How are you doing?

Onderwerp: Re: How are you doing? zo mei 29, 2011 12:34 am

Hij kon zijn ogen niet meer open houden, was te veel moeite. Hij voelde wel nog iets op z´n hoofd, maar deed de moeite niet om eruit te halen wat voor handeling het moest zijn. Hij gokte niet eens op wat het moest zijn. Veranderingen accepteren en invoeren was vermoeiend, erg vermoeiend. En het had fysiek nog niet zo heel veel gevraagd, meer mentaal. En dat was juist het vermoeiende eraan. Hij merkte niet eens dat hij nu in de armen van de jongen lag, was al half weg van de wereld. Het duurde nog niet lang voor hij helemaal weg was. Zoals gewoonlijk bewogen zijn lippen; alsof hij iets zei, maar er kwam geen geluid uit. Hoe vaak had hij eigenlijk geslaapwandeld? Het was te danken aan het feit dat hij iemand had die op hem paste toen hij jong was, dat hij niet ergens anders wakker werd dan in zijn bed. Maar het was altijd anders. De enige keer bewoog hij helemaal niet, lag helemaal stil. Terwijl hij een andere keer gillend wakker werd door een nachtmerrie, en weer een andere keer als een zombie opstond uit zijn bed en met zijn ogen dicht gewoon ergens naartoe liep. Maar dat had iedereen toch wel?... Vast niet zo vaak als hem, maar ach; wat kon je eraan doen?

Hij kneep zijn ogen verder dicht, wou blijven slapen. Maar er kwamen nogal… Vervelende geluiden in zijn oren. Het duurde enkele tellen voordat hij doorhad in wat voor positie hij zelf lag. Langzaam deed hij zijn ogen open, irriteerde zich dat hij alles maar voor de helft kon zien en haalde hardhandig het ooglapje weg om het nonchalant op de grond te laten vallen. Hij zuchtte, was het nou zo warm of lag het aan hem? Die deken moest weg. In een vloeiende handbeweging smeet hij de deken van zich af. Hij wou opstaan, maar werd door iets tegengehouden. Iets klams hield hem vast, en dat vond hij niet fijn. Het maakte hem ‘vies’.
Nogal onhandig maakte hij zich vrij uit de greep, negeerde al de geluiden – die de persoon maakte omdat hij zich losmaakte – en ging op de rand van het bed zitten. Hij hapte één keer naar adem. Wacht… Ze waren in de jongensslaapkamer. Werkelijk iedereen had hun kunnen zien. Maar meer dan de helft lag nog te slapen. En de andere helft was er niet. Dus alles was nu nog veilig. Hij had zijn kleren nog aan, miste alleen zijn ooglapje. Maar dat had hij vrijwillig afgedaan. Hij wou andere kleren aan, deze waren vies.

Weer dat vervelende geluid dat hem ook wakker had gemaakt. Geïrriteerd draaide hij zijn hoofd en keek over zijn schouder naar de dader. Hexis. Hoe had hij dat nou niet kunnen weten? Maar waarom maakte hij zo’n irriterende geluiden. Ja ja, hij sliep. Maar dit was overduidelijk geen gemompel, nog gepraat. Dit was… Wacht… Kreunde hij nou serieus in zijn slaap? De jongen trok een gezicht. Hè, moest dat nou? Dat was gewoon vies en ongepast. Rustig liet hij zijn ogen over het lichaam van de jongen glijden, zoekend naar enige trekjes die een verklaring hiervoor zouden geven. Maar het ‘trekje’ dat de reden gaf zorgde ervoor dat hij van het bed afsprong en zijn handen op zijn mond legde om niet een kreet uit te slaan van schrik. Zijn ogen stonden wijd open, en alsnog gilde hij wel; maar gedempt door zijn handen, hopend dat niemand het zou horen. Had hij serieus bij hem gelegen terwijl hij zo’n gedachtes had? Nee, nee, nee! Dat was gewoon vies! Hij wou zichzelf bekijken, maar durfde dat niet; bang dat hij iets zou zien dat hem nog meer zou laten schrikken. En een hartaanval was het laatste wat hij nu kon gebruiken.
Voor een tel ging de gedachte of hij de jongen niet gewekt zou hebben met zijn eigen gedrag, door zijn hoofd. Maar die ene tel was genoeg om ervoor te zorgen dat hij zijn blik van hem af kon trekken en op de grond kon richten. Hij ging door zijn knieën en kroop over de grond om zijn ooglapje te pakken. Hij wou hier weg, wou eventjes niet hebben dat Hexis nog in de buurt was. Maar hij kon nu niet wegrennen, hij zou eerst iets moeten zeggen van; ik ga nu of zo. Want anders zouden ze weer terug bij af zijn. En dat wou hij niet. Niet nog eens.

