Whataya want from me? ~

Even ging hij met zijn hand door zijn groene haar, terwijl hij zijn petje in de andere hand had. Zacht gemompel kwam uit zijn mond. Hij sprak, maar niemand die luisterde. Hij wist niet wat hij zei, hij mompelde maar wat. Dingen die in zijn hoofd rondspookten, sprak hij hardop uit. Nadenkend over van alles en nog wat. Hij zette het petje weer goed op zijn hoofd en ging zacht met zijn hand langs de bomen. Alsof de natuur hem iets kon schelen. Hij glimlachte lichtjes. Hij haatte de natuur. En dat was iets wat hij niet altijd gedaan had. Hij was niet altijd volledig emotieloos geweest. Hij hield ervan om te tekenen en andere dingen te doen. Hij had talent, zeiden ze. Of.. Zijn broer had talent. Dachten ze.
Hij zette zich af, zette zijn voet tegen een boom en sprong omhoog. Met zijn handen wist hij een tak beet te pakken en erop te klimmen. Klimmen kon hij wel. Soms was dat de enige uitweg. Hij ging zitten, met zijn rug tegen de boom zelf, terwijl één knie omhoog stond en de ander ergens naar beneden bungelde. Hij was goed zichtbaar voor anderen; anderen ook voor hem.
Hij wist eigenlijk niet wat hij hier boven deed en hij snoof zacht. Hij deed zijn petje weer even af en ging met zijn hand door zijn haar. Hij legde het petje op zijn schoot en legde zijn handen hierop, terwijl hij zijn hoofd tegen de boom liet rusten. Het nummer wat op stond - Whataya want from me, van Adam Lambert - paste eigenlijk totaal niet bij hoe hij zich voelde. Liefde, hoop.. Al lang verloren of niet gekend, dankzij zijn broer en ouders. Hij glimlachte lichtjes.
Hij deed zijn andere knie omhoog en liet zijn andere voet toen naar beneden hangen. Helaas was hij vergeten dat zijn pet daarop lag, waardoor deze naar beneden viel. Fronsend keek hij er naar en hij zag hoe iemand aan kwam lopen. Hij focuste zijn blik op degene die aan kwam, twijfelend of hij naar beneden moest springen of niet. Het was hoger dan hij had gedacht..

Een beetje verveeld liep hij met zijn handen in zijn zakken door het bos. Al een hele poos had hij de zwartharige pestkop niet gezien. Was hij weggegaan uit het weeshuis? Hij krabde zich even over zijn achterhoofd. Het was na het avondeten, gelukkig was het nog wel lichter dan hij had verwacht. Zo kon hij zijn weg door het bos vinden. Waar hij heen ging? Hij wist het niet. Wat hij wel wist, en daar was hij een poos geleden achter gekomen, was dat hij op jongens viel. Op Vick, om precies te zijn. En nu was die jongen weg en kon het hem eigenlijk ook niet echt meer schelen, maar toch wel. Hij zuchtte en ging tegen een boom aan staan. Stom hoofd. De laatste tijd had hij ook meer naar jongens gekeken, probeerde hij zich voor te stellen hoe het was om met hun te zoenen. Maar hij kon het gewoon niet, het voelde fout en onverantwoordelijk. Hij had maar een paar keer met meisjes gezoend, te weinig keer om zich weer voor te stellen hoe dat moest. Met tong had hij helemaal nooit gedaan en aan seks deed hij al helemaal niet. Toch wist hij dat het eigenlijk wel tijd werd, hij was immers al 17 en werd over ongeveer een half jaar 18. Arashi liep weer door en schrok zich een hoedje toen er iets naar beneden viel, vlak voor zijn voeten. Hij keek omhoog en zag een jongen zitten, fronste even. Met zijn krachten dwong hij de jongen naar beneden te komen, maar zette een stap achteruit om er voor te zorgen dat de jongen niet op hem viel. Hij pakte de pet op en stak hem naar de jongen uit. Een kleine grijns, die eigenlijk weinig emotie toonde, verscheen op zijn gezicht.
“Spullen laten rondslingeren is niet reëel,” zei hij en hij snoof even, keek weg. Hij wou de jongen niet gaan bekijken, bang dat hij zich dan probeerde voor te stellen hoe het nou was om met jongens te zoenen. Nee, gatver. Alhoewel..

Hij ging op zijn handen en voeten op de tak staan, klaar om naar beneden te springen. Ergens wilde hij het wel, maar iets in hem hield hem tegen. Alsof hij zijn voeten zou breken als hij viel, of zo. Toen de jongen beneden hem aankeek, fronste Cathan. Plots werd hij gedwongen om te springen. Hij landde op zijn voeten en één hand op de grond en kwam al snel weer overeind. Oké, het viel nog mee. Hij keek fronsend naar de jongen, zijn ogen een beetje klein gemaakt. Waarom..? Wat kon deze jongen? Hij haalde even diep adem. Zo interessant was het vast niet. De jongen stak zijn hand uit met daarin de pet, die hij had laten vallen. Cathan keek hem even aan en zag een grijns op het gezicht van de jongen staan. Hij zei hem dat spullen rond laten slingeren niet ‘reëel’ was. Cathan snoof zacht. “Het ging niet expres,” zei hij zacht. “Hij viel gewoon,” mompelde hij.
Hij zag hoe de jongen wegkeek en hief zijn wenkbrauwen op. Hij pakte langzaam het petje aan en veegde het af. Wat gras en zand dwarrelde naar beneden en hij zette het ding weer op zijn hoofd. “Bedankt,” zei hij toen rustig. Dankbaarheid was niet echt hoorbaar in zijn stem, maar goed. Dat maakte hem weinig uit. Hij haalde zijn oortje uit zijn oor en bleef de jongen rustig aankijken. Ergens voelde hij zich ongemakkelijk om hier te staan. Dit lag niet zozeer aan de jongen, maar gewoon omdat hij zich niet snel gemakkelijk voelde ergens. Hij wilde de boom wel terug in, maar de angst dat hij weer niet naar beneden durfde was groot. Hij was bang om bang te zijn; erg logisch. Hij snoof eventjes. “Cathan is de naam,” stelde hij zich kort voor.
Zijn blik gleed even snel over de jongen. De jongen was ouder dan hij. Ongeveer een jaar ouder. Ze waren ongeveer even groot, dus hij hoefde niet veel omhoog te kijken. Lelijk was de jongen zeker niet, alles behalve dat. Even snoof hij zacht. Oké, het klonk vaag. Zelfs in zijn hoofd klonk het vaag als hij zo dacht over een jongen. Terwijl het niet eens zo bedoeld was, deze keer. Ergens wilde hij weglopen, maar hij bleef staan. Niet dat hij zo erg verlangde naar socialisatie, of zo.

