now home, long corridor

"Vince, je wist al dat je hier niet langer kan blijven. Maar waar we je naar heen moesten sturen wisten we niet" "Hmmpf" was het enigste antwoord op wat de psycholoog zei. "Maar we hebben eindelijk wat gevonden, Degree een weeshuis voor mensen van uuhmm .. van jou soort" zei de man terwijl hij een folder liet zien. Achteloos liet Vince zijn ogen over het blaadje glijden, het interesseerde hem niet waar hij heen ging het zou hem toch niet bevalen. Niets was zo goed als vroeger. Vince knikte nors naar de man. "Over twee dagen vertrek je". Voor veel mensen was 2 dagen een korte tijd. Maar Vince had geen vrienden van wie hij afscheid moest nemen, wie wou er immers nou met een moordenaar bevriend zijn. "Daar kan je met een schone lij beginnen" zei de man alsof hij Vince gedachten kon lezen. Koffers hoefde hij ook niet te pakken want die stonden al lang klaar, om de eerste en beste gelegenheid te nemen om weg te kunnen. De 2 dagen konden niet snel genoeg voorbij gaan voor zijn doen.

Het was een lange rit geweest van 3 uur, die 3 uur had hij alleen maar muziek geluisterd en geslapen geen een woord gesproken en de vragen genegeerd. Hij was sinds wat er gebeurd was altijd op zich zelf gekeerd. Zou hij ooit nog het vrolijke jongentje van vroeger worden, nee hij mocht niet meer gelukkig zijn daar voor heeft hij veel te veel slechte dingen gedaan, nu moest hij van zich zelf boeten. Zonder een woord en een blik achterom vuil te maken liep hij met een grote sport tas en nog steeds zijn muziek in door de grote poort. Vince nam niet eens de moeite om het gebouw in zich op te nemen en melde zich met de worden "K ben Vince" aan bij de directeur, waarna hij wat vragen kreeg die hij met "Ja", "nee" "goed" of een knikje beantwoorde, hij had een hekel aan volwassene, die konden dingen van je afdwingen die je niet wou. Met zijn grote sport tas slenterde hij door de gang. Toen hij halverwege was viel hem het pas op dat de gang grote ramen hadden, deze waren zonder tralies, het verbaasde hem en hij voelde een gevoel die hij lang niet meer gekend heeft vrijheid. De gang leek veel minder lang door het licht dat de ramen liet doorschijnen. Even stopte hij om door het raam te kijken, en zette zijn tas neer. Nu viel hem pas het uitgestrekte en glooiende landschap op. In het instituut kon je nooit naar buiten kijken.

Dyvan liep buiten. Er rolde een bal voor haar voeten. 'Hey kind gooi is terug!' Zeiden de jongens van het voetbal groepje. Het waren de zelfde als de vorige keer. Ze pakte de bal weer. Ze zetten haar hoektanden iin brand, en beet de bal lek. Ze liet hem vallen en hij branden langzaam af. 'EY!!!!' Ze rende naar haar toe. Dyvan rende lachent weg, met de jongens achter haar aan. Ze rende de gangen in. Ze botste tegen een jongen aan. 'Sorry sorry mijn schuld' Ze spron in het raam kozijn. De jongens renden voorbij. 'Ik ben Dyvan, aangenaam' Zei Dyvan. 'Sorry ik heb een bal lek gebeten en ik werd achtervolgd' Lachte ze. Wie was die jongen eigenlijk? Was hij nieuw? Of had ze hem gewoon nog nooit gezien?

Vince innerlijke rust werd verstoord toen er een meisje tegen hem op botsten. Chagrijnig keek Vince naar het meisje die zich voorstelde. Hij kon net zich inhouden om niet raar te gaan kijken. Met haar rode ogen zag ze er niet zou uit als een normaal mens zo als hem - Vince wist nog niet dat hij ook krachten had - . Toen er een paar jongens langsrende begreep hij het pas, ze rende weg voor de jongens. Anders dan wat hij had gedaan, hij zou de confrontatie aan zijn gegaan en ze een kennis laten maken met zijn vuisten, maar ja hij was een jongen en zij een meisje. "Vince" stelde hij zich voor meer niet, er was geen ander nuttige informatie te geven. Wel vroeg hij zich af waarom ze de bal lek had Gebeten !??. Vooral het gebeten vond hij raar. "Gebeten, lek waarom"? vroeg hij een beetje terwijl hij lek was. Hoe kon iemand in godsnaam een bal lek prikken daarvoor gebruikte hij zijn stilleto mes, maar tanden waren toch niet scherp genoeg. Hij liet het maar voor wat het was en staarde met en zucht weer voor zich uit.

"Vince" stelde de jongen zich voor. Dyvan knikte. "Gebeten, lek waarom"? vroeg hij. 'Gewoon en kijk' Ze liet haar hoektanden zien en zetten ze in brand. 'Wat is jou kracht?' Vroeg Dyvan geintreseert. Ze keek even door het raam waar ze de jongens zag zitten. De zon scheen op haar, door het raam. Haar haar glansde in he licht van de zon. 'Ben je hier nieuw?' Vroeg ze. Ze keek Vince aan. Hij leek een beetje in de war, Nou ja ze kon het mis hebben. 'Vraag nou niet zo veel joh je vraagt hem zijn oren van het hooft' Hoorde ze haar Oma zeggen. Haar oma was een tijd geleden gestorven. Nou ja ze zag haar nog haast elke dag. Ze kwam haar altijd op zoeken. O wat hield ze van haar kracht om geeste te zien! Zo zag ze haar oma ook nog!