Onderwerp: Re: How are you doing? zo mei 29, 2011 1:00 am

Er klopte iets niet. Een geïrriteerde gevoel ging door hem heen, gevolgd door een gevoel die al zijn gedachtes over dat er iets niet klopte even weg liet vagen. What the fuck?! Er trok een warm gevoel tussen zijn benen. Nee, dat kon niet! Waarom nu, nu Ciel er ook bij was? En toen besefte hij dat er iets niet klopte. Half wakker grepen zijn armen verward om zich heen, maar bleven liggen toen er niks was. Was de jongen weg? Zachtjes vloekte hij, opende hij vermoeid zijn ogen. Hij wou hier weg, het bloed steeg naar zijn hoog. Hij kwam overeind, duwde een persoon die vlakbij zijn bed stond ruw opzij en beende de kamer uit, naar de douches. Hij dumpte zijn kleding en ging onder de douche staan, wou alles van zijn lichaam af spoelen. Hexis schaamde zich, wou dat hij niet met foute gedachtes in slaap was gevallen. Als hij voorzichtiger was geweest, had hij de neiging om aan die gedachtes te denken onderdrukt en was hij normaal wakker geworden. Opnieuw vloekte hij, nu omdat hij besefte dat hij geen schone kleren had meegenomen en niet meer in die vieze kleren wou gaan stappen. En om naakt door Degree heen te lopen, had hij ook geen zin in. Hij kon zich niet meer herinneren wat hij in godsnaam had gedroomd en aan de ene kant wou hij het ook niet weten. Hij schaamde zich nu harstikke erg en de tranen stroomden over zijn gezicht, vermengden zich met het douchewater. Verslagen ging hij op de grond zitten, liet het douchewater maar over zich heen lopen. Hexis schrok zich dood toen het douchewater opeens koud werd, slaakte een kreet en wou de douche uit zetten, maar het douchewater bleef maar door lopen. Iemand zat aan het bedieningspaneel van het douchepaneel te knoeien. Ciel? Hij wist niet wie, maar diegene zorgde er voor dat hij nu geen kant op kon. Niet uit de douche, maar ook niet onder de douche.

Onderwerp: Re: How are you doing? zo mei 29, 2011 4:21 am

Hij ging rechtop zitten, bleef eventjes naar de grond staren. Uit al de momenten dat het had kunnen gebeuren, had het perse nu moeten gebeuren. En het zorgde ervoor dat hij zich vreselijk voelde, en zijn beeld van de jongen ook nog eens veranderde. Hij stopte zijn ooglapje in een van zijn zakken, stond daarna op en wreef in zijn ogen. Nog steeds weigerde hij op te kijken, kon het gewoon niet. Hij stond daar maar, staarde naar beneden. Wat moest hij hier nou weer van denken? Hij had zo vaak opnieuw over dingen moeten nadenken, zijn beeld van dingen moeten aanpassen. Moest dat nu alweer? Hij had hier geen zin meer in. Waarom moest het zoveel moeite kosten om iemand lief te hebben? Hij wou het zelfs niet. Hij had niets van dit ooit gewild. Nooit. En toch was het weer niet zo gegaan als hij had gewild. Het werd bijna een gewoonte.
Hij werd uit zijn gedachtes getrokken toen hij opzij werd geduwd, werd gedwongen om een stap opzij te zetten om niet zijn evenwicht te verliezen. Toen hij zich omdraaide kon hij Hexis zijn gestalte nog net herkennen voor het verdween. Het was voor een deel wel begrijpelijk dat hij was weg gerend. Maar hij moest dit soort gedoe toch gewend zijn?... Of was dit iets wat daar totaal vanaf week. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, irriteerde zich aan de blikken die leken te branden op zijn huid. Met een ruk keek hij om, hief zijn blik op om naar de verbaasde gezichten te kijken. O, geweldig. Er waren een paar wakker geworden en hadden dus een stukje van het hele drama meegekregen. Hij kneep zijn ogen fel tot spleetjes. ‘Wat?’ vroeg hij op een overduidelijk geïrriteerde toon. De jongens zwegen en maakten zich uit de voeten. Ondanks dat hij klein was; wisten ze wel wat hij kon doen, als hij daar zin in had. En dan was er ook nog die enge blik die hij sommige mensen soms gaf, die blik van; als ik kon zou ik je uit de weg ruimen, maar er zijn nu teveel mensen aanwezig.

En toch herkende hij een van de jongens in het speciaal. Het was de ‘leider’ geweest van dat groepje dat hem altijd stond aan te gapen. Nou… Niet altijd. Pas toen hij met Hexis begon om te gaan, toen waren zij in zijn leven gekomen. En ze irriteerde hem. Ineens drong het tot hem door, vielen alle puzzelstukjes op hun plek. Snel rende hij achter hem aan, de gangen op en vervolgens een andere kamer in. Hij zag hem iets doen, in een kastje dat aan de muur hing. Hij stapte op hem af, draaide hem hardhandig om aan zijn schouder. ‘Wat denk jij dat je aan het doen bent?’ sprak hij op een kille toon. De jongen keek hem met grote ogen aan. ‘Niets.’ Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. ‘Verdwijn dan uit deze kamer, nu. Voordat ik mijn butler om hulp moet vragen,’ sist hij. De jongen snelde de kamer uit, wetende wie die ‘butler’ was en wat hij kon doen. Hij keek naar het kastje, snapte er niet veel van. Maar het was duidelijk dat het een of andere schakelaar ergens voor was. Hij wist niet hoe het werkte, maar wist zeker dat het iets zou doen dat negatief zou zijn bij de situatie van Hexis, dat voelde hij gewoon. Hij slaakte een zucht. Hij kon nu maar beter naar de jongen toegaan, aangezien hij niet wist hoe hij de heleboel weer terug moest zetten.
Terug in de jongensslaapkamer raapte hij wat kleren van de jongen bij elkaar en een handdoek. Alles in zijn hoofd was weer helder. Omdat hij weer eventjes zichzelf had kunnen zijn, had hij die tijd genomen om alles weer te ordenen. Hexis was een handdoek vergeten en stond nu onder een, waarschijnlijk, koude douche. Ook was hij zijn kleren vergeten, of ja schone kleren. Dus nam hij die ook maar mee. Rustig liep hij naar de douches, legde daar de kleren en de handdoek rustig neer. ‘Je kunt er nu uitkomen,’ sprak hij met een opgeheven stem, ‘Heb handdoek en kleren voor je meegenomen.’ Hij liep de kamer weer uit, ging zitten en leunde met zijn rug tegen de muur aan. Nu kon hij alleen maar wachten en weer over alles nadenken, want meer viel er niet te doen.

