How are you doing?

Onderwerp: How are you doing? za mei 21, 2011 10:11 am

[Alleen Ciel]
De mentale pijn die hij voelde toen hij de jongen nog net de kamer uit had zag lopen, was hevig. Vooral de dagen die er op volgden, dat de jongen hem niet eens bezocht. Gelukkig werkten de medicijnen goed en kon hij al na vier dagen weer normaal rondlopen, al moest hij ’s avonds nog wel naar de verpleegster om medicijnen in te nemen. Toch mistte hij Ciel. Zijn handen zaten in zijn zakken terwijl hij door de gang heen liep, de meeste kinderen ontwijkend, aangezien hij de tegengestelde richting op ging. Hij besloot te gaan zitten wachten tot de drukte voorbij ging en plofte op de vensterbank neer. Al snel kwam er een meisje naar hem toe gelopen.
“Hexis, ik heb gehoord dat je weer beter bent! Echt iedereen heeft zich zorgen om je gemaakt,” zei het meisje en zijn gezicht vertrok even, maar er verscheen al snel een glimlach.
“Ik ben blij dat niemand mij vergeten heeft,” zei hij, al wist hij één specifiek persoon die dat wel had gedaan. “Zeg maar tegen de rest dat het goed met me gaat, ik moet alleen nog wel medicijnen slikken.” Het meisje begon even een verhaal op te hangen over meisjes die om hem hadden gehuild, maar hij wist dat het niet waar was. Het meisje was de enige op de wereld die zich zorgen om hem had gemaakt, maar aangezien ze zich heel snel dingen verbeeldde, zoals het feit dat hij haar leuk vond, negeerde hij haar verhalen en ging ze al snel weg. Na een half uur was de gang weer leeg. Zijn blik ging naar de grond toen hij bekende voetstappen hoorde.
“Hey, ik heb je al een lange tijd niet meer gezien,” zei hij op een blije toon en hij keek weer op, om de jongen aan te kijken. “Het gaat weer goed met me, ik kan weer zoenen en heb dat ook gedaan met een jongen die er netjes om vroeg. Ook heb ik met wat meisjes geflirt, en een jongen die huilend wegrende. Geen idee waarom, eigenlijk. Af en toe heb ik nog wel hoofdpijn, maar het valt mee.” Hij liet het zo luchtig over komen, aangezien hij niet wist hoe de jongen op hem zou reageren. “En hoe gaat het met jou? Nog leuke dingen gedaan in de periode dat we elkaar niet gezien hebben?” Hij keek de jongen afwachtend aan, zich af vragend wat het antwoord zou zijn. Had hij hem gemist? Hexis had hém wel gemist. Heel erg, zo erg dat het zelfs pijn deed om hem weer te zien en dat hij op de dagen dat hij hem niet had gezien, zelfs heimwee naar de kleine jongeman had..

Onderwerp: Re: How are you doing? zo mei 22, 2011 2:23 am

Wat was er nu eigenlijk van hem geworden? Niets. Hij had de tijd dat hij weg was van Hexis besteed aan het herstellen van zichzelf; zichzelf weer makend zoals hij was. Zodat alles weer functioneerde zoals hij het wou en gewend was. Geen verwarring meer voor hem. Eindelijk kon hij weer zijn zelfvertrouwen terug vinden. En kon hij zich weer vermaken met het feit dat hij weer perfect leek te zijn. Wel was het vervelend dat iedereen hem altijd zo aanstaarde; alsof hij een of andere ziekte had. En dan was er ook dat ene groepje jongens… Wat wouden ze in godsnaam van hem? Verscheidene keren had hij gedacht dat ze het wisten; wisten dat hij lang niet zo perfect was als hij overkwam. Dat hij eigenlijk wel gemakkelijk gekwetst kon worden. Dat hij mentaal nog steeds op instorten stond. Maar het ergerde hem ook dat ze hem op een bepaalde dreigende manier benaderde; alsof ze hem iets probeerde te vertellen. Hij had ze altijd simpel afgeschud met zijn normale; ik heb geen emoties, of ik toon ze niet omdat je ze niet waard bent, houding. En enkel om die reden hadden ze het nog niet in zijn gezicht gezegd. Ze wisten wel wat hij was; en met wie hij het was. Ze wisten alles. Maar ze genoten ervan; omdat ze wisten dat hij al langzaam begon te breken; vanbinnen. Ze wouden zien hoe hij kapot zou gaan hierdoor, dat was het enige wat ze wouden. En hij had het niet door, want als dat zo was zou de lol er al vanaf zijn; en zouden ze een andere manier hebben gezocht om hun doel te bereiken. Desnoods een fysieke manier. Maar aangezien mentaal gemakkelijker was; kozen ze liever daarvoor. Want veel werk was hij niet waard, in hun ogen.

De gang was leeg. Het geluid dat zijn schoenen maakten galmde, in zijn oren oorverdovend, door de gang. Hij vond het nooit fijn om in de drukte rond te moeten zwerven; dus wachtte hij altijd geduldig totdat ze gang leeg was. Veel fijner. Hij hapte één keer naar adem, bleef abrupt stilstaan. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, trok zijn mondhoeken omlaag. Dit was het laatste waar hij op zat te wachten. Met grote passen, voor zijn doen, liep hij op het gestalte in de verte af. Bleef ervoor staan, keek enkel op hem neer. Maar iedereen kon nu wel opmaken dat hij niet blij was. Toen de blonde jongen zijn mond opentrok en begon te praten werd het alleen nog maar erger. Hij balde zijn handen tot vuisten, kneep er zo hard in dat zijn knokkels wit kleurden. Frustratie vulde zijn hele lichaam. Zijn ogen werden groter, keken onbegrijpend naar de jongen na het horen van de vraag. Zonder wat te zeggen kneep hij zijn ogen weer tot spleetjes en tilde een hand omhoog. Nog steeds zei hij niets, en liet hij enkel zijn hand op volle vaart richting de wang van de jongen gaan; proberend hem weer eens te slaan. ‘Hoe denk je dat ik me voel,’ snauwde hij, overduidelijk woedend. ‘Jij hebt me verdomme weer een schok gegeven; snap je niet dat dat me angst aanjaagt? Alles aan jou jaagt me angst aan, is het dan nog onlogisch dat ik je vermeed toen je ziek was?’ Hij pauzeerde eventjes. ‘En dan ben je nog niet eens een week beter en je begint al gelijk te flikflooien met werkelijk alles dat je tegenkomt; terwijl ik geduld heb zitten wachten. Je bent vreselijk, walgelijk gewoon… Je hebt geen zelfbeheersing, het lijkt wel alsof je verslaafd bent aan lichamelijk contact.’ Opnieuw pauzeerde hij, wendde zijn blik af naar de grond. Hij hapte weer één keer naar adem, dwong zichzelf rustig te worden. ‘En ik maar denken… Dat ik het eindelijk bij het rechte eind had,’ mompelde hij zachtjes. Hij bleef naar de grond staren, met glazige ogen; wou niet opkijken. Het had toch geen zin. Niets had meer zin.

Onderwerp: Re: How are you doing? zo mei 22, 2011 2:41 am

Zijn ogen keken de jongen afwachtend aan, maar hij kreeg niet het antwoord wat hij had gehoopt. In plaats daarvan kreeg hij een bitchklap.
“Ciel.. Ik-” Meteen werd hij onderbroken.
‘Hoe denk je dat ik me voel. Jij hebt me verdomme weer een schok gegeven; snap je niet dat dat me angst aanjaagt? Alles aan jou jaagt me angst aan, is het dan nog onlogisch dat ik je vermeed toen je ziek was?’ Had hij hem een schok gegeven? Hij kon het niet meer herinneren, wou het ook eigenlijk niet meer herinneren. Hexis wou de jongen geen angst aan jagen, dat had hij nooit gewild. Hij hield van hem. Tranen begonnen zich te vormen terwijl hij luisterde naar wat de jongen te zeggen had.
‘En dan ben je nog niet eens een week beter en je begint al gelijk te flikflooien met werkelijk alles dat je tegenkomt; terwijl ik geduld heb zitten wachten. Je bent vreselijk, walgelijk gewoon… Je hebt geen zelfbeheersing, het lijkt wel alsof je verslaafd bent aan lichamelijk contact.’ De blonde jongen staarde hem vol ongeloof aan. Hij snapte het niet! Hij snapte het gewoon verdomme niet!
‘En ik maar denken… Dat ik het eindelijk bij het rechte eind had.’ De gemompelde woorden waren hem niet ontgaan en vlak daarna stroomden de tranen over zijn wangen.
“Je snapt het niet!” riep hij met een trillende stem en hij begon tussen zijn woorden door te snikken. “Je weet niet eens wat ik allemaal vroeger heb meegemaakt. Ik werd verdomme als een hoer gebruikt, al op mijn twaalfde! Snap je het dan niet, dat als ik in zo’n vreselijke klote-omgeving ben geboren, ik er nu nog steeds last van heb? Ik heb er elke nacht nog steeds nachtmerries van, verdomme! En ik ben opgegroeid met het feit dat ik veel lichamelijk contact nodig had!” Hij zakte in elkaar op de grond, boog zijn hoofd en bleef zo zitten. “Het gaat allemaal automatisch, ik kan er zelf ook niks aan doen. Zo ben ik nou eenmaal, en als je het wilt, wil ik me wel veranderen voor je. Begrijp dan wel wat ik allemaal heb meegemaakt en het feit dat ik-.. Ik hou nog steeds van je Ciel, wat er ook gebeurt. Ik heb je gemist, verdomme.. Het was niet de bedoeling.. om je angst aan te jagen..” Hij wou nog heel veel dingen meer zeggen, maar er ontstond een brok in zijn keel. Het enige wat hij nog kon doen was huilen.