Zijn gedachten gingen weer terug naar Vick en hij moest moeite doen om niet te zuchten. Wat was het jammer dat die jongen er nu niet was, al hoefde hij zich nu ook niet zoveel zorgen te maken dat hij op elk moment van de dag in een houdgreep gelegd kon worden. Ook vond hij het vreemd dat hij op zulke types viel, ze waren alleen maar arrogant en dachten aan hunzelf. Maar was die jongen dat dan ook? Arashi wist het niet en wachtte totdat de jongen de pet aan zou nemen.
“Het ging niet expres,” hoorde hij de jongen zacht zeggen. Hij moest zich op de stem concentreren, anders hoorde hij nauwelijks wat de jongen zei. De grijns was ondertussen al verdwenen, de hele tijd grijnzen was vervelend. “Hij viel gewoon.” Arashi rolde even met zijn ogen, het kon hem toch niks schelen, ging met zijn blik naar een boom achter het hoofd van de jongen. De pet werd aangepakt en de jongen zette het ding op zijn eigen hoofd “Bedankt.”
“Geen dank,” zei Arashi op een beetje monotone toon. Hij verveelde zich, misschien dat de jongen hem kon helpen om van zijn verveeldheid af te komen? Maar.. misschien kwam het nogal raar en asociaal over, dus vroeg hij het maar niet. De jongen snoof uiteindelijk even, waarop de zwartharige jongen zachtjes grinnikte. Was hijzelf nu al irritant en vervelend? Dat was nieuw.
“Cathan is de naam,” stelde de jongen zich voor.
“Arashi. Aangenaam ofzo,” mompelde Arashi kortaf en verveeld. “Het valt me op dat het de laatste tijd op degree veel saaier word, of het voelt voor mij zo.” Hij snoof even, kon de verleiding niet weerstaan en keek toen de jongen aan, liet zijn blik over zijn lichaam glijden. Ongeveer even groot, maar waarschijnlijk jonger. Zijn blik bleef hangen op de pet. Wat een raar ding.
“Weet jij wat leuks te doen? Misschien kan ik die pet van je in de boom gooien en ga ik kijken hoe jij hem er uit haalt,” mompelde hij en een plezierige grijns, verscheen op zijn gezicht, maar zijn ogen straalden geen enkel gevoel uit. Hij kon de jongen het zo laten doen, dankzij zijn kracht. “Of heb je een ander idee?” mompelde hij uiteindelijk. Hij wendde zijn blik weer af, had geen zin om de jongen de hele tijd aan te kijken. Arashi merkte dat hij Vick’s plagerigheid had overgenomen, aangezien hij al een poosje met die jongen om was gegaan. Wat leuk.

Arashi was de naam waarmee de donkerharige jongen zich voorstelde. Cathan snoof zacht. “Aangenaam,” sprak hij, ietwat geïrriteerd door de jongen. Hij irriteerde zich nogal snel aan anderen, dus het was normaal dat hij zich zo voelde in zijn bijzijn. De jongen zei dat Degree steeds saaier werd; of in ieder geval voor hem. “Ik ben hier nog niet zo lang, dus ik zou het niet weten,” antwoordde Cathan kalm, zonder ook maar en enkele interesse te tonen. Het boeide hem weinig waar hij zat. Hij zat alleen liever hier dan bij zijn ouders en broer.
De jongen vroeg hem of hij iets leuks te doen wist en Cathan fronste. Alsof hij iets met deze jongen wilde gaan doen, of zo. De jongen zei dat hij misschien kon gaan kijken hoe Cathan de pet uit de boom haalde, nadat hij hem erin had gegooid. Cathan pakte zijn pet van zijn hoofd en hield het ding in zijn handen, terwijl hij Arashi - overduidelijk geïrriteerd - aankeek. “Dan mag jij hem mooi gaan halen,” zei Cathan rustig. Een lichte, rode gloed was zichtbaar in zijn ogen, waardoor hij ze even dichtkneep. Een van zijn trekjes; hij viel snel aan. Al was het niet echt aanvallen te noemen. Hij hypnotiseerde ze, liet hen slapen, verwijderde de herinnering van hun ontmoeting en ging weer weg. Zo simpel was het als hij zich aan iemand irriteerde. Alleen voelde hij nog niet de behoefte om dit te doen bij de jongen, dus bleef hij rustig staan.
De jongen vroeg hem of hij een ander idee had en Cathan snoof zachtjes. “Nee, eigenlijk niet,” sprak hij snel, zonder na te denken. Hij keek even naar het gras en hield zich in om zijn hypnotiserende krachten te gebruiken. Het was niet interessant om een jongen gefascineerd te zien door gras. Het was veel leuker als het om een paperclip ging, of iets in die richting. Natuurlijk kon hij ook hele, hele andere dingen met zijn hypnotiserende gave, maar zodra hij te veel emoties voelde lukte het hem niet meer. Gelukkig had hij dat nog maar weinig meegemaakt.
Hij wist altijd weinig om te doen in het bijzijn van jongens. Grappig. Het maakte hem ongemakkelijk. Bij meisjes was het simpel. Een beetje spelen, een beetje doen.. En dan uiteindelijk waren ze aan het huilen omdat je niets om hen gaf. Of iets in die richting. Hij kneep even in zijn pet en keek Arashi toen aan. “Verzin jij maar wat als je je zo verveelt,” sprak hij toen droogjes.

“Aangenaam,” had de jongen gezegd en Arashi rolde even met zijn ogen. Kut standaard beleefdheid gedoe. Hij haatte het. “Ik ben hier nog niet zo lang, dus ik zou het niet weten. Leuk, een nieuweling. Hoe lang was Arashi hier al? Een paar jaar? Hij had de kinderen al zien komen en gaan, al werden meestal de jongsten geadopteerd en de oudsten hier gewoon achter gelaten. Ooit had hij een keer een gesprek gehad, maar het liep uit op een ruzie. Kutmensen. Hadden ze maar niet tegen hem moeten vragen of het waar was dat hij soms kleine uitbarstingen hadden. Ze waren ook niet vrolijk geworden toen hij vertelde dat hij niet aan sport deed. Alsof dat een must was. Arashi was niet echt sportief, maar toch niet dik of zo. Juist mager, en helemaal niet gespierd.
“Dan mag jij hem mooi gaan halen,” zei Cathan als antwoord op Arashi’s opmerking en hield de pet in de handen. Hij zag dat de ogen van de jongen even rood werden, maar hij sloot al snel zijn ogen dus was het niet goed te zien. Had hij ook soms krachten? Waarschijnlijk wel, aangezien de meeste kinderen dat hadden. Behalve als je krachten nog in aanmaak waren, of hoe je dat wou zeggen.
“Nee, eigenlijk niet.” Arashi zuchtte even en staarde even naar de pet. Na een korte stilte dwong hij de jongen om het ding los te laten, ving hij de pet op en gooide hij hem in de boom. Hij bleef aan een paar takken in het midden haken. Mooi zo. Arashi ging op de grond zitten en wachtte nieuwsgierig af.
“Nou, ga je hem nog halen of niet?” vroeg hij met een lichte grijns, terwijl hij zijn krachten gebruikte. Maar wat hij niet wist, was dat de jongen ook krachten had.

