It's to silent...

Lovette kwam Degree uit en keek naar het groene bandje. Het was het councillid bandje wat je moest dragen als je lid was. Ze keek er met een zucht naar. Het was nou niet echt iets wat bij d'r kleding paste, maar goed. Ze legde een hand tegen haar mond en een geeuw ontsnapte haar mond. Ze sloot even haar ogen waarna ze haar hoofd schudde. Hierdoor ging haar blauwe haar even heen en weer. Haar blauwe ogen keken de plek rond waar ze nu stond. Ze ging maar naar de Court Yard, want daar was het meestal rustig. En daar kon ze naar de mensen kijken die er waren en dat vond ze wel interessant. Met grote passen liep ze de Court Yard in. Ze kwam op het pad terecht maar ging al snel gewoon op het gras lopen. Ze sloeg af en kwam bij een bankje uit onder een grote appelboom. De Court Yard was soms net een doolhof met al die struiken om je heen. Ze vond het iniedergeval een van de fijnste plekken op Degree. Gelukkig was dit er, want er was al niet zoveel te doen. Na een paar stappen was ze bij het bankje aan gekomen. Met een zucht ging ze zitten op het bankje. Haar blik ging omhoog. Haar blauwe ogen vielen op de appels die in de boom hingen. Ze sloeg haar ene been vervolgens over haar andere heen.

Only Cathan..

Hij haatte die Council. Echt heel erg. Hij wist nu al hoe ze waren. Overtrad je een regel, stonden ze daar om je op heterdaad te betrappen en je te straffen. Maar, had je ze nodig? Dan had je een probleem en kon je het halve gebouw en de omgeving rondom het gebouw afzoeken. Zo onderhand was alles al geregeld, dus had hij ze niet meer nodig. Wedden dat hij er dan nu een tegen zou komen? Hij snoof eventjes.
Hij kwam aan bij een appelboom. Vlak daarbij was een grotere boom, waar een normaal mens niet al te makkelijk in kwam, maar iemand met de nodige ervaring wel. Hij klom met enige moeite de boom in en ging op een tak zitten. Door de bladeren en zijn donkere kleding was hij redelijk gecamoufleerd; hij zou in ieder geval niet al te snel opvallen. Het petje dat hij altijd op zijn hoofd droeg lag op zijn schoot en hij had zijn ogen gesloten, terwijl hij met zijn hoofd tegen de boomstam aan leunde. Ergens was het fijn om zo in de boom te zitten; niemand die te dichtbij kwamen. Wel waren er van die rotkinderen die je lastig vielen. Of dan vergat hij zijn pet en lag die ineens op de grond, waardoor hij naar beneden moest.
Er kwam iemand aan. Hij opende zijn ogen langzaam, terwijl hij zijn blik richtte op het meisje met de lichte haren die eraan kwam. Haar beschrijving klopte precies met die van ‘Lovette’, één van die vreselijke Council leden. Hij glimlachte eventjes en voelde de neiging om haar gedachten te beïnvloeden of haar zelfs te hypnotiseren, maar.. Hij besloot zich in te houden.
Hij zag hoe ze op het bankje ging zitten en hij sprong naar beneden. Hij landde op twee voeten en één hand op de grond, vlak bij het Council meisje. Hij keek haar even geïrriteerd aan. Hij mocht de Council niet, dus hij zou geen moeite doen om een lieve indruk te maken. Ze mocht best weten hoe hij was. “Ik dacht dat Council leden wel wat meer te doen hadden dan hier rondhangen,” zei hij snuivend.

Toen Lovette op de bank was gaan zitten had ze niet gemerkt dat er iemand in de appelboom was gaan zitten. Ze zat dan ook met haar benen over elkaar voor zich uit te staren naar de kinderen die langs rende of liepen. Een glimlach sierde haar gezicht bijna altijd. Ze was dan ook tegen iedereen en alles aardig. Ookal was de persoon vervelend of kwaad. Meestal als ze té kwaad werden liep ze gewoon weg en negeerde het. Ze hoorde de blaadjes boven haar kraken in de boom. Ze keek er niet naar en opeens verscheen er een jongen op de grond. Hij was blijkbaar uit de boom gesprongen en op z'n voeten terecht gekomen met één hand op de grond. Opeens keek de jongen haar aan. Maar hoe hij haar aan keek stond haar niet aan. Blijkbaar was hij geïrriteerd om haar te zien. Ze had hem echter nog nooit gezien, dus ze snapte niet echt wat ze nou eigenlijk misdaan had. Ze keek hem met haar blauwe ogen heel rustig aan. Al snel begon de jongen te praten. Hij zei dat de councilleden wel wat meer hadden te doen dan hier rondhangen. Ze trok een wenkbrauw op. Maar al snel verscheen er een glimlach op haar gezicht. "wij lopen gewoon door Degree heen, als er toevallig hier iets gebeurd dan kan ik er wat aan doen, als ik op dit moment dan bijvoorbeeld ergens anders was geweest dan had ik niet kunnen helpen, maar op een gegeven moment zou er dan wel een ander lid langs komen" zei ze nog steed met een kalme stem. "wij leden hebben geen specifieke plek om te "patrouilleren" of hoe je het ook wil noemen" ze keek hem nog steeds aan, waarna haar blik naar het bandje om haar arm ging. Blijkbaar werd je niet echt vriendelijk behandeld als je zo'n lid was. Lovette zou echter nooit overal precies zijn en ze zou de mensen alleen maar adviseren, want ze wist heus wel als je mensen ging dwingen dat ze toch niet zomaar zouden luisteren of je moest er weer iemand bij halen. Ze zag zichzelf er namelijk niet vooraan om zomaar iemand te commanderen. Gelukkig was ze een half draak en zou ze zich goed kunnen verdedigen als mensen echt kwaad werden of iets in die richting.

