude die je hart opvreet en met je emotie’s speelt, die koude die je weg wilt hebben maar die blijft. Net zoals de winter, maar die gaat dan na een paar maanden gelukkig wel weg. Akira zuchtte eens en keek rond zich, ze hoorde kinderen roepen en zag ze lachen. Op dit moment krees ze hoofdpijn van het gelach en gekrijs, misschien omdat ze er niet tegen kon dat zijzelf niks had om over te lachen. Een zuchtje verliet haar mond en haar neutrale, emotieloze blik staarde naar de grond terwijl ze verder liep. En opeens zonder dat ze het doorhad liepen er enkele tranen over haar wang. Ze kneep haar ogen dicht en keek even weg van alle mensen, met de rug van haar hand veegde ze haar tranen af. Gelukkig was ze niet rood of zo bij haar ogen, gelukkig waren het maar een paar tranen. Ze liep weer verder, nog steeds met haar ogen naar de grond gericht en op haar ogen een neutrale, emotieloze blik. Haar hand wreef eens over haar hoofd, och wat had ze een hoofdpijn gekregen. Het liefst wou ze naar al die kleine kinderen schreeuwen dat ze hun mond moesten houden, en niet zo beleefd ook nog. Maar dat kon natuurlijk niet, straks begonnen die kinderen te huilen, en dat wou ze ook niet op haar geweten hebben. Diep in gedachten verzonken liep ze verder, ze had niet door dat er iemand haar richting op liep en botste tegen die persoon op. Hierdoor verloor ze voor een kort moment haar balans maar al snel stond ze weer even sterk op beide benen. Ergens was ze chagrijnig vandaag, kon door haar verdriet komen. Ze keek op en zei ‘Kijk toch uit, of ben je zo dom dat je niet eens weet hoe je dat doet.’ Ze wist dat ze zo niet veel vrienden zou maken, maar ja, wat moest je met vrienden.

Muarim lag met gesloten ogen naar de drukte te luisteren. Het geschreeuw was overdonderend, en het leek niet op te houden. Hij opende geïrriteerd zijn ogen. Hij trok zijn handen uit zijn nek en duwde zich op. Waarom moest iedereen zo'n kabaal maken. Enkele kinderen zaten naar hem te staren. Hij was dan ook de enige die ouder was. De meesten waren hier rond de 12 jaar. Hij staarde gewoon terug, tot die kleine ukkies hun blik afwenden. Slechts een kind bleef hem maar aanstaren, alsof hij een dier was in een of andere zoo. Zijn geest reek naar de energie rondom hem. Hij merkte dat hij al snel genoeg had om een mooi droombeeld te maken. "Draumr Imae" Fluisterde hij, en hij dacht aan een grote slang. Geheel ongevaarlijk natuurlijk, omdat hij niet echt was, maar heel effectief. Gillend rende de jongen weg. Muarim pestte geen kinderen, maar deze vroeg er toch om. Glimlachend stond hij op. Hij liet de energie los en de kronkelende slang verdween onmiddellijk. Hij zag de jongen naar hem wijzen en hij keek kwaad terug. Sommige mensen leerden niet uit hun lesjes. De jongen wendde zijn blik af en besloot verder te gaan met schreeuwen en roepen. Mooi. Hij liep terug richting het weeshuis. Hij had wel genoeg zon en lawaai gehad voor vandaag. Hij had niet gezien dat een 16 jarige op het veld was gekomen. Dat was ook vreemd. Hij wist wel dat ze recht op hem afliep. Net te laat sprong hij opzij. Ze knalde tegen hem aan en verloor bijna haar evenwicht. Muarim, die zijn handen in zijn zakken had, viel zelf bijna om. ‘Kijk toch uit, of ben je zo dom dat je niet eens weet hoe je dat doet.’ Zei ze onvriendelijk. Muarim keek haar geschokt aan. Hij was toch niet diegene die tegen hem aanliep? Hij boorde zijn felblauwe ogen in de hare. "Misschien wel ja. Maar zeg me eens wie als een orkaan over het vredige landschap raast?" Zei hij sarcastisch. Hij keek haar gekrenkt aan. Hoe moest hij haar nu uitleggen dat hij daar maar gewoon liep en dat zijzelf ook best kon uitkijken waar ze liep? Hij was niet het type die onmiddellijk beledigingen naar de eerste de beste wierp. Aarzelend stak hij zijn hand uit. "Ik ben Muarim, de gast die niet kijkt waar hij loopt." Zei hij met een kleine glimlach. Hij hoopte dat ze snel kalmeerde. Hij hield niet van de drukte. En al zeker niet als hij zo bekeken werd. Een heleboel kinderen staarde hen aan. Hij wierp een blik op de groep en de meesten keken weg. Ze hadden waarschijnlijk van de jongen gehoord dat hij gevaarlijk was. Fijn. Nu had hij al een slechte reputatie ook.

