The smell of cakes and pies

Eve had bedacht om naar de heuvels te gaan. Ook Dylan had bedacht om vervolgens ook eten mee te nemen en drinken natuurlijk ook. Daarom liepen ze nu met al dat eten en drinken. Ze hadden het gehaald bij de kantine en Eve vond het eigenlijk best wel een leuk idee. Zijzelf had de cake en broodjes vast. De fles cola had ze maar aan Dylan gegeven, want ze droeg liever dit dan die fles. Ze kwamen uiteindelijk aan de rand van het bos waar de heuvels begonnen. Ze bleef even staan en keek omhoog. De heuvels waren best hoog en er was alleen maar gras te zien. Ze glimlachtte lichtjes en keek even op zij naar Dylan. Ze liep de heuvel maar op en er stond eigenlijk best wel een harde wind hoe hoger je op de heuvel terecht kwam. Toen ze eindelijk aan de top kwam vroeg ze zich af of Dylan haar omhoog gevolgd was of dat hij nog steeds daar beneden stond. Ze draaide zich om en keek vanaf het hoogste punt over al het land heen. Het zag er allemaal heel mooi uit vanaf hier. De glimlach was nog steeds op haar gezicht te zien "is het niet mooi.." zei ze met een kalme stem, terwijl ze nog even bleef staan om te kijken. Ze bukte vervolgens voorover om alles op de grond te zetten. Ze was namelijk niet van plan om nonchalant te gaan zitten. Zeker niet met zo'n jongen als Dylan in de buurt. Ze moest even grinniken om haar eigen woorden.

Dylan had de fles cola in zijn hand, even als twee bekertjes. Want, ze waren niet van plan uit de fles te drinken. Ergens voelde hij de behoefte om heel hard met de fles te schudden en Eve hem vervolgens open te laten maken, maar hij wist dat hij zich in moest houden.
Hij zag hoe Eve de heuvel op liep toen ze er eindelijk waren en bleef zelf - zwaar geïnteresseerd - beneden staan. Hij wist dat de wind boven harder was, dus konden ze beter hier blijven zitten. Hij glimlachte terwijl hij naar haar keek. Ze was mooi; dat moest hij toegeven. En ze had een jurkje aan. Helaas was die net wat te lang voor hem om iets te kunnen zien, zelfs met de wind. Jammer, hij was net benieuwd wat voor een type ze was. Toen ze voorover bukte om alles neer te zetten, hief hij zijn wenkbrauwen op. Vervolgens ontstond er een zwaar vrolijke glimlach op zijn gezicht.
Met de colafles in zijn hand liep hij naar boven en met zijn Aerohand ability zorgde hij ervoor dat de wind minderde, zodat ze een beetje normaal konden gaan zitten hier. “Voortaan niet bukken met jurkjes aan, Cara Mia,” zei hij droogjes tegen haar. “Alhoewel ik moet zeggen dat ik er geen bezwaar tegen heb als je het nog eens doet..” zei hij toen glimlachend, waarna hij zich neerzette op het gras. Zij was nog niet gaan zitten, waardoor hij haar van beneden aankeek. Helaas voor hem was hij te groot om vanaf hier onder haar jurk te kijken. Dat uitzicht was namelijk veel interessanter dan de heuvels. Een windvlaag streelde het gras waardoor grassprietjes door de lucht vlogen. Toen er één zijn gezicht in waaide snoof hij zacht en veegde hij het even weg - na er scheel naar gekeken te hebben, natuurlijk. Hij glimlachte eventjes. “Ik moet toegeven dat het goed weer is voor een picknick,” glimlachte hij. “Afgezien van de wind, maar daar hebben we nu geen last meer van,” vervolgde hij vervolgens droogjes.

Eve keek nog steeds naar het uitzicht. De glimlach stond ook nog steeds op haar gezicht. Opeens voelde ze de wind minder worden, al vond ze dat erg raar aangezien het hier altijd waait. Ze had echter niet gemerkt dat Dylan nog beneden stond toen ze al op de heuvel stond en het was waarschijnlijk dus ook geen goed idee geweest om te gaan bukken. Ze draaide zich om en zag toen dat Dylan bijna boven was met de cola en de 2 bekers. Aangezien ze allang was vergeten dat ze uberhaupt gebukt had om het eten op de grond te zetten dacht ze er niet aan dat Dylan daarom nu pas boven was. Haar blik wou weer terug gaan naar het uitzicht. Echter hoorde ze Dylan zeggen dat ze maar niet meer moest gaan bukken al vond hij dat helemaal niet erg als ze het wel deed. Er klapte iets in haar hoofd en ze keek hem even licht geïrriteerd aan. "vies ventje..." mompelde ze droog. "ik zal het niet meer doen" zei ze met een grijns. Kan die er ook niet onder kijken dacht ze triomfantelijk. Ze rekte zich even uit en geeuwde een keer. Ze merkte vervolgens op dat hij was gaan zitten. Ze keek hem even aan en ging toen ook maar een idee vinden om te gaan zitten. Hoe moest ze gaan zitten zonder dat er iemand onder haar jurk kon kijken? Ze was eigenlijk best diep aan het nadenken. Geïnteresseerd keek ze weer naar Dylan toen hij zei dat het mooi weer was om te gaan picknicken. Ze glimlachte "ja daar heb je gelijk in, maar hoe kan het zijn dat de wind opeens weg is??" en ze keek hem even vragend aan. Gelukkig was haar jurk lang genoeg zodat hij op deze manier niks kon zien. Ze zakte door haar knieën en ging daarna schuin zitten. Zo dat ze haar beide benen aan een kant had en ze een hand op de grond had zodat ze niet omviel.

Ze noemde hem een vies ventje en zei het niet meer te doen. Hij keek haar geamuseerd aan. Ze vroeg hoe het kwam dat de wind ineens weg was en hij hield zijn hand boven het gras, met de palm naar beneden. Wind draaide rond en grassprietjes vlogen erin mee. “Aerohand,” begon hij kalm. “Ik kan wind sturen,” glimlachte hij toen en hij keek haar vanonder zijn wenkbrauwen aan. Een zacht briesje vloog langs haar en hij glimlachte. Hij zorgde dat het niet compleet windstil was, maar dat er soms een zacht briesje voorbij kwam. Anders was het ook niet fijn.
Hij glimlachte toen hij zag hoe ze ging zitten en schudde zijn hoofd zacht heen en weer. Hij draaide de colafles open en schonk kalmpjes wat cola in de bekers. Hij kon het ook doen met zijn Move Point, maar dat kwam weer zo lui en ongepast over. Het zou niet echt meewerken aan het picknick gevoel. Vandaar dat hij het maar gewoon met de hand deed.
“Vertel eens iets over jezelf, Cara Mia,” bracht hij glimlachend uit en hij keek haar droogjes aan. “Dus.. Wat voor ondergoed draag je, wanneer ben je ontgroend,” begon hij op te sommen, maar uiteindelijk grinnikte hij droogjes. “Grapje,” bracht hij uit. “Maar, serieus even. Ik ben benieuwd. Hoe lang zit je hier bijvoorbeeld al?” vroeg hij rustig. Hij wist niet of ze zijn gevoel voor humor zou waarderen. Hij vond zichzelf in ieder geval behoorlijk grappig op momenten zoals deze.
Opnieuw gleed zijn blik even langs haar haren en ogen. Blond en rood. Een combinatie die hem wel interesseerde, aangezien het hetzelfde was als wat hij had. Ergens was dat wel grappig. Verder was ze eigenlijk het tegenovergestelde. Afgezien van haar navelpiercing leek ze hem geen type voor andere piercings, terwijl zijn piercingkettingding juist heel erg opviel.