Iets dwong hem om de pet los te laten en voor hij het wist had de jongen hem opgevangen en de boom in gegooid. Even keek de jongen verbaasd naar boven, maar al snel richtte hij een zwaar geïrriteerde blik op de andere jongen. Hij voelde hoe hij de pet moest gaan halen en zijn ogen kleurden rood, om vervolgens de jongen te laten stoppen met dat wat hij deed. “Houd daar maar mee op,” zei hij rustig en hij glimlachte. “Ik kan hypnotiseren en de gedachtegang beïnvloeden. Ik weet niet precies wat jij doet, maar het komt aardig overeen, denk ik. En we willen geen mentaal gevecht houden, denk ik?” vroeg hij.
Toch dwong hij de jongen niet om de pet te halen. In plaats daarvan snoof hij. “Etterbak,” gromde hij, terwijl hij langs hem liep en zich tegen de boom afzette, om in dezelfde tak als eerder te klimmen. Vanaf hier kon hij bijna bij de pet. Hij ging op zijn tenen staan en merkte hoe hij er bijna bij kon.
“Bedankt,” sprak hij sarcastisch tegen Arashi, doelend op dat hij net niet erbij kon. Op momenten zoals deze haatte hij zijn lengte, al moest hij toegeven dat momenten zoals deze maar zeer zelden voor kwamen. Hij zette zijn voet tegen de boomstam en zette zich af, waarna hij naar de tak graaide.
Hij landde weer terug op de tak en verloor zijn evenwicht, waardoor hij even wankelde en toen naar beneden viel. Natuurlijk landde hij - hoe voorspelbaar - boven op Arashi.

Hij kreunde even toen hij overeind kwam en keek met een geschrokken blik naar de jongen. Zonder erover na te denken kleurden zijn ogen helrood en zorgde hij ervoor dat de jongen in slaap zou vallen.
Het duurde even voor hij zich realiseerde wat hij had gedaan en hij fronste, om vervolgens van de jongen af te springen. Hij legde zijn hand even in zijn gezicht, als in een Facepalm. Fijn. Ach.. Misschien kon hij dan beter gelijk de herinnering hieraan verwijderen. Misschien kon hij beter gelijk de herinnering van hun hele ontmoeting verwijderen. Of toch niet? Hij beet op zijn lip.
Misschien kon hij gewoon de herinnering aan de val en het hypnotiseren verwijderen. Ja.. Dat was beter. Hij boog zich over de jongen heen en sloot zijn ogen, hun voorhoofden tegen elkaar. Zo ging het het makkelijkst. Het zat best fijn zo, maar die gedachte moest hij voor zich houden, voordat hij dat als herinnering bij Arashi zette. En dat zou niet goed aflopen. De herinneringen van het laatste gedeelte verwijderde hij simpelweg.
Hij zou Arashi wel wijsmaken dat hij was flauwgevallen zodra hij wakker werd. Hij haalde even diep adem en ging weer naar achteren zitten. Hij klopte wat gras van de kleren van hemzelf en Arashi af, waarna hij even droog naar zijn pet keek, die twee meter verderop lag; hij had hem weggegooid in zijn val. Handig. Hij liet het ding maar liggen, wachtend tot Arashi ‘terug’ zou komen.

De jongen wierp hem een zwaar geïrriteerde blik toe, gevolgd door de ogen die rood gloeiden. Er ging een raar gevoel door hem heen, waardoor hij stopte met de jongen beïnvloeden
“Houd daar maar mee op.” Arashi keek de jongen droog aan, hield zijn hoofd een beetje schuin. “Ik kan hypnotiseren en de gedachtegang beïnvloeden. Ik weet niet precies wat jij doet, maar het komt aardig overeen, denk ik. En we willen geen mentaal gevecht houden, denk ik?” Oh, dus ze hadden bijna dezelfde krachten? Wat interessant. “Etterbak.”
“Dat hoorde ik,” zei hij op een rustige toon, maar hij had de neiging om de jongen nu wel weer te dwingen. Toch deed hij het niet, omdat de jongen vanzelf al in de boom klonk. Arashi staarde een beetje verveeld naar de jongen, schrok zich een hoedje toen er geritsel klonk. Plotseling werd hij zowat geplet en knalde zijn hoofd op de grond. Hij ging even overeind en zag dat de jongen zijn ogen op hem gericht had. Rode ogen. Al snel voelde hij zich vermoeid en zakte hij neer op het gras.

Het laatste wat hij herinnerde was dat hij de grap had gemaakt dat hij de pet in de boom zou gooien en de jongen had geprotesteerd, maar verder herinnerde hij zich niets. Met een hoofdpijn en een raar gevoel werd hij wakker, op de grond liggend.
“Wat is er gebeurt?” Er werd iets gemompeld, waaruit hij kon opmerken dat hij flauw was gevallen. Arashi vloekte even. “Hoe kwam dat nou weer? .. Het verklaart wel de hoofdpijn en het vreemde gevoel,” mompelde hij zachtjes. Hij wreef over zijn hoofd en hij ging overeind zitten. Het duizelde een beetje. Zijn blik ging naar de jongen en hij bestudeerde hem even.
“Wat is er allemaal precies gebeurt? Vertel het me,” mompelde hij, toen de jongen stil bleef. Het voelde namelijk alsof de jongen iets achterwegen hield. Als de jongen niet zou luisteren, zou hij zijn krachten gebruiken.