Toen ze opkeek keek ze recht in een paar felblauwe ogen, ze wende haar blik een beetje af en zag een kind staren, naar de jongen waarschijnlijk. Maar toch, het was ook naar haar richting uit en dat was al genoeg, zeker als ze chagrijnig was. Het kind stond naast het meertje, Akira was erachter gekomen dat ze dingen met vuur en water kon, dus zou ze best een kunnen proberen. Ze staarde even naar het meertje en een lange, soort van slang rees omhoog. Daarna richtte ze haar ogen op het jochie, in haar gedachten porde ze het kind in diens zij. Het water porde het kind en liet zich daarna neervallen over het kind. Het kind rende weg en Akira richtte haar ogen weer op de jongen, wel keek ze een beetje weg, ze was op één of andere manier bang om oogcontact te maken. "Misschien wel ja. Maar zeg me eens wie als een orkaan over het vredige landschap raast?" zei de jongen. Akira kon er even niet meer tegen ‘straks laat ik je een orkaan zien.’ Kwam er uit haar mond, nog brutaler en kwader dan het bedoeld was. ‘Sorry, vandaag is niet mijn beste dag.’ Mompelde ze toen, bijna onhoorbaar. Daar was ze eerlijk, het was haar beste dag niet vandaag, dat was het eigenlijk nooit. Toen de jongen zich voorstelde aarzelde ze even maar pakte ze de hand aan, waarna ze die snel weer losliet, ‘Akira, of zoals jij me mischien liever noemt, een orkaan.’ Haar blik was nog steeds neutraal, een glimlach zou er niet op verschijnen ofzo. Dat nooit meer, als er een emotie was dan was het een kwade, of een verdrietige. Ze zou nu ook wel zo chagrijnig zijn omdat ze erg gevoelig was vandaag. Een zuchtje verliet haar mond voor de tweede keer en er viel een stilte. Hier kon ze dus niet tegen, dus deed ze maar iets anders, ‘Kan je ook niet goed tegen die kinderen?’ vroeg ze toen maar.