Eve keek naar Dylan en zag zijn geamuseerde blik. Blijkbaar vond hij het heel leuk om onder rokken en jurken te kijken van meisjes. Ze had trouwens ook niet anders verwacht maar goed. Haar blik ging vervolgens nieuwsgierig naar zijn hand. Ze hoorde hem Aerohand zeggen. Ze keek er geïnteresseerd naar. Vervolgens zei Dylan dat hij de wind kon sturen "interessant" mompelde ze terwijl ze naar zijn hand bleef kijken. Haar blik ging even naar Dylan toe en voelde opeens een briesje langs haar heen gaan. Haar haren deinde hierdoor mee met de wind. "handig als je het warm hebt" zei ze met een kalme stem. Ze zag hoe hij 2 bekers in schonk met cola. Ook had ze gezien dat hij zachtjes zijn hoofd heen en weer schudde. Ze trok een wenkbrauw op maar ze keek daarna weer naar de stromende cola die in de bekers terecht kwam. Ze maakte de tas open waar ze de broodjes in hadden gedaan samen met de cake. Ze haalde er een broodje uit en nam vervolgens een hap. Dylan's stem kwam snel weer tevoorschijn en ze keek hem dan ook aan in zijn rode ogen. De vraag was of ze wat over zichzelf kon vertellen. Ze was rustig aan het kauwen om het door te slikken zodat ze kon antwoorden, maar op het moment dat ze het doorslikte hoorde ze zijn vragen, die voor de grap waren. Ze verslikte zich en kuchte en probeerde het normaal door te slikken. Toen de brok uit haar keel was, keek ze Dylan aan. Ze kuchte nog een paar keer na en knipperde een paar keer met haar ogen. "fijn, ik stikte bijna, door jou leuke vraagjes" zei ze droog en ze wreef over haar keel. "Die onderbroek hoef je niet te zien dus je hoeft ook niet te weten wat voor een onderbroek het is en ik ben nog niet ontgroend" zei ze droog terwijl ze half schamend de andere kant op keek. Daarna kwam dan de sirieuze vraag van Dylan. Ze keek hem aan en begon na te denken. "ik denk sinds m'n 8e" zei ze met een glimlach. "jij??" vroeg ze er daarna nieuwsgierig achter aan waarna ze nog een hap van haar broodje nam. Ze bleef hem even aankijken en merkte toch wel dat zijn rode ogen je leken aan te trekken. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en keek even de andere kant op.

Het meisje stikte bijna en even keek hij haar bezorgd aan - want, kom op; hij was ook maar een mens - en toen het weer beter ging glimlachte hij lichtjes. Ze zei dat ze bijna stikte door zijn leuke vraagjes en hij wilde wat zeggen, maar toen gaf ze antwoord. Haar onderbroek mocht hij niet zien en dat ze nog niet ontgroend was. “Wat dacht je ervan als ik dat bij je doe?” vroeg hij kalm en hij glimlachte. Oké, dat was een grapje. Al zou hij het natuurlijk niet erg vinden om het te doen.. Maar ergens had hij het gevoel dat het niet op een manier zou eindigen als bij die huppeltutjes. Hij hoopte het in ieder geval niet; hij zat er niet op te wachten dat ze hem begon te haten. Of hem wilde vermoorden. Bovendien was ze interessant, dus vond hij het wel fijn zo.
Ze zei dat ze hier al sinds haar achtste was en hij fronste. Ze vroeg hem hoe lang hij hier al was en bleef hem even aankijken, maar wendde toen haar blik af. Hij schudde even grinnikend zijn hoofd heen en weer. “Ik ben hier nog niet zo lang. Een paar maanden, denk ik,” zei hij kalm en hij keek even naar de lucht, maar richtte haar blik al snel weer op haar. “Maar ik denk dat het hier beter is dan bij mijn ouders,” glimlachte hij toen. Hij hield zijn hand goed en een broodje verscheen in zijn hand. Kalmpjes nam hij er een hap uit en keek hij haar met een kalme blik aan.
Hij fronste even. Wacht even.. Was zij echt nog niet ontgroend? Zíj? Hij grinnikte. “Maar meisje toch,” zei hij hoofdschuddend. “Heb je dan nog geen vriendjes gehad? Ik had verwacht dat een mooi meisje als jij toch op z’n minst op haar twaalfde liep te bekken met van die gasten,” merkte hij droogjes op.

Eve wreef nog even een keer over haar nek, want het voelde nogal pijnlijk. Ze had zich waarschijnlijk verslikt in een groot stuk en niet in zo'n klein stukje zoals normaal. Ze keek naar het broodje en toen vroeg Dylan of hij het mocht doen, haar ontgroenen. Haar rode ogen keken hem aan en ze lachtte even flauw. "zou je willen, maar zo makkelijk gaat dat niet" zei ze op een kalme toon en ze nam nog een hapje van haar broodje. Ze merkte op vanuit haar ooghoeken dat hij grinnikend zijn hoofd schudde toen ze hem had gevraagd hoe lang hij hier al was. Er waren hier zoveel mensen dat je amper degene ooit terug ziet die je net hebt ontmoet. Ze vond het wel gezellig zo, misschien moest ze er maar gewoon aan wennen dat jongens zulke typische opmerkingen maken over meisjes. Ze moest even zuchten bij de gedachte. Dylan zei vervolgens dat hij hier nog niet zo lang is, maar een paar maanden ofzoiets. Ze keek hem vervolgens met een kalme blik aan. "dat is niet lang, ik zit hier al 8 jaar opgesloten..." mompelde ze droog. Haar rode ogen schoten naar zijn hand waar opeens een broodje in verscheen. Toch wel handig die krachten van hem, het leek net alsof hij precies de goede krachten bezat om mensen mee te vervelen en dan vooral meisjes. Ze moest even grinniken bij haar eigen gedachten. Ze keek hem weer aan toen hij hoofdschuddend vroeg of ze nog nooit vriendjes had gehad. Eve keek denkend omhoog "hmm.. zover ik weet niet, maar de meeste waren heel opdringerig en dat bevalt me niet en toen heb ik ze laten zien wat ik van ze vond" zei ze met een glimlach op haar gezicht. Ze haalde haar ene hand van de grond die haarzelf ondersteunde. Ze boog voor even en zette haar ene hand neer om zichzelf weer te ondersteunen. Haar andere hand stak ze uit om een glas van een van de 2 glazen te pakken die gevuld waren met Cola. Ze pakte het glas over in haar andere hand zodat ze weer terug kon zitten zoals ze zat en weer kon leunen op die ene hand.

