Silent fight

Hij had zijn belofte niet gehouden. Waarom wel? De jongen wou toch vast niet meer naar bed. De slapeloze nachten vol avontuur hadden hem wakker gehouden en de laatste tijd sliep hij steeds vaker overdag. Hij zocht gewoon afleiding en wou gewoon even van alle zorgen af, maar het hielp misschien beter als degene onder hem de jongen was. Degene waarmee hij 's nachts plezier had waren allemaal jongens, op een meisje na die wel erg heftig was. 
Zijn ogen vielen steeds bijna dicht en hij moest leunen tegen de muur aan, anders was hij allang op de grond gevallen. Over zijn lichaam waren verschillende krassen, bijtwonden en zuigplekken te vinden. Daarom had hij ook een te grote trui met capuchon en een lange broek aan. Hij wou graag een relatie met Ciel, maar durfde het niet aangezien zijn vrijheid dan werd beperkt en het lang zou duren voordat hij er aan gewend was, aangezien het een soort verslaving was geworden. Zijn voeten konden hem niet meer houden en Hexis zakte tegen de muur aan. Zijn lippen waren wat opgezwollen en hij had een bijtwondje, waar hij af en toe op zoog. Zijn ogen gingen dicht en al snel dommelde hij wat in. 

Hoe vaak? Te vaak. Hij reageerde er te heftig op, maar hij had geen keus. Ja, hij wist alles weer precies. Tot in de kleinste details. Iedere ademstocht, iedere beweging. Elke aanraking. Hij huiverde zachtjes bij de gedachte. In het begin had hij uren onder de douche gestaan, gehoopt weer schoon te worden of zo. Maar dat zou hij niet meer worden. Hij was vies, net zoals de anderen. Hij had zichzelf zo vaak voorgenomen het nooit zover te laten komen, en kijk hem nu eens? Hij had ook beter uitmoeten kijken. Maar hij had het kunnen verwachten, vanaf het moment dat hij zich had overgeven jegens Hexis. Daar was het allemaal misgegaan. En er was geen manier om het terug te draaien.
En hij had ook duizenden keren zichzelf bekeken, bang dat er iets veranderd zou zijn. Was hij gek geworden of zo? Er was niets mis aan de buitenkant, alleen aan de binnenkant. Maar daar was altijd al iets mis geweest. Hoewel hij het koppig bleef ontkennen. Hij moest erover praten. Hij hield het niet langer uit zo. Het werkte verstikkend. Zijn lichaam wou het tegenovergestelde van wat zijn hersens wouden. Hij had fysiek de smaak nu te pakken, verlangde naar meer. Maar mentaal was hij niet klaar, onvoorbereid en nog te zwak. Het zou hem opbreken, uiteindelijk. En daarom moest hij erover praten.

Hij haalde een hand door zijn haren, beet op zijn lip. Opnieuw had hij het weer gehoord. Al die verhalen en geruchten die hij niet wou horen. Maar iedereen wou juist dat ze bij hem uitkwamen, enkel om zijn reactie te zien. Want zijn reactie zou het leukste zijn. Maar hoe kon hij er nou normaal op reageren als hij niet zeker wist of het echt waar was? Er was maar een iemand die de waarheid erachter wist, en naar die persoon was hij nu opzoek. Hij moest dingen uitpraten. En zo snel mogelijk.
In een sukkeldrafje rende hij op het gestalte af, voelde al gelijk die tintelingen in zijn vingertoppen. Het enige wat hij eraan deed was stug negeren, mee kon hij niet. Hij ging door zijn knieën, dacht niet na en nam de jongen gewoon in zijn armen. ‘Ik ben zo blij je te zien,’ fluisterde hij zachtjes, ‘Ik heb al dagenlang die vreselijke dromen, en dan zou ik het maar niet hebben over die hoofdpijn.’ Hij zweeg, leunde naar achter. ‘Maar eerst; laat me je bekijken.’ Het klonk verkeerd, maar het moest. Als het echt waar was wat al die anderen zeiden, dan zou hij het kunnen zien, toch? En om eerlijk te zien wou hij eigenlijk ook gewoon naar de jongen kijken, zolang als mogelijk was. Hoe had hij zo dom kunnen zijn om te denken dat hij hem zou kunnen ontwijken? Dat zou hijzelf nooit uithouden.