De jongen werd wakker en Cathan glimlachte. Hem werd gevraagd wat er was gebeurd. “Je bent flauwgevallen,” zei Cathan rustig. Geheel gelogen was het niet; uiteindelijk had het er op geleken, al was dit zijn schuld. De jongen vroeg hoe het kwam en zei daarna dat het de hoofdpijn en het vreemde gevoel verklaarde. Cathan wilde vertellen dat dit eigenlijk zijn schuld was, maar hield het voor zich. Dan zou het raar overkomen.
De jongen zei hem dat hij moest vertellen wat er precies was gebeurd. Cathan glimlachte. “Niets speciaals,” zei hij rustig. Hij ging even met zijn hand door zijn haar, wat nogal warrig zat gezien het feit dat hij een pet op had gehad en hij in een boom was geklommen. En eruit gevallen.
Hij snoof eventjes zacht en keek naar zijn pet die verderop lag, maar nog altijd voelde hij niet de behoefte om het ding te pakken. Maar ja, hij was bang om anders ‘ontmaskerd’ te worden. En hij had niet het gevoel dat Arashi het heel leuk zou vinden als zijn geheugen gewist was. Daarom stond hij rustig op en liep hij op zijn pet af, waarna hij bukte en het ding oppakte. Hij liep - met de pet in zijn handen - rustig op Arashi af en ging weer op zijn plek zitten, voor de jongen. Hij glimlachte even.
“Voel je je wel goed?” vroeg hij toen liefjes. Hij hoopte maar dat hij de jongen niet al te veel pijn had gedaan. Hij maakte zichzelf wijs dat hij zich daar alleen zorgen om maakte omdat hij anders ‘ontmaskerd’ werd. Dadelijk zou hij nog om anderen gaan geven; dat mocht niet, natuurlijk. En dan vooral niet om een jongen. Hij glimlachte onschuldig, zijn gouden ogen op de jongen gericht. “Als er wat mis is wil ik je best naar de verpleegster brengen,” zei hij toen kalm, waarna hij even wat gras van zijn petje klopte.

“Niets speciaals,” was het antwoord. Niets speciaals? Wát was er nou gebeurt?! Arashi wou alles weten, aangezien hij er gewoon niet tegen kon als iemand informatie voor hem achter hield. Hij snoof even en hield zijn mond maar, want onbeleefd doen tegen een jongen die hij nog maar net kende, was niet echt aardig. Hij kneep even zijn ogen dicht, alles leek namelijk te draaien. Waarom was hij in godsnaam flauwgevallen? Hij opende zijn ogen toen hij geritsel hoorde en zag dat de jongen naar hem toe liep met zijn pet en voor hem ging zitten. Vanwaar dat?
“Voel je je wel goed?” Vanwaar die plotselinge bezorgdheid? Voordat hij flauw was gevallen, had de jongen nogal geïrriteerd gesproken. Alle eindjes kon hij niet meer aan elkaar knopen, dus hield hij er maar mee op.
“Hmpff..” was het enige wat er uit zijn mond kwam, aangezien hij door de hoofdpijn en duizeligheid zijn ogen al weer had gesloten.
“Als er wat mis is wil ik je best naar de verpleegster brengen.” Opnieuw gingen zijn ogen open, keek hij de jongen weer aan, die een onschuldige glimlach op zijn gezicht had.
“Ik kan heus wel zelf naar de verpleegster gaan,” gromde Arashi geirriteerd. Hij kwam omhoog, maar zakte ineen op het gras toen alles begon te draaien. “Leg me nou eens uit wat er gebeurt is, en ga niet liegen.” Hij gebruikte zijn kracht op de jongen, maar omdat hij zich niet optimaal voelde, werkte het maar half. Arashi rolde zich op zijn zij en bleef zo liggen, voor zich uit starend.

De jongen zei hem dat hij heus wel zelf naar de verpleegster kon gaan, maar zodra hij opstond zakte hij al snel weer neer. Cathan keek hem fronsend aan. “Niet dus,” sprak hij kalm. Ergens had hij spijt van zijn herinnering verwijderende actie, maar dat hield hij voor zich. Het was de schuld van de jongen dat hij was gevallen; hij had die pet niet de boom in moeten gooien. Als hij dat niet had gedaan was hij nooit gevallen.
De jongen zei hem dat hij hem moest vertellen wat er gebeurd was, en dat hij niet moest gaan liegen. Cathan glimlachte. Hij wilde antwoorden, maar toen voelde hij dat er weer iets in zijn hoofd bezig was. Hij keek de jongen aan en zijn ogen kleurden rood. “Stop,” sprak hij. Dat was het makkelijkste wat je kon doen op een moment zoals deze; de ander laten stoppen. Anders kwam er een mentaal gevecht en hij wist niet zeker of hij dat wel zou redden. “Je weet dat ik dat ook kan, dus houd er nou maar mee op,” zei hij kalm, lichtjes glimlachend.
“Er is niets interessants gebeurd, afgezien van het feit dat je je bewustzijn verloor,” zei hij kalm en hij snoof zacht. “Hoezo? Ben je bang dat ik je aangerand heb of zo?” vroeg hij droogjes. Hij grinnikte eventjes. Hij wilde tegen de jongen zeggen dat hij hem niets had aangedaan, maar dat was niet waar. Vandaar dat hij wijselijk zijn mond hield daarover. “Wil je nou naar de verpleegster, of niet? Ik wil je best helpen,” zei hij glimlachend. Ergens had hij het gevoel dat de jongen er wel achter zou komen. Wat nou als hij zijn geheugen niet compleet had kunnen wissen? De jongen had ook een rare kracht; dus het zou best eens mogelijk kunnen zijn.

Zijn ogen staarde voor zich uit en hij lette niet echt meer op de jongen, wou eigenlijk liever dat hij wegging. Hij voelde zich al niet lekker doordat hij Vick nu kwijt was en hij nu al flauw was gevallen, door een reden die voor hem onbekend zou blijven.
“Stop,” zei de jongen opeens en toen zijn blik naar de jongen ging, zag hij dat zijn ogen rood waren gekleurd. Arashi stopte, aangezien hij toch geen keus had. De jongen dwong hem gewoon. “Je weet dat ik dat ook kan, dus houd er nou maar mee op.” Hij herinnerde woorden die de jongen er over had gezegd, maar hij wist niet wanneer en het was allemaal nog vaag.
“Er is niets interessants gebeurd, afgezien van het feit dat je je bewustzijn verloor,” antwoordde de jongen op zijn vraag. Arashi snoof, kwam een beetje overeind om de jongen te kunnen aankijken, en hij wierp een geïrriteerde blik op de jongen toen deze lichtjes glimlachte. Zo leuk was het ook niet dat hij was flauwgevallen. “Hoezo? Ben je bang dat ik je aangerand heb of zo?” Het was niet erg grappig in zijn ogen, maar hij reageerde er ook niet op. Het joch dacht dat hij grappig was. “Wil je nou naar de verpleegster, of niet? Ik wil je best helpen.” Hij richtte zijn blik even op de jongen, maar keek daarna weer weg. Moeizaam stond hij op.
“Vooruit, maar alleen omdat je steeds doorzeurt en je vreselijk irritant bent,” gromde hij en hij leunde tegen een boom aan, afwachtend of de jongen ook overeind zou komen. Pas toen zag hij de snee op de onderkant van zijn arm, maar hij negeerde het maar. Zoveel pijn deed het ook niet. Hij had ergere pijn meegemaakt, dat was zeker.