Ze zei dat ze nog geen vriendjes had gehad voor zover ze wist. Dat de meesten heel opdringerig waren en dat ze hen toen had laten zien wat ze van hen vond. Hij zag hoe ze één van de twee glazen cola pakte en pakte zelf de ander, om een slok te nemen en haar droogjes aan te kijken. “Dat zou je nooit bij mij doen, toch?” vroeg hij liefjes en hij grinnikte uiteindelijk. Hij fronste eventjes. “Maar er waren dus wel jongens die het wilden,” bracht hij uit en hij glimlachte. “Dat verklaart het,” zei hij toen. Hij zette zijn glas neer en snoof zachtjes. Hij had zin om iets te doen wat ze misschien niet al te erg zou waarderen, maar hij vond het wel humoristisch.
Hij boog zich voorover en legde zijn vinger onder haar kin, om vervolgens zichzelf voorover te buigen. Toen er zo’n tien centimeter tussen hun hoofden in zat, moest hij zacht grinniken. “Grapje, meissie,” zei hij droogjes - ervan uitgaand dat ze het niet wilde - en hij landde weer op zijn kont op de grond. “Rustig,” zei hij toen en hij rekte zich even uit. “Ik ga je heus niet aanranden,” knipoogde hij toen.
Hij zette zijn ene hand op de grond en leunde erop, terwijl hij nog een hap nam uit zijn broodje. “Ikzelf ben natuurlijk al lang geleden ontgroend,” zei hij glimlachend. Voorspelbaar, natuurlijk. “En relaties.. Tjah.. De meeste meisjes die ik ken zijn van die huppeltutjes die denken dat ze hun ware liefde hebben gevonden en gelijk het gevoel hebben dat ik met ze ga trouwen of zo,” bracht hij toen uit en hij rolde even met zijn ogen. Hij was benieuwd hoe zij dacht over relaties. En ergens hoe ze dacht over wat hij met haar deed. Ze reageerde interessant, maar ergens ingewikkeld. Hij wist haar niet goed in te schatten.

Eve keek naar het glas wat ze vast had. Ze keek naar de belletjes die naar boven kwamen in de cola. Ze bleef naar de bruisende cola kijken toen ze Dylan's vraag hoorde. Ze hoorde dat hij het liefjes had gevraagd, maar daarna toch moest grinniken. Ze rolde even met haar ogen en grinnikte zelf ook even "nee, zolang je nu nog niet je tong in me gaat steken" zei ze nogal nonchalant terwijl ze naar haar nagels keek. Eve ging wat beter zitten, want haar ene hand begon te slapen, omdat ze er zo op hing. Als je hand of voet sliep voelde dat altijd zo raar en daarna deed het ook nog is pijn. De andere woorden van Dylan waren haar niet ontgaan "nee, die wouden het maar al te graag" toen ze eindelijk de laatste hap van het broodje nam en kalm kauwde en het doorslikte. Eve keek naar het glas wat door Dylan werd neergezet. Ze keek dus automatisch naar Dylan. Hij hing opeens voorover en legde zijn vinger onder haar kin. Ze kreeg het even benauwd toen hij 10 centimeter verwijderd was van haar hoofd. Een blos verscheen en ze wou haar hoofd wegtrekken. Hij ging precies op tijd weer terug zitten. Ze keek hem met een wat gepuzzeld gezicht aan. Ze sloot haar ogen en schudde haar hoofd heen en weer, waardoor haar blonden haren ook alle kanten op gingen. Ze zag vervolgens zijn knipoog "hmm.. dat zou je wel willen" mompelde ze droog toen ze haar glas weer pakte en een slok nam. Toen hij over zichzelf begon keek ze hem nieuwsgierig en geïnteresseerd aan. Ze had precies goed gedacht hoe Dylan was. Ze snapte wel dat sommige meisjes helemaal gek op hem werden zeker als je dan ook nog is gezoend word door die gene. Nee Eve liet zich niet zomaar inpalmen al was de jongen nog zo knap. Toen ze echter de woorden van Dylan die erover gingen dat meisjes snel dachten dat Dylan met ze wou trouwen enzo kon ze haar lach niet inhouden. Ze slikte nog net op tijd haar cola in voordat ze het zou kunnen uitspugen van het lachen. Ze stopte het gelach "sorry dat was grappig... die meisjes weten niet wat échte liefde is" zei ze met een glimlach.

Ze zei dat hij het wel zou willen en hij lachte even, terwijl hij naar de blos op haar wangen keek. “Natuurlijk. Met jou wel,” zei hij glimlachend. Hij ging even met zijn hand door zijn haar en schudde zijn hoofd toen zacht heen en weer, waardoor de piercing tegen zijn kaak aan klapperde. Daar was hij zo onderhand al aan gewend geraakt. Om eerlijk te zijn voelde het best wel grappig.
Eve moest lachen en hij grinnikte even, omdat haar lach wat aanstekelijk was. Ze zei dat die meisjes niet wisten wat echte liefde was en hij keek haar glimlachend aan. “Jij wel, dan?” vroeg hij liefjes. “Zo ja, mag je me dat best eens laten zien,” zei hij toen zacht. Een zacht briesje streek voorbij en hij pakte zijn cola, om het glas zonder moeite leeg te drinken en terug te zetten. Hij nam nog een hap van zijn broodje, die hij zonder problemen doorslikte. Toen hij zijn piercing net had at het heel raar, maar nu was hij er al aan gewend. Wel voelde het nog altijd vreemd dat als hij zijn kaak op en neer bewoog de piercing zacht mee bewoog.
Hij schudde even zacht zijn hoofd en keek haar aan. Ergens wilde hij iets tegen haar zeggen, maar hij wist gewoon geen woorden te vinden. Daarom keek hij weer - als automatisch - naar haar rode ogen. Voor hem was het raar om bij een meisje te zijn - met een uiterlijk zoals het hare - en om gewoon.. Te zitten en te eten, zonder achterliggende bedoelingen. “Je bent interessant,” bracht hij gefascineerd uit, alsof hij tegenover een nieuw soort zat, of iets in die zin. “En ik denk dat ik me zeker niet vergis als ik denk dat jij niet zo bent als die huppeltutjes die nu al hun trouwjurk hebben uitgekozen?” vroeg hij glimlachend, al was het meer een opmerking met een vragende ondertoon dan een echte vraag.