Onderwerp: Re: How are you doing? zo mei 29, 2011 6:13 am

Hij bleef op het kleine stukje vloer staan waarbij hij niet geraakt werd door de koude stralen, toch was het niet heel veel en drukte hij zichzelf tegen de wand aan. Het koude water was irritant, maakte de rest van de vloer ook koud. Hexis rilde, een deel van zijn hersenen was nog steeds verdoofd door het bijeffect wat hij zostraks had gekregen, waardoor hij weer vieze gedachtes begon te krijgen. Hij gromde een beetje geïrriteerd. Waarom nu hij onder de douche stond? Nouja, eigenlijk niet helemaal, maar dat maakte niks uit. Er klonk een stem, een beetje dof werd er gesproken dat hij uit de douche kon komen en dat er kleding en een handdoek voor hem was meegenomen. Was dat Ciel? Zijn ogen gingen naar de douche die nog steeds door liep, maar ook nog steeds koud was. Hij raapte al zijn moed op en stak zijn hand heel snel uit, drukte de douche zo uit. Daarna haalde hij de deur van het slot af en deed hij die op een kiertje, staarde naar de kleding die midden op de vloer lag, een paar meter van hem vandaan. Hoe moest hij in godsnaam de paar meters overbruggen om de kleding te pakken? Straks dan ging de deur open en kwam er een vreemd iemand naar binnen, die hem daar naakt zag staan. En wist hij dat dat nooit zou gebeuren, aangezien het nog vroeg in de ochtend was,. Heel snel schoot hij over de vloer heen, raapte hij de kleding op en wou hij weer terug rennen, maar hij gleed uit en knalde met zijn gezicht op de vloer. Vermoeid kwam hij overeind. Alles leek te draaien en hij moest zich aan de deurklink vasthouden, anders dan viel hij weer om. Snel deed hij zijn kleren aan, liet hij de vieze kleren en handdoek liggen en liep hij weer naar de deur, alleen gleed hij weer uit. Hexis vloekte, waarom moest het hem nou weer overkomen? Zijn hoofd bonkte van de pijn en bloed droop over zijn neus, maar ook uit zijn neus. Toch wou hij Ciel niet teleurstellen en kroop hij op handen en voeten naar de deur, waarbij hij een aantal keer bijna uit gleed. Voor de deur bleef hij liggen.
“Ik geef het op,” zuchtte hij zachtjes en hij kwam een beetje overeind. Gevolgd door een deur die keihard tegen zijn hoofd aan gegooid werd met een kracht waardoor alles nog meer pijn begon te doen. Daarbij viel hij ook nog met zijn achterhoofd op de grond, waar later vast een grote bult zou zitten. Hij jammerde even en hield met zijn ene hand zijn neus vast, die nu vreselijk zeer deed. Hij kwam overeind en keek de jongen in de deuropening zielig aan.
“Ik weet het, ik verdien het,” mompelde hij zachtjes. De vloer was harstikke glad, waardoor hij toen hij wou opstaan weer op de grond knalde. Deze keer bleef hij op de grond liggen. “Help,” mompelde hij op een droge toon, terwijl hij zijn ogen dicht kneep, gevolgd door een vloek.

Onderwerp: Re: How are you doing? ma mei 30, 2011 8:17 am

Hij trok zijn benen weer op en sloeg zijn armen erom heen. Hoe vaak had hij nu wel niet zo gezeten? Te vaak. Maar het gaf gewoon dat veilige gevoel dat hij op momenten zoals deze nodig had. Waarom gaf het toch een veilig gevoel om zo te zitten? Hij vond het ook altijd fijn om zich helemaal op te rollen in zijn slaap, voelde zich dan een of andere manier veiliger. En toch wou hij zich niet graag kleiner maken dan dat hij al was. Met half open ogen staarde hij in het niets. Hij wou nergens over nadenken, wist dat het toch geen nut zou hebben. Hij had zoveel op moeten geven hiervoor, had er ook wel wat voor terug gekregen. Maar alsnog; die twijfel bleef iedere keer maar weer terugkomen. Hij slaakte een zucht, kneep zijn ogen dicht. Vervloekte migraine ook altijd. Waarom moest hij nou altijd koppijn krijgen als hij over dit soort dingen nadacht, omdat hij het hem ergens diep van binnen nerveus maakte? Nee. Dat kon niet. Hij kon goed overweg met zijn gevoelens, nou dat hield hij zichzelf voor. Eerst had hij altijd nog hevig protest gevoerd tegen zijn eigen gevoelens, vooral die richting Hexis. Omdat ze toen nog verkeerd waren in zijn ogen, dat waren ze nu nog steeds. Maar het kon hem simpelweg niets meer schelen. Zelfs niet wat anderen ervan dachten. Maar de meningen van anderen hadden hem altijd al koud gelaten, hij had betere dingen aan zijn hoofd om zich bezig te houden met hun meningen.