Toen Arashi hem aankeek, glimlachte Cathan droogjes. De jongen stond met de nodige moeite op, terwijl Cathan hem glimlachend aan bleef kijken, zijn pet in zijn handen houdend. De jongen stemde toe, met als reden dat hij doorzeurde en vreselijk irritant was. Cathan grinnikte en zette zich overeind, om vervolgens de pet terug op zijn hoofd te zetten. “Hé, je doet alsof ik graag naar de verpleegster ga,” zei hij droogjes en hij glimlachte. “Je lijkt me alleen niet echt lekker, dus ik dacht dat het beter was om haar even te laten kijken,” zei hij rustig. Hij zag hoe de jongen naar een snee keek en Cathan keek even weg. Hmmn.. Hopelijk zou de jongen niets meer vragen. Hij sloeg zijn armen even over elkaar heen. “Je kan niet zelf lopen, hè?” vroeg hij kalm, maar hij schudde al snel glimlachend zijn hoofd heen en weer. Hij liep op de jongen af, om vervolgens naast hem te gaan staan, zodat de jongen op hem kon steunen. “Doe je best,” zei hij droogjes. Ergens was hij bang dat het nu wel even zou duren voor ze bij de verpleegster waren, maar zolang Arashi hem niets meer zou vragen zou het wel oké zijn.

Eenmaal aangekomen in het verpleegsterskamertje legde Cathan liefjes uit wat er zogenaamd gebeurd was en liet hij Arashi op het bed plaatsnemen, waarna hij met een glimlachje in een hoekje ging staan. Hij zweeg, maar hield de verpleegster goed in de gaten. Zijn gezicht had hij een beetje naar beneden, maar op zo’n manier dat hij de verpleegster net onder zijn pet door kon zien. Als ze iets verkeerds zou zeggen, zou hij zijn krachten moeten gebruiken. Maar dat zou niet al te gemakkelijk gaan zonder dat Arashi hem door had. Twijfelend bleef hij zo staan, nadenkend over wat hij moest doen als de verpleegster hem zou verraden.

“Hé, je doet alsof ik graag naar de verpleegster ga,” zei de jongen droogjes en Arashi keek weg, geïrriteerd. “Je lijkt me alleen niet echt lekker, dus ik dacht dat het beter was om haar even te laten kijken.” Zijn benen trilden, als hij ging lopen zou hij vast na een paar stappen om vallen. Hoe moesten ze in godsnaam naar de verpleegster gaan? “Je kan niet zelf lopen, hè?” Hij knikte lichtjes, wendde zijn blik af. Toen opeens zag hij de jongen zijn kant op lopen en naast hem gaan staan. Ze waren ongeveer even groot en Arashi keek de jongen even vragend aan, snapte niet wat de jongen nou wou doen. “Doe je best.” Oh, dus hij moest op de jongen leunde. Hij slikte even en leunde toen op de jongen. Hij voelde zich ongemakkelijk worden, hij hield er niet van om iemand aan te raken.

Het duurde niet zo lang totdat ze bij de verpleegster waren, althans, dat voelde zo voor Arashi. Hij ging op het bed zitten terwijl de jongen uitlegde wat er allemaal gebeurt was. Daarna ging hij ergens in een hoekje staan, de vrouw begon hem te ondervragen over waarom hij was flauwgevallen. Uiteindelijk wist ze ook niet waarom dat was en begon ze zijn wond te verzorgen, waarbij hij wel zijn shirt uit moest trekken en een beetje in elkaar gedoken op het bed zat. De verpleegster mompelde iets over blauwe plekken die hij had, maar Arashi lette er niet op. Ze liep weg en even later kwam ze er aan lopen met een glas water, pijnstillers en een shirt, aangezien die van hem kapot en vies was. Hij slikte de pijnstillers door, trok het shirt aan en beende meteen de kamer uit. Hij wou niet meer in de buurt van de jongen zijn, dus ging hij ergens op de vensterbank zitten. De lange mouwen verborgen het verband en hij streelde afwezig over de zachte stof.

De jongen bleef zwijgen; zei geen woord. Hij reageerde goddank ook niet op die verpleegster, die over zijn blauwe plekken begon. Cathan had haar toen met een blik aangestaard van dat ze haar mond moest houden, maar dat had ze niet gezien. Of ze had het genegeerd, dat was ook een mogelijkheid. Hijzelf gokte het tweede; want ze had hem nogal eens aangekeken tijdens haar acties, alsof hij de jongen had mishandeld of zo.
Toen ze even weg liep, gleed de blik van Cathan even over de jongen. Zijn wond was verzorgd. Hij glimlachte even lichtjes en schudde zacht zijn hoofd heen en weer. De stilte irriteerde hem ergens, maar aan de andere kant was het wel fijn zo. Eigenlijk vroeg hij zich af wat hij hier nog deed; alsof hij deze jongen goed kende of zo. En dat was niet zo.
De vrouw kwam terug. Arashi slikte pijnstillers, deed een schoon shirt aan en ging er vervolgens vandoor. Cathan bleef even zitten, één wenkbrauw opgeheven. Nou ja, zeg. Zomaar weglopen. En hij had die jongen nog wel helemaal hier mee naartoe genomen. Hij snoof eventjes en zag hoe de vrouw hem aankeek. Zijn ogen kleurden rood, maar hij wist zich net op tijd in te houden. “Snater dicht,” gromde hij naar het mens, waarna hij de kamer met snelle passen uit liep.

Hij zag de jongen al snel weer. Hij zat op een vensterbank. Cathan ging tegen de muur staan, met ongeveer een meter tussen hem en de jongen. Een veilige afstand, dus. “Hmmn. Zo maar weglopen, hè?” vroeg hij droogjes, maar al snel glimlachte hij even en keek hij de jongen vanuit zijn ooghoeken aan. “Doet het nog pijn?” vroeg hij kalm. De jongen had al weer kunnen lopen, dus het ging beter. Cathan pakte het petje van zijn hoofd en ging even met zijn hand door zijn haar. Hij keek de jongen even aan en zuchtte toen. “Heb ik je zo bang gemaakt dat je voor me vluchtte?” vroeg hij glimlachend, waarna hij zijn blik op het plafond richtte. Naar iets nutteloos kijken hielp bij hem altijd; dan voelde hij zich net wat meer op zijn gemak. Best vreemd, eigenlijk.

