The smell of cakes and pies

Ze zei dat hij wel speciaal was en hij keek haar met een geamuseerde glimlach aan. “Dat weet ik toch,” zei hij, alsof hij nou eenmaal de meest speciale jongen op de wereld was, of iets in die zin. “Het enige wat mij uitmaakt..” Hij was even stil, terwijl hij haar met opgeheven wenkbrauwen en een glimlachje aankeek. “Hoe speciaal ik ben voor jou,” zei hij toen, zijn vinger over haar lip laten glijdend, om zijn hand vervolgens weer op haar rug te leggen. Hij wist niet waarom, maar ergens wilde hij echt wel weten hoe ze hem zag. En, speciaal.. Ach.. Sommige mensen vonden iedereen speciaal. Terwijl lang niet iedereen dat was.
Toen hij had gezegd dat hij lekker zat zolang zij hier bleef zitten, zei ze dat ze niet anders verwacht had. Doordat zij glimlachte deed hij dit ook, zo aanstekelijk als haar glimlach werkte. Hij hield zich wijselijk in door niets te zeggen of te doen, maar haar enkel glimlachend aan te kijken. En dan niet op zo’n manier waarop pedo’s en verkrachters anderen aankeken, maar.. Het was lastig uit te leggen. In ieder geval was het geen pedoblik. Want, dat was angstaanjagend. En hij wilde haar geen angst aan jagen. Bovendien wilde hij geen reputatie opbouwen als pedofiel.
Ze bevestigde dat het heel gezellig was en hij knikte enthousiast. Toen ze vroeg hoe ze ‘bij hem slapen’ moest opvatten; in bed of hier, glimlachte hij. “Het ligt eraan wat je het lekkerst vind liggen,” zei hij kalm. “Ik zal je verzekeren dat zelfs in bed je aan je slaap toe zult komen.. Het is daar wel lekker knus,” zei hij droogjes. “Maar dit zit zo fijn.. Ik denk dat ik je hier houd. Als gijzelaar, of zo,” zei hij toen met een geamuseerde glimlach. “Nee, grapje. Ik zal je niet dwingen om hier te blijven, hoor,” zei hij toen. “Al zal ik het zeker waarderen als je wel hier blijft..” zei hij toen.
Hij keek haar even aan. Hij wilde het blonde plukje - die volgens haar niet op zijn plek zat - opzij schuiven, maar toen deed zij dit al. Hij grinnikte zacht. Ach, zo kon het ook.

Eve keek hem met een glimlach aan toen hij zei dat hij al wist dat hij speciaal was. Toen hij echter zei wat hem uit maakte en dat het daarna stil was, maakte Eve heel nieuwsgierig. Hij vroeg uiteindelijk dus hoe speciaal hij voor haar was en haalde ook nog is zijn vinger over haar lippen. Haar gedachtes raakte overhoop en wat hij net gedaan had hielp ook niet echt mee. Ze wist dus totaal niet wat ze hier nou op moest zeggen. Ze zette een flauwe glimlach op en begon na te denken. "dat is een moeilijke.." zei ze kalm "ik vind je iniedergeval niet eng ofzo enne je bent interessant" zei ze daarna met een normale glimlach. "niet als die rare jongens die meteen op me springen, figuurlijk dan hé" en ze moest weer even lachen. Haar blik ging even de andere kant op, maar ze kreeg het niet voor elkaar om haar blik lang van hem af te houden. Ze wist niet waarom, het ging nou eenmaal gewoon automatisch. Eve had eerder gevraagd hoe ze het "bij hem slapen" moest opvatten. Ze had gewacht op zijn antwoord. Ze kreeg dan nu ook antwoord en niet onduidelijk ook. Hij zei dat het er aan lag wat zij het lekkerst vond liggen. Wat lag lekkerder, een jongen of een bed? Ze kon nog net op tijd haar lach in houden door haar eigen gedachte. Toen hij verder ging met z'n verhaal bleef ze hem gewoon kalm aankijken. Hij zei vervolgens dat hij haar hier hield als gijzelaar ofzo, maar dat was dus een grapje. Maar hij waardeerde het wel als ze hier gewoon bleef zitten. Ze grijnsde "elk bed is knus, nouja, bijna elk bed" zei ze droog "ooo dus nu ben ik een gijzelaar" en ze keek expres heel nep zielig. Zijn laatste woorden waren echter goed door gedrongen. Ze moest weer even lachen. Ze greep in een flits zijn handen op haar rug vast en duwde ze tegen hem aan, waarna ze heel snel op sprong en naar het stuk rende van de heuvel waar het afdaalde. Ze draaide zich om en keek met glunderende ogen naar Dylan. "nu ben je je gijzelaar kwijt" zei ze terwijl ze haar tong uit stak. Ze ging vervolgens snel liggen en rolde zo de heuvel af. Beneden kwam ze tot stilstand, waarna ze op haar rug lag. Door het rollen was haar jurk wat meer naar boven geschoven. Een beetje duizelig opende ze haar ogen "dat was leuk" lachte ze nogal droog, waarna ze ligt haar hoofd schudde om niet alles te zien draaien.