Onderwerp: Re: How are you doing? zo mei 22, 2011 3:01 am

Licht verbaasd keek hij naar de jongen wanneer deze zowat begon te schreeuwen. Het huilen had hij wel aanzien komen; hij kende hem nu lang genoeg. Maar dat schreeuw gedeelte… Dat was nieuw. Zijn maag leek zich om te draaien bij het horen van zijn woorden, een brok vormde zich in zijn keel. Was… Was Hexis werkelijk een of andere prostitué geweest? Nee, dat kon niet… Maar het verklaarde wel een heleboel. Bijna alles eigenlijk, maar hij wou het niet geloven. Het klonk zo onrealistisch, en toch was het zo. Hij klemde zijn kaken op elkaar, draaide zijn hoofd zelfs zodat hij niet naar de jongen hoefde te kijken wanneer deze op de grond zakte. Nee; dit kon niet waar zijn. Het was al moeilijk voor hem geweest om het feit te accepteren dat hij iets voor iemand voelde die hetzelfde geslacht had als hem. Maar nu ook nog eens dit? Waarom kreeg hij het altijd weer voor elkaar om dit soort mensen lief te hebben? Het was niet fijn en vreselijk.
Onzeker keek hij vanuit zijn ooghoeken weer naar de jongen. Wat deed hij hem nu eigenlijk wel niet allemaal aan? Hoe vaak had hij hem al laten huilen, hoe vaak had hij hem nu al geen klap gegeven? En hij had hem ook al eens injecties gegeven. En wat hij mentaal allemaal had aangericht wou hij eerlijk gezegd niet weten. Maar wat hij hem nu allemaal aandeed – nee, dat was nog lang niet genoeg compensatie tot wat hij hem allemaal had aan gedaan. Maar alsnog; hij was weer zijn normale zelf geworden in die korte tijd. Kil en ongevoelig voor alles. Verdrong alles hardhandig om er nooit meer naar om te kijken. Hij wou de jongen wel helpen… Maar zijn zelf aangeleerde instinct weerhield hem hiervan.

Langzaam ging hij door zijn benen, keek naar de jongen. Nog steeds was zijn blik zonder emotie, maar zijn handelingen brachten wel degelijk de emoties over die zijn blik had moeten overgeven. Hij reikte een hand naar Hexis uit, wou deze op zijn schouder leggen. Zachtjes suste hij. ‘Waarom heb je me dat niet eerder gezegd?’ zijn stem was hard en had iets dwingends, zonder dat hij het wou. Wou hij eens een keer emoties tonen; ging het niet. Het was ook altijd wel wat.
Rustig haalde hij zijn hand weer van zijn schouder af, liet hem naar onder glijden om zijn armen om hem heen te slaan. ‘Heb jou ook gemist,’ fluisterde hij zachtjes. Dat was nou weer wel het fijne aan het feit dat hij weer zichzelf was; zijn volwassen gedrag. Hij wou altijd hebben dat hij gerespecteerd werd; en ouderen werden dat nou eenmaal sneller dan jonge kinderen zoals hij. Dus had hij altijd geprobeerd als een volwassene over te komen; zodat er meer kans was respect te ontvangen van anderen. En nu kwam dat gedrag wel een beetje van pas, tenminste nog een positief ding aan dit alles.

Onderwerp: Re: How are you doing? zo mei 22, 2011 7:15 am

Hij verborg zijn gezicht in zijn handen, wou de jongen niet meer zien. Er ging een misselijkmakend gevoel door hem heen. Waarom moest hij nou weer niet zonder aandacht kunnen? Waarom kon hij niet eens een week zonder zoenen? Opeens vroeg hij zich af was de relatie tussen hem en Ciel was. Hadden ze.. verkering? Nee, ze hielden wel van elkaar, maar hadden helemaal geen bijzondere relatie. Ze waren alleen maar.. vrienden. Er leek een steek door zijn hart te gaan. Hij wou graag verkering met Ciel hebben, maar aan de ene kant was hij bang dat hij het niet uit zou houden, omdat hij waarschijnlijk met niemand anders mocht zoenen. Geschrokken haalde hij zijn handen weg toen hij een hand op zijn schouder voelen. Een beetje verbaasd staarde Hexis recht in het gezicht van Ciel. Hoeveel jaar verschil zat er tussen hem en de jongen? Een jaar? Misschien wel bijna twee? Hij wist het niet, maar het maakte hem niks uit.
‘Waarom heb je me dat niet eerder gezegd?’ Hij staarde naar zijn handen die op zijn schoot lagen, terwijl hij in een beetje ongemakkelijke houding zat. Hexis schudde zijn hoofd.
“Ik kon niet, ik heb het zelfs een paar keer overwogen, maar het was het geschikte moment toen er niet voor,” fluisterde hij zachtjes. De jongen sloeg zijn armen om hem heen, er verscheen een tevreden glimlach op zijn gezicht. Hij haatte hem gelukkig niet.
‘Heb jou ook gemist,’ zei de jongen en Hexis ging even met zijn hand door het zachte haar heen.
“Ik beloof dat ik voortaan probeer om zo min mogelijk met andere mensen te flirten of te zoenen,” fluisterde hij, terwijl hij de jongen serieus aan keek, maar toen weer een tevreden glimlach op deed, omdat hij blij was dat de jongen hem niet haatte. Misschien.. Hij kon er niks aan doen, zijn gedachtes gingen meteen alle kanten op, automatisch.
“Blijf stil zitten,” fluisterde hij en hij legde zijn handen op de schouders van de jongen. Hij boog zich voorover en hij kuste Ciel. De jongen had warme lippen, waardoor hij naar meer verlangde. Hij kon er niks aan doen, maar duwde de lippen van de jongen open, zijn tong begon met die van Ciel te spelen. Zijn handen hielden de schouders van Ciel steviger vast, voor het geval hij weg probeerde te komen. Iets in hem zei dat hij moest stoppen, maar hij kon het gewoon niet, was al over zijn grenzen gegaan die hij bij Ciel had opgesteld. Lang geleden, maar toch..

Onderwerp: Re: How are you doing? zo mei 22, 2011 7:54 am

Ciel fronste. ‘En dit is volgens jou wel het juiste moment?’ sprak hij nogal ongeloofwaardig. ‘Je zegt eerst dat je met jan en alleman allemaal dingen hebt gedaan; en dan vertel je me ook nog eens dat je een of andere… Hoer, zoals jij dat noemt, bent geweest. Ja; dat noem je pas een juist moment,’ mompelde hij nogal droogjes. Hij wist wel dat hij blij moest zijn dat het hem verteld werd, maar alsnog; hij had gewoon altijd overal kritiek op. En dat zal altijd wel zo blijven. En het zou maar een kwestie van zijn tijd zijn voordat Hexis dat door zou hebben; als hij dat dan al niet had, en dan zou hij het wel accepteren. Wetende dat het niet altijd gemeend was, maar gewoon een gewoonte.
Er ging een hand door zijn haar, niet dat hij het erg vond; was alleen bang dat zijn ooglapje af zou vallen. Het zou nou niet echt goed vast, en hij wou niet dat Hexis het zou zien… Die paarse kleur, dat vage symbool. Hij wou het gewoon niet. Wie weet zou het hem wel angst aanjagen, zou het voor nog meer problemen zorgen. Dat wou hij niet, was het laatste wat hij kon doen. Zorgen voor opschudding. Net nu de jongen weer een beetje rustig leek te worden. Beledigd keek hij op naar de jongen. ‘Gewoon niet doen, je hebt mij toch? Ben ik dan niet genoeg?’ siste hij, vond het overduidelijk niet fijn. Het was wel mooi en aardig dat hij beloofde te minderen. Maar hij wou het niet. Hexis was van hem en van niemand anders – Wow, wacht. Wat zei hij nou zo juist tegen zichzelf? Misschien ging dat iets te ver. Kwam er ook nog eens bij kijken dat ze alleen maar vrienden waren, meer niet. Of ja; in zijn ogen dan. En het was ook goed zo; hij wist hoe het zou gaan als er meer van zou worden; alleen maar problemen.

Er werd tegen hem gefluisterd niet te bewegen. Niet begrijpend hield hij zijn hoofd een tikje schuin. Wat was er nu weer? Handen werden op zijn schouder gelegd, nu kon hij de rest ook wel invullen. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was sloot hij zijn ogen en liet de ander rustig zijn gang gaan; hij was er nu wel al aan gewend. Dat was ook weer iets fijns aan zichzelf; het feit dat hij dingen gewoon accepteerde. Soms was het niet leuk om dat te doen; als hij had verloren met iets of zo. Maar door er over door te blijven zeuren hielp ook niets, dus kon je maar beter dingen gewoon accepteren zoals ze waren. Als een klein persoon in deze wereld kon je dingen niet gemakkelijk veranderen. En aangezien hij wist dat hij dit stiekem zelf niet wou veranderen; accepteerde hij het maar. Maar de volgende actie die erop kon hij niet zo gemakkelijk verwerken. Hij wist niet hoe Hexis het deed, maar hij dwong hem zijn lippen van elkaar af te halen. Dit zorgde ervoor dat de jongen de mogelijkheid kreeg om zijn tong in zijn mond te duwen. Kokhals neigingen kwamen boven, wat was dit?... Waar was hij mee bezig? Hij kneep zijn ogen dicht, had grootste moeite om niet te gaan kreunen. Nogal krampachtig pakte hij de stof van het de blouse die de jongen aanhad tussen zijn vuisten vast, liet het vervolgens los om zwakjes op zijn borst te slaan. Hij wou dit niet, het maakte hem ziek en misselijk. Maar hij kon zich niet bevrijden uit zijn greep; Hexis was hierop voorbereid. Handen die zijn schouders stevig vasthielden, hem dwongen mee te werken. Hij kon het niet meer uithouden.
Uiteindelijk zette hij zijn handen tegen zijn borst en zette zich hard af; zich bevrijdend uit de greep en ervoor zorgende dat er weer ruimte tussen hun werd gecreërd. Hij zette zijn handen op de grond, haalde nogal schokkerig adem. Er kwam een kokhals neiging, gevolgd door speeksel dat uit zijn mond droop. Hij klemde zijn tanden op elkaar en keek op; met een felle blik. Hij kon nog niet normaal ademhalen; maar zijn blik was genoeg om te vertellen dat hij het niet leuk vond. ‘Wat denk je dat je aan het doen bent,’ siste hij, met moeite een vaste toon houdend. Het drong hem nu pas door dat iedereen, werkelijk iedereen, hun had kunnen zien op de plaats waar ze nu waren. Het trok hem in verlegenheid, zorgde ervoor dat hij moest blozen. Maar ondanks dit bleef hij fel naar de blonde jongen kijken.