Hij keek op toen hij voetstappen hoorde. Het was de jongen weer. Liet hij hem ook nooit met rust? De enige reden waarom hij weg was gegaan, was omdat hij gewoon uit de buurt van de verpleegster wou zijn, maar ook uit de buurt van Cathan. Hij wreef even over zijn voorhoofd, draaide daarna zijn hoofd naar de jongen. Hij bleef een meter van hem vandaan staan, leunend tegen de muur, alsof hij bang was dat Arashi hem zou slaan.
“Hmmn. Zo maar weglopen, hè?” Hij wendde zijn blik af van de jongen, moest even nadenken wat hij moest zeggen.
“Ik deed het alleen omdat ik die vrouw doodirritant begon te vinden, met al haar vragen,” zei hij zachtjes op een zwaar geïrriteerde toon. Zijn ogen stonden emotieloos, net zoals de rest van zijn gezicht, en staarden naar de grond. Ondanks dat hij de laatste tijd wat verandert was qua doen en laten, was hij nog steeds verlegen.
“Doet het nog pijn?” Arashi haalde zijn schouders op. De pijnstillers begonnen langzamerhand te werken, dus wist hij het niet echt. Waarschijnlijk wel. “Heb ik je zo bang gemaakt dat je voor me vluchtte?”
“Ik zei dat ik alleen weg liep omdat die vrouw irritant was, en jij bent dat nu trouwens ook. Niet omdat ik bang voor je ben, of zo!” riep hij op een boze toon, zijn blik nog steeds gefocust op de grond. Hij zweeg, waarschijnlijk kreeg hij nu ook weer een rot antwoord. Hij had de jongen nog niet bedankt over het feit dat hij hem hierheen had gebracht, maar nu had hij ook geen zin meer omdat dat te doen en perste hij zijn lippen geïrriteerd op elkaar.

De jongen zei dat het kwam omdat de verpleegster doodirritant was, met al haar vragen. Cathan had enkel geglimlacht, er verder niet op gereageerd. Hij moest toegeven dat de verpleegster irritant was; doordat ze over die blauwe plekken begonnen was had Arashi hem misschien door kunnen hebben, maar gelukkig was dit niet zo.
Met een boze toon riep de jongen dat hij alleen weg was gelopen om dat die vrouw irritant was - en hij nu ook, blijkbaar - en maakte duidelijk niet bang te zijn. Cathan grinnikte zacht en liep op de jongen af, om vervolgens zijn vinger onder de kin van de jongen te leggen, zich een beetje vooruit te buigen en het gezicht omhoog te duwen met zijn vinger, zodat ze elkaar aankeken. “Waarom kijk je de hele tijd weg, als je toch vindt dat ik niet eng ben?” vroeg hij zacht, nog altijd licht glimlachend. Hij bleef even zo staan, zijn gouden ogen op die van de jongen gericht.
Hij haalde zijn vinger weg en ging weer recht staan, terwijl hij de jongen aankeek. “Het was maar een grapje; wees niet boos,” zei hij rustig. “Ik zal wel geen grapjes meer maken. Ben ik toch niet goed in,” zei hij toen droogjes en hij schudde zijn hoofd even zacht heen en weer.
Met een stap stond hij voor de vensterbank en hij draaide zich om, om vervolgens naast Arashi plaats te nemen. Zoals altijd richtte hij zijn blik weer op het plafond, omdat dat gemakkelijker was. Het was namelijk ook vreemd om de jongen de hele tijd aan te staren. Dan begon je je ongemakkelijk te voelen. Hij hield er dan ook niet van als iemand hem tijdens een gesprek de hele tijd op zo’n manier aanstaarde, dus begon hij een gesprek over de wolken, of iets anders wat niet in zijn gezicht te vinden was.

Hij wou de jongen niet aankijken, hoopte dat hij op deze manier weg ging. Al zei een stem diep van binnen dat hij hierdoor juist aandacht trok. En hij wou geen aandacht. Hij kon daar gewoon niet tegen, net zoals aanrakingen of iemand aanraken. Hij vond het eng, werd er nerveus van en rende dan meestal weg, als hij de kans kreeg. Arashi schrok toen er een vinger onder zijn kin werd gelegd. Zijn gezicht werd omhoog getild en hij begon sneller te ademen toen hij zag hoe dicht het gezicht van Cathan wel dichtbij die van hem was.
“Waarom kijk je de hele tijd weg, als je toch vindt dat ik niet eng ben?” Arashi zei niks, probeerde weer weg te kijken, maar de blik hield hem gevangen. Gelukkig haalde de jongen al snel zijn vinger weg. “Het was maar een grapje; wees niet boos.” Boos was hij eigenlijk niet. Aan de ene kant wel, maar dat kwam gewoon door de geïrriteerdheid. Hij voelde even aan zijn eigen wangen, waarschijnlijk waren ze rood geworden. Hij kon er gewoon niet tegen. Jongen, meisje, het maakte helemaal niet uit. Hij vouwde zijn handen in elkaar, staarde er weer naar. Hij voelde zich ongemakkelijk, wist ook niks meer te zeggen. “Ik zal wel geen grapjes meer maken. Ben ik toch niet goed in.”
“Dat zeg je maar,” zei Arashi op een luide toon en hij hield zijn hand beschamend voor zijn mond. Eigenlijk wou hij het niet eens zeggen maar was het er gewoon uitgefloept. Hij haalde uiteindelijk zijn hand weer voor zijn mond af. De jongen was naast hem gaan zitten, waardoor hij wat verder van de jongen weg schoof, totdat hij tegen de muur aan zat. Nog steeds had hij zijn hoofd weggedraaid, wou hij geen oogcontact maken.

