Too many books....

Eve liep door de gangen met haar blik op oneindig. Haar rode ogen bleven naar voren kijken en ze liep langs iedereen zonder naar de mensen te kijken. Ookal liep ze tegen haar aan. Ze stopte voor een deur. Ze bleef er even naar kijken. Wat was er achter deze deur dacht ze. Ze opende de deur en kwam in de reuze bibliotheek terecht. Het was nogal groot hier, vond Eve. Haar blik ging naar de balie. Er was hier niemand? Normaal was er toch altijd zo'n mens die iedereen de mond snoerde als ze wat zeiden. Er was ook geen leerling te bekennen. Veel mensen hielden niet van boeken dus het verbaasde haar eigenlijk ook niet dat hier niemand zat, maar meestal waren er wel een paar die een boek aan het lezen waren. Ze zette een stap naar binnen terwijl ze zowat duizelig werd van al die boeken. Langzaam sloot ze de deur achter zich dicht en liep ze verder de bibliotheek in. Eenmaal bij de grote hoge kasten vol met boeken aangekomen, bleef ze voor even staan. Haar rode ogen gingen naar de boeken in de kast. Er stonden dingen op die zijzelf niet eens begrijpte, maar toen ze gemaakt was, had ze niet veel kennis meegekregen. Ze zuchtte even verveeld. Ze pakte maar een boek uit de enorme kast en liep verder tussen de 2 kasten in. Verderop waren er zitplaatsen. Eve ging kalm op een van de stoelen zitten en legde het boek voor haar neer. Ze opende het boek en las een woord. "geen zin meer..." mompelde ze droog, terwijl ze verveeld naar het boek keek. Waarom gebeurde er niet wat leuks ofzo? Waarom was het altijd zo saai en stil in een bibliotheek? Ze ging achterover zitten in haar stoel en liet haar hoofd naar achter zakken waardoor haar blik op het erg hoge plafond was gericht. Ze bleef even geconcentreerd naar de lampen kijken die de bibliotheek verlichtte. Ze sloot voor even haar ogen en sloot het boek met haar ene hand.

Langzaam gleed de vinger van de blonde jongen langs zijn eigen onderlip, terwijl hij fronsend voor de spiegel stond. Zijn piercing voelde grappig aan. Hij voelde even aan zijn oor, waar het kettinkje naartoe ging. Sommige mensen dachten dat je het de hele dag zou voelen bungelen, maar dat viel wel mee. Hij had altijd vastgezeten als een soort.. Dier. Dus, nu voelde hij dit nauwelijks. Hij deed de laatste piercing in zijn oor en liep kalmpjes de wc’s uit, richting de bibliotheek. Hij wilde even rustig ergens zitten en de bieb was een geschikte plek wanneer je rust zocht.
Met slome passen liep hij de bieb in. Zijn Dummy Check had hij aan staan, dus niemand zou hem zien, behalve als weerspiegeling in iets. Of als ze een foto zouden maken, of zo. Maar, hij moest maar hopen dat niemand dit deed. Met een snelle beweging pakte hij een random boekje uit de kast en liep hij op een stoel af, waar hij rustig ging zitten.
Het zou er vast raar uit zien. Het boek was gewoon.. Aan het zweven nu. Daarom maakte hij zichzelf weer zichtbaar toen hij gemompel hoorde. Hij had zijn voeten op tafel gelegd en lag achterovergeleund op een stoel, ongeveer anderhalve meter van een blond meisje af. De piercing die van zijn lip naar zijn oor ging bungelde zacht heen en weer toen hij zijn hoofd zacht heen en weer schudde en hij richtte zijn blik op het boek.
Na een paar tellen had hij al besloten dat het een dom boek was, waardoor hij zijn hand voor zich hield en het boek liet verdwijnen, waarna het in de boekenkast terecht kwam. Waarschijnlijk niet op de goede plek, maar dat boeide hem weinig.
Hij richtte zijn blik even op het meisje. Hij moest toegeven; ze was zeker niet lelijk. Ze was ongeveer even oud als hij en.. Had ook blond haar en rode ogen. Interessant. Ergens had hij zin om een boek tegen haar hoofd aan te smijten. Of er langs, want ertegenaan kon pijn doen. Maar, hij wist dat sommigen dit niet al te best opvatten, dus hield hij het maar voor zich.
In plaats daarvan keek hij naar de tafel en fronste hij toen hij zich realiseerde dat hij boekloos was. Daarom hield hij zijn handen voor zich en teleporteerde hij het meest dichtstbijzijnde boek naar hem toe. Dit kon die van het meisje zijn, maar er kon best nog iemand langs zijn gelopen met een boek in zijn handen. Het boeide hem weinig. Nu kon hij tenminste doen alsof hij las.

Eve zuchtte eens diep en haar nek begon zeer te doen in deze houding. Al was het best rustgevend om zo achterover te hangen. Het was maar wat je comfortabel noemde. Ze knipperde een keer met haar ogen en ging weer rechtop zetten. Ze wreef even over haar nek en kneep hierbij even haar ogen dicht. Ze keek op zij toen er opeens iemand langs liep. Diegene liep gewoon terwijl hij aan het lezen was. Ze trok een wenkbrauw op "zeker een spannend boek ofzo.." mompelde ze droog in zichzelf. Haar blik ging weer naar haar eigen boek. Het lag nou dicht voor haar. Haar rode ogen gingen vervolgens omhoog. Opeens zag ze een boek zweven en enkele seconden daarna verscheen er een jongen achter het boek. Ze bleef even verbaasd naar de jongen staren. Ze knipperde vervolgens een paar keer waarna ze een andere kant op keek. Vanuit haar ooghoek bestudeerde ze de jongen. Hij had een piercing met een ketting eraan die naar zijn oor leek te leiden. Hij had ook blond haar en rode ogen. Ze pakte haar eigen haar vast en keer er even een paar seconden naar. Hmm toevallig dacht ze en ze keek weer naar haar boek. En hij is ook nog is niet lelijk dacht ze weer. Voordat ze weer haar boek kon vastpakken verdween het voor haar ogen. Haar ogen werden weer groot "wat heeft deze bibliotheek tegen mij" mompelde ze weer. Ze merkte echter, toen ze op keek, dat het boek nou voor de jongen een eindje verder weg verschenen was. Ze zuchtte eens diep en stond langzaam op. Ze liep richting de jongen en terwijl ze langs hem liep zei ze wat. "het was toch een saai boek" met gesloten ogen liep ze verder. Ze liep daarna weer een gangetje in tussen 2 kasten. Haar ogen keken naar de boeken. Ze pakte weer een boek en opende het langzaam. Ze begon wat te lezen terwijl ze hier bleef staan.