Geïrriteerd stond hij op. Het duurde hem te lang. De jongen zou zich vast weer aan het aanstellen zijn; denken dat hij weer een of andere reden zou hebben om hem te haten. Eigenlijk had hij die ook, maar hij zou er niet over door blijven zeuren. Wat gebeurt is, is gebeurt. Daar kun je niets meer aan veranderen, dus kon je het beter accepteren en doorgaan met je leven. Hij had zich altijd stug vastgeklampt aan die woorden, en het scheen ook nog te werken. Hij pakte de deurklink vast, gooide de deur hard open, maar merkte al snel dat iets in de weg zat. Hij trok een wenkbrauw op. Wat was er nu weer?
Langzaam maakte hij de deur weer verder open. Door de tegenkracht van de andere kant was hij weer half dichtgegaan. Zijn ogen werden groter. ‘Ow shi-’ hij kon zijn zin niet afmaken, de ander was hem voor. Hij klemde zijn kaken op elkaar om niet te lachen toen hij de falende poging zag van de jongen om op te staan. Waarom had hij ook altijd een zwak gehad voor leedvermaak? Zelfs nu iemand die hij dierbaar had pijn leed, moest hij lachen om het feit hoe het gebeurde.

Hij zette twee stappen, stak een hand naar hem uit. ‘Maar natuurlijk,’ reageerde hij op een droge toon terug. ‘Beloof me niet dat je dadelijk duizelig wordt en alweer op de grond valt. Dat doe je maar bij de ziekenzaal.’ Hij zweeg eventjes. Dan moesten ze weer naar die vrouw. Wat zou die wel niet van ze denken. En over het feit dat ze werkelijk altijd wel bij elkaar waren. Dat ze gewoon goede vrienden waren? Vast, die was te blind om de werkelijke situatie te zien. Of ja, dat hij hoopte hij meer dan dat hij het zeker wist.

Onderwerp: Re: How are you doing? wo jun 01, 2011 8:06 pm

De jongen had iets gemompeld, maar hij kon verder niet zien hoe de jongen reageerde. Niet alleen zijn hele hoofd, maar ook zijn armen en benen leken nogal zeer te doen door de drie valpartijen. Waarom was de vloer hier zo glad? Waarom kon hij opeens zijn evenwicht niet bewaren? Waarschijnlijk zat er weer een groeispurt aan te komen, al vond hij de lengte die hij nu had ook wel fijn. Kleiner dan de meeste jongens, maar het maakte hem niks uit. Toch wist hij dat die verdomde groeispurt er aan zat te komen. Hij was nog lang niet uitgegroeid en zijn laatste groeispurt was toen hij tien was. Misschien was dit ook wel de laatste en werd hij niet zo heel groot meer, misschien wel tien centimeter of zo. Wanneer was de laatste keer dat Hexis zich eigenlijk had opgemeten? Hij wist het zelf niet eens meer.
‘Maar natuurlijk,’ hoorde hij de jongen op een droge toon zeggen en toen hij zijn ogen open deed, zag hij dat de jongen dichterbij hem stond en een hand uit stak. ‘Beloof me niet dat je dadelijk duizelig wordt en alweer op de grond valt. Dat doe je maar bij de ziekenzaal.’ Er verscheen een flauwe grijns op zijn gezicht.
“Natuurlijk niet, als je me maar belooft te ondersteunen,” mompelde hij en hij pakte de hand van de jongen vast, werd omhoog getrokken. Hopelijk was die stomme vrouw er niet. Anders kreeg ze misschien wel achterdocht, aangezien ze zo vaak bij elkaar waren en Hexis altijd wel iets had.