De versnelde ademhaling en rode wangen van de jongen hadden Cathan doen glimlachen. Hij begreep de reactie van de jongen niet helemaal, al deden meisjes vaak hetzelfde. Maar de link daartussen legde Cathan - zeer wijselijk - niet. Hij dacht er niet echt over na, vond het enkel grappig om te zien. Niet grappig op een manier waardoor hij de jongen zou uitlachen, maar.. Op een manier die hem interesseerde, waardoor hij zich ging afvragen wat zich in het hoofd van de jongen afspeelde.
‘Dat zeg je maar,’ zei de jongen toen Cathan ging zitten en hij schoof weg. Cathan slaakte een zucht. De acties van de jongen interesseerden hem. “O ja?” vroeg hij liefjes. Hij boog zich een beetje naar de jongen toe en glimlachte lichtjes. “Kijk eens deze kant op,” vroeg hij zacht. “Ik voel me genegeerd op deze manier..” zei hij toen liefjes. Hij gleed voorzichtig met zijn vingers langs Arashi’s gezicht, om deze vervolgens voorzichtig te draaien, tot hij de jongen in zijn ogen kon kijken. Hij grinnikte even om de rode wangen van de jongen.
“Wat is er? Je vond me niet eng, dus waarom kijk je steeds weg? Ik zal je heus niet hypnotiseren, hoor. Wees maar niet bang,” zei hij toen liefjes, zijn gouden ogen op de jongen gericht. Hij liet zijn vingers deze keer op hun plek. Zachtjes, zodat hij de jongen niet zou knijpen. Maar hard genoeg om zijn gezicht op z’n plek te houden. “Vertel eens wat er mis is. Heb je misschien nog ergens pijn?” vroeg hij toen zacht. In zijn stem was een beetje bezorgdheid hoorbaar, maar hij besloot hier zelf geen aandacht aan te wijden.
Acties interpreteren was niet bepaald zijn beste ding, vooral niet bij jongens. Meisjes reageerden meestal voorspelbaar. Dit was weer eens wat anders.

De jongen zuchtte toen hij bij hem vandaan schoof. Arashi besteedde er maar geen aandacht aan.
“O ja?” hoorde hij de jongen vragen, op een toon die heel erg liefjes klonk. Wat moest de jongen van hem? Hij sloeg zijn armen om zich heen. “Kijk eens deze kant op.” De stem van de jongen was nu dichterbij. “Ik voel me genegeerd op deze manier..” Fijn voor hem. Arashi maakte een puh geluidje, aantonend dat het hem niks scheelde, maar hij spande zijn spieren aan toen er vingers langs zijn gezicht gleden. Er ging een raar gevoel door hem heen, op een of andere manier kwam het bekend voor. Zijn gezicht werd omgedraaid en hij liet zijn armen naast zich hangen, werd weer rood. Hij staarde naar de grond naast de vensterbank, maar kon zijn hoofd niet helemaal draaien, omdat de hand zijn gezicht op zijn plaats hield.
“Wat is er? Je vond me niet eng, dus waarom kijk je steeds weg? Ik zal je heus niet hypnotiseren, hoor. Wees maar niet bang.” Arashi bleef stil. Hij was niet bang. De jongen was alleen irritant en gaf hem dat irritante en vervelende gevoel waar hij het liefst van af wou. Uiteindelijk gleden zijn ogen naar de ogen van de jongen en kon hij niet echt meer wegkijken. “Vertel eens wat er mis is. Heb je misschien nog ergens pijn?” Hij keek weer weg, snapte niet waarom de jongen zo bezorgd deed.
“S-stop ermee,” bracht Arashi moeizaam uit. “En nee.. ik heb geen pijn meer..” Hij beet op zijn lip, wenste dat de jongen zover bij hem vandaan was. Natuurlijk kon dat niet. Met zijn krachten probeerde hij de jongen te dwingen om hem los te laten, maar waarschijnlijk zou de jongen weer een tegenaanval doen.

In het begin had de jongen geprobeerd hem niet aan te kijken. Het was maar al te duidelijk dat hij dit absoluut niet wilde, al begreep Cathan niet precies waarom. Was het zo erg om hem in zijn ogen te kijken? Cathan glimlachte lichtjes toen de jongen hem toch even aankeek, maar uiteindelijk keek hij weer weg en zuchtte Cathan.
‘S-stop ermee..’ hoorde hij de jongen moeizaam zeggen en hij fronste. Waarom? Was dit nou zo erg? Of deed hij hem pijn? Al snel werd duidelijk dat het laatste in ieder geval niet waar was. De jongen zei namelijk dat hij geen pijn meer had. Cathan knikte even vriendelijk en glimlachte. Hij probeerde niet na te denken over wat hij deed, want dan zou hij gaan twijfelen. Hij was nooit zo bezorgd. Hij bleef zichzelf dus maar wijselijk voorhouden dat het kwam omdat het toch ergens zijn schuld was.
Hij voelde dat hij gedwongen werd om los te laten. Ergens wilde hij het tegenhouden, maar uiteindelijk deed hij maar wat de jongen hem wilde laten doen. Hij leunde rustig naar achteren en hief zijn wenkbrauwen op. “Alsjeblieft; kijk niet zo weg,” zei hij, bijna smekend. Hij wilde zich inhouden, maar leunde uiteindelijk weer naar Arashi toe. Het petje haalde hij van zijn schoot af en legde hij achter zich op de vensterbank neer, omdat het ding in de weg zat en anders op de grond zou vallen als hij zich bewoog. Hij hield zijn gouden ogen echter op Arashi gericht, wilde hem niet uit het oog verliezen.
Hij legde zijn vinger weer onder Arashi’s kin en draaide zijn gezicht zacht weer zijn richting op. “Is dit nou zo erg?” vroeg hij kalm aan de jongen. “Is het zo erg om mij aan te kijken?” vroeg hij toen, ietwat beledigd, maar dat probeerde hij te onderdrukken.

De jongen fronste toen hij zei dat hij op moest houden, leek het niet te begrijpen. Kon hij echt niet opmerken dat hij het gewoon niet leuk vond om aangeraakt te worden? Gelukkig liet de jongen al snel los en voerde hij geen tegenaanval uit. Meteen wendde Arashi zijn blik weer af, nerveus. Als hij weg zou rennen, zou de jongen hem toch wel weer vinden en achterna zitten. Een lang durend kat en muis spelletje. Vroeger werd hij ook heel nerveus als andere mensen hem aanraakten, al waren het zijn eigen ouders of vrienden. Zelfs toen Vick hem aanraakte, was hij zich ongemakkelijk gaan voelen. Waarom moesten mensen hem steeds aanraken? Waarom reageerde hij er eigenlijk zo op? Was het omdat zijn ouders hem vroeger steeds hadden geslagen en hij nu dus bang was dat hij weer mishandeld werd?
“Alsjeblieft; kijk niet zo weg,” hoorde hij de jongen zeggen, maar hij reageerde niet meer. De jongen verdiende het niet om antwoord te krijgen. Hij drukte zichzelf meer tegen de muur toen de jongen naar hem toe leunde. Hij had toch gezegd dat hij op moest houden? De jongen raakte zijn kin weer aan, draaide zijn gezicht weer naar hem toe. Arashi beet op zijn lip en tranen vormden zich in zijn ogen.
“Is dit nou zo erg?” Ja, dat was het! “Is het zo erg om mij aan te kijken?” Nee.. maar.. Eigenlijk wel..
“Ik zei toch dat je er mee op moest houden?” siste Arashi boos op een licht verdrietige toon. De jongen moest ophouden. Straks dan barstte hij nog in huilen uit. Nee, hij was nu al te laat met de tranen inhouden, want een paar diggelden over zijn wangen. Met één beweging trok hij de hand van de jongen weg. “Blijf toch verdomme van me af!” riep hij boos en hij rilde van woede, maar ook van angst. Zou de jongen hem nu gaan slaan?