‘Wat heeft deze bibliotheek tegen mij..’ hoorde hij het meisje mompelen en vanuit zijn ooghoeken keek hij haar aan, maar hij deed niets anders dan zacht grinniken. Hij hoorde haar zeggen dat het toch een saai boek was en snoof toen zacht. Hij opende het en keek fronsend naar de letters. Hij haatte lezen. En, het was nog saai ook, inderdaad. Grommend sloeg hij het boek dicht. Kon ze geen beter boek uitkiezen? Dan hoefde hij nu niet zelf te lopen.
Met kalme passen liep hij op het meisje af en hij hield het boek naar haar toe. “Hier is je boek,” zei hij kalm en hij glimlachte lichtjes. Hij was blij dat hij geen duidelijk accent had. Als je heel goed luisterde hoorde je misschien zijn Italiaanse afkomst, maar bijna niemand merkte het op. Hij liet het boek vallen, verwachtend dat het meisje hem wel zou vangen. Als ze dit niet deed.. Ja, dat boeide hem weinig. Of het boek nu op de grond viel of niet. Hij zou het niet opruimen, dus hij had er geen last van.
Misschien moest hij zich maar eens voorstellen. Het maakte weinig uit als ze zijn naam zou weten. “Fa..” Even vloekte hij binnensmonds. Hij had zich willen voorstellen onder zijn labnaam. ‘Fallere285’, wat ‘The Backstabbing Blade’ betekende. “Dylan,” stelde hij zich toen voor. “Dylan Fallere,” mompelde hij er toen droogjes achteraan.
“Ik vraag me af wat je daar deed met een boek die je toch verveelde,” glimlachte hij. Ergens had hij zin om te kijken wat het meisje in zich had, maar.. Misschien kon hij zich beter inhouden. Hij zette zich naast haar neer en keek naar de boeken in de kast. Uiteindelijk hield hij zijn hand voor zich en teleporteerde hij een willekeurig boek zijn hand in, waarna hij met een bedenkelijk gezicht naar de titel keek. Shadowland. Klonk interessant, maar ergens had hij het idee dat het een wijvenboek was. Eigenlijk.. Had hij dat idee van te veel boeken. Waarschijnlijk lazen meisjes gewoon veel meer dan jongens. Of, hadden ze dat idee in deze bieb. Hij had nog geen enkel typisch jongensboek gezien in de kast.

Nogal laat; stiefpa moest op de pc. ><

De zachtte grinnik van de jongen was haar niet ontgaan. Met haar ogen ging ze langs alle boeken die er stonden. Ze las elke rug van elk boek die in de kast stond. Ze hoorde de jongen kwaad het boek dicht slaan en enkele seconden later hoorde ze zijn voetstappen. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar hem toen hij het boek naar haar uitreikte. Ze keek naar het boek en zuchtte even. Eerst jatte hij het en dan gaf ie het weer terug zodat zij het zeker in de kast kon zetten ofzo. Ze bleef droog naar het boek kijken. Haar blik ging weer terug naar de kast en blijkbaar liet de jongen het boek gewoon vallen. Ze hoorde een plof toen het boek op de grond belandde. Haar rode ogen schoten naar het boek en langzaam keek ze weer naar de jongen. Met een diepe zucht bukte ze om het boek weer op te pakken. Ze duwde het terug tussen de boeken in de kast. Het zat nou wel op de verkeerde plek, maar dat maakte haar niet uit. De bibliotheek was toch saai. Voordat ze echter haar aandacht weer kon leggen op de boeken voor haar keek ze om naar de jongen die iets wou zeggen, maar het bleek er niet echt uit te komen. Ze bleef hem nieuwsgierig aankijken waarna hij zijn naam uitsprak, 2 keer zelfs. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht. "Mijn naam is Eve.." zei ze op een kalme toon. Al snel volgde er nog meer woorden van de jongen, het was eerder een vraag maar goed. "nou... ik liep door de gang, verveelde me en kwam bij de deur van de bibliotheek uit, ging naar binnen en pakte een boek zonder te weten wat voor boek het was en ging zitten" zei ze met een kalme stem "waarna ik erachter kwam dat het boek toch eigenlijk best saai was en toen jatte jij hem" zei ze terwijl ze naar hem glimlachte. Haar blik focuste zich daarna weer op de boeken voor haar in de kast. Vanuit haar ooghoeken had ze wel opgemerkt dat bij de jongen er zomaar een boek in zijn handen verscheen. Hoe kreeg hij dat voor elkaar? dacht ze. Ze hadden haar vroeger echt niks bij gebracht. Ze voelde zich eigenlijk best dom nou, maar goed.

(maakt niet uit lijken mijn posts nou zo kort?? >< )

Het blondharige meisje met de rode ogen stelde zich voor als Eve. Een interessante, mooie naam. Je hoorde het niet vaak, maar toch.. Was het niet té apart. Ze zei dat ze door de gangen liep, bij de bieb aan was gekomen, een willekeurig boek uit had gekozen.. Om hem vervolgens door hem te laten jatten. Hij grinnikte zacht en zette een scheve glimlach op zijn gezicht, waarbij de mondhoek met de piercing omhoog ging. Hij knikte.
“Interessant,” sprak hij droogjes. “De bieb is zo saai, en toch gaat iedereen hierheen als ze zich vervelen,” sprak hij droogjes. “Vuur met vuur bestrijden noemt men dat,” vervolgde hij met een lichte frons en hij ging even met zijn hand door zijn blonde haar, waarna hij haar aankeek, glimlachend.
“Misschien is dit boek wat voor je,” glimlachte hij en hij deed alsof hij het boek gooide, maar deze verdween uit zijn handen zodra hij het los liet en verscheen net boven die van Eve. Hij had net snel de achterkant doorgelezen en het scheen een tweede deel van een bepaalde serie te zijn. Op de achterkant stond iets over ware liefde en onsterfelijke mensen, dus hij had weinig interesse in het boek.
Hij pakte een boek van een hogere plank, waar hij met zijn bijna één meter tachtig gemakkelijk bij kon. Zijn blik stond even op het boek gefocust, maar uiteindelijk keek hij weer naar het meisje. Ze was kleiner dan hij. Zo’n tien, misschien vijftien centimeter zat ertussen. Hij grinnikte. “Je bent best wel klein, weet je dat?” merkte hij droogjes op. Het was geen echte vraag, eerder een droge opmerking, die niet eens beledigend bedoeld was.
Hij was zo’n type die je elke week - of maand, in de beste gevallen - met een nieuwe vriendin zag. Hij was het te snel zat. Of ze kwamen te dicht in de buurt van zijn verleden. Hij haatte het als ze naar zijn verleden vroegen. Of wanneer ze dachten een serieuze relatie met hem te kunnen beginnen. Want, kom op. Ze waren tieners, in de puberteit.. Nu ging het vooral om wat hun hormonen dachten. De rest boeide weinig, vond hij.
Even gleed zijn blik weer over het kleine blonde meisje en hij glimlachte. “Zeg, uk, hoe oud ben je eigenlijk?” vroeg hij toen fronsend. Hij had haar eerst even oud geschat, maar haar hoogte liet hem twijfelen.