Onderwerp: Re: How are you doing? zo mei 22, 2011 8:29 am

Het was fout! Heel fout! Hij ging te ver, over zijn eigen grens en over die van de jongen heen. Maar hij had hier altijd van gedroomd, dus wou hij gewoon niet stoppen. Zelfs toen de jongen begon te kokhalzen, streek hij met zijn ene hand even door het haar van de jongen heen. Handen trokken aan zijn witte blouse, waardoor hij juist werd gemotiveerd om door te gaan. Maar.. waarom? Hij verpestte zijn kans bij de jongen, wist hij. Zijn handen knepen zachtjes in de schouders van de jongen. Het was niet een mooi moment, aangezien de jongen voor geen meter meewerkte. Plotseling werd de kus verbroken, aangezien de jongen hem achteruit duwde. Meteen sloeg hij zijn handen voor zijn eigen mond en staarde hij naar de jongen die begon te kokhalzen. Nee, de jongen vond het niet leuk. Er ontstonden tranen in zijn ogen.
‘Wat denk je dat je aan het doen bent,’ hoorde hij Ciel zeggen.
“Het spijt me, ik-..” Hij kon niks meer zeggen, voelde zich veel te schuldig. De tranen stroomden over zijn wangen en hij stond op, rende weg. Hij had zijn kans verpest, wist dat de jongen hem nu nog meer zou haten. Hij wou weg, ver weg van de jongen. Hexis vond een verlaten clubkamer en verstopte zich in, maar tot zijn ergernis was het een van kamers die geen slot had. Hij ging op de vloer zitten en verborg zijn gezicht in zijn handen.
“Waarom? Waarom, verdomme?” riep hij boos op een piepende toon. Hij rilde en schokte door de paniek en het huilen. Misschien.. misschien was het beter als ze elkaar even niet zagen. Maar toen ging de deur open en kromp hij ineen.
“Het spijt me, het spijt me zo!” riep hij angstig, maar verborg zijn gezicht nog steeds.

Onderwerp: Re: How are you doing? ma mei 23, 2011 7:44 am

Hij keek de jongen maar enkele tellen na, kon niet bewegen. Opnieuw kokhalsde hij. Hij hoestte, zijn lichaam wou alles eruit hebben. Het voelde alsof iemand zijn ziel had bevuild; hem had afgelikt. He bah. Weer een kokhals neiging, maar hij bolde eerst zijn rug voordat hij het weer deed. Het deed pijn. Iedere keer als hij probeerde zijn maag inhoud naar boven te halen, schuurde het langs zijn slokdarm. Maar omdat het niet vergenoeg kwam ging het weer terug; schuurde er opnieuw langs. Het was dat het niet werkelijk zo was; alleen maar zo aanvoelde, anders was hij allang inwendig aan het bloeden. Zijn gedachtes waren stop gezet, en zijn lichaam was op slot gegaan. Het enige wat er nog telde was dat het eruit moest. Het speeksel van een ander, alles. Het moest er uit, of het nou pijn deed of niet. Zijn schouders schokten door zijn schokkende ademhaling. Het deed pijn, vreselijke pijn. En hij had nog geluk dat mentaal eventjes niets tot hem doordrong; anders was het nog vele malen erger.
Een paar tellen bleef hij zo doorgaan; tot het uiteindelijk klaar leek te zijn. Langzaam ging hij overeind zitten. Alles duizelde. Hij veegde zijn mond schoon met de rug van zijn hand. Er trok een rilling door zijn lichaam toen hij ernaar keek. Een koude rilling, die ervoor zorgde dat hij zachtjes huiverde. Hij ademde diep in, wou eventjes nadenken over alles wat er nou precies in die paar minuten was gebeurd.

Langzaam stond hij op, zocht gelijk met een hand naar een muur om daar tegen te lopen. Zijn lichaam protesteerde nog steeds, maar zijn wil dreef hem hiertoe. Hij wou rennen, maar dat ging niet. Dus was lopen de enige manier. Een arm om zijn buik geslagen, de andere schoof langs de muur; zo dat als hij ineens ineen zou storten, hij tenminste houvast zou hebben. Langzaam schuifelde hij door de gang, hopend de jongen terug te vinden. Hij kon het niet weer zo laten eindigen. Iedere keer als ze elkaar zagen rende een van de twee altijd uiteindelijk weg; het mocht geen gewoonte worden. Want dat zou er gewoon om vragen dat de jongen dingen met anderen ging doen. En dat was iets wat hij gewoon niet kon verdragen, noch accepteren.
Hij wou eventjes liggen. Dit ging niet werken zo; eer dat hij bij de jongen zou aankomen zou hij toch allang niet meer met zijn hoofd bij deze wereld zijn. Zonder verder nog na te denken opende hij een willekeurige deur, sloot deze weer achter zich om er vervolgens tegenaan te leunen en naar onder te zakken. Hij wou net zijn hoofd naar achter laten hangen; tegen de deur aan, toen hij iemand hoorde. Moeizaam keek hij op. Hexis. Hij maakte een zwak handgebaar; dat aanduidde dat hij wou dat de jongen eventjes zijn mond hield en naar hem luisterde. ‘Luister; Hexis, jij bent een hoer geweest. Ik niet. Jij weet meer dingen dan ik, dus houd daar rekening mee.’ Hij hield op met praten, slaakte een zucht. ‘Je moet er rekening mee houden dat ik nog maar dertien ben; jong en onervaren in werkelijk alles in dit gebied. Dus houdt er rekening mee; want het wordt mijn dood nog eens,’ mompelde hij vermoeid. Hij had geen zin om nog meer te zeggen, was ook niet nodig, Hexis zou het wel begrijpen.

Onderwerp: Re: How are you doing? di mei 24, 2011 6:39 am

De jongen was hem achtervolgd en door het schreeuwen en roepen was zijn verdrietigheid gezakt, toch had hij nog steeds het gevoel dat hij was gedumpt. Hoeveel keer had hij dat wel eerder gevoeld bij Ciel? Vast heel veel keer. Met de rug van zijn hand veegde hij zijn ogen af en staarde hij naar de grond, aangezien zich verbergen achter zijn handen nogal kinderachtig en meer iets voor Ciel was. Er ging even een steek door hem heen toen hij dacht aan de belofte die hij had gedaan. Geen.. geflirt of gezoen.. met.. anderen. Hoe zou hij dat ooit kunnen overleven, als Ciel zo tegen hem deed?
‘Luister; Hexis, jij bent een hoer geweest. Ik niet. Jij weet meer dingen dan ik, dus houd daar rekening mee.’ Op een of andere manier voelde hij zich trots worden, maar aan de andere kant vond hij het zielig voor Ciel dat die nauwelijks iets wist over lichamelijk contact met anderen.. of hoe je het wou noemen. ‘Je moet er rekening mee houden dat ik nog maar dertien ben; jong en onervaren in werkelijk alles in dit gebied. Dus houdt er rekening mee; want het wordt mijn dood nog eens.’ Hexis snoof even en veegde zijn ogen weer af. Er verscheen een lichte grijns op zijn gezicht.
“Ligt het nou aan mij of krijg ik door jou steeds het gevoel dat ik honderd keer achter elkaar gedumpt ben?” mompelde hij en hij snoof een beetje afkeurend. “Nou ja, als je zo onervaren bent, waarom neem je dan geen lessen? Tenminste, dat is wat de meeste mensen doen. En.. ik weet eigenlijk niet of ik met die belofte van zostraks kan leven.” De grijns verdween van zijn gezicht en hij staarde een beetje zielig naar de grond. “Het is gewoon.. ik kan niet zonder en ik vind het steeds kut om jou te moeten aanranden, al was het niet de bedoeling, ik zweer het!” fluisterde hij zachtjes. Maar er verscheen weer een grijns op zijn gezicht en hij keek weer naar Ciel. “Ík kan je lessen geven. Ik heb tenminste ervaring, en jong geleerd is oud gedaan.” Hij hield zijn hoofd even schuin, afwachtend op een antwoord.

Onderwerp: Re: How are you doing? di mei 24, 2011 8:21 am

Zonder nog echt aandacht aan de jongen te besteden leunde hij met zijn hoofd naar achter, zijn achterhoofd tegen de deur aanleunend. Hij sloot zijn ogen en hijgde nog wat na; waarom kon hij altijd zo weinig hebben? Was hij werkelijk zo zwak? Vreselijk. Hij hoorde Hexis wel, maar bewoog zich niet. ‘Komt omdat ik niet zo ben als al die andere; ik denk wel na,’ reageerde hij. Het was wel zo dat hij Hexis vaak een klap had gegeven. Maar de pijn die hij af en toe moest verdragen was erger dan een klap op je wang. En hij was ook niet zo sterk dat hij nou echt iemand tot bloedens toe kon slaan. Daar had hij Sebastian voor. Hij gaf geen antwoord op zijn volgende woorden, negeerde ze simpelweg. Hij had geen les nodig. Hij zou het zelf wel leren. Hij kon niet tegen zo’n bijdehandjes die meenden dat ze iets beter konden, wat ook wel zo was… Maar normaal was het altijd zo dat de leerling vroeg of laat de meester zou overtreffen. Dus ze moesten zich niet zo uitsloven, het was gewoon vreselijk irritant. En daar had hij dus geen zin in. Wie weet zou hij zichzelf weer eens niet in kunnen houden en zou hij uit pure frustratie iemand iets aandoen. Nou dan niet met zijn eigen handen; maar met die van Sebastian.
Langzaam kwam hij de jongen weer onder ogen, trok een wenkbrauw omhoog. Het klonk net alsof hij een of andere junkie was. Waar was hij in godsnaam aan begonnen; uit alle mensen die hij had kunnen tegenkomen… Moest uitgerekend Hexis degene zijn die hem in zijn greep moest krijgen. En wat voor greep hij op hem had, het werkte soms zelfs verstikkend als hij erover nadacht. Maar toch kon hij niet meer zonder; was hij zelf misschien wel de junkie hier? Hij schudde de gedachte van zich af.

De volgende woorden zorgden ervoor dat al zijn spieren zich aanspanden en dat zijn ogen zich wijd opensperden. Onhandig probeerde hij naar achter te kruipen, maar de deur zat in de weg. Het was te danken aan het feit dat het nogal donker was in de kamer; anders had je de zowat onmisbare blosjes op zijn wangen wel kunnen zien. Duizenden beelden kwamen in zijn gedachtes op, verkeerde beelden. Hele verkeerde beelden. Hij wendde zijn blik af, schudde wild zijn hoofd. Nee, nee, nee! Hij mocht dit niet toelaten. Hij was degene die de touwtjes in handen had, niet Hexis. Hij beet op zijn lip. Hij had de drang om het aanbod met plezier aan te nemen. Maar wie weet zou zijn lichaam weer zo gaan protesteren als eerst… Nee… Dat kon hij niet nog een keer verdragen. Maar van wie moest hij het anders leren? Hexis was de enige persoon die hij genoeg vertrouwde om… Om hem dat soort dingen te leren.
Weifelend sloeg hij zijn ogen op, kwam met moeite de jongen weer onder ogen. ‘Maar…’ sprak hij met een schorre stem, ‘Je moet beloven, dat als ik ja zeg; je me niet gelijk bespringt. En dat je me belooft dat je je dan wel aan je belofte houdt; want je kan dan zoveel dingen doen met me als je wilt. Dat snap je toch ook wel?’ Hij trok zijn benen op, sloeg zijn armen eromheen. Wat moest hij hier nou eigenlijk van denken? Hij had een soort van ja gezegd, zonder het door te hebben. Hij zou hier spijt van krijgen, dat wist hij nu al.