Het duurde nogal lang voordat ze bij de ziekenzaal waren, aangezien hij nauwelijks meer kon lopen en de jongen hem steeds moest ondersteunen, al was Ciel kleiner en minder sterk dan hem. Hexis liet een bloedspoor achter, maar het maakte hem niks uit. Ze zouden het toch wel weer opruimen. Voordat ze de ziekenzaal betraden, klonk er een kreet, alsof er iemand was die pijn leed. Hij wou staan en de andere kant op gaan lopen, bang voor wat hij zag, maar de jongen was nu sterker en sleepte hem gewoon de ziekenzaal in. De vrouw die bij een bed zat met een meisje er in keek om. Thank god, het was een andere vrouw.
“Ga maar op een bed zitten, ik kom zo naar jullie toe,” zei ze en ze boog zich weer over de been van het meisje heen. Hij wou niet zien wat er met de been van het meisje was, dus draaide hij zijn hoofd weg en bracht de jongen hem naar een bed toe, waar hij op ging zitten. Het duurde een poosje voordat de vrouw klaar was en naar hun toe kwam. In de tijd dat ze met het meisje bezig was, klonken er een paar kreten en kromp hij vanzelf al weer ineen door angst. Hij had ziekenhuizen, ziekenzalen of EHBO-posten nooit echt leuk gevonden. Elke keer dat hij hier dan ook was, verafschuwde hij deze zaal. De vrouw liep naar hun toe en begon hem allemaal vragen te stellen, die hij maar voor de helft beantwoordde, aangezien alles duizelig begon te worden en doordat hij door het bloed in zijn mond moeite moest doen om niet te kokhalzen. Uiteindelijk haalde ze een bak met warm water en een washandje en begon ze zijn gezicht schoon te maken. Bijna kreeg hij de neiging om haar weg te trekken, maar toen ze merkte dat hij het niet leuk vond glimlachte ze alleen maar. Het deed verdomde zeer!
“Stop het!” riep hij boos toen hij de pijn niet meer aan kon en hij duwde haar met gemak weg.
“Wil je anders dat hij het doet?” vroeg ze met een glimlach die eigenlijk een beetje op een grijns zit, en haar blik ging naar de jongen die schuin achter haar stond, in een hoekje.
“Nee, die houdt niet van bloed, en laat hem gewoon er buiten,” gromde hij. Ze leek hem uit te dagen, waarschijnlijk was ze ook maar net iets ouder dan hem. Vast een of andere stagiaire of zo.
“Zeur dan niet zo,” giechelde ze. Hexis’ gezicht stond op onweer en hij duwde haar opnieuw weg toen ze zijn gezicht weer schoon wou maken. “Kom op, joh! Je bent toch een stoere bink, dan kan je het toch wel aan?” Nu werd hij nog bozer. Hij beet op zijn lip, die al aan het bloeden was.
“Blijf van me af, trut,” gromde hij. Ze begon te lachen.
“Begin je me nu uit te schelden?” lachte ze met een grijns en Hexis’ knokkels werden wit. Ze zag dat en ging een beetje achteruit, maar keek hem nog steeds op een uitdagende manier aan. Wat verlangde hij nu naar die andere vrouw. Zij was veel beter dan deze trut die hem wou uitdagen en haar zin wou krijgen.

Onderwerp: Re: How are you doing? wo jun 01, 2011 9:48 pm

Hij trok zijn wenkbrauw op. Gaf een blik die de woorden al overbracht zonder ze echt te zeggen. Maar natuurlijk zou hij hem ondersteunen als dat nodig was. Hij had hem al zo vaak naar de ziekenzaal, of een andere locatie, gebracht toen hij zijn evenwichtsorgaan niet onder controle had. Dus waarom zou hij dat nu niet doen, als alles erop wees dat het weer zo was? Dat zou gewoon vreemd zijn. Maar alles hieraan was al vreemd. Zonder enige moeite trok hij hem omhoog, wat hem enigszins verbaasde. Hij had verwacht dat hij zelf op de grond zou vallen omdat hij te hard zou trekken, of dat hij te zacht zou trekken waardoor hij alsnog op de grond zou vallen en Hexis gewoon op de grond zou blijven liggen. Waren zijn handelingen dan toch preciezer dan verwacht? Nou, dat verdiende hij wel. Vond hij zelf dan. Er was nu al zoveel gebeurd, te veel verwarrende dingen, dat hij wel iets zoals dit verdiende.
Met lood in zijn schoenen liep hij naar de ziekenzaal, de jongen nog steeds ondersteunend. Er was een figuurlijke brok in zijn keel ontstaan omdat zijn spieren bij zijn keel zich samen trokken. Hij wou er niet naartoe. Nee, het kwam niet door het feit dat hij misschien wel trauma’s had ervoor, want dat was niet zo. Sinds zijn ene oog zo paarsig was, was hij te vaak in een ziekenhuis geweest om er nu nog bang voor te zijn. Maar hij wist wel dat Hexis het niet leuk vond. En hij vond het zelf ook niet leuk omdat die vrouw er misschien wel kon zijn. En zou het nu niet eens tijd worden dat ze dingen begon te vermoedden? Vast wel.

Er klonk een kreet, zorgde ervoor dat hij zijn ogen wijd opensperde. Het was een kreet gevuld met pijn, afkomstig van de ziekenzaal. Hij vloekte in zichzelf, was bang dat Hexis zich nu ieder moment kon omdraaien en met zijn laatste krachten zou proberen weg te rennen. Maar er gebeurde niets, hij liep gewoon stug door, leek alsof hij het negeerde. Ach, niet dat hij het erg vond.
Geforceerd rustig liep hij de ziekenzaal binnen, de jongen nog steeds ondersteunend en begeleidend naar een bed. Toen hij op het bed zat, en de last van zijn schouder af was, wendde hij zijn blik pas af. Met lichte interesse keek hij naar het tafereel verder op. Er was een andere vrouw, gelukkig, die bezig was met een meisje. Hij leunde een beetje naar rechts, wou zien wat er aan de hand was. Wanneer de vrouw op hun afkwam liep hij weg van het bed, liet haar haar gang maar gaan. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, keek nog steeds naar het meisje. Maar hij kon niets vreemds aan haar zien. Misschien had ze enkel een verstuikte knie of zo. Dat kon je van de buitenkant niet zo goed zien.

