Whataya want from me? ~

“Je hoeft nergens bang voor te zijn..” had de jongen gezegd. Hij wist dat, alleen waarom was hij nu dan nog steeds bang? Waarom had hij nu dat kutgevoel en was hij altijd zo gevoelig? Waarom was hij degene die altijd als eerste in huilen uitbarstte? Het was even stil, zijn ogen waren van de jongen afgewend, terwijl hun handen elkaar nog steeds vast hielden. De zachte huid van de jongen kalmeerde hem enigszins, diep van binnen wou hij die huid voor altijd voelen. Maar waarom? Hij kromp lichtjes ineen toen hij besefte dat hij dit gevoel al eerder had gevoelt. Hij wist waarom hij dit gevoel had, maar Arashi wou het niet beseffen. Het was gewoon zijn verbeelding, of niet?
“Ik.. Ik wil niet dat je gaat..” hoorde hij de jongen fluisteren en zijn handen spanden zich aan, waardoor hij lichtjes in de hand van Cathan begon te knijpen. Waarom in godsnaam wou de jongen niet dat hij weg ging? Hij snapte het niet, maar de tranen stroomden nog steeds over zijn wangen, leken niet op te houden. Hij was nog steeds bang. “Blijf..” Een beetje onvrijwillig, omdat hij anders op de grond zou inzakken aangezien hij nu al nauwelijks op zijn benen kon staan, ging hij naast de jongen op de vensterbank zitten. Waarom hielden hun handen elkaar nog steeds vast? Arashi keek weg, snoof boos en veegde de tranen weer weg, tevergeefs.

De jongen ging weer zitten en Cathan staarde verward naar zijn hand, die de hand van Arashi beet had. Waarom deed hij dit eigenlijk allemaal? Waarom zou hij het zo erg vinden als de jongen zou vertrekken? Het gaf hem een vreemd gevoel in zijn maag, en zelfs in zijn borst. Hij wist niet wat hij moest doen. Hij wilde alles tegelijk doen, terwijl hij aan de andere kant juist niets meer wilde doen, bang iets te verpesten. Hij kon gewoon niet omgaan met situaties als deze. Hij was er niet aan gewend, had zichzelf altijd verteld de pijn te willen vermijden. Waarom lukte het deze keer dan niet? En waarom.. Bij een jongen? Dat klopte gewoon niet. Het hoorde niet zo. Dat kon nooit. Maar, hoe vaak hij het ook in zijn hoofd bleef herhalen, er was altijd iets dat hem vertelde dat hij loog. Het mocht gewoon niet.. Waarom kon hij zichzelf dan niet tegenhouden? Als hij toch zo zeker wist dat het niet mocht. Dat het niet hoorde.
“Zit stil,” fluisterde hij zacht. Zonder er over na te denken - want als hij dit wel zou doen zou het niet goed komen - leunde hij voorover en drukte hij zacht zijn lippen op die van Arashi. Zijn ogen had hij gesloten en hij bleef Arashi’s hand vasthouden, niet van plan deze los te laten. Hij wist niet wat hij deed, waarom hij het deed of hoe hij zich er echt bij voelde; alles ging door elkaar heen, alles deed pijn, maar aan de andere kant voelde hij zich beter dan hiervoor. Hij snapte het niet meer, raakte compleet in de war door wat er gebeurde, al was het natuurlijk merendeels zijn eigen schuld. En toch wilde hij niet weg. En dat maakte de verwarring alleen nog maar erger.

Zijn ademhaling was nog steeds onregelmatig, maar toch kalmer dan eerst. Ook verminderden de tranen, maar waren ze er nog steeds. Arashi keek naar hun handen die elkaar vast hielden, maar wendde al snel zijn blik af. Op een of andere manier voelde het toch kloppend. Hij snoof, staarde voor zich uit. Wat moest hij in godsnaam hier van denken? Door al die verwardheid stroomden er meer tranen over zijn wangen en snikte hij af en toe. Waarom kon alles niet gewoon duidelijk zijn, dan was het leven ook veel makkelijker te snappen.
“Zit stil,” hoorde hij de jongen fluisteren en uit nieuwsgierigheid wendde hij zijn blik weer naar hem toe. En toen opeens, raakten hun lippen elkaar. Zijn ogen waren open, verward staarde hij in het gezicht van Cathan. Maar toen sloot hij zijn ogen en zorgde hij er voor dat de kus langer duurde. Hij wist niet waarom, maar dit was iets wat hij altijd wou weten. Hij had nooit verwacht dat hij het antwoord op de vraag zou krijgen hoe het voelde om met een jongen te zoenen. Arashi leunde tegen de jongen aan, was van plan om de kus niet te laten stoppen. Het kalmeerde hem helemaal en op een of andere manier was dit veel lekkerder met een jongen, dan met een meisje. Uiteindelijk kreeg hij ademtekort en haalde hij zijn lippen van die van Cathan af, begon hij te huilen.
“H-het spijt me..” snikte hij en er rolden tranen over zijn wangen. Hij liet zijn hoofd hangen en kneep zijn ogen dicht, schaamde zich nogal voor wat hij gedaan had. Toch was hij op een of andere manier wel blij dat hij de kus langer had laten duren.