Ze zei dat het een moeilijke was en hij glimlachte even geamuseerd. Ze zei dat ze hem niet eng vond - in tegenstelling tot Midori - en dat hij interessant was. Niet als die rare jongens die haar meteen besprongen. Hij snoof zacht. “Je moest eens weten,” mompelde hij zacht. Ach.. Hij was niet op haar gesprongen. Per slot van rekening was zij nu degene die op hem zat. Niet andersom. Niet meer, dan.
Ze zei dat bijna elk bed knus was en daarna keek ze zielig en zei ze dat ze een gijzelaar was. Hij knikte vastberaden. “Uhu,” sprak hij droogjes. “Mijn gijzelaartje,” zei hij, de nadruk leggend op ‘mijn’.
Zijn handen werden beetgepakt en hij kreeg ze terug, waarna Eve er ineens vandoor ging. “Ik zei toch dat ik alleen lekker zat als jij erbij was?” vroeg hij beteuterd, waarna hij opstond. Hij zag hoe ze hem aankeek - ze was al best ver - en zei dat hij zijn gijzelaar kwijt was. “Och,” zuchtte hij. “Ik wil je terug!” riep hij wanhopig en hij moest moeite doen om zijn lachen in te houden. Hij begon te lopen en zag hoe zij de berg afrolde. Dit was een kans die hij niet meer zou krijgen. Hij teleporteerde zich naar de onderkant van de berg en ging hier op zijn knieën zitten.
Hij gebruikte zijn Dummy Check. Hierdoor zou zij hem niet kunnen zien. Ze lag op haar rug en hij keek met een geamuseerd hoofd hoe ze haar jurkje naar beneden trok. Hij kroop geruisloos naar haar toe en zette zich boven haar, zijn gezicht dicht bij het hare. En toen liet hij zichzelf weer zien. “Boeh.”
“Sorry, ik ben heel erg flauw,” zei hij al snel en hij keek haar glimlachend aan. Hij ging weer een klein beetje omhoog. “Hmmn.. Ik heb mijn uitzicht terug..” zei hij geamuseerd. “Laat me nooit meer in de steek!” zei hij droogjes en hij grinnikte. Oké, hij mocht zijn flauwe humor weer voor zich houden.