Eve nam nog een slok van haar cola en zette het toen weer op de grond. Ze hield wel van prik, maar ook weer niet. Iniedergeval ze kon het niet zo snel op drinken, zeker omdat ze ook nog is haar keel bezeerd had tijdens het verslikken, maar dat liet ze maar niet merken. Ze begon wat aan de grassprietjes voor haar te plukken en eentje die ze geplukt had hield ze vast. Ze hield hem hoog en keek ernaar. Toen ze Dylan hoorde zeggen dat ze het met haar wel zou willen keek ze even naar het grassprietje. Ze moest even grijnzen. "aww wat jammer nou is dit grassprietje jaloers op mij" zei ze droog. Het viel vervolgens uit haar handen op haar schoot waarna ze het van haar jurkje af blies. Haar rode ogen gingen naar zijn piercing, ze had de neiging om er aan te zitten, maar dat deed ze maar niet. Ze had zijn grinnik gehoord toen zij had gelachen. "nou ik weet wat liefde is, maar dat is moeilijk na te doen weet je" zei ze met een glimlach. "je kan het alleen zien als je naar een koppeltje kijkt wat smoorverliefd is op elkaar" en ze grinnikte even. Toen hij zei dat ze interessant was dacht ze iets heel verkeerds en hoopt ze eigenlijk best wel dat hij iets anders bedoelde. Toen ze daarna zijn andere woorden hoorde was ze eigenlijk wel een beetje opgelucht. "nou mijn trouwjurk ligt al op m'n bed" en ze grijnsde even "nee, grapje zo ben ik niet". Ze stond vervolgens op en ging naast Dylan zitten. Ze ging op haar knieën zitten aangezien ze geen betere houding wist. "kijk dit is een huppeltutje" zei ze droog. En ze sloeg opeens haar armen om Dylan heen "ooo we gaan over een week al trouwen" zei ze op een blije manier. Ze liet hem vervolgens weer los en draaide zich zo dat ze niet naar hem toe was gedraaid. Ze liet zich achterover vallen en het lag best wel lekker in het gras. Ze keek naar de blauwe lucht. "en dit ben ik" zei ze met een glimlach op haar gezicht, terwijl ze voor even haar ogen sloot.

Ze zei dat het moeilijk was om na te doen en dat hij beter naar een koppeltje kon kijken wat smoor verliefd was. “Maar, meisje toch,” zei hij hoofdschuddend. “Je hoeft het niet alleen na te doen hoor,” zei hij zacht en hij keek haar even droogjes aan.
Ze zei dat haar trouwjurk al op haar bed lag. Hierna zei ze dat het een grapje was en dat ze niet zo was. Ze zei iets over dat ‘dit’ een huppeltutje was. Het duurde even voor hij merkte dat ze niets aanwees. Dit doordat ze ineens haar armen om hem heen sloot. Ze zei iets over dat ze over een week al gingen trouwen en hij grinnikte. “Maar natuurlijk, Cara Mia,” sprak hij kalm. “Met jou wel,” glimlachte hij toen droogjes.
Toen ze hem weer los liet keek hij haar even beteuterd aan. Ze zei iets als ‘en dit ben ik’, waarna ze op haar rug op het gras ging liggen. Ze sloot haar ogen en hij keek haar even glimlachend aan. Hij kroop op haar af, zette één knie aan haar andere zij en plaatste zijn andere hand ook aan die kant, terwijl zijn andere knie en hand aan de andere kant stonden. Zo zat hij dus op handen en knieën boven haar.
“Zo, waar waren we..” mompelde hij zacht en hij schudde al gauw grinnikend zijn hoofd heen en weer. “Grapje,” bracht hij toen uit. “Maar over dat trouwen.. Waar zullen we trouwen?” vroeg hij, zwaar geïnteresseerd. Hij keek haar even met opgeheven wenkbrauwen aan, terwijl hij rustig wachtte op haar reactie op wat hij deed.
Dit was hoe hij Midori toen wakker gemaakt had. Hij had het grappig gevonden; zij had het veel minder leuk gevonden. Midori was helaas geen goed persoon geweest voor zijn spelletjes. En Eve.. Ze was.. Hij wist niet hoe hij het moest uitleggen. Aan de ene kant perfect, maar aan de andere kant durfde hij het niet goed aan met haar. En dit niet eens omdat hij bang was neergestoken te worden.

Voordat ze achterover in het zachte gras was gaan liggen en ze haar rode ogen voor even had gesloten. Dacht ze aan de woorden die Dylan eerder nog had geantwoord op haar woorden over dat ze niet kon nadoen om verliefd te zijn. Ook had hij gezegd dat hij met haar wel zou willen trouwen. Ze begon te twijfelen of hij dat meende of dat hij gewoon een grapje maakte. Meestal als hij een grapje maakte dan zei hij er achteraan dat het een grapje was. Al die gedachtes zwierven door haar hoofd heen toen ze hier lag met haar ogen gesloten. Ze had dan ook totaal niet opgemerkt dat Dylan zich verschoven had en zich nu boven Eve bevond. Dit kwam vooral, omdat ze altijd té veel aan dingen dacht. Toen ze haar ogen opende was ze nogal verrast om Dylan boven haar te zien. Haar blik ging naar onder en ze zag dat ie over haar heen stond als een of andere hond. Daarom voelde ze niks op haar. Haar blik ging weer naar Dylan toen hij vroeg waar ze waren op een zachte toon. Ze vond wel dat ze nu iets terug mocht doen om hem te pesten. Ze ging wat rechter op zitten en legde een hand om zijn nek en ondersteunde zichzelf met een hand. "hier waren we gebleven" mompelde ze zacht. En ze kwam dichterbij tot op 10 centimeter afstand en ze liet zich daarna weer achterover vallen in het gras en kon voor even haar lach niet inhouden "grapje" zei ze op net zo'n manier als hij altijd deed. De woorden over waar ze gingen trouwen lieten haar grinniken. "we gaan in het water trouwen" zei ze droog. "nee dat gaat moeilijk worden" zei ze er grinnikend achteraan. Ze legde haar vinger op haar kin en keek naar de lucht. Ze begon nu eigenlijk best na te denken, maar het was ook wel voor de grap.

De verraste reactie van Eve liet hem zacht grinniken. Geen klap voor zijn gezicht, geen trap.. Gewoon een geschrokken blik, niet meer. Beter. Hij had geen zin om pijn te lijden. Ze hoorde hem zeggen waar ze waren gebleven en hij keek haar even met een glimlachje aan, maar hij fronste toen hij haar hand achter zijn nek voelde. Eve kwam iets meer naar boven en zo’n tien centimeter was nog maar vindbaar tussen hun twee gezichten, waarna ze zich achterover liet vallen. Ze jatte zijn grap. Hij grinnikte.
“Hmmn, wat jammer nou,” zei hij droogjes en hij gleed even met zijn vinger langs haar lippen, hopend dat ze hem niet zou bijten, of zo. Dat was hem ook weleens gebeurd. Al gauw zette hij zijn hand weer op de grond neer. “Ik zou best eens willen zien hoe je het doet,” zei hij. Het klonk een beetje alsof hij wilde dat ze iemand ging bekken zodat hij toe kon kijken. “Of.. Voelen,” verbeterde hij zichzelf daarom met een niet veel goeds betekenend glimlachje.
Ze zei dat ze in het water gingen trouwen en hij glimlachte. “Awh, lekker,” zei hij droog. Hij had zin om een hele flauwe opmerking te maken over dat dan de hele bruiloft - letterlijk - in het water zou vallen maar hij hield zijn net wat te flauwe humor voor zich. Ze zei dat het best moeilijk ging worden en hij knikte instemmend. “Dan word je zo nat en dan schijnt je jurk door,” zei hij met een geamuseerd gezicht. “Natuurlijk is dat niet erg, maar we zouden niet willen dat anderen dat zien, toch?” vroeg hij.
“We kunnen natuurlijk altijd nog trouwen in Degree,” zei hij droogjes. “Dan kunnen we daar ook gelijk weg,” zei hij geamuseerd. Ergens zou hij het nieteens erg vinden om met haar weg te gaan, maar dat trouwen mocht nog even achterwege blijven.