Afwezig volgde hij het tafereel dat zich afspeelde rondom Hexis. Beet op zijn lip en balde zijn handen gefrustreerd tot vuisten. Waarom was die vrouw zo vervelend? Dan had hij nog liever die ander gehad, die nu allang door zou hebben dat ze meer waren dan vrienden. Alles liever dan deze. Een idee kwam in hem op, maar hij wist niet of hij er nu vanaf moest zien of niet. Hij slaakte een zachte zucht, deed het toen toch maar. Wetende dat niemand het zou zien, kneep hij zijn ogen dicht. Na enkele tellen opende hij ze weer, keek met een voldane blik naar de vrouw die naast hem stond. Hij keek eventjes langs haar, zag het meisje dat last had van haar been, met grote ogen naar hem kijken. Hij snoof, vond haar niet belangrijk. Hij keek weer naar de vrouw naast zich, dacht eventjes na. ‘Voor nu ben je gewoon Hannah, en doe je alles wat ik zeg. Oké?’ het klonk meer als een bevel dan een vriendelijke vraag, maar dat was het ook. De vrouw knikte liep achter hem aan wanneer hij naar Hexis toeliep. Met een emotieloze blik keek hij naar de vervelende vrouw die hem een soort van hielp. ‘Deze vrouw kan het wel van je overnemen. Zij heeft ervaring met patiënten die niet goed meewerken, en soms ook trauma’s hebben,’ loog hij met een stalen gezicht. De vrouw keek hem geïrriteerd aan, vond het niet leuk dat ze niet verder kon met haar amuserende werkje, maar zei niets. Uiteindelijk liep ze ook weg.
Hij slaakte een zucht. ‘Hannah, help Hexis eventjes wil je?’ Ze gehoorzaamde zonder enige vorm van protest. Hij keek de blonde jongen aan. ‘Maak je geen zorgen over haar, ze is van mij. Ze doet alles wat ik wil, wanneer ik wil. Ze gaat je niet vermoordden, noch pesten. Bla bla, je snapt me wel.’ Ja, hij was moe en geïrriteerd. Het liefst wou hij weer gaan slapen, weer ontsnappend uit de situatie. En nu hij zich ook nog moest concentreren op het gebruiken van zijn gave, leek het gewoon alsof werkelijk al zijn energie eruit werd getapt.

* Doe maar met Hannah wat je wilt hoor c:

Onderwerp: Re: How are you doing? wo jun 01, 2011 11:43 pm

Hij haatte haar, verafschuwde haar, al kende hij haar maar net. Ze had nog steeds een grijns op haar gezicht. Stomme stagiaire.
“En nu? Wat ga je nu doen? Alles zelf doen? Ik denk niet dat je dat kan in zo’n toestand,” lachte ze.
“Ik kan je slaan..” gromde Hexis, maar hij stopte midden in zijn bedreiging, omdat hij Ciel zag. Even ontspande hij zich, maar toen zag hij de vrouw die naast hem stond. Ook de trut die voor hem zat keek nieuwsgierig naar de vrouw. Hexis daarin tegen, staarde weer met een zwaar geïrriteerde blik naar mevrouw trut. Als blikken konden doden, dan was ze nu allang tot stof verandert.
‘Deze vrouw kan het wel van je overnemen. Zij heeft ervaring met patiënten die niet goed meewerken, en soms ook trauma’s hebben.’ Het meisje keek de jongen geïrriteerd aan, wat hij wel grappig vond. Hexis wist niet eens wie die vrouw was, waar ze ooit in godsnaam vandaan kwam, en hoe Ciel haar ooit had kunnen vinden. Hij kende haar niet, had haar hier nog nooit eerder gezien. Mevrouw trut stond op en beende weg, naar een apart kamertje, had iets gemompeld over koffie halen. Hexis snoof geïrriteerd. Arrogant kind.
‘Hannah, help Hexis eventjes wil je?’ Ze kwam dichterbij en hij kromp een beetje ineen, nogal bang voor de vrouw. ‘Maak je geen zorgen over haar, ze is van mij. Ze doet alles wat ik wil, wanneer ik wil. Ze gaat je niet vermoordden, noch pesten. Bla bla, je snapt me wel.’ Spontaan begon hij te lachen, terwijl de vrouw bezig ging met het schoonmaken van zijn hoofd.
“Wat ben je toch lekker vrolijk vandaag, Ciel,” lachte hij, maar zijn plotselinge blijheid sloeg om toen het schoonmaken weer pijn begon te doen. Hij probeerde de vrouw weg te duwen, maar ze was veel te sterk en ging gewoon verder. Toen dat klaar was pakte ze de verbanddoos die mevrouw het truttige achterlijke kind had meegenomen. Hoe bedoelde de jongen eigenlijk dat ze van hem was? Was ze een soort van tastbare illusie? Was dat de kracht van de jongen? Hexis had er nooit over gevraagd, aan de ene kant interesseerde de activiteiten tussen hun twee hem meer dan de krachten van Ciel. Zijn blik schoot naar de vrouw toen die een flesje jodium uit de verbanddoos haalde.
“Blijf daarmee uit mijn buurt!” riep hij, boos bedoeld, maar het klonk eerder bang. Ze glimlachte, bleef gewoon zitten terwijl hij haar weg probeerde te duwen.
“Als ik het niet doe, heb je een kans dat je een ontsteking krijgt en als dat behandelt moet worden, doet dat nog veel meer pijn,” zei ze op een rustige toon. Hexis was stil, zijn gezicht stond geïrriteerd, aangezien hij wist dat ze gelijk had. En dat haatte hij.
“Kay,” gromde hij. Ze hield zijn hoofd met een hand vast, zodat hij zijn hoofd niet weg kon trekken, en druppelde het jodium op de hoofdwond. Hij kromp ineen van de pijn, maar het duurde niet lang. Het brandde alleen maar.
“Zie je wel? Het valt reuze mee.” Het voelde alsof hij nu een klein kind was die werd behandelt door zijn moeder. Hexis gromde. Ze wikkelde het verband om zijn hoofd. En nu hij er over na dacht, deed ze hem wel heel erg aan zijn moeder denken. Ze had ook blond haar en hij wou haar beter bekijken, maar toen ze klaar was, verdween ze plotseling. Hij staarde even naar de plek waar ze zonet nog zag en snoof even. Hij had het zich vast verbeeld. Zijn blik ging al snel weer naar Ciel en er verscheen een flauwe glimlach op zijn gezicht.
“Slaapzaal?” vroeg hij, aangezien hij geen zin meer had om hier te blijven. Hij stak zijn handen naar hem uit, kon en had geen zin om zelf op te staan.