Het meisje moest bijna even oud zijn als hem. Ze zag er eigenlijk heel explosief uit. Hij had redelijke pech gehad dat hij net tegen haar aan moest lopen. Ze zag ook hoe de kinderen hen aanstaarden. Ze leek er ook niet zo goed tegen te kunnen. Ze keek naar het meer. Hij volgde haar blik en hij zag hoe een soort van waterkolom uit het meer opsteeg. Hij porde de jongen in zijn zij en spatte toen uit op zijn hoofd. Muarim grinnikte. Net goed. Het verveldende joch rende weg. Muarim vroeg zich af of hij zou beginnen huilen. Hij richtte zijn blik terug op het meisje, dat de zijne express leek te ontwijken. Ze werd woedend toen hij opmerkte dat het haar schuld was. 'Straks laat ik je een orkaan zien.’ Zei ze bars. Muarim liet zich niet doen. "Spaar me, alsjeblieft. Straks doe je me pijn." Hij rolde met zijn ogen. Het sarcasme droop ervanaf. Hij was het niet gewend om zo te doen, maar de situatie dwong hem ertoe. Ze mompelde iets, maar hij verstond niet wat. Het deed er niet echt toe. Ze schudde even zijn hand. ‘Akira, of zoals jij me mischien liever noemt, een orkaan.’ Antwoordde ze. Ze liet zijn hand terug los. Hij stak ze in zijn zakken. Hij glimlachte. Ze keek nog steeds redelijk kwaad. Hij vroeg zich af waarom. Het deed hem denken aan zijn moeder. Die was ook zo. Altijd kwaad, vooral op hem. Hij had geen idee wat hij hun misdaan had. Het deed er niet toe. ‘Kan je ook niet goed tegen die kinderen?’ Zei ze na een zucht. Hij lachte. "Kleuters," Hij sprak het uit als een verwensing. "Maar wel goeie slachtoffers."Grijnsde hij. "En ideaal om je kracht op te verbeteren en uit te testen. Zie je die jongen daar?" Hij gaf een knik richting dat vervelende joch dat hem had aan zitten staren. "Die schrok zich rot. Ik denk dat ze me gemeen vinden." Hij vroeg zich af of ze had gezien wat hij had gedaan. Die slang was echt geniaal geweest. Hij was niet echt een pestkop, maar hij kon er echt niets aan doen. Sommige mensen vroegen er gewoon om. Hij vroeg zich af wat ze nog meer kon, behalve water beheersen. Hij wendde zijn blik af. Hij was waarschijnlijk de meest chagrijnige persoon van heel Degree tegen het lijf gelopen. Misschien lachte ze wel nooit. Dat kon hij zich amper voorstellen. Een dag niet gelacht is een dag niet geleefd, vond hij.

"Spaar me, alsjeblieft. Straks doe je me pijn." Zei de jongen met een sarcastische toon terwijl hij met zijn ogen rolde. Ze realiseerde zich dat woorden geen zin hadden, daden ook niet, dus deed ze maar niks. Ze was wel kwaad en balde haar vuisten een kort moment, pas toen ze zag dat een bol water omhoog steeg ontspande ze zich weer. Ze had haar krachten nog niet goed in de hand en dan gebeurde deze dingen, gelukkig had ze het nu op tijd gezien. Haar blik was niet meer kwaad eerder neutraal nu. Bij de volgende woorden van de jongen knikte ze even en zei ze ‘Ik wil die kleintjes niet laten huilen, maar soms.’ Ze veegde een lok haar voor haar ogen uit en zag toen de glimlach van de jongen. Pas op dat moment realiseerde ze zich dat ze er vast uitzag als een chagrijnig kreng. Voor een kort moment, maar 2 seconden ofzo, forceerde ze een kleine, zowat onzichtbare glimlach. Al snel verdween die weer, ze had niks om over te lachen, nu was alles heel anders dan vroeger. Vroeger stond er een big smile op haar gezicht, als je nu keek zag je alleen maar een neutrale, verdrietige of kwade blik. Ze had nooit een goede band gehad met iemand, en ze realiseerde zich dat ook niet, vroeger toen ze klein was, was alles nog goed. Maar nu was alles veel slechter, op sommige momenten maakte ze zich zorgen over haar moeder. Omdat Akira altijd het hele huishouden had geregeld, nu was ze soms ongerust dat haar moeder weer onverwachts zwanger zou zijn. Nog een keer zou misschien niet lukken, Akira’s moeder kon dan een mental breakdown krijgen of zo door alle stress. Want dan moest je namelijk voor verzorging voor je kind zorgen in plaats van alleen voor jezelf. En Akira’s moeder was niet echt zo’n zorgend persoon. En soms, dan vroeg ze zich weer af wie haar vader was, het kon een man zijn die daar op een bankje zat, of iemand die nu misschien aan de andere kant van de wereld zat. Akira werd uit haar gedachten geschud door een schreeuwend kind, ze keek op en zag een paar vlammen doven. Had zij dat gedaan? Ze wist dat ze iets met vuur kon, maar dat dat zomaar uit het niets kon gebeuren? Nouja ze had haar krachten nog niet goed onder controle. De laatste vlammen waren weg en een verbrande strook gras was zichtbaar, ‘hoe is dat gebeurd?’ vroeg ze, ze was nog steeds aan het twijfelen of zij dat had gedaan of niet.