(beetje inspi loos -.-'' )

Gewoon wat was dat nou weer voor antwoord alsof je iemand slaat en dan aan de ziekenbroeders - die hij overigens hier nog niet had gezien - dan uit legt 'gewoon'. Vince keek naar de griezelig scherpen hoektanden, het leek wel een vampier maar die bestaan alleen in boeken en films toch !?. Maar toen ze vroeg wat zijn kracht was dacht hij even te dromen, dit leek wel een film maar toen hij ongezien zich zelf in zijn arm kneep voelde hij het toch. Even staarde hij haar met een opgetrokken wenkbrauw aan en zei "Krachten.. uuhm. Ik kan met me vuist iemands been breken" Misschien bedoelde ze hoe sterk hij was. De vragen werden om zijn hoofd geslingerd, maar hij vond het niet erg zo hoefde hij geen gespreks onderwerp te verzinnen. "Ja, net 5 minuten". Hij vond het maar raar hier, misschien had hij toch maar even de folder door moeten lezen, dan had hij geweten dat hij hier met geestelijk gestoorde opgesloten werd, dan had hij misschien toch gebleven, hoewel dit wel een verbetering was geen trailies voor de ruiten, geen ziekenbroeders en zo ver hij weet geen Isolatie kamers.

"Krachten.. uuhm. Ik kan met me vuist iemands been breken" Zei Vince. Dyvan lachten. 'Dat kunnen er wel meer dat kunnen ook normalen mensen dus wat kan je?' Toen drong het tot Dyvan door dat Vincw het maar vreemd vond en het niet begreep 'Je hebt echt geen idee hé waar ik het over heb' Vroeg Dyvan. 'Luister iedereen hier heeft een kracht ik ben bijvoorbeeld vampier, maar ik kan ook de toekomst voorspellen en ik kan vuur vast houden of erin staan en ik kan geesten zien en als ik me best doe kan ik je gedachten lezen. En zo zijn er nog veel meer krachten, dus je weet niet wat voor krachten je hebt' Zei Dyvan. Ze had nog nooit iemand gezien die het nog niet wist wat voor krachten hij of zij had, ze kon het zich ook niet voorstellen want ja, zij zelf wist ze al, zolang ze zich herinerde, wat voor krachten ze had.

Vince had echt geen idee waar het meisje het over had, maar het dat kunnen normalen mensen ook deed hem bevriezen. Of zei wist wat van zijn verleden en de inrichting waar hij heeft gezeten, of het is een nieuwe inrichting maar dan een minder strengen. Hij wist niet welke van de 2 hij erger vond. Waarschijnlijk de eerste. 'Je hebt echt geen idee hé waar ik het over heb' zei het meisje. "He eindelijk zitten we op de zelfde golflengte" zei hij met een droge stem en een klein grijnsje. Met grote ogen luisterde Vince naar de woorden van het meisje, het is maar goed dat hij zijn lichaam nu goed in controle had anders was zijn mond wagenwijd open gaan staan. "Is dit een grap" vroeg hij aan haar terwijl hij haar wantrouwend aanstaarde. Maar het verklaarde wel haar lange en scherpe hoektanden. Het verklaarde ook dat er uit het niets ineens een stoel in de fik was gevlogen, en dat alle stoelen ineens op een persoon afvlogen, tenminste dat is wat ze hem verteld hebben want hij wist er erna niks meer van. Maar hij had altijd gedacht dat dat was om hem te klooien of gek te laten lijken. Hij zuchtte eens en zei "Wat als ik nou geen krachten heb, als er een fout is gemaakt". Hij voelde zich verward en onbewust -zie 3de kracht- liet hij zijn gevoelens over gaan naar die van haar. Zelf wist hij dat niet want hij vond het nog steeds raar.

"Is dit een grap" Vroeg Vince. Dyvan schudden haar hooft. "Wat als ik nou geen krachten heb, als er een fout is gemaakt" Vroeg Vince. 'je voelt je verwarrend en onbewust' Zei Dyvan. Nu begon ze zelf met zijn gevoel lezen. 'En je vind dit hele gebeuren nog steeds raar' Zei Dyvan en opende haar ogen weer. 'Geloof je me nu?' Vroeg Dyvan.

(inspi loos...)

Vince keek haar nog steeds ongelovig aan. En zijn blik veranderde naar geshockt toen ze precies wist wat ze voelde. "Damm this is facking insane" zei hij zachtjes meer wist hij niet uit te brengen. Hij wist niet wat hij er van moest vinden. Even sloot hij zijn ogen en opende ze dan weer. Misschien was het wel een droom en werd hij nu wakker. Nee helaas zat hij nog steeds in dit rare wereldje