Onderwerp: Re: How are you doing? do jun 02, 2011 12:47 am

De opmerking die er werd gemaakt zorgde ervoor dat hij bijna zijn concentratie op zijn hoogste doel verloor. Met tot spleetjes geknepen ogen keek hij fel naar de jongen. ‘Ha-ha,’ sprak hij op een heldere sarcastische toon. ‘Wees blij dat ik je deze uitweg bied, anders was dat kreng nog steeds hier.’ Hij wist wel dat de blonde jongen hem dankbaar zou zijn, ooit… onopvallend ergens of zo. Maar toch had hij wel verwacht dat er een andere reactie zou komen. Hij was moe, zwaar geïrriteerd en kon zich moeilijk concentreren. Hij zat met zijn gedachtes om de haverklap ergens anders, maar steeds kwam het bij hetzelfde punt terug. Het punt waar hij niet terug wilde komen. Hij bedekte met een hand zijn paarse oog, beet op zijn lip. Hoe had hij zo stom kunnen zijn?... Het was dat zijn haar er altijd voorhing, anders hadden mensen hem allang aan staan gapen. En nog belangrijker; dan hadden ze gezien dat hij helemaal niet zo perfect was als hij zich voordeed. Maar perfectie was iets dat hij al heel lang niet meer kon bereiken. Hij keek op, naar Hexis. Hij had het laatste beetje dat nog enigszins dicht bij precisie kwam van hem afgenomen. Waarom drong het nu pas tot hem door? Hij wou niet dat het tot hem doordrong, dat hij het zich realiseerde. Maar het ging automatisch.
Het drong allemaal niet tot hem door, had de grootste moeite om die vrouw überhaupt hier te houden. En hij wist niet eens hoe hij erop was gekomen om haar er zo uit te laten zien. Misschien omdat zijn gedachtes bij Hexis zaten? Ze had wel wat trekjes van hem… Maar waar de rest vandaan was gekomen wist hij zelf niet. Misschien onderbewustzijn? Wellicht, hij zou het ook niet weten. Maar haar uiterlijk leek wel te werken, en haar gedrag; ach hij vond het wel goed zo. Ze pestte hem tenminste niet, en was zowel zachtmoedig als sterk tegelijk. Perfect dus.

Hij slaakte een zucht wanneer ze klaar was, liet haar abrupt weer verdwijnen. Een zware stroom van migraine nam de overhand. Hij klemde zijn kaken op elkaar, probeerde de pijn te negeren. Maar het deed te veel pijn, ongelofelijk veel. Hij keek weer naar de blonde jongen wanneer deze iets vroeg. Een woord op een vragende toon; dat eigenlijk een hele zin moest voorstellen. Hij knikte enkel, hielp hem overeind.
Op de een of andere manier leek hij ouder dan hij normaal uitzag. En alsof er toch weer meer lasten op zijn schouders waren komen drukken, terwijl er eigenlijk niets meer erbij was gekomen. ‘Hexis?...’ begon hij zachtjes, overduidelijk weifelend, ‘Wat… Waarvan… Waarover had je eigenlijk gedroomd?’ vroeg hij zachtjes, met moeite de goede woorden vindend. Hij keek de jongen niet aan, was daar niet toe instaat. Hij wou het weten, maar tegelijkertijd toch ook weer niet. Bang dat zijn beeld van de jongen nog meer zou veranderen. Maar zijn nieuwsgierigheid had de overhand genomen. En nu had hij het dus gevraagd, en kon niet meer terug in de tijd. Dus nu was het aan Hexis; of hij antwoord zou geven, de vraag zou negeren of gewoon zou weigeren antwoord te geven.