Nee hoor. o_o

Eve was nog steeds geconcentreerd naar de boeken aan het kijken. Haar blik ging vervolgens weer op zij naar Dylan. Ze zag hoe hij een scheve glimlach op zijn gezicht zette. Haar blik ging voor even naar de piercing in zijn lip. Ze bleef hem echter gewoon aankijken toen hij aan het praten was over dat hier wel gewoon mensen kwamen ookal was het in de bibliotheek best saai en verveelde de meeste mensen zich hier ook nog is. Toen Dylan haar vervolgens weer aan keek, keek ze voor zich en sloot ze haar ogen. "misschien komt dat, omdat het hier meestal rustig is en hier genoeg boeken zijn om ze open te slaan en ze weer dicht te doen om ze vervolgens weer in de kast terug te zetten". En ze opende haar ogen weer en keek vanuit haar ooghoeken naar Dylan. Ze hoorde zijn stem en draaide zich half naar hem toe. Toen hij het boek gooide wou ze het in een reflex vangen, maar het verdween ineens voor haar neus. Ze knipperde verward met haar ogen. Ze hoorde iets boven haar hoofd en fronsde haar wenkbrauwen. Ze ving het boek gemakkelijk op met haar hand en zette het vervolgens terug in de kast "nee dankje" zei ze droog. Haar rode ogen gingen naar een van de boeken. Ze haalde het boek eruit en klapte het ding open waarna ze wat begon te lezen. Ze hoorde een grinnik en haar blik ging automatisch naar Dylan. Toen ze zijn woorden hoorde sloot ze voor even haar ogen. Ze zuchtte en hield haar maar in. Het was vast weer zo'n flauw geintje. Als hij er nog iets over zou zeggen zou die wel merken dat het beter was geweest als ie niks had gezegd. Ze zette het boek terug terwijl ze haar ogen weer opende. Toen ze een ander boek wou pakken hoorde ze al snel weer Dylan's andere vraag. Ze bleef even stokstijf stilstaan. Haar ogen sloten zich langzaam en ze liet haar hand rustig zakken en ze maakte een vuist. Ze draaide zich naar hem toe en opende haar rode ogen. Ze keek hem fronsend aan en in een flits gaf ze hem een bitchclap met haar platte hand tegen zijn wang aan. Een glimlach verscheen weer op haar gezicht. "ik ben 16, jij??" zei ze nog steeds met een vriendelijke glimlach op haar gezicht.

(ooo oke :") ik heb altijd het gevoel dat ik te weinig type ofzoiets XD)

Een hand raakte zijn wang en even keek hij het meisje gefrustreerd aan. Het liefste zou hij zijn hand nu tegen haar borst leggen - want dan had hij ook nog eens wat leuks in zijn handen - en zijn Aerohand gebruiken, om haar zo weg te blazen. Maar, dat zou ook niet al te vriendelijk zijn, dus hij kon zich maar beter inhouden. In plaats daarvan wreef hij dus met zijn hand over zijn wang en fronste hij lichtjes. “Dat was niet aardig,” mompelde hij droogjes, alsof het nut had.
Ze zei dat ze zestien was en vroeg hoe oud hij was. Hij moest zacht lachen en keek haar glimlachend aan. Hij pakte haar handen beet en hield ze naar beneden, waarna hij ze een beetje naar achteren bewoog, zodat ze dichterbij hem zou staan. Hij leunde een beetje naar voren, zodat hij haar recht in de ogen aankeek.
Met een klein, ietwat vals, glimlachje keek hij haar aan. “Niet meer slaan, he?” vroeg hij droogjes. “Je slaat namelijk hard voor zo’n klein meisje,” glimlachte hij toen. Klein meisje was weer niet beledigend bedoeld, maar je wist maar nooit hoe zij het opvatte. “Maar.. Je bent dus echt even oud als ik..” glimlachte hij toen. In één zin had hij zijn lol, een indirecte belediging en zijn eigen leeftijd kunnen zeggen. Perfect, dus.
Hij liet haar handen los, hopend dat ze hem niet meer zou slaan. Zijn wang brandde lichtjes, dus hij had geen enkele zin in nog een klap. Hij bewoog zijn kaak van links naar rechts en voelde aan zijn piercing, waar ze langs was gekomen met haar hand. Gelukkig zat die piercing steviger dan een normale piercing, omdat hij bang was voor meisjes zoals deze die hem er anders uit zouden trekken. En daar zat hij nou niet echt op te wachten. Toch voelde het altijd vreemd als hij er een klap tegenaan had gekregen. En er waren nogal wat meisjes die hem wilden slaan, dankzij zijn attitude.

Nee hoor. Tis goed zo. >D

Eve keek hem aan en zag hoe hij fronsend over zijn wang aan het wrijven was. Verdiende loon dacht ze met nog steeds een lieve glimlach op haar gezicht. Toen ze zijn woorden hoorde moest ze even grinniken. Haar rode ogen gingen weer even naar de boeken. Er waren zoveel letters te zien dat ze even moest knipperen. Ze zette haar aandacht maar weer op Dylan. Ze wachtte namelijk nog steeds op zijn antwoord om te weten hoe oud hij dan wel niet was. Ze kon er namelijk niet echt tegen als ze klein werd genoemd. Ze nam even diep adem en keek Dylan weer met een kalme, maar wel vriendelijke blik aan. Toen ze zijn lach hoorde en zijn gezicht zag stak ze een wenkbrauw op. Opeens pakte hij haar handen vast en duwde hij ze naar achter zodat Eve zowat tegen hem aan stond. Ze schrok er nogal van en haar ogen schoten naar haar handen. Ze had de neiging om zich los te trekken, maar ze werd afgeleid toen Dylan voor over boog. Hierdoor werd ze gedwongen hem terug in de ogen aan te kijken. Een kleine blos verscheen op haar gezicht aangezien hij nogal dichtbij kwam. Toen het valse glimlachje op zijn gezicht verscheen fronsde ze haar wenkbrauwen. Al snel volgde Dylan's vraag, nou ja meer woorden, je kon het meer een bevel noemen. Zo kwam het bij Eve over. Ze snoof even. Ze liet hem uitpraten en toen hij haar handen los liet, wreef ze even over haar polsen. Hij was sterk tenminste als hij een meisje vast greep zeker. Ze gooide een pluk blond haar naar achter. "je vraagt er wel om... maar ik zal niet meer slaan" en ze rolde even met haar ogen. "ja ik ben even oud als jij, lengte is niet belangrijk" en haar blik werd weer kalm.