Het zachtte gemompel had ze nog gehoord toen ze had gezegd dat hij best wel speciaal was. Ook de woorden dat ze "zijn" gijzelaartje was waren haar ook totaal niet ontgaan. Hij had ook nog is de klemtoon op "mijn" gelegd. Toen ze vervolgens op was gesprongen en bij de rand van de heuvel stond had ze zijn vraag gehoord. Ze had alleen maar kunnen grinniken, als ze antwoord had moeten geven was ze veel te laat geweest om weg te komen. Nadat ze had gezegd tegen Dylan dat hij zijn gijzelaartje kwijt was, had Dylan nog geroepen dat hij haar terug wou op een beteuterde manier. Daarna ging ze de berg af, rollend nog wel. Toen ze dan eindelijk beneden was en heel haar haar door elkaar heen zat na het rollen. Dacht ze natuurlijk nog steeds dat Dylan boven was. Ze probeerde haar haar goed te doen terwijl ze naar boven bleef kijken. Ze vroeg zich af waar Dylan bleef. Ze wist dat hij krachten had, maar dat hij zichzelf kon verwijderen was ze allang weer vergeten, nadat ze het in de bieb had gezien. Ze fronste haar wenkbrauwen en wou vervolgens wat rechterop gaan zitten. Ze liet zich echter weer terug op haar rug vallen. Ze zuchtte even vermoeiend en zag opeens Dylan's gezicht een paar centimeter van haar gezicht verschijnen. Haar ogen werden binnen enkele secondes groot en ze kon zich nog net in houden om niet te gaan gillen door haar hand voor haar mond te douwen. Ook haar hart plofte bijna uit haar borst. Het word "boeh" was haar zelfs ontgaan doordat ze eigenlijk best erg schrok. Haar borstkas ging heel erg heen en weer. Rustig ontspande ze weer toen ze Dylan's stem hoorde. Volgensmij was ze nog nooit zo geschrokken. Ze moest even grinnikte toen hij roepte dat zij hem nooit meer in de steek moest laten. "maak je geen zorgen..." mompelde ze droog waarna ze over enthousiast hem om zijn nek vloog "ik laat je nooit meer in de steek als je dit nooit meer doet" zei ze met een blije stem. Ze liet hem vervolgens weer los waardoor ze terug in het gras viel. "ja je mooie uitzicht was bijna verdwenen" zei ze half grinnikend.

Hij zag haar schrikken en fronste lichtjes. Hij zag hoe haar borstkas de hele tijd op en neer ging en snoof zachtjes. Hij had een bezorgde blik in zijn ogen. “Sorry,” zei hij droogjes. Gelukkig kalmeerde ze al weer. Hij kon weer een lichte glimlach op zijn gezicht zetten. Hij voelde hoe ze haar armen om hem heen sloot en hij deed hetzelfde. Ergens was hij geschrokken, gewoon omdat zij zo geschrokken was.
Ze zei dat hij zich geen zorgen moest maken en dat ze hem nooit meer in de steek ging laten. Hij slikte een keer en beet op zijn lip toen hij merkte dat hij te veel nadacht over die woorden. Ze meende het niet. Dat kon niet. Dat zou ze nooit zeggen. Niemand. In ieder geval niet tegen hem.
Hij voelde hoe ze hem los liet en liet haar ook voorzichtig los, waardoor ze op haar rug op de grond terecht kwam. Ze zei dat zijn mooie uitzicht bijna was verdwenen en hij keek even opzij, naar de lucht. Dit zodat hij haar niet aan hoefde te kijken. Er was een verwarde blik op zijn gezicht te vinden en hij staarde ergens naar het niets.
Het duurde even voor hij zijn blik weer op haar kon richten. “Je liet me volgens mij nog erger schrikken dan ik jou,” zei hij fronsend. “Ik dacht dat je een hartaanval kreeg of zo,” zei hij toen en hij tilde haar een beetje op, zodat hij haar in zijn armen kon sluiten. Hij wist niet waarom, maar daar had hij gewoon behoefte aan. “Het spijt me,” zei hij toen rustig. “Ik zal je niet meer zo laten schrikken,” zei hij toen kalm. Dit omdat hij bang was dat ze opnieuw zo zou schrikken en dan zou hij zelf een hartaanval krijgen.
Hij wist niet hoe lang hij haar nog zo vast zou houden en of hij ooit de behoefte zou voelen om haar los te laten, maar voor nu.. Bleef hij het liefste zo zitten. Al had hij zo geen mooi uitzicht, want hij keek over haar schouder.