* Slechte post, sorry :c

Onderwerp: Re: How are you doing? do jun 02, 2011 5:26 am

Ze deed hem aan zijn moeder denken. Waarom wist hij niet. Misschien de manier waarop ze tegen hem sprak? Zijn eigen moeder had vaak ook zo gedaan, aangezien ze hem anders gewoon niet kon over halen. Tegen bijna iedereen kon hij zijn zin doordrammen, maar tegen haar had hij geen kans. Ze had altijd gelijk, alles wat ze zei was waar. Ze moest vast heel verdrietig zijn geweest toen hij weg was gelopen. Hij herinnerde wat haar zusje had gezegd.
“Moeder en Vader dachten dat je dood was en haatten mij hierdoor. Ze waren niet bepaald aardig meer sinds jij weg was.” Het was waar. Hexis was het lievelingetje van het gezin geweest, al had hij zijn zusje meerdere malen op de eerste plaats proberen te zetten. Hij had altijd gevonden dat zij ook aandacht nodig had. Als hij dat niet had gedaan, was ze vast veel ongelukkiger geweest. En toen hij weg was, hadden ze natuurlijk hun lievelingetje niet meer en reageerden ze zich op haar af, waarschijnlijk zonder het zelf te merken.
Hij werd letterlijk uit zijn gedachten getrokken toen de jongen hem overeind hield. Hij wankelde even, zocht steun op Ciel, maar kon daarna wel weer gewoon staan. Lopen zou vast iets moeilijker gaan. Eigenlijk wou hij nu het liefst uitrusten in bed. Al moest dat waarschijnlijk eerst verschoond worden, of iemand had dat al gedaan. Meestal kwamen ze als bijna alle jongens weg waren de bedden verschonen. Een keer in de week, en vanavond was het gelukkig de dag dat ze het gingen verschonen. Anders moest hij nog een paar dagen met een vies bed zitten. Dat was ook niet prettig.
‘Hexis?...’ Hij wendde zijn blik naar de jongen.
“Ja?” vroeg hij met een kleine glimlach.
‘Wat… Waarvan… Waarover had je eigenlijk gedroomd?’ Hij keek weg, werd rood.
“Ik-.. eh..” Hoe moest hij ooit beginnen. “Gewoon..” Dat was ook geen antwoord, maar hij wist wel met welke gedachtes hij in slaap mee was gevallen. En die waren nogal.. gênant. Uiteindelijk zuchtte hij. Hij kon het niet verbergen, dan zou Ciel waarschijnlijk iets doen waardoor hij het wel moest vertellen. “Over jou.” Hij keek even Ciel aan, maar daarna weer weg. “Gaan we nog naar de slaapzaal of niet?” mompelde hij, om over een ander onderwerp te gaan praten.

Onderwerp: Re: How are you doing? do jun 02, 2011 6:59 am

De jongen fronste wanneer hij een antwoord kreeg. Het was niet echt een duidelijk antwoord. Hij kon alles halen uit dat woord; gewoon. Maar hij wist dat het niet gewoon een droom kon zijn. Hij mocht dan jong zijn, hij was oud genoeg om zo’n soort dingen al zelf meegemaakt te hebben. Hij keek strak naar Hexis, probeerde hem met zijn blik duidelijk te maken dat hij wist dat het niet zo maar ‘gewoon’ was. Hij was ook een jongen, dus wist hij wel hoe dat soort dingen tot stand werden gebracht. Als hij nou een meisje was geweest, oké. Dan was het nog enigszins begrijpelijk dat hij er zo over loog. Maar hij was geen meisje, en dat zou hij ook nooit worden. Misschien had hij wel vrouwelijke trekjes, maar dat had iedere jongen… En zelfs mannen hadden het ook. Dus daar mocht je niet over zeuren.
Hij wou weer wat zeggen, maar Hexis was hem voor. Eindelijk een duidelijk antwoord, maar het was niet het antwoord dat hij had gewild. Hij had het wel een beetje kunnen verwachten eigenlijk, als hij goed na had gedacht. Maar toch… Het was zo… Onrealistisch, of niet soms? Blijkbaar niet. Maar alsnog, het was vreemd. Hij had zelf nooit zijn dromen kunnen herinneren, eigenlijk wel goed. Want dan zou hij er toch de rest van de dag over nablijven denken, en dat zou toch maar voor hoofdpijn zorgen en dan kon hij zich nergens meer op concentreren. Het zou hem dus kortom irriteren.

Hij opende zijn mond, wou er wat over zeggen. Maar hij sloot hem weer toen hij merkte dat hij er eigenlijk niets over kon zeggen. Met een lichte blos op zijn wangen door het antwoord, keek hij naar de grond. Het duurde een tijdje voordat de vraag van Hexis tot hem doordrong. Hij keek weg, pakte de hand van de jongen losjes vast. Hij glimlachte bescheiden naar hem. ‘Kom, dan gaan we. Zeur die je bent,’ sprak hij met een plagerige toon. Half onbewust vlocht hij zijn vingers in de zijne, trok hem speels achter zich aan. Hij wist wel dat hij duizelig zou kunnen zijn of zo, maar hij moest eventjes doorzetten. Het ging heus wel over. En hij was zelf moe, wou gewoon slapen. Misschien was het beter als ze allebei gewoon gingen slapen. Ja. Dat was misschien wel het beste nu.
Topic uit.

* Aah, worst post ever D:!