Het meisje zei dat hij erom vroeg, maar dat ze hem niet meer zou slaan. Hmmn, leuk. Als ze dat zei.. Maar, als hij te ver zou gaan zou hij waarschijnlijk wel een klap krijgen. Of een trap. Het lag er maar aan hoe ver hij ging. En hij was niet van plan zijn edele delen te beschadigen. Ze zei dat lengte niet belangrijk was en door zijn eigen gedachten grinnikte hij even. Oké, hij was en bleef een jongen, dus hij had nogal doorgedacht omdat hij met zijn hoofd bij zijn edele delen zat. Daar kon hij niets aan doen. “Lengte is soms wel belangrijk,” zei hij daarom droogjes, met een glimlach die niet veel goeds kon betekenen.
Hij gleed even met zijn vinger vanaf haar hals naar beneden, maar stopte voordat hij haar boos zou maken. Hij glimlachte lichtjes. “Rustig maar, Cara mia,” zei hij. Het laatste betekende mijn lieveling, schat, lieverd of wat dan ook in het Nederlands. Hij had ergens het gevoel dat zij zich niet zo makkelijk mee zou laten slepen in één van zijn spelletjes, maar misschien had hij het mis. Ergens was het wel leuk als er iemand was die niet te krijgen was, want dan groeide zijn interesse altijd sterk.
Ergens was hij benieuwd wat ze kon. Hij wist dat de meeste mensen hier niet volledig.. Menselijk waren. Zo had hij drie Abilities. Best veel, maar niet alles was even nuttig. Dummy Check gebruikte hij vooral veel bij zijn spelletjes en ook Movepoint kon daar goed voor gebruikt worden. Aerohand gebruikte hij nauwelijks, enkel wanneer het echt nodig was.
Hij snoof zacht, besluitend het niet te vragen. Want, zo veel interesse toonde hij nooit in zijn.. Speeltjes, zoals ze wel genoemd konden worden. Van sommigen onthield hij de namen, anderen waren voor hem volledig onbekend. Haar naam zou hij wel onthouden, wat er ook zou gebeuren. Hij verwachtte nog altijd niet dat ze mee zou werken, dus zou hij haar als iets anders moeten zien dan als één van die random huppeltutjes die alles deden. Alhoewel die huppeltutjes op zijn tijd ook wel wat leuks konden doen, maar goed.

Eve keek naar Dylan toen hij moest grinniken om haar woorden. Ze dacht na over wat ze net zei en ze zuchtte even toen ze al door had waar hij aan dacht. Zijn stem kwam daarna al snel weer "ja vast.." mompelde ze droog terug en haar ogen gleden even om haar heen. Er was hier niemand anders te bekennen dan hun twee. Haar blik ging echter weer terug naar Dylan. Opeens voelde ze zijn vinger langs haar hals glijden. Haar ogen werden groot en haar hand tintelde en voordat ze met haar hand zijn hand kon grijpen verdween zijn vinger van haar hals. Haar eigen hand ging even over haar hals en ze keek hem even aan waarna ze even diep zuchtte. Toen ze zijn woorden hoorde fronste ze weer even haar wenkbrauwen. "hoe kan ik... laat ook maar en wat betekent Cara Mia nou weer..??" en ze keek hem vragend aan. Het klonk nogal Italiaans. Ze stak haar blik van Dylan weg en begon na te denken wat het zou kunnen betekenen. Echter kon ze lang gaan nadenken aangezien ze geen woord Italiaans sprak. "noem me maar gewoon Eve" en ze keek hem nog even aan. Ze draaide zich vervolgens naar de kast. Ze haalde er een boek uit en las de kaft. Zoals gewoonlijk was het weer iets saai. "waarom ga je jezelf niet vermaken en lees je een nuttig boek" en ze stak het boek naar hem uit. Ze keek nog even naar het boek, maar haar blik ging al snel weer naar Dylan en hierbij glimlachte ze lichtjes.

Het meisje begreep zijn woorden duidelijk niet en vroeg hem wat Cara Mia betekende. Ook zei ze hem dat hij haar gewoon Eve moest noemen. “My Darling is de Engelse vertaling van Cara Mia. In het Nederlands klinkt het zo belabberd,” glimlachte hij. “Bovendien kom ik uit Firenze, ook wel bekend als Florence, Italië. Italiaanse woorden gebruiken is voor mij dus gemakkelijk,” glimlachte hij droogjes.
Ze zei hem dat hij zich moest vermaken met een boek. Ze stak een boek naar hem uit en hij keek er niet eens naar, maar het verdween en landde terug op het plekje waar het thuishoorde; in de boekenkast. “Maar Eve toch,” glimlachte hij droogjes. “Jij bent vele malen interessanter dan zo’n boek,” zei hij. Hij verdween en landde ineens achter haar, waar hij kalm zijn armen om haar heen sloeg - ook om haar armen heen, zodat hij niet al te snel een klap kreeg - en glimlachte lichtjes. Hij gleed met zijn vinger voorzichtig langs haar hals en hield een glimlach op zijn gezicht.
Hij was haar nu aan het testen.. Aan het uitdagen. Simpelweg kijken hoe ver hij haar zou kunnen laten gaan en wat hij ervoor over moest hebben om haar over haar persoonlijke grens te krijgen. Figuurlijk, dan. Letterlijk zou het een beetje vreemd zijn.
Hij snoof zacht en liet haar los, om vervolgens een stapje naar achteren te zetten. “Move point,” legde hij haar kort uit. “Zonder aanraking iets kunnen teleporteren. Ook mezelf,” glimlachte hij toen. Het was zo onderhand wel duidelijk dat hij zichzelf kon teleporteren, maar goed.
Hij was ergens benieuwd wat het meisje zou doen en hoe ze over hem zou denken. Hij deed eigenlijk nooit.. Té erge dingen. Hij stopte zijn spelletjes voor het te serieus werd. Bovendien wilde hij zijn blote bovenlichaam niet laten zien. Voor geen goud. Littekens waren erop te zien, aan alle kanten. Om zijn polsen ook, maar die waren lichter en vielen minder op. Zijn nek was onaanzienlijk op de plek waar de halsband zat, dus liet hij die maar zitten.