Voordat ze gekalmeerd was en haar armen om zijn nek had gesloten had zij hem horen verontschuldigen. Het was dan wel een woordje, maar dan nog. Ze kon uit zijn stem halen dat er iets niet goed was. Ze wist niet wat ze er mee moest en hoe ze erop moest reageren, want toen ze haar armen om heen had gelegd, voelde ze dat hij ook zijn armen om haar heen sloot. Het verraste haar nog al. Ze merkte dan ook niet dat hij nogal met zijn gedachten in de knoop zat. Ze had dan ook niet gezien dat hij een keer geslikt had en op zijn eigen lip beet. Toen ze hem weer los had gelaten liet hij haar ook los, zoals ze verwacht had. Met een glimlach bleef ze zo liggen. Ze bleef echter nog naar Dylan kijken, maar de glimlach op Eve's haar gezicht veranderde al snel. Ze fronsde haar wenkbrauwen. Ze vroeg zich af waarom Dylan opeens weg keek en haar niet gewoon aan keek. Hij gedroeg zich in een klap heel raar. Haar hart bonkte nog wel harder dan normaal, maar voor de rest was ze gewoon rustig. Er gingen van allerlei gedachten door haar hoofd. Wat was er ineens met hem? Al snel kreeg ze antwoord op deze vraag toen Dylan haar weer aan durfde te kijken. Ze keek hem met een nieuwsgierige blik aan toen hij zei dat ze hem nog erger liet schrikken dan hij haar had laten schrikken. Ze zag zijn fronsende gezicht en de woorden die daarna volgde, maakte haar duidelijk wat er aan de hand was. Daarna verontschuldigde hij zich nog een keer. Een bezorgde blik verscheen op haar gezicht. Ze werd echter verrast, toen hij haar optilde en in zijn armen nam. Omdat hij met zijn hoofd over haar schouder hing kon ze hem niet aankijken. Ze wou dat ze niet zo geschrokken was, dan was Dylan ook niet zo geshockeerd. Maar ze vond het ook raar dat hij opeens zo, hoe moest je het zeggen, bezorgd deed. Oké, hij was ook maar een mens, maar toch. Ze bleef maar zo zitten en luisterde rustig naar zijn andere woorden. Hij was eigenlijk best wel lief en een zachtte glimlach verscheen weer op haar gezicht. "rustig maar, ik ben niet dood en ik zal beloven om niet meer zo weg te rennen" zei ze op een kalmerende toon. Voorzichtig, maar ook een beetje twijfelend legde ze haar armen om zijn nek heen, aangezien hij de zijne al om haar middel had. Ze had dit nog nooit met een jongen gedaan, maar het leek alsof Dylan het nodig had.

Ze vertelde hem dat hij rustig kon zijn. Dat ze niet dood was en niet meer zo weg zou rennen. Hij voelde haar armen om zijn nek en sloot zijn ogen. Het ging niet om dat wegrennen; dat was niet serieus geweest. Het ging erom dat ze eruit had gezien alsof ze terplekke een hartaanval kreeg. Door hem. Dat was nooit zijn bedoeling geweest. Hij duwde haar iets strakker tegen zich aan, alsof ze anders weer een hartaanval zou krijgen. Nee, dat zou hij niet meer laten gebeuren. Hij wist niet waarom, maar.. Ze.. Ze was te belangrijk voor hem, hoe dat ook zo mocht zijn. Ze was niet zomaar een huppelslutje die hij de volgende dag toch weer vergeten was. Nee.. Dat zeker niet.
Hij haalde even diep adem en duwde zich toen heel voorzichtig van het meisje af. “Het spijt me,” zei hij met een afgewende blik. “Ik weet niet wat me bezielde,” zei hij. Hij haalde even diep adem en keek haar toen glimlachend aan. Zijn gedachten gingen allemaal door elkaar heen en hij wist niet meer wat hij moest doen of denken. Hij wist niet waarom hij zo dacht over dit meisje, waarom het hem zo veel zou doen als er iets met haar gebeurde. Zijn ouders waren dood, iedereen in het lab was dood. Nooit had het hem ook maar iets kunnen schelen. Waarom?
“Blijf stil zitten,” fluisterde hij haar zacht toe en hij haalde even diep adem, waarna hij zich voorover boog en zijn lippen zacht op die van haar drukte. Niet meer, niet minder. Hij zou niet gelijk alles met haar doen, of iets in die zin. Want dan zou ze denken dat hij het alleen deed voor haar lichaam. En, voor het eerst in zijn leven.. Was dat niet zo. Het maakte hem in de war, erger dan je zou denken. En ergens was hij bang voor haar reactie, maar.. Hij kon alleen maar hopen.