Tranen vormden zich in de ogen van de jongen en Cathan keek hem aan, duidelijk in de war. Wat was er zo erg? Hij snapte gewoon niet wat er zich in het hoofd van de jongen afspeelde. Het interesseerde hem, maar aan de andere kant verwarde het hem vreselijk. Hij wist gewoon niet echt hoe hij er op moest reageren, waardoor hij te veel na begon te denken. En dat haatte hij. ‘Ik zei toch dat je er mee op moest houden?’ siste de jongen boos, licht verdrietig. Zijn hand werd weggehaald en Cathan zag hoe er tranen over de wangen van de jongen liepen. Wat.. Was er aan de hand?
‘Blijf toch verdomme van me af!’ riep de jongen toen uit en Cathan zag hoe hij rilde. Hij wachtte even, twijfelend. Zijn hand had hij op zijn schoot neergelegd, nadenkend over wat hij moest doen. Hij haalde even diep adem en boog zich toen voorover, om met de achterkant van zijn vinger de tranen van de wangen van de jongen te vegen. “Wees kalm,” zei hij zacht. In zijn stem was onzekerheid te ontdekken, omdat hij niet wist wat te doen. Hij wist niet hoe hij de jongen moest kalmeren; hij maakte niet vaak mee dat iemand bij hem in de buurt zo.. Tjah.. Op deze manier reageerde.
“Waarom vind je het zo erg?” vroeg hij zacht. Hij zat voorover geleund en zette zijn hand tegen de muur naast Arashi’s hoofd, zodat hij niet voorover zou vallen. “Ik doe je niets; dat weet je heus wel,” zei hij toen rustig. Of, hij probeerde rustig te klinken. De onzekerheid was echter te veel in zijn stem te horen. Ergens voelde hij de behoefte om Arashi te laten vertellen wat er nou precies was, maar hij hield zich in. De jongen moest zelf kiezen of hij het vertelde of niet.

Al het verdriet hield niet op. Waar het vandaan kwam, wist hij ook niet. Hij was bang, doodsbang, voor wat er komen zou gaan. Maar wat er komen zou gaan wist hij niet en daardoor werd hij nog banger. Het at hem van binnen op en liet hem slechter voelen. Arashi dook in elkaar, had zijn blik weer van de jongen afgewend. Hij klemde zijn armen tegen zich aan, merkte hoe de jongen toch nog dichterbij kwam. Zijn ogen sloten zich toen de jongen de tranen wegveegde. Waarom deed hij dat?
“Wees kalm,” hoorde hij hem zeggen, maar door de onzekerheid hielp het niet echt, waardoor de tranen alleen nog maar meer over zijn wangen liepen. “Waarom vind je het zo erg?” Arashi schudde zijn hoofd. Was hij nou bang dat de jongen hem zou slaan, of iets anders? Hij wou gewoon niet aangeraakt worden, dat was een keiharde feit. Hij opende zijn ogen een beetje, zag hoe de jongen zijn hand naast zijn hoofd zette. Door de tranen kon hij niet veel zien en hij snikte. “Ik doe je niets; dat weet je heus wel.” Hij geloofde de jongen niet.
“Ik ben bang..” fluisterde hij moeizaam en er borrelde weer snikken omhoog. “S-stop er nou gewoon mee..” Zijn stem was aan het haperen en er vormde zich een brok in zijn keel. “Ik wil niet.. niet huilen..” Hij dwong de jongen om afstand te nemen en sprong van de vensterbank af, vloekte en wou weg rennen, maar een hand pakte zijn hand vast en hij bleef staan, wierp een geïrriteerde blik op de jongen. Waarom? Boos veegde hij de tranen weg en probeerde hij zijn hand los te trekken, maar de hand van de jongen was gewoon te sterk, al leek de jongen zelfs jonger dan hem.

‘Ik ben bang..’ fluisterde de jongen en Cathan fronste. Bang? Waarom? Hij zou hem niets aandoen; dat had hij al duidelijk gemaakt. Waarom was de jongen dan bang? Het verwarde hem alleen maar meer. “Je hoeft nergens bang voor te zijn..” fluisterde hij zacht, niet wetend wat hij anders moest zeggen. ‘S-stop er nou gewoon mee..’ hoorde hij Arashi zeggen. De stem van de jongen haperde. Cathan beet op zijn lip. ‘Ik wil niet.. Niet huilen..’ zei de jongen toen en Cathan sloot zijn ogen heel even, om hem vervolgens weer aan te kijken. Met zijn vinger gleed hij opnieuw even over de wangen van de jongen, om wat tranen weg te halen.
Hij werd gedwongen om achteruit te gaan zitten en hij leunde achterover, om de jongen ruimte te geven. Toen hij zag dat de jongen van de vensterbank afsprong en weg wilde rennen, fronste hij. Zonder er verder nog maar over na te denken boog hij zich weer voorover en pakte hij de hand van de jongen beet. Hij zag hoe Arashi hem geïrriteerd aankeek. De jongen veegde zijn tranen weg en Cathan zuchtte even.
Hij dacht na over wat hij zou moeten zeggen. Hij was niet goed met momenten zoals deze. Dan raakte hij alleen maar meer in de war, tot hij het uiteindelijk helemaal niet meer snapte. Uiteindelijk opende hij zijn mond, twijfelde even, maar begon uiteindelijk weer te praten. “Ik.. Ik wil niet dat je gaat..” fluisterde hij, niet wetend waarom. Hij snapte zichzelf niet, snapte niet waarom hij dit wilde. “Blijf..” zei hij toen met dichtgeknepen ogen, de hand van de jongen nog altijd vasthoudend. Hij wist niet hoe de jongen hierover zou denken of hoe hij zou reageren, maar toch kon hij de hand niet loslaten. Hij wilde gewoon dat de jongen hier bleef.