('de jongen' heeft zijn naam al gezegd hoor XD)

Ze reageerde niet op zijn sarcasme, alhoewel ze haar vuisten balde. Hij vroeg zich af of ze hem zou aanvallen. Onbewust reikte zijn geest naar energie. Misschien had hij dat niet nodig. Hij hoopte toch van niet. Hij hield niet van vechten, zeker niet met meisjes. Hij keek naar het meer, waar een bol met een doorsneden van minstens dertig centimeter uit het water opsteeg. Hij wierp een blik op het gezicht van Akira, dat nog steeds nors stond. Toen ze ontspande viel de bol water uit elkaar. Dat deed zei dus, al had ze het nog niet onder controle. Akire knikte op zijn woorden. ‘Ik wil die kleintjes niet laten huilen, maar soms.’ Zei ze. Ze veegde een lok haar uit haar gezicht. Nu kon hij haar helemaal bekijken. Ze zag er niet zo slecht uit. Hij werd vooral aangetrokken door haar ogen. Die waren blauw, op een speciale manier. Hij haalde zijn hand door zijn haar. Hij trok zijn trui recht en keek om zich heen. Akira leek in gedachten verzonken te zijn. Plots werd zijn aandacht getrokken door een groep kinderen. Ze waren aan het gillen. Wat nu weer; dacht hij in zichzelf. Toen schrok hij zelf ook. Vlammen, minstens twee meter hoog, kwamen uit het niets tevoorschijn. Hij was ineens gespannen en hij keek om zich heen naar de oorzaak. Misschien had een van die kleuters een kracht ontdekt en was hij er nu mee aan het experimenteren. Hier, op een plek waar bijna alle kinderen van Degree aan het spelen waren. Akira leek nu ook op te schrikken. Bijna meteen daarne verkleinden de vlammen en doofde ze uit. Een strook verbrand gras bleef achter. Ze leek in shock. ‘Hoe is dat gebeurd?’ Vroeg ze verward. Wat was dit nu? Ze wist het toch zelf, wie de oorzaak was. Hij moest niet lang nadenken. Muarim had zin om haar recht in haar gezicht te slaan. Zij was het. Zij had bijna kinderen in brand gezet. Hij wist ook wel dat ze vervelend konden zijn, maar in brand zetten ging net iets te ver. Toch voelde hij dat haar verbazing oprecht was. Hij greep naar zijn ketting. Vanaf hij de vertrouwde vorm voelde had hij zichzelf weer in de hand. . Het was zijn energiebron, voor noodgevallen, als hij snel grote hoeveelheden nodig had. Hij ademde diep in en uit. "Besef je niet hoe gevaarlijk dat was? Je moet geen kinderen in brand gaan steken omdat ze teveel lawaai maken!" Siste hij woedend. "Hou jezelf in de hand!" Zijn woorden waren giftig. Hij kon het niet begrijpen dat ze zo krachtig was zonder het zelf te beseffen. Hij liet de ketting los en sloeg zijn armen over elkaar. Hij hoopte dat ze hier een goede uitleg voor had.

(Mmm, woede-uitbarsting >D)