Onderwerp: Re: How are you doing? wo mei 25, 2011 4:21 am

Zijn handen tikten op de vloer en de grijns verscheen van zijn gezicht, waarna hij de jongen bekeek. Hij zat tegen de deur aan, als de deur open zou gaan, zou hij zo achterover vallen. Hexis voelde zich een beetje schuldig dat hij de jongen het gevraagd had, maar toch.. het was zijn eigen keuze. Als hij het niet wou, dan hield het op. Maar, als de jongen het wel wou.. dan zou alle plezier nog moeten komen. Hij zuchtte even, schudde zijn hoofd, aangezien hij foute gedachten kreeg. Zijn ogen staarden naar de grond. Het was niet echt licht wat hem irriteerde, dus ging zijn ogen omhoog. Er was een lamp, maar hij kon hem niet zo goed zien en de schakelaar was al helemaal niet te vinden. De schim van de jongen was nog wel te zien, maar de gezichtsuitdrukkingen wat minder. Als hij de jongen zou leren zoenen.. hoe moest hij dat verdomme ooit doen? Hem gewoon op de bek pakken en zien wat er zou gebeuren, was een minder goed idee. Straks kreeg Ciel een hartaanval.
‘Maar…’ Zijn ogen schoten weer naar de jongen toen die begon te praten. ‘Je moet beloven, dat als ik ja zeg; je me niet gelijk bespringt. En dat je me belooft dat je je dan wel aan je belofte houdt; want je kan dan zoveel dingen doen met me als je wilt. Dat snap je toch ook wel?’ De jongen zei eigenlijk al ja, maar hij zei maar niks. Hexis zag hoe de jongen van houding ging veranderen en grinnikte even droog. Hij ging hem niet opeten, of zo.
“Rustig maar, ik bijt niet en het is tenminste je eigen keuze. Ik wil je niet dwingen. En ik hou me aan mijn belofte, als je me dan ook álles van je geeft, al doe ik natuurlijk wel rustig aan. Ik zou het niet over mijn hart kunnen halen als ik je weer opnieuw pijn doe,” zei hij op een luchtige toon. “Dus.. als je mijn aanbod aanvaart, kom dan alsjeblieft bij me. Je zit zo ver weg.” Zijn hand ging even over de vloer naast hem en hij keek de jongen afwachtend aan, wat hij zou doen. Er was een grote kans dat de jongen niet eens bij hem in de buurt zou durven te komen en dus weg rende. Maar er was nog een kleine kans over, en stiekem vertrouwde hij op die kleine kans.

Onderwerp: Re: How are you doing? wo mei 25, 2011 6:11 am

Hij staarde in het niets. Het leek net alsof hij de jongen niet hoorde, maar de woorden natuurlijk tot hem door. Hij had zijn benen opgetrokken, zijn armen er omheen geslagen en zijn kin op zijn knieën geïnstalleerd. Nog steeds wist hij niet wat hij hier nou van moest denken, was te druk bezig allerlei gedachtes uit zijn hoofd te bannen. Er kwamen dingen in hem op, waar hij niet over na wou denken. Het was verkeerd, maar hij wist heel goed dat het wellicht dingen waren die in de werkelijkheid zouden kunnen gebeuren. Hexis kennende. Maar hoe kon hij aan zo’n soort beelden in zijn hoofd komen, zonder er ook maar iets van te weten? Zijn ouders – nee. Daar had hij de handelingen die hij in zijn gedachtes zag niet vandaan. Wellicht puur normaal instinct? Dierlijk instinct leek het wel, walgelijk. Walgde hij nou van zijn eigen gedachtes? Van zichzelf? Dat kreeg je ervan als je altijd had gedaan alsof iedereen walgelijk was; want hij wist nu ook wel dat hij geen haartje beter was dan hun. Hoe graag hij dat ook zou willen. Wetende dat hij nu nooit meer in de buurt van perfectie kon komen; door zijn eigen onvoorspelbare drang naar dat soort dingen.
Als hij nu weer alles zou weigeren; zouden ze weer terug bij af zijn. Maar hij was al te ver gegaan om ooit nog zover terug te kunnen gaan naar hoe het vroeger was. Hij had teveel stappen naar voren gezet, naar verandering. Hij had zichzelf laten veranderen, hoe hard hij ook had geprobeerd zichzelf te blijven. En het kwam allemaal door maar een persoon. Één persoon, dat niet eens bekend was of zo op Degree. Misschien wel. Maar de kans daarvan was klein, heel erg klein. Er waren zoveel andere mensen op Degree; mensen die nog vreemder waren, dat het moeilijk was om nog op te vallen.

Hij had geen andere keus dan het te accepteren, wetende dat Hexis niet voor eeuwig hiermee door zou willen gaan. Hij had de trucjes die nodig waren om iedereen te krijgen die hij maar wou, oud of jong. Of ja, zo leek het. Dan zou hij weer alleen zijn, en zou hij wellicht weer verdrinken in zijn eigen wereldje. Maar deze keer erger; omdat er nog een ander ingrediënt aan te pas zou komen, eentje dat hij nog niet eens kende.
Met tegenzin stond hij op, slikte een keer. Was hij hier wel klaar voor? Ja, Hexis had gezegd dat hij rustig aan zou doen. Wat hem ook te wachten stond, het zou goed komen. Toch? Met lood in zijn voeten liep hij naar de jongen toe, terwijl hij zijn adem inhield. Ietwat nerveus ging hij naast de jongen zitten, keek strak naar de grond. Hij hapte één keer naar adem; dwong zichzelf rustig te blijven. Wat kon hij eigenlijk verwachten van dit alles? Hij kon hier niets van verwachten; omdat het zijn gedachtes te boven zou gaan. Of omdat hij zijn gedachtes koppig afkapte omdat hij niet aan dat soort dingen wou denken. Hij keek vanuit zijn ooghoek naar Hexis. ‘Oké, ga je gang.’ Het was nogal kortaf; maar meer kon hij niet van hem krijgen nu. Hij moest al blij zijn dat hij hiermee instemde. Want het was zo niet hem, om dat te doen. Maar door al dit gedoe; maakte hij nogal snel vreemde beslissingen.

Onderwerp: Re: How are you doing? wo mei 25, 2011 7:23 am

Zijn ogen gingen naar de grond toen er een stilte viel. Dus de jongen had toch besloten om gewoon op zijn plek te blijven zitten? Hexis schrok op toen er voetstappen klonken en hij zag hoe de jongen naast hem ging zitten. Ciel leek in zijn ogen nogal gespannen, nerveus.
‘Oké, ga je gang.’ Het was zijn besluit, hij was er zelf verantwoordelijk voor. Hij tilde de jongen op en zette deze op zijn schoot, met benen aan weerszijde van hem en het gezicht naar hem toe. Nu leek het een beetje alsof de jongen even groot was, maar toch zat er nog een lengte verschil tussen hun tweeën. Hexis grinnikte even.
“Het belangrijkste is dat je ontspant,” fluisterde hij en pakte voorzichtig een van de handen van de jongen vast. “Het is helemaal niet eng, als je het nou eenmaal onder de knie hebt, dan zie je dat alles mee valt.” Hij streek het haar even uit het gezicht van Ciel vandaan. De jongen bleef stil. “Ik zal eerst even alle stappen op noemen. Als eerste begin je met een zachte kus, waarbij je je hoofd licht gedraaid hebt. Een manier om te kijken of iemand klaar is met zoenen, is om met je tong over zijn of haar lippen te gaan, en nee dat is niet goor.” Ondertussen streelden zijn vingers zacht over de lippen van de jongen, maar hij stopte al snel weer. “En als degene daar positief op reageert, is dit meestal het openen van de mond. Of als je heel ongeduldig bent, duw je gewoon de lippen van de ander open. En tsja.. verder..” Hij viel even stil, betrapte zichzelf er op dat hij bloosde. “Dan spelen de tongen gewoon met elkaar.. snap je? Helemaal niet goor.. Het is ook handig dat je elke kus variërt en dat je niet meteen als een wasmachine gaat doen.. zeg maar.” Zijn zinnen begonnen te haperen, het teken dat hij zich ongemakkelijk begon te voelen. “Het is ook belangrijk om.. door je neus adem te halen, anders dan.. dan moet je steeds tussendoor de kus breken om naar adem te snakken, snap je? En een gespannen tong zoent niet lekker. En speekselcontact is niet goor, dus alsjeblieft niet kokhalzen. En.. iets fout doen geeft helemaal niet,” mompelde hij. En nu? Moest hij de jongen nu zoenen? Hij zou het rustig aan doen, dus kwam hij dichterbij en legde hij zijn voorhoofd tegen het voorhoofd van Ciel, terwijl hij zijn ogen gesloten had en hun lippen een paar centimeter van elkaar vandaan waren.
“En dat is dus tongzoenen. Meer kan ik je niet vertellen.. voor de rest is het gewoon doen,” fluisterde hij met een beetje trillende grijns, drukte hij een korte kus op de jongen zijn lippen en ging hij weer achteruit, benieuwd wat de jongen er van vond.

Onderwerp: Re: How are you doing? wo mei 25, 2011 8:49 am

Geschrokken hapte hij één keer naar adem om hem vervolgens in te houden wanneer hij werd opgetild. Toch liet hij het gewoon toe; hij had immers een soort van belofte gedaan. Een oog voor een oog. Hexis zou beloven niet meer te flikflooien, of iets in die trans, met anderen. En hij had een soort indirecte belofte gedaan zich aan te passen, te veranderen voor hem. En nu zat hij op zijn schoot, zonder te protesteren. Niet dat hij het niet fijn vond… Maar het was gewoon… Het trok hem in verlegenheid, wat ervoor zorgde dat hij zich kwetsbaar voelde. Wat hij ook wel was. Maar hij wist wat er zou gebeuren als hij zich erg kwetsbaar zou voelen; dan zou hij weer een halve black out krijgen en in alle paniek zou hij dan zorgen dat Sebastian er binnen enkele seconden weer eens zou zijn. En aangezien Hexis bang scheen te zijn voor hem, was dat niet echt gunstig.
Hij werd uit zijn gedachtes getrokken wanneer de jongen zijn hand vastpakte, sloeg weifelend zijn ogen op. Ondanks dat hun lengte verschil nu bijna nihil was, hij moest nog steeds opkijken. De fluistering van de jongen irriteerde hem. Hij had hem nu al vaak genoeg verteld dat hij rustig moest blijven, zich moest ontspannen, maar het ging gewoon niet. Was dat dan zo moeilijk te begrijpen? Misschien wel. Want hij had het idee dat Hexis al zolang ervaren was met dit soort dingen; dat hij was vergeten hoe het moest voelen om er niets vanaf te weten.