Eve was nog steeds aan het denken toen ze de reactie had opgemerkt na haar actie. Oftewel de actie die ze even van Dylan had gejat. Zo had ze ook een keer haar lolletje. Ze vond het best wel grappig. Ze keek op zij naar het gras waar ze in lag. Ze voelde opeens zijn vinger over haar lippen gaan. Ze keek hem recht in zijn rode ogen aan. Toen hij vervolgens zei dat hij haar het graag zou willen zien doen, dacht ze aan twee dingen te gelijk. "Het" doen en het zoenen, maar dan met iemand anders zodat hij toe kon kijken. Haar ogen werden even heel groot en ze kreeg een brok in haar keel. Toen ze vervolgens wou zeggen dat het er héél verkeerd en fout uitkwam wat ie net zei. Kwam zijn correctie er nog achteraan. Haar ogen werden weer normaal en ze zuchtte even opgelucht. "ja, zou je wel willen" zei ze droog. Ze dacht nog even na over wat hij net gezegd had. Ze moest echt normaal gaan denken, zeker omdat het Dylan was en hij vaak van die nogal seksistische dingen zei. Ze zuchtte even "je snapt wel dat die zin er heel fout uitkwam??" en ze keek hem glimlachend aan. Ze rekte zich vervolgens uit. Dylan zei dat het lekker was om in het water te trouwen. "alleen als het warm is ja.." mompelde ze droog erachteraan. Ze luisterde weer verder over wat hij te vertellen had. Toen ze zijn geamuseerde blik zag en hij had gezegd dat dan haar jurk zou doorschijnen moest ze even grinniken en licht haar hoofd schudden. "dat zou jij echt heel leuk vinden enne trouwen in Degree, tussen al die kindjes" ze moest even lachen en wou wat gaan zeggen, maar dat deed ze toch maar niet. "trouwens word je er niet moe van om zo te zitten/staan, hoe je het ook wil noemen" en ze keek op zij naar een van zijn armen. Haar rode ogen keken echter al snel zijn rode ogen weer aan.

Ze bevestigde dat hij dat wel zou willen en hij knikte enthousiast. Ze vroeg of hij wel snapte dat één van zijn zinnen - of meerdere - er heel fout uit kwam en hij fronste even. “Ligt eraan wat je bedoelt met fout,” mompelde hij droog. “Want, je weet toch dat ik gewoon een en al foutheid ben?” vroeg hij toen. Oké, flauw. Heel flauw. Haar blik van voor hij zich verbeterde zat hem ergens dwars, alsof ze het erg zou vinden als.. Laat ook maar.
Ze zei dat hij het heel leuk zou vinden en trouwen tussen alle kindjes.. Hij grinnikte. “Misschien toch maar zonder die kindjes,” zei hij. Toen ze vroeg of hij niet moe werd van het in deze houding zitten knikte hij. “Eigenlijk wel,” zei hij. “Maar het uitzicht is het waard. Beter uitzicht dan dit krijg ik niet. En ik denk dat niemand dat krijgt,” glimlachte hij, waarna hij zich een beetje liet zakken en op zijn ellebogen leunde, wat minder kracht kost. Zo zat er wel gelijk minder ruimte tussen hem en Eve, maar ergens vond hij dat helemaal niet erg. Hij vond het vaker niet erg om zo dicht bij een meisje te zijn, maar ja. Dat kwam meestal heel anders uit dan het nu zou eindigen. Althans.. Ergens hoopte hij dat, al zou hij het zeker niet erg vinden om..
Hij schudde zijn hoofd zacht heen en weer. Hij moest zijn hoofd erbij houden. “Hoezo?” begon hij kalm. “Vind je het heel erg als ik je uitzicht verpest?” vroeg hij toen liefjes, met opgeheven wenkbrauwen. Zijn piercing bungelde ergens onder hem en wiebelde een beetje heen en weer terwijl hij praatte. Veel mensen letten daar in het begin heel erg op, maar uiteindelijk was het gewoon.. Ja.. Je wende er aan. Net als dat hij er nu al lang niet meer op lette dat het ding de hele dag tegen zijn kaak aan bungelde.

Toen hij enthousiast "ja" had geknikt nadat ze had gezegd dat hij dat maar al te graag wilde. Kon ze zich niet inhouden om even te grinniken en met haar ogen te rollen. Ze kon beter niks meer vragen, want zijn antwoord wist ze nou onderhand wel. Iniedergeval bij zulke vragen. Eve had gezegd dat zijn zin nogal fout over kwam. Toen hij daar eindelijk antwoord op gaf, keek ze hem even nieuwsgierig aan. "ja jij bent heel fout, maar ik versta fout onder iets wat iemand zegt en het dan nogal verkeerd overkomt, i.p.v. dat de persoon eigenlijk wil" zei ze met een glimlach. Ze kantelde haar hoofd wat naar achter. Hierdoor leek het net alsof de lucht de vloer was en alsof Eve tegen de lucht aangedrukt was ofzoiets. Ze deed haar hoofd weer normaal en keek Dylan weer aan. "ja zonder die kindjes.." mompelde ze even zacht "ik denk eerder dat je alleen de huwelijksnacht interessant vind" en ze moest weer even lachen. Toen hij erover begon dat hij eigenlijk wel moe werd van het zo staan, maar vervolgens zei dat hij een leuk uitzicht had en dat ie geen beter uitzicht kon krijgen, moest ze even grijnzen. "weet je zeker dat je geen beter uitzicht kan krijgen dan dit??" en ze keek hem even vragend aan, maar al snel verscheen er weer een glimlach op haar gezicht. Eve bleef kalm naar hem kijken toen hij door zijn armen zakte en vervolgens op zijn ellebogen bleef leunen. Hij was nou wel heel dichtbij, ze kon dan ook geen blos tegen houden die over haar gezicht verscheen. Dylan vroeg of hij haar uitzicht verpestte en ze moest ff lachen. "eigenlijk wel, de lucht is mooi blauw namelijk" zei ze droog "nee grapje hoor" zei ze met een glimlach op haar gezicht. Toen de ketting die vast zat aan zijn piercings begon te bungelen en maar enkele centimeters van haar af was, kon ze er niet afblijven. Ze stak haar hand op en duwde met een vinger tegen het ding aan zodat het bleef bungelen. Ze bleef er een tijdje naar staren. Ze realiseerde zich opeens dat Dylan dit misschien niet zo leuk zou vinden. Ze stopte en legde snel haar hand weer terug op de grond. "sorry..." zei ze met een flauwe glimlach. Ze keek even de andere kant op. Ze duwde hem een stukje omhoog, zodat zijzelf wat rechter kon gaan zitten. Ze duwde hem vervolgens op zij en op zijn rug, zodat hij nu op de grond lag. Hierdoor zat zij nu op hem en draaide ze haar bovenlijf om. Hierdoor kon ze bij de zak met broodjes. Ze pakte er een en draaide haar bovenlijf weer terug naar Dylan. "ik heb honger" zei ze droog. Waarna ze een hap nam van haar broodje. Ze zat eigenlijk best wel lekker zo.