Akira keek nog steeds geschrokken en hoorde de woedende woorden van Muarim , "Besef je niet hoe gevaarlijk dat was? Je moet geen kinderen in brand gaan steken omdat ze teveel lawaai maken!" Zei die. ‘Ik…’ zei ze maar Muarim was al eerder om iets te zeggen. "Hou jezelf in de hand!" waren zijn, nog steeds woedende, woorden. Hoe moest ze zichzelf in houden, ze had helemaal geen controle over haar krachten. ‘Ik kan er niks aan doen!’ zei ze, bijna schreeuwend. ‘Ik dacht aan…’ ze stopte daar en zei toen weer. ‘En toen gebeurde dit.’ Ze was er niet van bewust dat ze dat bezig was. ‘Ik ga toch geen kinderen in de fik steken omdat ze zitten te krijsen, ik ben toch niet gek.’ Voegde ze er nog aan toe. Haar stem was ietwat beledigd maar het grootste deel geschrokken. Misschien moest ze zich maar ver van de mensheid houden, misschien was dat toch het veiligste, voor iedereen. Hoe kon ze Muarim nu uitleggen dat ze het niet met opzet had gedaan. Ze zou nooit iets doen waarmee ze een kind of iemand pijn zou doen, zo was ze niet. Ze was nog steeds geschrokken, maar nu vooral omdat ze het gevoel had dat ze op haar moeder ging lijken, kinderen pijn doen. Dat deed je toch niet, en nu deed zei het bijna zelf. ‘Het kwam gewoon vanzelf, het was echt niet opzettelijk.’ Zei ze nog, haar stem was nu ook nog ietwat wanhopig. Maar misschien zou ze gewoon overal gehaat zijn, zo was het tenminste altijd geweest, en ze had het gevoel dat het nu ook zo ging blijven. Ze keek Muarim doordringend aan maar toen ze doorhad dat ze oogcontact maakte keek ze weer weg. En opeens draaide ze zich om en liep ze weg, het zou kunnen zijn dat de jongen achter haar aan zou komen, dat moest hij dan zelf maar weten.

-hiermee bedoel ik niet het einde van dit topic hoor, ik hou van een beetje drama-

Hij zag nu dat hij beter niet had geschreeuwd. Ze werd woedend. Hij verwachtte dat zij nu degene zou zijn die hem zou aanvallen. Dat was misschien haar goed recht. Hij had al gezien wat ze kon. Misschien schoot er nu een waterbal of iets dergelijks naar zijn achterhoofd. Hij zette zich schrap. Hij probeerde onmerkbaar zijn spieren aan te spannen. ‘Ik kan er niks aan doen!’ Schreeuwde ze bijna. Muarim keek geschokt. Gespannen keek hij in alle richtingen. Overal zag hij vragende en nieuwsgierige ogen. Had hij weer. Hij was hier een uur en hij had nu al een reputatie. ‘Ik dacht aan…’ Ze stopte abrupt. Hij keek haar vragend aan. Ze ontweek zijn blik nog steeds. ‘En toen gebeurde dit.’ Rechts van hem zag hij een vuurkolom, kleiner dan de eerste. Hij wou haar arm vastgrijpen en haar door elkaar schudden. Voor hij dat kon doen was het alweer weg. Mooi. Hij stond hier met een emotioneel labiele persoon, die bij elk gevoel wel iets met vuur of water deed. ‘Ik ga toch geen kinderen in de fik steken omdat ze zitten te krijsen, ik ben toch niet gek.' Hij hoorde een beledigende ondertoon in haar stem. Gelukkig was hij niet zoals haar. Hij ademde twee keer diep in en uit. Hij sloeg zijn armen over elkaar en balde zijn vingers tot vuisten. "Zwijg nu een keer voor vijf minuten. Als je je krachten niet in de hand hebt moet je toch oppassen! Zelfs als je het niet express doet, dan kon je hen evengoed pijn doen!" Hij zei het waarschuwend. Hij probeerde zijn stem niet te verheffen. Hij wist niet of ze de waarheid sprak. Als het dan al niet express was, dan was hij een idioot. Hij trok te snel conclusies. Ze zag er best geschrokken uit. ‘Het kwam gewoon vanzelf, het was echt niet opzettelijk.’ Nu klonk het eerder wanhopig. Voor het eerst staarde ze in zijn ogen. Haar blik was doordringend. Hij knipperde met zijn ogen. Snel verbrak ze het oogcontact weer. Plots draaide ze zich om en ze liep weg. Muarim bevroor. Wat had hij nu weer gedaan. Ze liep best snel.