Weer trok de jongen zijn aandacht door een hand door zijn haar te halen. Met moeite hield hij zijn aandacht erbij te houden, vooral omdat de vingers van de blonde jongen over zijn lippen gingen. Hij kon niets zeggen, wou dat ook niet. Hij had al zijn inspanning nodig om naar de woorden te luisteren die uit Hexis’ mond kwamen. Hij had zich nooit voorgesteld dat er zoveel dingen aan te pas kwamen. Maar hoe meer woorden eruit zijn mond kwamen, hoe moeizamer het leek te gaan. En lag het nu aan hem of bloosde hij nu?... Ach, het deed er niet toe.
Zijn hart leek een slag over te slaan toen Hexis dichterbij kwam, met zijn voorhoofd tegen het zijne legde. Zijn ogen schoten eventjes naar beneden, maar keek al snel weer naar boven, maar Hexis had zijn ogen gesloten. Daar ging zijn afleiding. Misschien kon hij beter zijn voorbeeld volgen? Maar wie weet zou hij zijn gedachtes dan uitlokken om op hol te slaan. Toch deed hij het maar, in de hoop rustig te kunnen worden.
Hij kneep zijn ogen steviger dicht; zichzelf dwingend ze dicht te houden, toen hij voelde dat Hexis zijn lippen op de zijne duwde. Het duurde enkel een tel voordat hij dat verlammende gevoel weer kreeg, dat hem rustig maakte. Hij had moeite om te accepteren dat de jongen achteruit ging, leunde expres nog wat naar voren zodat het langer zou duren. Langzaam opende hij zijn ogen weer, keek nogal beschamend naar de jongen vanwege zijn actie. Moest hij nu sorry zeggen? Nee. Eigenlijk niet.

Hij slaakte een zucht, liet eventjes alles tot zich doordringen. ‘Oké, er komt veel meer theorie bij kijken dan ik dacht,’ mompelde hij. Hij keek hem weer aan. ‘Maar practicum is gemakkelijker, toch?’ Hij staarde eventjes naar beneden. Wat moest hij nu doen? Theorie toepassen? Waarschijnlijk. Maar hij kon het zich niet meer zo goed herinneren. Wel wat dingetjes, maar niet alles precies. ‘Kun je het niet eventjes voor doen?’ fluisterde hij zachtjes, nogal gegeneerd. Hij zou nog gemakkelijker zijn als hij een soort van voorbeeld kreeg. Ja, had hij al gehad. Maar toen had hij er niet echt goed op gelet, of zo. Hij was toen te erg geschrokken om zijn hoofd er nog enigszins bij te houden.

Onderwerp: Re: How are you doing? do mei 26, 2011 8:22 am

Toen hij de kus wou verbreken door naar achter te leunen, leunde de jongen juist weer naar voren waardoor de kus langer duurde. Het verbaasde hem, aangezien Ciel normaal altijd zo afstandelijk was. Uiteindelijk stopte de kus en keek de jongen hem beschamend aan, waardoor hij even grinnikte en met zijn hand de wang van de jongen streelde. Hexis liet zijn hand zakken toen er een zucht klonk en er een korte stilte volgde. Waarschijnlijk moest de jongen alles nog even tot zich doordringen.
‘Oké, er komt veel meer theorie bij kijken dan ik dacht.’ Hij knikte, het voelde prettig om de jongen zo op zijn schoot te hebben. ‘Maar practicum is gemakkelijker, toch?’
“In het begin is het nog even wennen, maar daarna word het veel makkelijker,” zei hij zachtjes en hij legde zijn ene hand achter op de rug van Ciel, zodat hij de jongen wat meer ondersteunde. De jongen staarde naar beneden.
‘Kun je het niet eventjes voor doen?’ De vraag kwam onverwachts, aangezien Hexis eerder had verwacht dat de jongen van zijn schoot af zou gaan. Maar toch vond hij het wel goed dat de jongen dat zei, aangezien hij dan ook meteen de ervaring had. Of zo.
“Natuurlijk,” fluisterde hij met een glimlach en met zijn andere hand tilde hij het hoofd van de jongen op. “Niet kokhalzen, hè?” grapte hij, maar uiteindelijk drukte hij zijn lippen wel op die van de jongen. Zijn hand hield het gezicht van de jongen vast en met de hand op de rug trok hij de jongen wat meer tegen hem aan. Al snel streelde zijn tong de lippen van de jongen, en toen die open gingen, begon hij voorzichtig met de tong van Ciel te spelen. Al snel stopte hij en drukte hij nog even een kus op de lippen van de jongen. Nu sloeg hij zijn beide armen om de middel van de jongen en keek hij hem nieuwsgierig aan.
“Het viel toch wel mee?” mompelde hij zachtjes en een glimlach verscheen op zijn gezicht. “Nu.. jij..” Zijn stem klonk twijfelend, aangezien hij het altijd gewend was dat hij degene was die mensen zoenden, niet dat mensen hém zoenden. Als mensen hem zoenden, dan voelde hij zich zwakker, gaf hij zich sneller over en voelde hij zich snel verlegen worden, terwijl normaal hij juist de dominantste was. Afwachtend keek hij de jongen aan, nieuwsgierig wat die zou gaan doen.

Onderwerp: Re: How are you doing? vr mei 27, 2011 3:46 am

Hij liet alles maar toe, kon simpelweg niet weigeren. Maar nog steeds was die eeuwige tweestrijd daar, die hem vanbinnen leek te verscheuren. Het deed pijn, maar de liefdevolle aanrakingen van Hexis zorgde voor compensatie. Alhoewel hij wel twijfelde of ze daadwerkelijk zo liefdevol waren als ze leken; hij had dit soort dingen bij jan en alleman gebruikt. Hij maakte hem vies. En dat was niet leuk, maar hij kon er niets aan doen. Hij wou het zelf. Maar toch wou hij het ook weer niet. Lekker logisch. En uiterst handig als je gedachtes in twee totaal verschillende lijnen leken te gaan. Een stem schreeuwde om meer, smeekte hem hier nooit mee te stoppen. Terwijl de ander een hevige klagelijke kreet liet horen van afkeuring, hem zowat probeerde te dwingen abrupt te stoppen. En juist omdat het zo’n tegenstrijdige gevoelens waren gedroeg hij zich net als een lappenpop; die werkelijk alles toeliet. Hij was niet meer zo vatbaar voor de buitenwereld, leek opgesloten te zitten in zijn gedachtes. Hexis’ stem drong zachtjes tot hem door op de achtergrond. Hij knipperde met zijn ogen. Zijn zicht eerst nogal wazig, maar al snel weer scherp toen hij weer met zijn volle aandacht bij de blonde jongen was. Hij keek ietwat beledigd naar hem. ‘Schiet nou maar op,’ siste hij, aantonend dat hij het eigenlijk niet voor zijn plezier deed. Nóg niet. Maar dat zou hij zelf vast snel genoeg inzien.
Alsof hij het niet door scheen te hebben dat Hexis zijn lippen op de zijne drukte sloot hij zijn ogen. Hij had dit nu al vaak genoeg gedaan om het gewoon te vinden, zelfs met zijn leeftijd. Maar het feit dat er weer verandering kwam zorgde ervoor dat hij weer eens verward werd. Waarom ging het allemaal zo snel? Waarom mocht hij nou niet een keer een pauze hebben? Waarschijnlijk omdat een of ander persoon het grappig zou vinden. Een persoon dat je niet kon zien, maar er toch was. Zou hij nu naar hem kijken? Enkel die gedachte was al genoeg om ervoor te zorgen dat hij zich toch weer ongemakkelijk ging voelen, plus het feit dat Hexis ieder moment verder kon gaan.
Het leek alsof er een knop om werd gezet, alles ging eigenlijk half automatisch. Het drong niet echt goed tot hem door wat er nou precies gebeurde. Ging er maar gewoon in mee. Hij had moeite met het blijven slikken. Zijn lichaam wou het nog steeds niet toelaten; wou hem weer laten kokhalzen. Maar hij vermande zich, het ging wel over. Nou, dat was hem gezegd. Ademen had hij geen problemen mee; hij was gewend om niet door zijn mond te ademen, enkel als hij een aanval kreeg of veel van zichzelf vroeg. Maar deed hij dat nu niet? Nee, dit was anders. Heel erg anders. Maar dat maakte het niet onprettig… Het was meer dat hij die stap moest zetten. Dat hij moest accepteren dat dit helemaal niet vreemd was, maar gewoon hoe alles op dit gebied in elkaar zat. Want als hij dat nu al niet kon; was het een verloren zaak, en dan zou het dat ook altijd wel zijn.

Net zo snel als alles in gang was gezet, stopte het weer. De nieuwsgierige blik zorgde ervoor dat hij weer begon te twijfelen aan dit alles. Het waren immers wel de ogen die hem tot werkelijk alles konden overhalen, maar de glim die er nu in lag was vreemd. Hij had hem niet eerder erin gezien; had enkel die overdreven glim gezien die ontstond door het overtollige vocht dat erin opwelde. Ook wel bekend als tranen. Hij gaf geen antwoord op de vraag, staarde hem enkel met grote ogen aan. Nu was het zijn beurt. Het was zoveel simpeler geweest als Hexis gewoon altijd de ‘leiding’ zou hebben genomen, op dit gebied dan. Ja, het viel hem zwaar dat hij nu eens een keertje niet de touwtjes in handen had. En misschien was het ook wel goed dat de jongen hem dit allemaal leerde, zou misschien nog wel eens van pas kunnen komen in zijn verdere leven. Maar het bleef wennen.
‘Oké,’ mompelde hij zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen Hexis. Het waren de woorden die hij zelf nodig had om die knoop door te hakken, en voor eens en altijd eens korte metten te maken met die tweestrijd. Dan zou zijn hoofdpijn eindelijk weg zijn. Hij hapte één keer naar adem, slikte eventjes zijn aarzelingen weg en kwam toen een klein stukje meer omhoog zodat hij zijn lippen op die van Hexis kon drukken.
Weer zette hij alles weer op een soort van automatische piloot, wist dat dat gewoon beter zou zijn. Niet dat hij het echt kon verhelpen. Zijn tong streelde, aarzelend, de lippen van de jongen. Eenmaal toestemming gekregen ging hij ook de mond in, om daar vervolgens rustig te doen wat er van hem werd verlangd. Zijn ogen gingen half open, een lichte blos op zijn wangen. Hij voelde niets, als hij eerlijk was. Wat was hier nou het praktisch nut van? Hexis blij maken. En de glimlach van de jongen, die hij maar zelden zag, zorgde er wel voor dat hij iets voelde. En dan op een positieve manier. En als dit was wat hij ervoor moest doen om die glimlach te kunnen zien, zou hij dat doen. Want het verlangen om dat beeld te zien, leek een kleine obsessie te worden. Maar dan wel een gezonde.