Eve keek hem aan toen hij eindelijk antwoorde op haar woorden. My Darling was dus de vertaling in het engels van wat hij nou net zei. Ik ben geen lieveling van je dacht ze terwijl ze even haar handen tot vuisten kneep, maar ze hield zich verder wel in en ontspande daarna. Ze liet haar handen ook weer ontspannen waarna ze weer kalm met haar rode ogen naar Dylan keek. Toen ze hem een boek aanreikte verdween het uit haar hand. Haar ogen schoten naar haar hand. "weer.." mompelde ze waarna haar blik terug schoot naar de jongen die voor haar stond, Dylan. Ze keek hem aan en luisterde naar zijn woorden en ze rolde even met haar ogen. Voordat ze haar eigen woorden uit kon spreken was Dylan voor haar verdwenen. Nog voordat ze het door kon hebben, verscheen Dylan achter haar. Zijn armen sloten om haar heen en haar armen ook. Hierdoor kon ze niks doen. Slim dacht ze. Zijn vinger gleed vervolgens weer langs haar hals en ze klemde haar tanden op elkaar. Het voelde ook nog is raar en er verscheen weer een blos over haar gezicht. Het leek net alsof ie elke keer op het goede moment losliet. Ze draaide zich vliegensvlug om toen hij haar had losgelaten. Opeens begon hij te praten. Dus dat was het wat hij elke keer deed. "heel interessant, maar kon je dat niet op een andere manier tonen" zei ze lichtelijk geïrriteerd. "het liefst zou ik je nou naar je nek springen, maar ik hou me in" zei ze met een glimlachje. "je moet meer doen om me echt kwaad te maken" zei ze vervolgens op een ietwat droge manier. Ze keek even naar haar handen en weer terug naar Dylan. Ze pakte een plukje haar en begon er wat aan te frutten. "boeken interesseren jou dus niet..." zei ze zuchtend. Haar blik ging vervolgens omhoog naar alle andere boeken die er stonden.

Ze was duidelijk een beetje geïrriteerd door wat hij deed, wat het natuurlijk alleen maar grappiger maakte. Het was niet leuk als het meisje gelijk meewerkte. Dat kwam zo sluttig over. Alsof ze dat bij iedereen deed. Het was veel leuker als er een spel aan vooraf ging. Want, hij speelde nou eenmaal graag spelletjes.
Ze zei hem dat ze het liefste naar zijn nek wilde springen en hij deed een klein stapje naar voren, om haar vervolgens glimlachend aan te kijken. Ze zei dat hij meer moest doen om haar echt kwaad te maken. “En wat zouden we doen zodra je zo dichtbij bent?” vroeg hij droogjes, met opgeheven wenkbrauwen. “Bovendien ben ik niet van plan je kwaad te maken, Cara Mia,” glimlachte hij.
Hij hoorde haar iets zeggen over boeken en hij schudde zijn hoofd. “Boeken zijn niet leuk..” zei hij kalm, waarna hij voor haar verscheen en haar glimlachend aan keek, zijn hoofd tien centimeter van het hare. Zijn hand had hij onder haar kin, zodat ze hem wel aan moest kijken. “Maar mooie meisjes zoals jij vind je maar zelden,” zei hij en hij keek even fronsend naar haar oogkleur. Het was grappig. Rood was een kleur die je niet super vaak zag, laat staan gecombineerd met blond haar. Meestal hadden ze dan wit haar en werd het ‘Albino’ genoemd.
Hij haalde even diep adem en legde zijn hand boven haar stuitje, om haar vervolgens naar zich toe te halen. Zijn hand bleef daar rusten, terwijl hij zijn andere hand bij die hand legde, zodat hij zijn handen op haar rug had liggen. “Vertel eens, Eve,” zei hij kalmpjes. “Het leukste wat je kan verzinnen om vandaag te doen is toch niet het lezen van veel te saaie boeken?” vroeg hij en hij glimlachte lichtjes. Hij was benieuwd hoe ze zou reageren, wat ze zou antwoorden. Ergens was hij bang voor een klap, maar zijn wangen waren zo ondertussen wel gewend aan al die klappen die hij erop kreeg. Zijn piercing daarentegen zorgde wel voor de nodige napijn.

Eve merkte dat hij een stapje naar voren deed en ze keek hem aan. Ze hield hem nu wel in de gaten voordat hij weer plannen zou hebben voor iets. "dat wil je niet weten, geloof me" waarna ze even wat vals grijnsde. Die grijns verdween al snel weer toen ze zijn andere woorden hoorde. "nou je bent al goed onderweg" zei ze terwijl ze haar tanden op elkaar klemde. Weer had ie dat verdomde woord gehoord. "ik heet Eve weet je nog" en ze keek hem best fel aan met haar rode ogen. Ze draaide zich naar de kast toe en bleef naar een boek staren. Hierdoor viel ze in gedachten. Haar gedachten werden echter snel verstoord toen ze zijn woorden weer hoorde. "dat had ik al door" zei ze met een kalme stem. Ze bleef hem ook even kalm aankijken waarna haar blik weer naar de het boek ging waar ze heel de tijd naar zat te staren. Toen Dylan opeens voor haar verscheen schrok ze zich te pletter. Zeker omdat hij maar tien centimeter van haar gezicht verwijderd was. Ze kon echter niet verder naar achter aangezien hij haar kin vast had. Hierdoor werd ze ook gedwongen hem aan te kijken. Ze hoorde zijn woorden en haar ogen kon ze nog wel bewegen. Ze probeerde de andere kant op te kijken en de blos verscheen weer. "zelden?? wat is mooi??" vroeg ze daarna sirieus terwijl haar rode ogen de zijne weer aan keken. Opeens voelde ze zijn andere hand op haar stuitje waardoor ze zowat tegen hem aan getrokken werd. De andere hand verwijderde hij van haar kin en legde die op zijn andere hand. Ze sloot even haar ogen en zuchtte even diep. "je kan het niet laten he" zei ze weer lichtelijk geïrriteerd en ze luisterde naar zijn woorden. Ze hield nog steeds haar ogen gesloten waarna ze haar ene arm uitstak en recht maakte. Haar onderarm en hand veranderde langzaam in een vlijmscherp stuk mes. "ik kan altijd voor de lol in je snijden" en ze opende haar ogen en een glimlach verscheen op haar gezicht. Het vlijmscherpe ding verdween echter weer snel en haar hand en onderarm kwamen tevoorschijn. "ik ben echter niet zo gewelddadig" zei ze vervolgens met een vriendelijke glimlach. "heb je nou genoeg aan me gezeten??" zei ze nog steeds die glimlach proberen te houden.