Hij liet zijn geest uit zijn lichaam gaan. Algauw had hij een flinke hoeveelheid energie te pakken. Een stilstaand beeld was makkelijker dan een bewegend. Hij droomde een muur, vlak voor Akira. "Draumr Imae," Fluisterde hij. De muur leek steeds echter te worden. In feite kon ze er gewoon los doorlopen, maar als ze geloofde dat die muur daar stond, zou ze misschien even twijfelen voor ze doorliep. Muarim spurtte over het veldje. "Akira! Wacht..." Riep hij. Hij voelde de starende blikken op zijn rug. Hij hief zijn hand op om haar aan te raken, maar liet hem toen weer zakken. Hij had er spijt van. Hij gedroeg zich de laatste tijd als een gemene rotzak. "Het spijt me." Smekend keek hij naar haar rug. Hoe moest hij dit weer goedmaken. Hij voelde de energie afzwakken. Hij liet het los, en de muur verdween.

Ze liep weg van de jongen, niet wetend welke richting ze op ging en waar ze naar toe ging liep ze door. Haar passen werden beetje bij beetje sneller en op een keer stond ze daar te snelwandelen. Ze kneep haar ogen eens dicht om tranen te verkomen, toen ze haar ogen weer open deed zag ze recht voor haar een muur staan. Ze stopte abrupt en vroeg zich af waar die vandaan kwam, ze had het gevoel dat er iemand achter haar stond en ja hoor, Muarims stem was te horen. "Akira! Wacht..." ja nu kon ze ook niks anders dan wachten. Voor de tweede keer kneep ze haar ogen dicht, nu beet ze ook eens op haar lip en zuchtte ze. "Het spijt me." Hoorde ze. Nog een derde keer kneep ze haar ogen dicht waarna ze zei ‘Het hoeft je niet te spijten… het spijt mij.’ Ze draaide zich om en zag twee smekende ogen. Toen verdween opeens de muur achter haar, hoe kon dat, had Muarim dat gedaan? ‘Ik ben gewoon heel dom bezig geweest’ voegde ze er nog aan toe.het verbaasde haar dat hij ‘het spijt me’ had gezegd. Nooit in haar leven had ze dat gehoord, nou, ze had het wel horen zeggen. Bijvoorbeeld haar moeder die aan het bidden was en zei dat het haar speet dat ze Akira op de wereld had gebracht. Nu concentreerde ze zich op alles wat er kon gebeuren, zodat ze het meteen kon stoppen als ze iets deed. Ze werd nu vast als een of andere freak gezien, die graag kinderen i gevaar bracht en zich dan afreageerde op andere mensen ofzo. Zo was ze in ieder geval niet, maar ja, hoe kon ze dat nu nog bewijzen? Ze had die kinderen in gevaar gebracht, niet opzettelijk natuurlijk, maar ze had het wel gedaan. En als je naar haar had gekeken leek het vast alsof ze zich op Muarim aan het afreageren was. Muarim, ze kende de jongen pas even en toch had ze zo zitten te schreeuwen en had hij haar slechte kanten al gezien. Niet echt een goede start voor een vriendschap, maar dan weer. Ze had nooit echt vriendschappen gehad, dus nood aan vrienden had ze toch niet echt. Ergens wou ze een excuus hebben om weg te kunnen gaan, ze stond namelijk op het punt om in tranen uit te barsten. En ze wou niet dat andere mensen dat zouden zien. Ze vroeg zich af of ze kon zorgen dat het ging regenen, dan zou ze kunnen zeggen dat ze weer door moest omdat ze niet nat wou worden. Maar toch, dat was ook weer zo dom. Een paar kleine druppels vielen uit de lucht, meer niet. En waarschijnlijk zou de jongen dan toch al doorhebben dat ze het was, het was namelijk zo’n mooi weer, dan ging het niet opeens stortregenen. Ze kneep haar ogen nog eens dicht en probeerde oogcontact te vermijden, daar werd ze alleen maar zenuwachtiger van, en dan zou ze veel sneller die waterlanders laten lopen. Iets wat ze helemaal niet wou op het moment.