Even keek hij haar glimlachend aan. Ze zei dat ‘fout’ in haar ogen was dat de woorden er anders uitkwamen dan degene bedoelde. Hij snoof zachtjes. “Ach ja,” zei hij droogjes, niet zo snel wetend wat te zeggen.
Ze zei dat hij waarschijnlijk alleen de huwelijksnacht leuk zou vinden en hij fronste even. “Van de bruiloft? Waarschijnlijk niet. Het lijkt me geweldig om jou te zien in een.. Hele korte.. Bruidsjurk,” zei hij, het ‘hele korte’ heel zacht uitsprekend. “Bovendien.. Dan zou ik het recht hebben om heel, heel veel tijd met je door te brengen. Dat kan niet negatief zijn,” zei hij glimlachend.
Ze vroeg of hij zeker wist dat hij geen beter uitzicht kon krijgen. Hij knikte vastberaden. “Mooier dan dit is onmogelijk te krijgen,” zei hij zacht. Ze zei dat hij zijn uitzicht op de mooie blauwe lucht wel verpestte, maar zei al snel dat het een grapje was. Hij glimlachte lichtjes. “Ik voelde me al zwaar beledigd,” zei hij glimlachend.
Hij voelde hoe ze met haar vinger tegen de ketting aan ging en hem heen en weer liet bungelen, waardoor hij zacht grinnikte. Ze was niet de eerste die dit deed, namelijk. Het lag compleet aan het persoon die het deed hoe hij reageerde. Bij haar kon hij niet boos worden; hij lachte enkel zacht. Ze verontschuldigde zich en hij schudde zijn hoofd – zich pas net wat te laat realiserend dat de ketting hierdoor alleen maar meer heen en weer ging – en glimlachte. “Het geeft niet,” glimlachte hij. “Het is heel verslavend.”
Hij werd omhoog geduwd en vervolgens op zijn rug. Hij keek naar boven, naar de lucht. Hij was niet zo’n type die een uitzicht als dit echt kon waarderen, dus hij glimlachte geamuseerd toen Eve boven op hem kwam zitten. Ze draaide haar bovenlijf even om om een broodje te pakken en begon rustig te eten. Hij snoof zachtjes, terwijl hij zag hoe kruimels op zijn buik landden. “Je knoeit,” bracht hij glimlachend uit. Hij zette zich een beetje overeind, zodat zij op zijn benen zou zitten – of wist hij veel waar – en hij ook rechtop zat. Hij ondersteunde zichzelf door één van zijn handen achter zich te zetten. De andere sloeg hij glimlachend om haar rug heen. “Kijk, nu zit ik lekker,” zei hij, doelend op de kleine afstand tussen hen in. Hij keek haar even met opgeheven wenkbrauwen aan en negeerde de broodkruimels en grassprietjes die op zijn shirt en broek lagen. “Jup.. Absoluut het beste uitzicht,” zei hij, zijn blik gericht op haar rode ogen.

Ik mocht weg tijdens mn les, dus nu kon ik posten. =3

Eve had gemerkt toen ze had verteld wat ze bij het woord "fout" dacht. Hij had er niet echt op gereageerd, waarschijnlijk kon hij niks verzinnen. Ach ja het maakte haar totaal niet uit. Al snel kwam zijn antwoord op wat hij nou leuk zou vinden aan de bruiloft. Hij vertelde dat hij haar wel in een "hele korte" bruidsjurk wou zien. Het "hele korte" had hij zacht uitgesproken, maar dat was haar totaal niet ontgaan. Ach ja ze hadden geen ouders die konden zeggen dat zo'n korte jurk ongepast was. Ze had alleen maar kunnen grinniken hierom. Toen hij toch zei dat hij geen beter uitzicht kon krijgen dan dit, moest ze even van binnen lachen. Zijzelf kon namelijk wel wat meer dingen bedenken wat voor hem een beter uitzicht zou zijn dan dit. Ze had haar ogen gesloten en de gedachte maar zo snel mogelijk weggeduwd. Dylan had ook gezegd dat hij zich al zwaar beledigd voelde en daarop had ze alleen maar wat lief kunnen glimlachen. De ketting waar ze met haar vinger had tegen bungelen was zeker zeer verslavend. Toen hij ook nog is zacht zijn hoofd had geschud was het ding alleen nog maar meer gaan bungelen. Hij zei nu zelf ook dat het niet gaf wat ze had gedaan en dat de ketting héél verslavend was om mee te spelen. Ze vond het woord spelen nog steeds een raar woord blijven. Ze had even geknipperd. Toen ze hem omhoog en op zij had geduwd en hem vervolgens op zijn rug had gelegd. Was zijzelf op hem gaan zitten en de geamuseerde blik van Dylan was haar dan ook niet ontgaan, voordat ze een broodje pakte. Toen ze een paar happen had genomen van het broodje vertelde Dylan glimlachend dat ze knoeide. Haar blik schoot meteen naar beneden. Ze keek naar de kruimels en wou ze weg vegen met een hand, maar opeens kwam hij omhoog. Hij ging zo zitten dat hij zichzelf met een hand ondersteunde en ze voelde even later een arm rond haar rug. Zijzelf zat ook best wel lekker. Ze keek Dylan aan toen hij zei dat hij nu heel lekker zat. Er zat nou ook nog amper ruimte tussen hun in. Wel tussen hun hoofden natuurlijk, maar dan zou ze het alleen maar benauwd krijgen. Hij had een aardige positie uitgekozen, want Eve kon nou niet echt makkelijk wegkomen uit deze greep. Toen ze haar broodje op had keek ze naar beneden. Ze begon de kruimels en grassprietjes weg te vegen. Omdat hij rechtop was gaan zitten waren er ook een paar op haar jurk gekomen. Haar blik ging weer naar Dylan toen ze zijn opgeheven wenkbrauwen zag en dat hij al snel zei dat dit absoluut het beste uitzicht had. Ze keek hem recht in haar rode ogen aan. Ze slikte even en een blos verscheen weer over haar gezicht. Die blos moest is oprotten hij werd vervelend. Ze keek hem daarna weer voorzichtig aan en een grijns verscheen op haar gezicht. "ik denk nog steeds dat je ongelijk hebt, ik kan wel een paar dingen bedenken die jij veel leuker zou vinden dan dit" en ze moest even lachen. Haar blik ging even naar de lucht. Volgens haar begon het al laat in de middag te worden. Haar blik ging terug naar Dylan en ze geeuwde een keer. Ze hield haar hand wel voor haar mond. Ze pinkte een traan weg aangezien ze van gapen altijd tranen in haar ogen kreeg.