Ze had hem gevraagd wat mooi is en hij had even geglimlacht, maar niet direct gereageerd. Haar hand veranderde in een mes en hij haalde één hand van haar rug, geïnteresseerd door wat ze kon. Ze zei dat ze voor de lol in hem kon snijden, maar toen kwam haar arm terug en zei ze dat ze niet zo gewelddadig was. Hij grinnikte droogjes en keek haar weer aan, om vervolgens zijn hand terug op haar stuitje te leggen. Ze vroeg of hij genoeg aan haar had gezeten en hij glimlachte.
“Maar Eve toch,” glimlachte hij. “Mooi.. Je weet wel wat mooi is, toch meissie?” vroeg hij droogjes. “Kijk eens in de spiegel, zal ik zeggen,” glimlachte hij toen. “Verder.. Genoeg aan jou zitten?” vroeg hij toen en hij hief zijn wenkbrauwen even op, om haar vervolgens iets meer tegen zich aan te duwen. “Oh, ik krijg nooit genoeg van jou, meissie,” glimlachte hij toen. Hij moest toegeven dat ze echt interessant was en hij was nog altijd benieuwd wanneer ze zou toegeven aan zijn spel, wanneer hij nog een meisje erbij had die hem in de toekomst zou gaan haten. Alhoewel hij natuurlijk liever had dat dat niet hoefde, maar sommige meisjes namen zijn spelletjes nou eenmaal te serieus.. Alhoewel hij niet loog. Hij zou geen genoeg krijgen van haar lichaam. En ze was mooi. Maar hij zei nooit iets echt belangrijks. De meeste meisjes letten daar niet op, gevleid door de complimentjes die hij ze gaf.
Hij draaide haar een beetje om - even als zichzelf - waardoor zij met haar rug tegen de boekenkast aan zou komen te staan, met hem voor haar. Zijn handen beiden aan een andere kant van haar hoofd en zijn gezicht op zo’n twaalf centimeter afstand van de hare. Hij stond lichtjes voorovergebogen omdat hij geleund stond, maar zo kon hij haar beter aankijken.
“Vertel eens, Eve,” sprak hij kalm. “Denk je dat je het volhoudt om me niet te slaan?” vroeg hij toen glimlachend, terwijl zijn vinger langs haar lippen gleed, om vervolgens haar nek in te gaan, langs haar hals.. Naar beneden.. En om dan weer op hetzelfde punt te stoppen als hiervoor, zodat ze hem niet neerstak met haar armmes, of hoe het ook genoemd mocht worden. Toen zette hij zijn hand weer tegen de boekenkast aan en hij glimlachte, zoals altijd. Het zou vreemd zijn als hij depressief zou kijken tijdens zijn spel.

Eve merkte dat toen ze haar arm had laten veranderen, dat hij wel een arm had weggehaald van haar rug. Hierdoor wist ze tenminste dat haar krachten wel effect hadden op mensen. Op welke manier dan ook. Echter toen ze haar arm weer had laten veranderen voelde ze zijn andere hand weer terug op de plek waar hij eerst zat. Op een of andere manier kon je niet kwaad op hem worden. Zeker niet als hij zo'n glimlach op z'n gezicht had staan. Ze zou wel laten zien wanneer het té ver ging. Ze luisterde kalm naar zijn woorden en wist even geen plek om haar handen te laten dus begon ze haar haar maar om haar vingers te draaien. Ze voelde hoe ze dichter tegen hem aangedrukt werd. "ik weet wat mooi is... tenminste wat ik mooi vind, iedereen heeft een eigen smaak weet je, misschien ben ik voor iemand anders wel spuuglelijk" zei ze op een kalme toon terwijl ze even naar haar blonde haar keek wat ze nu in haar handen had. De vraag of hij genoeg aan haar had gezeten was haar trouwens niet ontgaan en zijn eigen antwoord op zijn eigen vraag ook totaal niet. "je bent heel lief met je complimentjes, maarre geloof me jij kan niet voor eeuwig aan me zitten" zei ze op een ietwat droge toon en lichtjes geïrriteerd. Terwijl ze hem deze keer weer gewoon aankeek. Opeens had Dylan het idee om om te draaien. Hierdoor kwam Eve met haar rug tegen de boekenkast, wat niet bepaald comfortabel was. Ze voelde zijn 2 handen om haar hoofd en zijn gezicht op 12 centimeter afstand was haar ook niet ontgaan. Voordat ze wat kon zeggen kwam Dylan alweer aan het woord. Ze keek hem aan in zijn rode ogen. "ja hoor dat hou ik wel vol" zei ze met een glimlach. "de vraag is of jij het volhoudt om niet verder te gaan waar je stopt" en ze voelde hij zijn vinger langs haar lippen naar haar nek en vervolgens langs haar hals ging en stopte op de plek zoals altijd. Ze keek even naar de hand de hij tegen de kast aangezet had. "weet je, dat boeken in je rug niet echt comfortabel zijn" en ze keek Dylan weer kalm aan.

Ze zei dat ze misschien voor iemand anders wel spuuglelijk was en hij schudde glimlachend zijn hoofd. “Jij? Onmogelijk,” glimlachte hij. Ze zei dat hij heel lief was met zijn complimentjes - natuurlijk - maar dat hij niet voor eeuwig aan haar kon zitten. “Hmmn, weet je dat heel zeker?” vroeg hij kalmpjes. Ze zei dat ze het wel vol zou houden om hem niet te slaan, maar vroeg zich af of hij het vol zou houden niet verder te gaan waar hij stopte. “Oh, maar Eve toch,” begon hij zachtjes. “Ik wil daar helemaal niet stoppen,” zei hij met een droog glimlachje, op zo’n toon dat ze hem waarschijnlijk niet echt serieus zou nemen.
Ze zei dat boeken in haar rug niet echt comfortabel waren en hij zuchtte lichtjes. “Natuurlijk, ik was helemaal vergeten wat voor een teer ruggetje je hebt,” zei hij kalm en voor ze het wisten stonden ze weer in de oude houding. Altijd handig, zijn Move Point. Hij gleed met één van zijn handen zacht over haar ruggengraat, om hem vervolgens op haar stuitje te leggen en zijn andere hand daar bij te plaatsen. Hij keek haar glimlachend aan - zoals altijd. Deze keer stond hij niet ver voorover gebogen, want hij had haar zo’n beetje tegen zich aan en als hij dan voorover zou buigen zou zijn hoofd ergens in haar haren zitten en daar zat hij nou ook niet echt op te wachten. En zij waarschijnlijk ook niet.
“Zeg eens, Eve,” zei hij kalmpjes en hij keek haar aan. “Ik vind het heel knap van je dat je nog niet gillend weg bent gerend,” glimlachte hij. “Of me weer hebt geslagen. Of gestoken,” vervolgde hij droogjes. “Natuurlijk hoop ik niet dat je iets doet wat hierop lijkt,” glimlachte hij. Ergens vond hij het wel fijn staan zo en was het zeker interessant om bij haar te zijn; ze had interessante reacties. Dit weerhield hem ervan om al snel door te gaan. Voor het geval dat. Al stribbelde ze nu weinig tegen, moest hij toegeven. Misschien dat ze toch wel wat meegaander was dan hij had gedacht. Hij ging even met zijn tand langs het gedeelte van de piercing die aan de binnenkant van zijn lip zat en glimlachte lichtjes. Eve, dus. Zeker een naam om te onthouden.