Het duurde een paar tellen voor hij zelf alles verbrak, keek naar beneden. Het kon zijn dat hij er nu voor had gezorgd dat Hexis juist niet zou glimlachen, maar… Hij kon niet verder gaan. Was hij simpelweg nog niet klaar voor. Hij was amper hier klaar voor geweest. Wetende dat dit nog maar het begin was, begon hij sterk te twijfelen aan zijn besluit. Hoe had hij hiermee in kunnen stemmen? Hij was hier niet voor gemaakt, enkel voor het verachten ervan. Maar de laatste tijd maakte hij wel vaker vreemde besluiten. Langzaam sloeg hij zijn ogen op, keek naar de jongen zonder enige emotie. Hij wist opnieuw niet hoe hij zichzelf een houding moest geven, nog hoe hij zich moest voelen.

Onderwerp: Re: How are you doing? vr mei 27, 2011 4:37 am

De jongen die op zijn schoot zat, antwoordde niet, bleef hem alleen maar aankijken. Hexis wendde zijn blik af en zuchtte. Was dit wel een goed idee? Ach.. de jongen had hem eigenlijk aangezet om dit te doen. Ciel was de schuld van veel, maar niet alleen maar negatief. Hij was degene geweest waardoor zijn leven een andere wending kreeg, dat hij eindelijk iemand had waarvan hij kon houden.
‘Oké.’ De stem klonk een beetje monotoon en niet echt op Hexis gericht. Nerveus zette hij zijn handen achter zich neer, zodat hij niet zou vallen en hij sloot zijn ogen. Al snel voelde hij de lippen van de jongen en leek de wereld opeens heel anders. Zijn ademhaling ging iets sneller en zijn lippen waren gespannen. Hij moest moeite doen om zijn lippen te openen toen de jongen daar om vroeg, maar begon wel met de tong van Ciel te spelen. Lag het nou aan hem of werd het warmer? Waarschijnlijk was het bloed ook nog naar zijn hoofd gestegen. Hexis voelde zich zwak en het maakte hem gek. Hij wou niet zwak zijn, of zelfs maar lijken. Toch durfde hij de leiding niet te nemen en gelukkig stopte de jongen al snel. Hij ademde diep in en uit, probeerde niet te gaan hijgen of zo. Hij veegde zijn mond af en keek naar de jongen, die op hetzelfde moment naar boven keek. Hun blikken kruisten en hij keek weer weg, nog een beetje van slag. Voorzichtig drukte hij een kus op de wang van de jongen en zette hij deze naast hem neer, aangezien hij bang was dat de jongen hem anders weer wou zoenen. Een idiote gedachte, maar je wist het nooit. Hij wist niks te zeggen, stond op en ging bij het raam zitten, op een stoel die er vlakbij stond, zijn ogen keken naar buiten. Het was donker buiten, maar je kon nog de buitenlampen zien en naar de andere ramen kijken, waar nog licht achter brandde. Zijn lichaam was gespannen en zijn blik was een beetje vermoeid. Even ging zijn blik naar Ciel, om te kijken wat die aan het doen was.

Onderwerp: Re: How are you doing? vr mei 27, 2011 5:15 am

Waarom deed hij zo? Hij had toch precies gedaan wat er van hem verwacht werd, of had hij toch een klein foutje gemaakt? Hij werd van zijn schoot afgehaald, spande zijn spieren aan zodat hij niet tegen zou stribbelen. Zou gaan spartelen zoals een baby zou doen als deze van zijn moeder werd weggehaald. De kus op zijn wang was niet genoeg geweest om hem ervan te overtuigen dat het goed was wat hij had gedaan, eeuwige koppigheid. Hij zat op zijn knieën staarde naar beneden. Hij legde zijn handen op zijn schoot en balde ze tot vuisten. Waarom voelde hij zich zo?... Hij had het toch goed gedaan? Hij kneep zijn ogen dicht, hoorde de voetstappen van de jongen die steeds zachter werden. Hij liep van hem weg. Duizenden vragen kwamen in hem op, maar hij zou er toch geen antwoord op krijgen, dat wist hij nu al. Of hij nou zou smeken of niet. Maar hij zou niet smeken, nou hij wou het gewoon niet. Hij wou zich niet nog meer verlagen, dat was niet nodig.
Tranen welden op, maar hij weigerde ze over zijn wangen te laten glijden. Ze begonnen te prikken in zijn oog, pijnlijk en irriterend. Niet alleen was zijn ziel nu aangeraakt, maar iemand had hem ook pijn gedaan. Op een indirecte manier die hij niet snapte. Waarom had hij niets gezegd? Omdat hij hem niet wou kwetsen? Nou, dat deed hij nu wel. En niet zo’n klein beetje. Het deed pijn, voelde niet fijn. Hij dacht eindelijk zijn twijfel weg te kunnen halen, maar toch begon hij nu weer te twijfelen. Verdomme, hij had toch gedaan wat er van hem gevraagd werd? Waarom kreeg hij nu niet terug waar hij om had gevraagd? Waarom ging het altijd zo… Nooit zoals hij wou.

Langzaam stond hij op, draaide zijn hoofd zodat hij naar hem kon kijken. Zijn ogen glazig, zijn mond een emotieloze streep. Met lood in zijn schoenen slofte hij naar de jongen toe, viel voor hem op zijn knieën. ‘Het spijt me,’ prevelde hij met een schorre stem. Hij legde zijn armen op Hexis zijn schoot, om daar zijn gezicht in te verstoppen. Hij vocht zo hard om zijn tranen binnen te houden, maar als hij de jongen weer onder ogen zou komen wist hij gewoon dat het hem niet meer ging lukken. Maar wat had het ook voor zin? Het was duidelijk nu, in zijn ogen. Hij keek weer op, deed geen moeite meer ze binnen te houden. ‘Het spijt me dat ik niet kan doen wat je van me verwacht, van me verlangd,’ sprak hij met een trillende stem. ‘En ik verdien het niet om dan nog terug te krijgen wat ikzelf van jou verlang. Maar alsjeblieft… Maak een uitzondering, voor deze ene keer.’ Zijn stem begon te erg te trillen, hij moest even een korte pauze nemen om zijn stem weer onder controle te krijgen. ‘Ik beloof je dat ik nog meer mijn best zal doen, echt waar! Maar alsjeblieft… Ik smeek het je; geef me alsjeblieft het beeld waar ik naar smacht. Ik kan niet meer zonder.’ Hij verborg zijn gezicht weer. Zijn schouders schokten lichtjes door het zachte gesnik. Hij huilde, hoe erg hij het ook van zichzelf vond. Hij had gesmeekt, wat alles nog erger maakte. Hij had zichzelf kwetsbaar gemaakt, en niet zo’n klein beetje. En waarom? Omdat hij iets wou… Iets wou zien. En zijn verlangen om dat te zien, was groter dan het beschermen van zijn eigen ego. Zijn eigenwaarde. Hij had zich verlaagd. Maar het deed er niet meer toe. Vanaf het moment dat hij ja had gezegd op dat aanbod; had hij al laten zien dat hij zwak was. Dit had het alleen nog maar benadrukt.

Onderwerp: Re: How are you doing? vr mei 27, 2011 5:57 am

Zijn ogen keken verbaasd toen de jongen op hem af liep en voor zijn voeten in elkaar zakte. Wat gebeurde er? Wat was er aan de hand? Dacht de jongen.. dat hij ontevreden was? Dat was hij juist niet, hij was tevreden over Ciel, maar het gevoel dat hem gaf toen de jongen Hexis zoende.. was gewoon zo overweldigend en maakte hem zo zwak, dat hij even een beetje afstand van de jongen wou, om zich te kunnen concentreren. Maar de jongen begreep het verkeerd..
‘Het spijt me,’ hoorde hij de jongen prevelen, gevolgd door armen en een gezicht die op zijn schoot werden gelegd. Ciel toch.. Het leek alsof het gewoon een groot drama tussen hun tweeën was, een mislukte soapserie of zoiets. Er ontstond een brok in zijn keel toen de jongen op keek, huilend. Wat had hij gedaan?
‘Het spijt me dat ik niet kan doen wat je van me verwacht, van me verlangd.’ De stem rilde en zelf kreeg hij ook tranen in zijn ogen, maar had hij de kracht om ze in te houden. ‘En ik verdien het niet om dan nog terug te krijgen wat ikzelf van jou verlang. Maar alsjeblieft… Maak een uitzondering, voor deze ene keer.’ Ciel! Waarom stopte de jongen nou niet? Nu voelde hij zichzelf alleen maar schuldiger, omdat hij de verkeerde signalen af had gegeven. Hij liet de jongen uitpraten, maar het leek juist alsof de jongen bij elk woord wat hij zei nog meer huilde. ‘Ik beloof je dat ik nog meer mijn best zal doen, echt waar! Maar alsjeblieft… Ik smeek het je; geef me alsjeblieft het beeld waar ik naar smacht. Ik kan niet meer zonder.’ Welk beeld? Waar had de jongen het in godsnaam over. Hij boog zich voorover en streelde de haren van de jongen.
“Ciel, huil alsjeblieft niet,” fluisterde Hexis zachtjes en hij schoof een vinger onder de kin van de jongen, tilde deze op zodat hij hem aan kon kijken. “Mijn verwachtingen waren heel anders dan jij dacht, ik had eigenlijk niet eens verwacht dat je me zou zoenen. Ik had geen verwachtingen over hoe de zoen zou gaan, ik stel geen eisen op voor zulke dingen. De ene keer gaat het anders dan de andere keer, en dan maakt me ook niks uit. Ik ben alleen weggegaan omdat.. ik ben het niet gewend dat iemand mij zoent, in plaats van andersom. Ik ben gewoon niet anders gewend en ik krijg dan snel het gevoel van zwakte, dat zelfs door gaat nadat alles is gestopt. Zelfs nu heb ik het nog steeds. Zelfs ík heb zwaktes.” Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. “Ik ben alleen bij je weggegaan omdat ik het gevoel weg wou laten hebben, en dat makkelijker gaat als ik even alleen zit. Maar alsjeblieft, stop met huilen.” Hij boog zich voorover en likte voorzichtig de natte tranen weg met het puntje van zijn tong, drukte daarna een kus op de mond van de jongen.