(awesome ik typ opeens té veel xD)

Dylan zag hoe de blondine slikte en rood kleurde. Hij glimlachte lichtjes, genietend van zijn onvervangbare uitzicht. Ze zei dat ze nog altijd dacht dat hij ongelijk had, omdat ze wel wat dingen wist te verzinnen die hij leuker vond. Hij keek even naar haar ogen, maar liet zijn blik toen droogjes langs haar jurk glijden, om vervolgens weer op te kijken. “Hmmn..” sprak hij. “Dingen zoals dat zijn voornamelijk overschat,” sprak hij droogjes. “Ik denk.. Dat er weinig is dat kan tippen aan een beeldschoon meisje op je schoot, die ook nog eens een zeer interessante persoonlijkheid heeft,” knipoogde hij toen. Hij fronste even. “En.. Voor het geval dat je denkt dat ik lieg,” sprak hij rustig. “Ik lieg nooit,” zei hij toen met een duistere ondertoon. Hij grinnikte.
Ze gaapte. Hij keek haar even glimlachend aan, terwijl ze een traantje wegpinkte. “Och, meissie,” sprak hij hoofdschuddend. “Ben je moe?” vroeg hij liefjes. Hij zette zich een beetje meer naar achteren zodat hij niet omviel als hij zijn arm weghaalde en sloeg zijn andere arm toen ook om haar rug heen. “Je mag wel hier slapen hoor,” zei hij droogjes. Hij grinnikte zacht. “Je bent vast niet bang dat ik je zal aanranden in je slaap, toch?” glimlachte hij toen. Hij wist niet eens of ze echt moe was, maar goed.
Hij ging even een keer glimlachend met zijn hand door haar haren. “Interessant,” zei hij droogjes. Haar rode ogen en blonde haar interesseerden hem nog altijd. Maar dat was natuurlijk niet het enige wat zijn interesse in haar zo groot maakte. Ze was gewoon.. Apart. Op een goede manier, dan. Even glimlachte hij lichtjes. “Ik weet zeker dat er heel veel jongens zijn die dit uitzicht maar al te graag zouden willen,” zei hij toen droogjes, waarna hij zijn hand weer op haar rug plaatste.

Eve volgde Dylan's blik toen hij zijn blik langs haar jurk liet vallen om vervolgens daarna haar weer aan te kijken. Vervolgens keek ze hem nieuwsgierig aan. Ze was eigenlijk best wel benieuwd wat hij ging zeggen. Ze verwachtte eigenlijk een nogal seksistische opmerking, maar hij zei dat zoiets heel erg onderschat was. Was hij dan toch niet zo als ze dacht. Dylan zei vervolgens dat er weinig aan een beeldschoon meisje die op je schoot zat en ook nog is een interessante persoonlijkheid had te tippen was. Dat was eigenlijk best wel een hele mond vol. "hmm.. ik wist niet dat ik zo'n interessante persoonlijkheid had" mompelde ze droog. Ze keek hem even aan en dacht na. Ze merkte op dat hij een knipoog gaf, maar ze keek net op tijd weg zodat die stomme blos niet terug kwam. Als ze ergens een hekel aan had, was dat het wel. Het ging gewoon automatisch. Hij sprak vervolgens dat hij nooit loog. Ze keek hem geïnteresseerd aan, maar toen ze die duistere ondertoon hoorde wou ze bijna weg rennen. Tenminste dat zou zoiezo niet lukken in deze houding, maar goed. Toen hij er na grinnikte luchtte dat wel op. Toen ze had gegeeuwd en een traantje had weg gepinkt keek ze naar Dylan. Hij vroeg of ze moe was. Voordat ze echter hier antwoord op kon geven. Ging hij anders zitten zodat hij niet naar achter viel en even later voelde ze zijn andere arm ook om haar rug. Niet veel later haalde hij zijn hand rustig door haar haar. Normaal mocht er niemand aan haar haar zitten, maar op de een of andere manier liet ze het gewoon toe. Ze werd een beetje gek van haar zelf. Normaal zou ze nooit zo bij een jongen zitten, waarom nu dan wel? Ze duwde snel de gedachte weg. Dylan ging vervolgens verder met praten. Blijkbaar mocht ze hier slapen, ze wist niet of dat zo comfortabel voor hem was, als ze opeens tegen hem aan ging hangen. Dan moest hij zijn spieren in zijn rug wel heel goed aanspannen. Hij vroeg of ze niet bang was om aangerand te worden door hem als ze sliep. Ze rolde even met haar ogen "voordat je het uberhaupt al kan doen ben ik al wakker, ik voel alles" zei ze met een glimlach op haar gezicht. Hij had het woord "interessant" genoemd toen hij zijn hand door haar haren had gehaald. Ze had hier maar voor de rest niet op gereageerd. Dylan zei vervolgens dat veel jongens dit uitzich wel zouden willen. Ze knikte droog "waarschijnlijk wel ja, maar de vraag is of ze het krijgen" zei ze op een droge toon. Haar blik ging nog even langs Dylan, ze snapte eigenlijk niet dat het voor hem comfortabel zat. "weet je zeker dat je het volhoud in zo'n houding..??" en ze keek hem vragend aan in zijn rode ogen. Ze ging niet slapen voordat hij normaal kon zitten of liggen of weet ik veel wat. Straks deed ze hem pijn. Waarom dacht ze aan zulke dingen? Ze sloot even haar ogen om de gedachte weer te verwijderen uit haar hoofd. Hierna deed ze gewoon haar ogen weer open.

Ze zei dat ze niet wist dat ze zo’n interessante persoonlijkheid was en hij glimlachte. Dan had ze niet goed naar zichzelf gekeken, dat was duidelijk. “Maar meisje toch.. Dat zou je wel moeten weten,” had hij als antwoord gegeven. Hij meende het; ze was interessant. En dan niet alleen van buiten.
Ze zei dat ze al wakker zou zijn voor hij de kans zou hebben om vieze dingetjes te doen, omdat ze alles voelde. Hij grinnikte. Maar hij had zo zijn onzichtbaarheid - al was hij niet echt onzichtbaar met zijn Dummy Check - en zijn teleport. Hij kon het misschien wel voor elkaar krijgen.. Maar, hij zou dat niet doen. Zo smerig was hij nou ook weer niet. “Daar zou ik niet zo zeker van zijn, Cara Mia,” sprak hij rustig.
Op zijn opmerking over dat veel jongens dit uitzicht wel zouden willen, reageerde ze met dat de vraag was of ze dat zouden krijgen. Hij keek haar even glimlachend aan. “Dus ik ben speciaal? Want ik krijg het,” zei hij glimlachend. Ergens vond hij dat wel best. Als zij een ‘normaal’ meisje was geweest, had ze nu niet rustig zo gezeten. Althans.. Dan had hij er persoonlijk voor gezorgd dat ze niet zo rustig zaten.
Toen ze vroeg of hij zeker wist of hij het vol zou houden in deze houding glimlachte hij. “Natuurlijk, ik zit geweldig,” zei hij. “Van mij mag je best gaan verzitten als je zelf niet lekker zit of zo, hoor,” glimlachte hij toen. Natuurlijk had hij het liefste dat ze bij hem bleef zitten, al had hij geen idee waarom.
Het was niet zo dat hij haar wat aan zou doen in zijn slaap, dus het maakte hem een klein beetje in de war, maar goed. Hij maakte zijn greep iets losser, zodat ze van houding kon veranderen indien nodig. Het was grappig dat - ondanks de kleine afstand tussen hen in - hij nog niet.. Tjah.. Hij het niet eens probeerde. En dit niet omdat ze onaantrekkelijk was; in tegendeel zelfs. Ze was interessanter dan de meeste huppeltrutjes die hier rondhuppelden. En lelijk was ze zeker niet. Alles behalve dat.
Hij was benieuwd of ze echt zou gaan slapen. Ergens hoopte hij van niet; hij vond het wel gezellig. Maar aan de andere kant was het ook niet erg. Hij zou zelf hoogstwaarschijnlijk ook in slaap vallen dan. Of hij zou nadenken. Dat moest ook gebeuren.