Eve had nog steeds haar armen om hem heen gesloten. Ze was nou eigenlijk wel bezorgd aan het worden. Hij was écht geschrokken door haar. Zijzelf was ook flink geschrokken door hem, maar ja daar kon ze ook niks aan doen. Ze bleef hem omhelsen en het maakte niet uit als ze hier een hele dag zo zaten. Ze zuchtte even. Ze voelde vervolgens hoe hij haar strakker tegen zich aan drukte. Dit was niet voor de lol, het voelde alsof hij dit sirieus nodig had. Alsof hij bang was om haar nu los te laten. Ze liet het maar gewoon toe. Het voelde heel raar, want ze had niet verwacht dat Dylan zo bezorgd kon zijn. Of hij was.. nee dat kon nooit, zeker niet als hij al kei veel meisjes had gehad. Maar toch, hij had haar nog steeds niet gezoent of iets anders als dat. Al die gedachtes in haar hoofd maakte haar weer aardig duizelig en zijzelf was ook aardig in de war door al dit gedoe. Al moest ze toegeven dat ze dit op zich niet erg vond. Opeens voelde hoe hij diep in ademde en haar vervolgens zacht zichzelf van haar af duwde. Langzaam liet ze hem los en zette ze haar handen achter haar zodat ze niet achterover zou vallen. Ze keek hem aan, maar hij had zijn blik afgewend. Hij zei weer dat het hem speet en ze glimlachte flauwtjes. Hij was heel gestresst en ze bleef hem rustig aan kijken. Toen hij zei dat hij niet wist wat hem bezielde, was ze blij toen ze weer een glimlach op zijn gezicht zag verschijnen. Bij haarzelf verscheen er ook weer een glimlach "het is al goed, echt waar" zei ze nog steeds op een kalmerende toon. Ze keek verrast toen hij zacht zei dat ze zo moest blijven zitten. Waarom? dacht ze en ze trok een wenkbrauw op. Waarom moest ze nou weer blijven zitten? Die vraag werd al snel beantwoord toen hij dichterbij kwam en vervolgens zacht zijn lippen op de hare legde. Deze keer verscheen er een grotere en rodere blos op haar gezicht, deze bleef dan ook zitten. Haar ogen werden ook even groot. Zijn kus voelde niet aan alsof hij dit gewoon deed omdat hij het leuk vind, ookal had ze nog nooit gezoent. Langzaam, maar ook een beetje twijfelend sloot ze haar ogen en duwde ze haar lippen zachtjes terug op de zijne. Hierdoor accepteerde ze de zoen. Ze wist niet waarom ze het deed, maar hij gaf haar een warm gevoel.

Hij voelde hoe ze niet tegenstribbelde. Ze schrok eerst - minder erg dan van zijn vorige actie - maar deed toen gelukkig mee. Het duurde dan ook even voordat hij zich - heel voorzichtig - van haar af duwde en haar glimlachend aankeek. Een klein glimlachje maar, omdat hij ergens niet goed wist hoe te reageren. Het was niet zo dat hij nog nooit gezoend had. En dit was slechts een kus geweest. Maar.. Dit was anders. Heel anders. Hij ging even voorzichtig met zijn hand door haar blonde haar, zijn blik gericht op haar ogen. “Het is vreemd..” mompelde hij. “Ik had niet verwacht dat iemand dit met mij kon doen,” fluisterde hij, doelend op het feit dat ze hem compleet in de war had gebracht.
Hij vroeg zich af waarom ze bleef, waarom ze niet weg liep. Het verwarde hem alleen maar meer. Vooral nu hij wist dat hij haar hier wilde houden. Of.. In ieder geval bij hem. Hij snoof eventjes zacht en het duurde even voor hij het gevoel had dat hij zijn stem weer terug had. “Ik zei al dat je heel.. Héél interessant bent,” zei hij glimlachend. Hij pakte haar handen beet, stond op en hielp haar vervolgens om overeind te komen. “Wat nou als we teruggaan naar Degree?” vroeg hij zachtjes en hij glimlachte. Hij sloeg zijn armen om haar middel heen, zodat ze tegen elkaar aan stonden. “Ik wil jouw kamer weleens zien. Of, je bed,” zei hij en hij gaf haar een blik die niet veel goeds betekende. Hij keek even naar de spullen boven op de heuvel en snoof zacht, waarna alles in de tas zat, die naast zijn voet terecht kwam. Hij liet Eve los en pakte de tas rustig op. “Zullen we gaan, dan?” vroeg hij glimlachend. “Dan kan jij je slaap krijgen,” zei hij toen. “En ik leuke dingetjes zien,” mompelde hij er half verstaanbaar achteraan. Al snel pakte hij haar hand beet en sleurde hij haar mee richting de slaapkamers.