Eve keek hem aan toen hij glimlachend zijn hoofd schudden op haar woorden. Vervolgens zei hij dat het onmogelijk was dat iemand haar spuuglelijk vond. Haar rode ogen stonden een beetje ongeïnteresseerd de andere kant op te kijken. Al snel volgde zijn andere vraag. Ze grijnsde "ja, want als ik in een half wapen ben veranderd wil je me niet aaraken, geloof me" zei ze nog steeds grijnzend. De grijns verscheen echter al snel toen ze luisterde naar zijn andere woorden. "hmm... moet ik dit sirieus nemen??" en ze keek hem een beetje vragend aan. Vervolgens kreeg ze antwoord op dat de boeken zeer deden in haar rug. Ze wist zeker dat iedereen wel last had van die boeken als je zo moest staan. "ja ik heb een heel teer ruggetje" mompelde ze droog achter zijn woorden aan. Echter voordat ze het wist stond ze tegen hem aan en stond hij weer tegen de boekenkast. Toen ze een van zijn handen langs haar ruggengraat voelde kreeg ze een rilling. Niet veel later lagen zijn handen weer op de plek waar hij ze eerder had gehad. Omdat ze nou zo dicht tegen hem aan stond moest ze zowat haar hoofd naar achter kantelen. "ik ben niet zo'n typisch meisje dat overal voor gillend weg rent" en ze keek even de andere kant op "ik ben meer een meisje die laat zien wat haar grenzen zijn". Ze grinnikte even en zijn andere woorden had ze ook al gehoord "nee ik zal je niet steken of slaan" zei ze met een grijns. "maar ik kan me wel bevrijden uit jou greep" en ze pakte zijn polsen vast en haalde zijn handen van haar rug vandaan. Ze zette een stap naar achter waarna ze zijn handen tegen zijn lijf duwde en ze losliet. "alsjeblieft, hier zijn je handen terug" zei ze met een glimlach.

Ze had gevraagd of ze hem serieus moest nemen. Glimlachend had hij haar aangekeken. “Ik ben altijd bloedserieus,” zei hij droogjes. Ze zei dat ze niet zo’n meisje was die overal voor wegrende en hij glimlachte lichtjes. Ze zei te laten zien waar haar grenzen lagen. Ergens vroeg hij af waar die dan lagen, maar hij hield wijselijk zijn mond. Ze bevrijdde zich uit zijn greep door zijn handen van zich af te halen. ‘Alsjeblieft, hier zijn je handen terug,’ hoorde hij haar zeggen en hij schudde glimlachend zijn hoofd. “Maar meisje toch,” bracht hij hoofdschuddend uit. “Wie zegt dat ik die niet veel liever daar had gehouden?” vroeg hij en hij keek haar bedenkelijk aan. “Of nog net wat meer naar beneden..” bracht hij met een glimlach uit.
Ze was dus een half wapen. Interessant. Ergens vroeg hij zich af hoe het voelde om ineens een lichaamsdeel te laten veranderen in een wapen, maar.. Anderen vroegen zich misschien ook af hoe het was om door niemand gezien te worden.
Hij luisterde naar de stemmen in de bibliotheek. Er waren wel mensen, maar die zaten waarschijnlijk rustig te lezen. Hij was benieuwd hoe iemand zou reageren als die deze kant op kwam. Waarschijnlijk zou die niet veel kunnen betekenen en uiteindelijk weggaan.
Hij teleporteerde zich weer en landde achter Eve, zijn armen om haar heen geslagen, waardoor zijn handen op haar onderbuik rustten. “Maar Eve,” zei hij glimlachend. “Je wilt toch niet zeggen dat je het niet fijn vindt om zo te staan?” vroeg hij toen liefjes en hij schudde zijn hoofd even zacht heen en weer, zodat zijn blonde haren zacht heen en weer gingen en zijn piercingketting - of hoe het genoemd mocht worden - een paar keer tegen zijn kaak aan kwam. Hij glimlachte lichtjes, waarna hij rustig wachtte op de reactie van het meisje. Hij ging niet verder - nog niet - dan uitdagen. Dit was namelijk interessant.

Eve keek hem met een kalme blik aan toen hij zei dat hij altijd bloedsirieus was. Dat kon ze op een of andere manier niet geloven en ze moest even grinniken. Ze vroeg zich toch af hoe hij het voor elkaar kreeg om elke keer maar die glimlach op z'n gezicht te houden. Ze vroeg zich eigenlijk ook wel af hoe vaak hij al wel niet geslagen was door een meisje. Ze moest even lachen om haar eigen gedachten. Nadat ze zijn handen van haar rug verwijderd had en ze tegen zijn lichaam had aangeduwde bleef ze zo staan en hem aankijken. Ze luisterde naar haar woorden terwijl ze wat aan haar haar zat te plukken. "ja dat willen wel meer mensen hé" zei ze met een grijns op haar gezicht. Haar blik ging om haar heen. Ze hoorde nu wel meer stemmen dan eerst, maar ze zag in deze gang geen mensen, misschien was dat maar goed ook. Straks dachten ze nog dat hier een aanranding plaatst vond. Al leek het er aardig op te lijken maar goed. Haar rode ogen gingen weer naar Dylan en ze wou weer wat gaan zeggen, maar hij was weer verdwenen voordat ze het wist. Ze kon eigenlijk wel raden waar hij terecht kwam, maar ze schrikte zich toch elke keer de pletter. Ze sloot haar ogen en zette haar tanden op elkaar. Ze voelde zijn handen op haar onderbuik. Ze luisterde naar zijn woorden en ze keek hem aan vanuit haar ooghoeken. Ze keek weer droog voor haar uit. "misschien wel, misschien niet" zei ze op een kalme toon. "zolang je nu ook niet bedenkt dat je liever een stuk naar beneden gaat, zal ik je geen pijn doen" zei ze met een grijns. Deze keer veranderde alleen haar hand in een vlijmscherp mes. Ze ging er met haar vinger langs en keek naar haar eigen spiegelbeeld.

Ze gaf een antwoord waaruit hij niet helemaal kon opmaken of ze het nou erg vond of niet. Hij snoof zacht. Toen ze zei dat ze hem geen pijn zou doen zolang hij niet naar beneden ging met zijn handen, glimlachte hij. “Rustig maar,” begon hij kalm. “Ik ga je heus niet verkrachten,” merkte hij droogjes op. Hij liet zijn handen rusten op haar onderbuik, niet van plan naar beneden te gaan.
Hij zag hoe haar hand in een mes veranderde en hij fronste lichtjes. “Van mij mag je die messen wel uit mijn buurt houden,” zei hij kalm, nog altijd glimlachend. Ze had beloofd hem niet te steken en hij hoopte maar dat ze die belofte hield. Hij had al meer dan genoeg littekens; nog meer was niet nodig. Alhoewel er dan waarschijnlijk weinig verschil te zien was. Maar, het voelde nooit al te fijn om er één bij te krijgen. Of meer. Dus hij zou zich wel een beetje inhouden. Deze keer.
“Maar Eve,” zei hij kalm, zijn mond bij haar oor houdend, zodat hij bijna fluisterend kon spreken. “Als ik iets doe wat te ver gaat voor je, dan zeg je het me toch wel?” vroeg hij. Hij liet zijn hand een heel klein beetje naar beneden glijden. Maar een paar centimeter, enkel om haar te pesten.
Natuurlijk zou hij het niet doen. Hij speelde genoeg spelletjes, maar echt.. Tjah.. Het was nooit volledig tegen de wil van iemand anders in. Bovendien zat hij er niet bij iedereen op te wachten om dat te doen, dat was net een stapje te ver. Vooral in de bieb. Daar waren namelijk vieze gluurders. Daarom deed hij zijn hand weer omhoog, tot hij boven zijn andere hand kwam, ergens op haar navel. Omdat hij zijn hand er plat op had, voelde hij vaak bij meisjes dat ze een piercing in hun navel hadden. Bij haar dus ook. Daarom liet hij zijn hand losjes rusten, zodat hij niet de hele tijd in haar piercing zat te porren. Dat kon namelijk nooit fijn aanvoelen.