Dylan zei dat ze wel zou moeten weten dat ze een interessante persoonlijkheid had. Ze dacht even na terwijl ze haar ogen naar boven bracht. Haar blik ging echter weer snel terug naar Dylan. "hmm.. misschien, maar sommige mensen zullen mijn karakter misschien wel niet eens interessant vinden en ik vind mezelf ook niet bepaald interessant, zou raar zijn als ik me zelf..." ze kreeg een rare gedachte en trok daar bij een raar gezicht. "laat ook maar.." mompelde ze er droog achteraan. Waarna ze weer normaal keek en even zuchtte. Toen ze had gezegd dat hij haar niet aan kon randen in haar slaap. Zei hij dat ze daar niet zo zeker van moest zijn. Ze grinnikte "ooo ja jij hebt van die ooo zo handige krachten" zei ze op een kalme toon terwijl ze hem nog steeds zo aan bleef kijken. Toen hij vroeg of hij speciaal was, kon ze haar lach niet even inhouden "misschien..." zei ze zacht en op een wat pesterige toon. "ik ben volgensmij ook wel speciaal, want het verbaasd me dat je nog niks "hebt" gedaan" zei ze met een lichtte glimlach op haar gezicht. Ze draaide haar hoofd en begon wat grassprietjes te plukken. Ze legde ze op haar hand en blies ze vervolgens weg, zodat ze mee gingen met de wind. Dylan zei dat hij geweldig zat en ze keek hem met een glimlach aan. Dat was goed om te horen. Bij die gedachte moest ze even zuchten. Al snel zei hij dat ze kon gaan verzitten als ze wou en ze voelde dat hij de greep om haar heen wat meer losser liet. Op de een of andere manier vond ze het erg dat hij dat deed. Waarom vond ze dat in godsnaam erg? Ze sloot voor even haar ogen en zette een glimlach op. "nee hoor, ik zit ook goed, ik vind alleen jou houding er nogal oncomfortabel eruit zien" zei ze terwijl ze haar ogen weer opende "komt waarschijnlijk, omdat ik een meisje ben" zei ze droog erachteraan. Ze geeuwde nog een keer, maar ze wou nog niet gaan slapen. "ik ga wel in m'n bed slapen als het tijd is, maar het is nog veelste vroeg" mompelde ze kalm.

Ze sprak hem tegen door te zeggen dat andere mensen het niet zo interessant zouden vinden en ze zei dat het raar zijn als ze zichzelf.. En toen stopte ze. Hij grinnikte en keek haar met een zwaar geamuseerd hoofd aan.
Ze zei iets over zijn oh zo handige krachten en hij glimlachte. Toen hij vroeg of hij speciaal was lachte ze en hij keek haar quasi beledigd aan. Ze zei hem dat het misschien zo was en hij fronste lichtjes. Vervolgens zei ze dat zij zelf ook wel speciaal zou zijn, want het was vreemd dat hij haar nog niets had gedaan. “Misschien heb ik gewoon geen behoefte eraan om je te..” Maar hij stopte al gauw met praten. Hij keek haar even bedenkelijk aan. “Grapje?” vroeg hij droogjes.
Toen ze zei dat ze goed zat, sloot hij zijn armen weer wat sterker om haar heen. Hij wist niet waarom, maar.. Dat zat gewoon lekkerder. Ze zei dat ze zijn houding er oncomfortabel uit vond zien. Ze zei dat dat waarschijnlijk kwam omdat ze een meisje was en hij snoof zachtjes. “Ik ben wel wat gewend,” glimlachte hij, doelend op zijn verleden die ze toch niet kende. “Dit zit heerlijk, hoor. Zolang jij hier blijft zitten, tenminste,” zei hij kalm.
Ze zei dat ze wel in bed ging slapen als het tijd was, want nu was het nog te vroeg. “Wat nou als je gewoon wacht tot het tijd is en dan heel gezellig bij mij blijft slapen?” vroeg hij glimlachend en hij grinnikte. “Dat is veel gezelliger..” zei hij toen. Hij klonk opnieuw alsof het niet veel goeds kon betekenen, maar weinig van wat hij zei betekende iets goeds.
Hij was benieuwd waarom zij nog niet weg was gegaan. Hij begreep niet helemaal waarom ze bleef. De meisjes die hij kende doelden alleen op.. Tjah.. Dat waar hij meestal op doelde. Of ze gingen al snel weg omdat ze het saai vonden. Niet dat de meisjes die het ‘saai’ vonden hem boeiden, anders had hij het wel leuker gemaakt. Eigenlijk boeiden al die meisjes hem niet. Eve wel, natuurlijk. En Midori. En dan niet op een foute manier.

Eve had zijn geamuseerde hoofd gezien toen ze had gezegt het nogal raar was als ze zichzelf interessant zou vinden. Door die gedachte kreeg ze voor even een rilling. Volgens haar was hij niet zo blij met de reactie die hij kreeg toen hij vroeg of hij speciaal was. Ze had hem namelijk zien fronsen. Misschien was het toch niet zo'n goede actie geweest om het zo uit te brengen. Ze voelde zich nogal dom nou. Toen ze zelf had gezegd dat ze zich verbaasde om hem dat hij nog niks gedaan had. Kwam er al snel een antwoord. Een antwoord die niet helemaal af gemaakt werd. Ze wist wel wat hij wou gaan zeggen en ze hoorde hem vragend "grapje" erachteraan zeggen. Ze grinnikte even lief "ja grapje ja, enne je bent wel speciaal hoor" zei ze glimlachend. Het drong even tot haar door dat ze hem net "speciaal" had genoemd. Ze liet maar niks merken van buiten, maar van binnen waren haar gedachtes héél verwarrend. Ze schudde lichtjes haar hoofd waarna ze Dylan weer gewoon normaal aan keek. Toen Dylan zei dat hij wel wat gewend was en dat hij het heerlijk vond zitten als zijzelf hier ook maar bleef zitten. Ze zette een lieve glimlach op haar gezicht "ik had ook niet anders verwacht". Ze was eigenlijk best moe, maar ze wou niet gaan slapen, niet nu. Dylan sprak vervolgens dat ze gewoon zou moeten wachten om gezellig bij hem te gaan slapen. Hij vond dat namelijk wel gezellig. Ze grinnikte "ja heel gezellig, maar hoe moet ik bij jou slapen opvatten?? hier of in je bed??" en ze keek hem vragend aan, maar toch was er wel lol in haar ogen te zien. Ze kon zichzelf dan ook niet inhouden om nog een keer te grinniken. Er viel een pluk blond haar voor haar gezicht waardoor ze het probeerde weg te blazen. Uiteindelijk gebruikte ze haar hand maar om het ding achter haar oor te duwen terwijl ze er geïrriteerd naar keek.