Onderwerp: Re: How are you doing? vr mei 27, 2011 7:44 am

Zijn wangen waren vochtig van de tranen. Zijn ogen hadden die overdreven glim die aanduidde dat hij nog lang niet klaar was met huilen. En zijn blos toonde aan dat hij zich hiervoor schaamde, maar dat hij het niet tegen kon houden. Er werd hem gevraagd om te stoppen met huilen. Maar dat zou hij niet zomaar kunnen. Hij had jaren lang zijn tranen binnen gehouden, had alles opgehoopt en nu kwam het er allemaal uit. Nee, hij was niet aan het uithuilen. Alles had hem enkel zo in de war gebracht dat hij mentaal nogal onstabiel was geworden. Die bescherming die hij mentaal had gemaakt was verdwenen, en nu zag hij pas de nadelen daarvan in. Een vinger gleed langs zijn kaaklijn naar zijn kin, tilde deze omhoog; waardoor hij gedwongen werd omhoog te kijken. Hij perste zijn lippen zo hard op elkaar dat ze trilden, en de tranen… Ach, die bleven maar komen. Er was geen enkele mogelijkheid om die te stoppen, althans daar leek het op. Hij snikte een keertje terwijl hij naar Hexis’ woorden luisterde.
Ow, dus hij had ook zwaktes? Eigenlijk had hij die allang getoond. Eerst was hij altijd degene die in huilen uitbarstte, niet hij. Hij wist al hoe hij hem pijn kon doen, mentaal. En nu kreeg hij daar nog meer keuzes mee? Normaal zou hij daar blij mee zijn, er zijn voordeel mee pakken. Maar hij zou het nu niet kunnen, nee. Hij wou hem geen pijn meer doen, wist hoeveel pijn het had gedaan als hij het bij hem zou hebben gedaan. Hij zou het niet over zijn hart kunnen krijgen om Hexis zo’n pijn te doen. Nee, dat zou hij gewoon niet kunnen… Misschien een kleine plagerij, omdat het gewoon gewoontes waren. En om hem een soort van te straffen voor het ervoor zorgen dat hij moest huilen; dat hij zich kwetsbaar had opgesteld tegenover hem. Ja. Maar meer niet, nee… Dat gewoon niet.

De glimlach op het gezicht van de blonde jongen zorgde voor wonderen. De kleine jongen leek een klein beetje verbaasd, maar niet meer bedroefd, en dat was al heel wat. Toch bleven de tranen strepen over zijn wangen en kaaklijn trekken, waren nog niet van plan om te stoppen. Hij proefde de zoete smaak ervan, maar vond het niet fijn. Met veel tegenzin slikte hij het af, enkel omdat hij niet wist wat hij er anders mee moest doen. Hij kneep zijn ogen dicht, maakte een zacht kreun geluidje om aan te tonen dat hij het niet leuk vond; wanneer Hexis met het puntje van zijn tong zijn wangen betastte. Dat ging nou weer net iets te ver. Hij kon nu wel wat meer hebben dan eerst; maar nog steeds… Hij was zwak op dit gebied.
De kus zorgde ervoor dat hij rustig werd. Lag het aan hem of begon Hexis hem steeds meer door te hebben? Hoe hij in elkaar zat, van binnen en van buiten. Nou, hij wist dat ook wel van hem… Maar hij wist dat altijd van personen. Het was gewoon een nogal beangstigend gevoel om te weten dat iemand anders dat ook van hem wist. Maar het zou wel over gaan, daar was hij zeker van. Want Hexis was nou niet de persoon die er misbruik van zou maken, of wel?

Om uit de gedachtestroom te komen ging hij een beetje naar achter, maakte weer afstand tussen zijn lippen en die van hem. Hij keek hem aan. ‘Zeur niet over zwaktes,’ sprak hij met een schorre stem, weer het zelfvertrouwen tonend dat hij altijd al had gehad. ‘Ik heb hier toen net zitten janken, jij niet. Ik ben hier de zwakke kwetsbare ziel. Jij niet.’ Hij pauzeerde eventjes, liet zijn beledigde blik varen en keek de blonde jongen met grote ogen aan, waarna zich een grijns op zijn gezicht vormde. ‘Ik ben hier zielig en verdien dus liefkozende woordjes. Jij niet,’ sprak hij, ietwat plagend. Had hij behoefte voor liefkozende woordjes?... Eigenlijk wel. Hij had ze al zolang niet meer gehoord. Of ja… Niet meer vrijwillig. Hij had die vreemde schepsels, die hij zelf had gemaakt, altijd bevolen hem te respecteren en te doen wat hij wou. Te complimenteren. Maar dat was niet vrijwillig. En er zat toch wel een verschil tussen, had hij gemerkt na al die jaren.

Onderwerp: Re: How are you doing? vr mei 27, 2011 8:20 am

De jongen veranderde van emotie, was niet meer bedroefd maar juist verbaasd, toen hij glimlachte. Was dat het beeld wat hij bedoelde? Wou hij hem alleen maar zien glimlachen? De jongen kneep wel zijn ogen dicht toen hij met het puntje van zijn tong de tranen weg likte en maakte zelfs een kreunend geluidje, om aan te tonen dat hij het niet leuk vond. Toen Hexis hem kuste, verdween het gevoel van dat hij zwak was gedeeltelijk. Het was Ciel die achteruit ging, ruimte tussen de lippen maakte. Hijzelf leunde ook achteruit, aangezien als hij zich nog meer voorover boog, boven op de jongen zou vallen. En dat was wat hij juist niet wou.
‘Zeur niet over zwaktes,’ sprak de jongen met een schorre stem, maar hij kon duidelijk het zelfvertrouwen weer horen. ‘Ik heb hier toen net zitten janken, jij niet. Ik ben hier de zwakke kwetsbare ziel. Jij niet.’ Hexis trok zijn wenkbrauwen even verbaasd op, maar keek toen spijtig. Hij rolde zijn ogen toen de jongen begon te grijnzen. ‘Ik ben hier zielig en verdien dus liefkozende woordjes. Jij niet.’ Liefkozende woordjes? Daar had hij Ciel nog nooit over horen zeuren.
“Sorry,” fluisterde hij met een glimlach op zijn gezicht en hij stak zijn armen naar de jongen uit, tilde hem op zijn schoot, met allebei de benen aan één zijkant. Hij streelde de wang van de jongen.
“Maar lieverd toch, heb ik je niet verteld dat je mijn hele leven een andere wending heb gegeven, al vanaf het moment dat ik je zag? Je bent alles voor me,” fluisterde hij op een serieuze toon. “Je hebt me anders laten denken, alsof je Plato was die al die mensen toesprak. Alsof je het licht was van de maan, de zon en alle sterren.” Hij pauzeerde even, keek even weg. “Ik hou van je,” fluisterde hij met een licht trillende stem en hij wendde zijn gezicht weer naar de jongen, drukte een kus op de zachte lippen. “Zo goed?” grinnikte hij, al was alles gemeend, maar dan juist weer overdreven. Behalve dat laatste. Hij fronste even toen hij zag dat er nog steeds een paar tranen over het gezicht van de jongen heen liepen. “Maar waarom huil je nog steeds? Het verpest je mooie glimlach.” Hexis kuste de jongen opnieuw, kon er gewoon niet genoeg van krijgen. “Je bent verslavend,” fluisterde hij met een toon die duidelijk schaamte weerspiegelde, aangezien het gewoon niet echt de bedoeling was. Hij wou niet verslaafd aan de jongen worden, want dan zou dat betekenen dat hij op een gegeven moment weer méér wou, en daar was de jongen nog even te jong voor. Nouja, nog een paar jaar, alleen dan was hijzelf vast al meerderjarig. Wat kut. Het leeftijdsverschil vormde een kleine blokkade tussen de twee, maar ook het feit dat Hexis gewoon veel meer ervaring had en al veel eerder ‘volwassen’ was geworden. Ciel was nog jong en beïnvloedbaar, als een klein boompje dat nog alle kanten op kon groeien. Hij wou dat niet verpesten door er nu al takken vanaf te halen. Misschien.. was het beter als hij nooit in het leven van de jongen was gekomen. Dan was de jongen zelfs misschien nog gelukkiger geworden.
“Ik vraag me af.. Weet je zeker dat je voor mij kiest, en niet voor iemand anders die jou eigenlijk veel gelukkiger kan maken?” vroeg hij op een onzekere, maar luchtige toon, met een scheve glimlach op zijn gezicht. Het kon hem niet zoveel schelen, maar hij wou gewoon weten hoe de jongen er over zou denken. Hij pakte de hand van Ciel vast en legde die op zijn schoot, streelde met zijn duim de hand heel voorzichtig, terwijl hij er zijn ogen niet vanaf kon houden.

Onderwerp: Re: How are you doing? vr mei 27, 2011 9:07 am

Zonder te aarzelen pakte hij Hexis zijn hand vast, liet zich optillen en installeerde zich gewillig op zijn schoot. Hij kon hier wel aan gewend raken; zitten op zijn schoot. Zo leek het net alsof hij groter was, en dat vond hij best fijn. Hij fronste toen de term ‘lieverd’ viel, vond dat er maar voor zorgen dat het nogal sarcastisch was. Maar naarmate hij verder praatte werd het weer duidelijk hoe serieus hij hier over was. Een bescheiden glimlach kwam op zijn gelaat, werd maar in verlegenheid getrokken door de woorden. De vluchtige kus bekrachtigde de woorden nog meer. Tevreden knikte hij. Nog voor hij iets kon zeggen betrapte Hexis hem erop dat hij nog steeds een soort van huilde. Maar dit waren niet meer tranen van verdriet. Misschien van vreugde? Wellicht, maar het was ook dat hij het gewoon niet kon stoppen.
Opnieuw drukte Hexis zijn lippen op de zijne, maar deze keer haalde hij ze ook weer snel eraf. Het zorgde ervoor dat hij een beetje gek werd. Kon hij hem nou niet gewoon een keer heel erg lang op de mond pakken, want nu moest hij zichzelf nog meer blijven beheersen om hem niet te gaan zoenen, wetende dat hij dat niet fijn zou vinden. Hij fronste door de volgende woorden van de jongen. Verslavend? Dat was ook een ander soort benaming ervan. Hij hapte één keer naar adem. ‘Ik huil niet meer. Heb gewoon te veel vocht in mijn ogen. Weet je hoelang het geleden is dat ik heb gehuild?... Ga maar na; dit is de eerste keer dat je me zo hebt gezien,’ merkte hij op. Het voelde eigenlijk wel als een opluchting dat hij het nu eens de vrije loop kon laten gaan. Eindelijk was die last van zijn schouders gevallen, kon hij eens ergens van genieten.