Met haar rug nog steeds naar hem gekeerd bleef ze staan. Hij had het gevoel dat hij het helemaal verpest had. Hij was hier amper twee dagen, en nu al was hij een engerd. Hij zag de kinderen nog steeds staren. Waarom snapten ze niet dat er niets te zien was. Hij keek even met een gevaarlijke blik richting de kinderen. Hij draaide zijn hoofd terug naar haar terug toen hij haar stem hoorde. ‘Het hoeft je niet te spijten… het spijt mij' Zei ze. Hij begreep niet waarom. Akira had niets misdaan, hij was beginnen schreeuwen. Hij was degene die haar beledigd had. Hij stak zijn handen in zijn zakken en zei niets. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij bleef haar smekend aankijken. Ze draaide zich om en hij zag dat ze even in zijn ogen keek. ‘Ik ben gewoon heel dom bezig geweest’ Bekende ze. Muarim keek haar schuldbewust aan. "Je bent niet de enige hoor." Zei hij zacht. Hij had het gevoel dat ze zich niet op haar gemak voelde. Dat kwam misschien door hem, of door die irritante kinderen. Hij liep langs haar heen, richting het bos. Hij draaide zich om en keek haar vragend aan. Ondertussen begon hij alweer energie te zoeken. Het ging verbazend goed. Hij dacht aan de beste droombeelden voor een bos. Struiken natuurlijk, of lage bomen. Hij sloot even zijn ogen. Hij had nog nooit echt hele grote dingen gemaakt. Altijd kleine dingen. "Draumr imae," Fluisterde hij, voor de derde keer al die dag. Hij werd beter, dat voelde hij gewoon. Een heleboel struiken kwamen om hem heen. Hij liet een kleine open plek over. Hij wachtte tot Akira naar hem toe kwam lopen. Hij ging zitten. Hij trok zijn knieën op en sloeg zijn armen eromheen. Hij leunde tegen een boomstam, van een echte boom deze keer. De droombeelden hielden hem niet tegen. Ze stonden er alleen maar, je kon er gewoon doorlopen. Maar ze zaten hier veilig voor nieuwsgierige blikken. Hij voelde zich op zijn gemak hier. Niemand zou hen achterna komen. Dat wist hij wel. Ze waren immers alletwee heel gevaarlijk, dat zouden ze nu wel beseffen.

Akira had het mooi verpest, ze deed altijd alles verkeerd en dat zou niet gaan veranderen, tenminste, het was nog niet veranderd, alleen erger geworden. "Je bent niet de enige hoor." Hoorde ze Muarim zeggen. Daarna liep hij langs haar heen, richting het bos, en bleef hij even staan. Muarim keek achter zich en richtte een vragende blik op Akira, ze liep dus ook maar diezelfde richting uit. Ze zag het bos al naderen en volgde Muarim gewoon. Ze zag dat Muarim ging zitten en tegen een boom leunde, zelf ging ze dus ook maar zitten. Ze zat op de grond en wou tegen een boom steunen die naast die van Muarim stond, maar opeens viel ze er doorheen. Ze kwam snel recht en dacht na, ze keek nog een naar Muarim, maar natuurlijk, dit was een soort van illusiebeeld. Maar hier zaten ze wel veilig voor kinderblikken, nu moest ze alleen zorgen dat ze niet aan de verkeerde dingen dacht. Want straks stak ze echt nog een paar kinderen in de fik, en dat wou ze dus echt niet op haar geweten hebben. Ze had hier al van alles verkeerd gedaan en het zou niet lang duren voordat mensen haar gingen ontwijken. Ze vond het best raar dat Muarim nog niet was weggerend was van haar, ze vroeg zich af waarom hij niet weg was gegaan. ‘weet je de meeste mensen zouden in een grote boog rond me heen lopen, waarom jij niet?.’ Vroeg ze, misschien omdat ze hier op Degree allemaal een beetje hetzelfde waren. Waarschijnlijk zou het dat wel zijn, iedereen had hier zijn eigen verleden, sommige wat erger, sommige wat minder erg. Sommige kinderen zijn hier gedumpt omdat hun ouders hun niet meer wouden, anderen hun ouders zijn gestorven. Maar je kon er niks meer aan doen, alleen maar je leven verder leven. Akira zuchtte eens diep en richtte haar blik een beetje op Muarim.