Eve keek nog steeds naar het vlijmscherpe mes wat eigenlijk haar hand was. Vanuit de weerspiegeling kon ze Dylan aankijken zonder haar nek om te moeten draaien. Toen ze zijn woorden hoorde verdween het mes opeens en veranderde het terug in haar hand. Ze hield haar handen voor haar mond en proeste het uit. Ze kon nog net haar soort van lach inhouden waarna ze haar handen weer verwijderde van haar mond. Ze zuchtte lichtjes. Ze had Dylan ook horen zeggen dat ze die messen wel uit zijn buurt mocht houden. "maak je geen zorgen" zei ze grijnsend "ik doe je geen pijn.." mompelde ze er vervolgens droog achteraan. Toen ze opeens zijn mond naast haar oor voelde. Tenminste zijn adem en al snel volgde zijn woorden wat leek op een soort vraag. Echter voordat ze antwoord kon geven voelde ze dat zijn hand verschoof, meer naar beneden. Haar ogen werden groot en in een reflex wou ze zijn pols vast grijpen. Ze hield haar hand vervolgens stil in de lucht toen ze merkte dat hij de hand terug legde op haar navel. Ze voelde hoe de piercing in haar navel in haar vel drukte. Ze kneep een van haar ogen dicht, maar opende hem weer toen hij zijn hand er losjes op liet liggen. Haar blik ging om haar heen en er was nog steeds niemand te bekennen. "zit iedereen hier verstopt ofzo??" mompelde ze droog tegen haarzelf. "enne lieve Dylan, wil je me niet zo laten schrikken" zei ze wat licht geïrriteerd na zijn actie.

Ze had gezegd dat hij zich geen zorgen moest maken. Dat ze hem geen pijn deed. Hmnpf. Het zou beter klinken als hij dat zou zeggen. Nu klonk het alsof hij zwak was, of iets in die zin. Niet dat zij zwak was; hij wilde niet graag dat mes in zijn nek hebben. Maar ja.
Hij glimlachte toen ze schrok van zijn actie en zijn hand had willen grijpen, maar dit niet deed. Het deed duidelijk pijn bij de navelpiercing, dus was het beter dat hij daar voor uit zou kijken. Ze vroeg of iedereen hier verstopt zat en hij snoof zachtjes. “Nee. Ze zitten waarschijnlijk ergens te lezen. Iets dat hoort in een bieb, weet je,” glimlachte hij droogjes. Ze vroeg of hij haar niet zo wilde laten schrikken en hij grinnikte.
“Ik zal eraan denken, maar ik kan je niets verzekeren,” zei hij zacht. De hand die hij op haar navel had laten rusten liet hij zacht omhoog kruipen, maar hij stopte net onder het randje van haar beha, zodat hij geen mes in zijn hand had. Of in zijn keel, als ze het echt erg vond. Zo bleef hij staan, zijn ene hand op haar ribben, de ander op haar onderbuik.
Hij was benieuwd hoe ver ze hem liet gaan. Zelf scheen ze niets te doen. Ze speelde het niet echt heel erg mee, al werkte ze niet tegen. Hij had haar weleens rood zien kleuren om zijn opmerkingen en acties. En ze gaf interessante reacties. Ze liet merken dat ze absoluut niet zo’n stereotype huppeltutje was, wat hem natuurlijk weer interesseerde. Mooi en apart. Dat was altijd een perfecte combinatie. Hij snapte haar gedachtegang enkel niet helemaal. Hij wist niet of ze nou echt mee wilde spelen, of gewoon geen enkele interesse had in dat wat hij deed.

Eve stond op zich wel comfortabel zo, maar het was ook nogal ongemakkelijk. Ze wist nooit echt goed wat ze met sommige jongens aan moest. Ze had natuurlijk als een echt meisje nooit die kennis mee gekregen. Of die rare praat van ouders tegen hun dochters wat blijkbaar erg genant was. Ze was op zich wel blij dat ze dat nooit had meegemaakt. De rest heeft ze gewoon geleerd van vriendinnen of mensen hier op Degree. Ze vond het altijd wel leuk om naar verhalen van andere mensen te luisteren. Toen ze weer op de wereld kwam hoorde ze Dylan's stem. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar hem, tenminste ze probeerde zo naar hem te kijken al kon ze net maar een stukje van zijn gezicht zien waaronder zijn piercingketting. "ja, maar..." ze wist eigenlijk niet wat ze hierop moest antwoorden. "misschien heb je gelijk" mompelde ze er maar droog achteraan. Ze hield vervolgens haar hand tegen haar mond en geeuwde een keer. Ze hoorde hem vervolgens grinniken en daarna kwamen zijn woorden. Ze zuchtte even lichtjes "oke dan... maar als je me erg laat schrikken heb je een probleem" zei ze kalm. Haar blik ging vervolgens naar beneden naar haar buik toen ze zijn hand voelde bewegen. Zijn hand ging naar boven en zoals gewoonlijk stopte de hand weer op tijd. Hierop reageerde ze eigenlijk zowat niet. Ze had er alleen naar gekeken, omdat ze toch wel wist dat hij niet door zou gaan naar boven. Of ze moest een mis schatting maken, maar dat deed ze bijna nooit. Ze pakte vervolgens zijn handen vast en haalde ze van haar ribben en buik af. Waarna ze naar voren stapte en zich omdraaide. Ze keek Dylan in de ogen aan met een glimlach. "zullen we iets boeiends gaan doen?? in plaats van in de saaie bibliotheek rond hangen" zei ze nog steeds met een glimlach op haar gezicht. Ze wist eigenlijk nog steeds niet helemaal goed wat ze nou van Dylan moest denken. Waren de complimentjes nou echt of was hij gewoon een spel aan het spelen? Zoals de meeste jongens deden daar niet van. Ze vond het best naaiend dat sommige jongens zo waren. Echter dacht ze dat dit meer de kant op ging van een spelletje, dan echte liefde. Misschien kon ze maar beter vrienden met hem worden. Wat de meeste jongens nooit wouden, maar goed.