Please bring me back home

Stilletjes liep ze door de gang, een tas hield ze stevig
vastgeklemd in haar hand, alsof dat nog iets was waar ze zich aan vast kon
houden. Het sloeg eigenlijk nergens op want dierbare spullen zaten er niet in,
maar dat boeide haar nu niks, ze wou weg van hier, naar haar familie, ja, haar
dode. Alsof dat zomaar ging gebeuren. Yakumi probeerde de angstige blik van
haar gezicht te krijgen, maar het lukte gewoon niet. Vanochtend was er weer
hetzelfde gebeurt, daar zou ze nu wel van af zijn, maar toch. Er waren altijd
van die mensen, bijvoorbeeld mensen die het leuk vonden om andere mensen te
pesten, en dan zo ver te gaan dat het op iets echts verkeerds uitdraaide. Zo
was het ook bij die 3 domme kinderen geweest, het begon met pesten, en daarna
het gedrag van hun ouders overnemen, ja daar moest ze niks van hebben. Maar
toch was het zo de helft van haar leven gegaan, daar kon ze niks aan doen,
alleen hopen dat dat nu voorbij was. Een zuchtje verliet haar monde en ze duwde
een deur open, de slaapzaal van de meisjes, er stonden al wat tassen en
opgemaakte bedden. Hier waren dus al zeker meer meisjes, maar nu was er even
niemand, dat vond ze fijn. Nu had ze de stilte even nodig, en niet allemaal
mensen rond haar heen die aan het praten waren en maar niet konden stoppen. Er waren
nog bedden vrij, ze koos er een uit in de hoek achterin de kamer, een beetje
verder van de rest, zo had ze toch rust als de rest er ook was. Een tweede
zuchtje verliep haar mond terwijl ze snel haar bed opmaakte, haatr spullen liet
ze in de tas zitten, het waren er toch maar weinig. Daarna ging ze in het
hoekje van haar bed zitten, hopend zoals altijd, dat dit alles een slechte
droom was en ze zo wakker zou worden gemaakt door haar ouders en naar school
zou moeten.