Ergens verwachtte hij dat de jongen boos zou worden. Hem weg zou duwen. Hij wist niet waarom, maar zelfs met die gedachten kon hij zichzelf niet van hem af duwen. Hij voelde hoe de jongen degene was die het langer wilde laten duren. Hij voelde hoe hij tegen hem aan leunde. Maar echt reageren deed hij op het moment niet. Hij was al verward genoeg.
De jongen duwde zich uiteindelijk van hem af en Cathan opende zijn ogen langzaam, om vervolgens de jongen aan te kijken. ‘H-het spijt me..’ verontschuldigde de jongen zich snikkend. Cathan fronste. Waarvoor? Hij zag de tranen over het gezicht van de jongen rollen. Toen de jongen zijn hoofd liet hangen en zijn ogen dicht kneep, glimlachte Cathan lichtjes. “Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen; ik was degene die dit.. Begon,” sprak hij zacht. Hij legde zijn vinger weer onder de kin van de jongen. “Schaam je niet; je doet niets fout,” zei hij toen glimlachend. Met zijn duim veegde hij de tranen van de jongen weg. Zijn gedachten waren op hol geslagen, maar hij negeerde alles. Dat zou het later waarschijnlijk alleen maar erger maken, maar goed. Voor nu lette hij er liever niet op.
Hij haalde zijn hand onder Arashi’s kin weg, benieuwd of de jongen hem nu wel aan zou kijken, of dit nu juist niet meer zou durven. Hij bleef echter op zijn plek zitten, niet van plan naar achteren te leunen. Dat zou enkel voor meer ruimte tussen hen in zorgen en.. Hij vond het wel best zo. Hij glimlachte lichtjes. Zijn hand voelde warm aan. Niet zweterig, meer.. Warm door de aanraking. Hij probeerde dat echter zo veel mogelijk te negeren, want dan zou hij alleen maar erger in de war raken en dat kon hij maar beter zo veel mogelijk vermijden.

“Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen; ik was degene die dit.. Begon,” zei de jongen en Arashi snoof. Oké, dan was het de schuld van hun beide. Maar toch.. dan was het ook deels zijn schuld en schaamde hij zich nog steeds. Hij opende zijn ogen toen zijn hoofd werd opgetild, staarde recht in het gezicht van Cathan. Deze keer was hij rustiger, raakte hij niet meteen in paniek. “Schaam je niet; je doet niets fout.” Opnieuw snoof hij. Zo makkelijk was het ook niet om zich niet te schamen. Voorzichtig knikte hij en hij sloot zijn ogen even toen er een duim over zijn wang ging, die de tranen wegveegde. Arashi knikte lichtjes en opende zijn ogen. De vinger onder zijn kin verdween, toch bleef hij de jongen aan kijken. Hij boog zich weer voorover en zoende de jongen weer, om vervolgens de kus weer te verbreken en zijn gezicht in de schouder van de jongen te verbergen. Hij schaamde zich nog steeds, op een of andere manier. Hij vond het nog eng, zoenen met een jongen. Het voelde ook heel raar, maar toch wel.. lekker.. of hoe je het wou noemen. Arashi leunde weer achteruit. Hij voelde zich met de seconde vreemder voelen en wou even weg bij de jongen.
“Ik.. Ik ga,” mompelde hij zachtjes. “Sorry.” Hij trok zijn hand los en liep weg. Hopelijk zou hij de jongen een andere keer zien.

[Topic uit]

De jongen bleef hem aankijken en Cathan glimlachte, blij dat de jongen in ieder geval niet nog banger voor hem was geworden. Hij merkte hoe Arashi zich voorover boog en hij hief zijn wenkbrauwen op. Hmmn, dat was wat anders. Toen Arashi hem zoende, glimlachte hij lichtjes en werkte hij niet tegen. In tegendeel. Ondanks dat wat zijn gezonde verstand hem probeerde wijs te maken, bleef hij op zijn plek zitten.
Toen de jongen de kus verbrak en zijn hoofd in Cathan’s schouder verborg, glimlachte hij lichtjes en sloeg hij één arm om hem heen, de ander lag nog altijd op zijn plek. Hij negeerde zijn eigen gedachten over dat dit niet had mogen gebeuren. Want hij wist dat.. Hij er niet zo over kon denken. Dan had hij het heel anders aangepakt, als hij het niet had gewild. Toch was het vreemd en wist hij niet of het nou wel of niet een goede beslissing was geweest, maar de tijd terugdraaien kon toch niet meer. En hij wist niet of hij dat zou willen, al was hij zo verward dat zijn hoofd pijn begon te doen. Zijn gedachten spraken elkaar zo erg tegen dat hij geen standpunt wist te kiezen over wat hij vond van wat hij had gedaan.
De jongen leunde weer achteruit en Cathan keek hem even droogjes aan. ‘Ik.. Ik ga,’ zei de jongen zacht. Cathan knikte zacht; de jongen had waarschijnlijk ook zijn tijd nodig om na te denken. ‘Sorry,’ zei de jongen toen, alsof dat nodig was. De jongen trok zijn hand los en liep weg. Cathan bleef zitten, zijn blik nog even gericht op de jongen, maar uiteindelijk op zijn eigen hand. Warm. Hmnpf. Rustig stond hij op en pakte hij zijn petje op, die hij gewoon vast hield. Hij had zelf ook even tijd nodig om na te denken.. Kalmpjes liep hij weg.

[[En toen was Cath ook weg. >3]]