Onbegrijpend keek hij naar de jongen na het horen van de vraag. Hij zocht naar de juiste woorden, eigenlijk naar een antwoord om eerlijk te zijn, en merkte niet echt dat zijn hand werd vastgepakt. ‘Luister Hexis,’ begon hij op een zachte toon, ‘Je weet hoe ik ben. En zoals ik tegen jou in het begin was… Ben ik tegen iedereen. En ik denk niet echt dat iemand anders zoveel moeite voor mij zal doen; om me in te laten zien dat ík degene ben die moet veranderen en niet zij. Ik ben ook veranderd, door jou. Net zoals ik jou anders heb laten denken, heb jij dat ook bij mij gedaan.’ Hij stopte eventjes, zette een glimlach op. ‘En dit alles is al het resultaat daarvan. Als jij er niet was zou ik niet eens normaal spontaan kunnen glimlachen. Wist je nog wat voor vage blik ik had toen ik het voor het eerst probeerde? Vreselijk… Maar; ik wil niet eens denken aan hoe het zou zijn als er iemand anders was. Want dat zou toch niet gebeuren. Nou, nog niet. Ik kan daar geen zekerheid over geven.’ Hij zweeg, wist niet wat hij nog meer moest zeggen, tot hij weer dacht aan de woorden van Hexis. ‘En ik hou ook van jou hoor,’ fluisterde hij zachtjes, leunde dichter naar hem toe maar drukte zijn lippen niet op de zijne. Hij dacht dat de hint nu wel duidelijk was; hij wou de zwaktes van hem niet benadrukken, want hij vond dat zelf ook niet fijn. Dus waarom zou hij iets doen wat hij zelf niet leuk vond bij iemand die hij dierbaar had?

Onderwerp: Re: How are you doing? vr mei 27, 2011 9:24 am

‘Ik huil niet meer. Heb gewoon te veel vocht in mijn ogen. Weet je hoelang het geleden is dat ik heb gehuild?... Ga maar na; dit is de eerste keer dat je me zo hebt gezien,’ had de jongen gezegd als reactie op zijn opmerking. Hij telde de dagen, kon uit zijn woorden opmerken dat de jongen zelfs voordat ze elkaar nog niet hadden ontmoet, ook een hele poos niet meer gehuild had. Hij staarde naar de hand van Ciel, er viel een stilte. Waarschijnlijk moest de jongen even nadenken, maar dat was begrijpelijk.
‘Luister Hexis,’ begon de jongen en hij keek op. ‘Je weet hoe ik ben. En zoals ik tegen jou in het begin was… Ben ik tegen iedereen. En ik denk niet echt dat iemand anders zoveel moeite voor mij zal doen; om me in te laten zien dat ík degene ben die moet veranderen en niet zij. Ik ben ook veranderd, door jou. Net zoals ik jou anders heb laten denken, heb jij dat ook bij mij gedaan.’ Hexis knikte begrijpend en glimlachte wat meer toen de jongen weer begon te glimlachen. ‘En dit alles is al het resultaat daarvan. Als jij er niet was zou ik niet eens normaal spontaan kunnen glimlachen. Wist je nog wat voor vage blik ik had toen ik het voor het eerst probeerde? Vreselijk… Maar; ik wil niet eens denken aan hoe het zou zijn als er iemand anders was. Want dat zou toch niet gebeuren. Nou, nog niet. Ik kan daar geen zekerheid over geven.’ Hexis kon zich de grimas nog herinneren. Hij had gedacht dat de jongen gewoon grimaste, maar dat was dus gewoon een mislukte glimlach geweest. Hij gniffelde even. ‘En ik hou ook van jou hoor.’ De jongen leunde meer naar hem toe, maar zoende hem nog net niet. Hij had dus goed geluisterd. Hexis streek het haar uit de jongen zijn gezicht en zoende hem liefdevol. Uiteindelijk duwde hij voorzichtig de lippen van Ciel open, liet hij zijn tong met die van Ciel spelen. Aan de ene kant was hij bang dat de jongen weer zou kokhalzen, maar aan de andere kant was dit gewoon lekkerder en langer vol te houden dan normaal zoenen. Ze bleven zo een poosje zitten, totdat Hexis het op gaf en nog een kus op de jongen zijn mond drukte, om vervolgens de jongen een beetje tegen hem aan te drukken.
“Het is al laat, geloof ik,” mompelde hij, samen met een gaap. Het was donker en hij irriteerde zich er aan, dus flitste het licht aan. De kabels waren een beetje defect, maar door zijn krachten kon hij er voor zorgen dat er wel elektriciteit heen kon stromen. Hij hoefde zich er maar één keer op de concentreren. Hij keek de jongen met een glimlach aan. “Zo, nu kan ik je wat beter zien,” zei hij met een glimlach en grinnikte even. “Ach, de avond is nog jong,” grapte hij.

Onderwerp: Re: How are you doing? vr mei 27, 2011 10:24 pm

Verslavend. Hoe langer hij erover nadacht, hoe erger de betekenis er eigenlijk van werd. Hij had zo´n zielige zwervers met een of andere drugs of alcohol verslaving altijd ranzig gevonden. Maar nu was hijzelf hetgeen dat verslavend werkte. Dat wou hij niet. Nee. Wie weet zou dat er weer voor zorgen dat er problemen kwamen. Waarom moest dit alles altijd op zo´n enorm drama lijken? Zelfs nu, toen alles goed scheen te zijn, wist hij zeker dat ieder moment weer iets kon gaan gebeuren dat voor problemen zorgde. Dat was niet leuk, nee. Om eerlijk te zijn merkte hij pas dat hij gezoend werd toen Hexis met z’n tong aan het spelen was. Maar hij kon het niet opbrengen zijn ogen helemaal dicht te laten gaan, deed ze dus maar half dicht.
Hem had het niet uitgemaakt hoelang hij gezoend zou worden. Vooral niet als het Hexis was die hem zoende. Nee, dan maakte het niet echt veel uit. Hij legde zijn beiden handen op Hexis zijn borst en hief zijn kin een beetje op, zodat hij naar de jongen kon kijken. Ondanks dat er niet meer zoveel lengte verschil tussen hun was; moest hij toch nog opkijken. Hij had altijd zijn lengte gehate, omdat die ervoor zorgde dat hij naar werkelijk iedereen moest opkijken. Oké, er waren een paar kleine uitzonderingen. Maar alsnog, dat was niet genoeg.

Hij kneep zijn ogen dicht, moest wennen aan het licht. Wanneer zijn ogen eraan gewend waren opende hij ze weer. Met een nogal droge gezichtsuitdrukking keek hij naar de jongen. ‘Maar ik ben moe,’ sprak hij op een klagelijke toon. Ja ja, hij was een zeur. En dat wist hij ook, maar hij kon er niets aandoen dat hij gewend was om een leven te leven waar alles ging zoals jij wou. ‘Ik wil slapen,’ mompelde hij, bijna onverstaanbaar omdat hij tegelijk een gaap moest onderdrukken. ‘Maar ik wil hier niet weg. Wil niet bij jou weg,’ zei hij erachter aan, waarna hij hem met een bescheiden glimlach aankeek. ‘Onthoudt; ik blijf dertien. En dat zal ook niet snel veranderen. Ik ben een kind, en heb dus slaap nodig.’
Hij geeuwde zachtjes, om vervolgens in een van zijn ogen – degene waar het ooglapje niet voor zat – te wrijven. Ja, hij was moe. Erg moe. Maar waarom merkte hij het nu pas? Omdat de adrenaline op was? Vast. Er zat nu niet meer zoveel spanning aan dat hele zoen gebeuren, dus zorgde het ook niet meer voor de nodige inspanning die hem wakker zou houden. Hij leunde tegen de borst van Hexis aan en sloot zijn ogen. ‘Ik ga slapen, of je het nu leuk vind of niet,’ murmelde hij zachtjes, ‘Heb vandaag genoeg gedaan.’ Het deerde hem niet wat de jongen zou zeggen. Als hij niet zou willen slapen; zou hij gewoon naar de jongensslaapkamer gaan. Hoewel hij liever hier was, bij hem. Maar het was niet dat hij hem nooit meer zou kunnen zien als hij wegging. En als hij wou slapen, wou hij dat. Wie er ook protest op leverde.

* Flutpost :c

Onderwerp: Re: How are you doing? za mei 28, 2011 7:50 am

De jongen keek hem al snel met een droge gezichtsuitdrukking aan.
‘Maar ik ben moe.’ Hexis grinnikte, streelde met zijn vingers over de wang van de jongen die op zijn schoot zat, waarna hij stopte met strelen en zijn armen om de jongen heen sloeg. ‘Ik wil slapen.’ De stem werd overstemd door een onderdrukte gaap. ‘Maar ik wil hier niet weg. Wil niet bij jou weg.’ Opnieuw grinnikte hij. ‘Onthoudt; ik blijf dertien. En dat zal ook niet snel veranderen. Ik ben een kind, en heb dus slaap nodig.’ Hij maakte een geluidje dat aantoonde dat hij het schattig vond als Ciel geeuwde.
“Ocharme,” fluisterde hij zachtjes met een gesmolten stem. De jongen was zo schattig dat hij bijna zat te kwijlen. Bijna. Hij verzonk in gedachtes, kreeg automatisch allemaal verkeerde beelden over de jongen. Fout. Heel fout! Toch kon hij het niet laten en had hij ook niet een belofte gemaakt over de gedachtes, dus mocht het eigenlijk wel. Hij werd uit zijn gedachten getrokken toen hij het hoofd van Ciel tegen zijn borstkas aan voelde.
‘Ik ga slapen, of je het nu leuk vind of niet,’ hoorde hij de jongen murmelen. ‘Heb vandaag genoeg gedaan.’ Hij grinnikte, maar wist dat de jongen wel gelijk had. Hij had een hele zoenles achter de rug, van zulke inspanningen werd je in het begin snel moe. Hij drukte een kus op het hoofd van Ciel en stond voorzichtig op, met de jongen in zijn armen. Hij liep de kamer uit, deed met behulp van zijn krachten het licht weer uit. De jongen sliep al, met zijn ogen dicht en heel schattig. Heel zachtjes deed hij de deur van de jongensslaapzaal open en hoorde dat heel veel jongens al sliepen. Zonder iets te zeggen liep hij naar zijn eigen bed en legde hij de jongen er neer. Hij kroop naast de jongen in bed en sloeg de dekens over hun heen, drukte de jongen tegen zich aan. Zo lag het wel lekker. Hij zou de jongen niet verkrachten of zo, maar viel wel met foute gedachtes in slaap.

Het voelde alsof hij in een sauna was toen hij wakker werd. Zijn ademhaling was zwaar en zijn haren waren nat. Ook was de rest van zijn lichaam bedekt met zweet. Was hij maar niet gaan slapen met kleding aan. Een akelig gevoel vulde zijn lichaam en hij kreeg weer hoofdpijn. Had hij zijn medicijnen maar ingenomen. Ach, het was al te laat.