Het meisje - Lovette, één van de vier Council leden - deed alsof er niets was gebeurd, begon gewoon te praten over wat de Council deed. Dat irriteerde hem. Heel erg. Ze zei dat ze gewoon door Degree liepen en dat ze als er wat gebeurde, ze in konden grijpen. Ze hadden geen specifieke plek om te patrouilleren, blijkbaar. Hij snoof zacht. “Nee, maar ik weet zeker dat jullie zo’n groepje zijn die altijd te laat zijn wanneer er hulp nodig is, maar er binnen de kortste keren zijn wanneer je een probleem veroorzaakt. Want, zo zijn ze allemaal,” zei hij chagrijnig. Hij rolde even overdreven met zijn gouden ogen en keek haar met een geïrriteerde blik aan. “Want, toen ik volgens die gasten naar de Council moest, waren jullie er niet. Is het opgelost, kom ik er één tegen,” zei hij kalm en hij keek haar aan. “Misschien dus toch maar een nuttiger schema opstellen dan hier gaan zitten, of niet dan?” vroeg hij toen met een lichte glimlach, maar die vertrok al snel weer in een geïrriteerd gezicht.
“Voor als je het weten wil,” begon hij toen kalm, haar nog altijd geïrriteerd aankijkend. “Mijn naam is Cathan,” stelde hij zich voor. Namen waren niet belangrijk. Hij lette altijd op het AIM om de persoon heen. AIM was zoiets als wat sommige mensen een Aura noemden, maar het was eigenlijk een veld dat mensen met speciale krachten onbewust om zich heen creëerden. Hieraan kon je precies weten wat voor krachten iemand had, als je een kracht had die AIM kon lezen of aanvoelen. Hij had zoiets; het was voor hem makkelijk om anderen te herkennen binnen een afstand van 200 meter. Hij begreep haar kracht niet helemaal; het was iets wat.. Anders was dan de meeste krachten, zoals een element besturen. Hij besloot het maar niet te kopiëren; dadelijk had hij weer ineens geen armen meer.

Toen ze haar woorden had uitgesproken keek ze nog steeds met een kalme blik naar de jongen. Hij deed alsof zij zijn arm had afgehakt, maar in werkelijkheid, had ze hem nog helemaal niks gedaan en had ze hem net pas ontmoet. De jongen begon te praten en zei dat we precies zo'n groepje waren die er nooit waren als er hulp nodig was, maar als je iets fout deed je er wel meteen was, want blijkbaar was iedereen zo. Ze keek hem nog steeds met een kalme blik aan. De glimlach was allang van haar gezicht vertrokken. Waarom zou ze uberhaupt naar zo'n persoon glimlachen? Er stond nou alleen nog maar een emotieloze blik op haar gezicht. Ze zag hoe hij, in haar ogen, nogal overdreven met z'n ogen rolde. Ze snoof toen hij ook nog zei dat hij niemand kon vinden. Zijzelf rolde nu ook met haar ogen. Hij zei dat ze maar een beter schema moesten gaan maken en daar kon wel een glimlach bij af. Er verscheen weer een glimlach op Lovette's gezicht. "het spijt me zeer, maar wij zijn niet zo'n groepje" en ze was even stil. "ik kan binnen enkele seconden ergens zijn, ookal zit ik hier en is het probleem aan de andere kant van Degree". "waarom zou ik niemand helpen en alleen maar degene aanpakken die de rotzooi veroorzaken?? zo ben ik nou eenmaal niet" zei ze nog steeds met een glimlach op haar gezicht. "ik vind niet echt dat we het schema moeten veranderen..." en ze keek even naar haar hand. Ze negeerde de geïrriteerde blik van Cathan maar aangezien er toch niks nuttigs uit kwam. Ze geeuwde een keer. Deze keer was ze haar hand vergeten tegen haar mond te leggen. Hierdoor kon je zien dat ze 2 vlijmscherpe hoektanden had. Ze wreef in haar ogen en keek de jongen weer aan toen hij sprak. Hij vertelde zijn naam. "Mijn naam is Lovette, maar die weet je waarschijnlijk al aangezien je volgensmij rond hebt gevraagd naar de Council". Ze keek naar het bandje en had de neiging om het eraf te rukken. Ze vond het jammer dat ze zo voor "niks" behandeld werd.