Al snel kwam Akira door de struiken gestapt. Hij vroeg zich af of ze zou beseffen dat de struiken en de bomen niet echt waren. Hij keek haar aan. Hij haalde zijn hand door zijn witte haar. Hij woelde het door elkaar. Het zag er nu warrig uit, maar dat vond hij niet erg. Hij nam een steentje en gooide het door de droombeelden heen. Akira ging zitten en probeerde tegen de boom aan te leunen die naast de zijne stond. Ze viel er natuurlijk door. Het was dan ook geen echte boom. Hij kon een grinnik niet onderdrukken. Ze veerde recht en keek hem aan. Hij keek terug met pretlichtjes in zijn ogen een een kleine glimlach om zijn lippen. Hij wees een boom aan die tussen twee groene struiken stond. "Die is echt," Zei hij glimlachend. Daar kon ze veilig tegen aanleunen, zonder erdoor te vallen. ‘Weet je de meeste mensen zouden in een grote boog rond me heen lopen, waarom jij niet?.’ Vroeg ze plots. Hij volgde een eekhoorn die haastig in een boom klom. Het beestje sprong behendig van boom tot boom. Snel verdween het in de kruinen. Hij keek terug naar Akira, die hem eindelijk voorzichtig aankeek. "Wat heeft het voor nut om weg te rennen?" Beantwoorde hij haar vraag met een nieuwe. "Waarom zou ik wegrennen?" Hij schudde zijn hoofd langzaam heen en weer. "Zo ben ik niet." Zei hij een beetje stiller, omdat hij zelf niet wist of het de waarheid was. Hij vertrouwde er wel op. Hij had niet de neiging om zoals de eekhoorn plots weg te rennen. Hij voelde zich redelijk op zijn gemak bij haar, ook al kon ze hem per ongeluk in de fik steken.

Hij nam een blaadje tussen zijn handen. Hij scheurde het uit verveling in stukjes. De wind nam ze mee. Ze vlogen in alle richtingen. Er landde een stukje in Akira's haar. Snel stond hij op en haalde het voorzichtig uit haar blonde haar. "Sorry," Mompelde hij. Hij liep terug naar de boom en leunde er tegenaan. Hij keek over de struiken naar de kinderen, die eindelijk hadden besloten dat ze best uit hun buurt bleven. Hij vroeg zich af wat voor gevolgen dit zou hebben. Hij was niet moeilijk te herkennen met zijn witte haar. Had hij weer. Misschien was pech hebben nog een gave van hem. Hij zuchtte. Hij dacht onwillekeurig aan zijn ouders. Vooral aan zijn vader. Zijn dromen, die telkens weer voorstelden hoe hij hem op straat gooide. Hij sloot voor een moment zijn ogen, deels om zijn tranen tegen te houden, en deels omdat hij niet wou zien hoe ze misschien naar hem keek. Zijn grijze ogen onthulden soms zijn diepste gevoelens, ook de gevoelens die niemand hoorde te zien. Zijn spieren spanden ongewild aan. Hij hoopte dat zijn vader dood was. Of dat hij allesinds een zwaar leven had in de gevangenis. Zijn moeder mocht ook wegrotten. Die hield zijn vader nooit tegen als hij weer tekeer ging. De enige echte vader was de verzorger van het eiland geweest. Hij wist zijn naam niet, maar dat hoefde niet voor hem. Hij was een betere vader geweest dan zijn echte vader. Hij draaide zijn hoofd terug naar Akira. Hij nam haar in zich op. Ze was het eerste meisje dat ze hier zag op Degree. Toch het eerste meisje van zijn leeftijd. Hij trok zijn vest recht en ging terug zitten. Hij steunde met zijn kin op zijn knieën.