* Oké, sommige stukjes zijn dus zo niet Cielish.
Maar ik moet weer eventjes wennen ><
Hij komt verwijfd over, hurr

[OOC: Geeft niet hoor. =3 ]

Zijn gezicht was half verborgen onder de capuchon, net zoals zijn handen. Wat als hij Ciel tegen kwam? Wat moest hij zeggen als de jongen alles zag? ‘Tsja, ik ben door een kat aangevallen’? Het voelde verkeerd om tegen hem te liegen. Ze hielden namelijk van elkaar en het voelde nu al alsof Hexis de jongen verraden had, dus wou hij het schuldgevoel niet groter maken. Anders dan zou hij gewoon niks zeggen, al had de jongen de verhalen vast al gehoord. Verhalen waarvoor hij zich diep voor schaamde. Als hij zweeg, kon de jongen denken dat de verhalen echt waren en dan was hij nog steeds de klos.
Hij werd een beetje wakker toen er voetstappen klonken, zachte voetstappen die door de gang heen galmden. Ze stopten vlak voor hem en twee armen omhelsden hem, waardoor hij schrok. Zijn ogen vlogen open en hij ontspande zich toen hij zag dat het Ciel maar was. Maar toen ging er weer een schuldgevoel door hem heen. Ciel..
‘Ik ben zo blij je te zien,’ fluisterde de jongen en er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht. Zijn ene hand ging even door het zachte haar. Hij verlangde naar de jongen op een verkeerde manier, een manier die de jongen vast niet wou herhalen. ‘Ik heb al dagenlang die vreselijke dromen, en dan zou ik het maar niet hebben over die hoofdpijn.’ Hij grinnikte, klopte de jongen op het hoofd en liet zijn hand zakken, die hij al snel weer in zijn te lange mouw had verstopt. ‘Maar eerst; laat me je bekijken.’ Hexis slikte, keek weg. En nu? Zijn ademhaling werd onregelmatiger en hij moest moeite doen om een kleine glimlach op zijn gezicht te toveren. Hij stak zijn armen naar de jongen uit en de glimlach vervaagde, hij verborg zijn gezicht nog meer onder de capuchon. De bijtwonden, krassen, zuigzoenen, kneuzingen en blauwe plekken waren allemaal onder zijn kleding verborgen. De jongen hoefde alleen maar zijn mouwen op te stroken en hij zou alles kunnen zien. En Hexis was vooral bang voor zijn reactie. Wat gênant, hij was bang voor een kleine jongen die minder sterk en 2 jaar jonger dan hem was.

Normaal zou hij iemand die hem zo behandelde allang hardhandig weg hebben geduwd, of een klap hebben gegeven. Maar van Hexis kon hij het hebben, althans… Nog. Nu kon hij het nog hebben. Maar hij zag al aan het gedrag van de jongen dat er iets niet in orde was. Was het dan toch waar wat al die mensen zeiden? Hij had ze maar lekker laten kletsen, het liet hem allemaal koud. De enige die de waarheid zou weten was de persoon waar het overging, en niemand anders. En aangezien hij toch al niet zo sociaal was aangelegd, had hij er geen problemen bij om anderen te negeren. En hij zou het soms zelfs nog kunnen opbrengen om de blonde jongen af en toe te negeren. Hij was en bleef arrogant, dat was gewoon zo.
Hij kreeg een frons op zijn gezicht wanneer hij merkte dat de ademhaling van de jongen niet meer regelmatig was. Was het dan zo erg dat hij hem wou bekijken? Hij had hem al eens eerder bekeken, soort van. Hoewel hij het ontkende. Maar dat deed er nu niet toe. Kwam er ook nog eens bij kijken dat dat het laatste was wat hij van hem kon verwachten; tegenwerking. Die dwingende houding die hij zo af en toe had werkte altijd, ondanks zijn lengte.

Hij trok een wenkbrauw op. ‘Stel je niet zo aan,’ mompelde hij zachtjes. Waarom zou hij het zo subtiel doen? Was nergens voor nodig, hij zou hem toch geen pijn doen. Zonder nog wat te zeggen wrong hij zijn handen onder de trui, liet ze omhoog gaan tot aan zijn borst; trok daardoor de trui mee omhoog zodat hij zijn buik kon zien. Hij zag niets, niets wat hem echt zou interesseren. Misschien moest hij dan toch maar naar die arm kijken… Maar dat was nou ook weer zo saai. Ach, wat zou het.
Hij liet zijn handen zakken. Het liefst had hij die capuchon van zijn hoofd willen rukken en zijn nek willen bekijken. Meestal was er altijd wel iets in de nek van iemand wanneer hij of zij… Vreemdging. Maar hij had het recht niet om Hexis ervan te beschuldigen. In principe hadden ze niets met elkaar, waren ze gewoon goede vrienden. Vrienden, als je het zo kon noemen. Het was waar dat hij zich milder gedroeg tegenover hem, maar alsnog… Het was een groot begrip.
Hij pakte zijn arm vast, trok de mouw omhoog. Hij hapte één keer naar adem. ‘Wat heeft dit te betekenen?’ prevelde hij zachtjes. Eigenlijk wou hij het niet weten. Hij had het ook wel kunnen zien bij zijn buik. Maar hij had enkel zijn trui omhoog getrokken omdat hij iets anders wou zien; iets waardoor hij verblind werd. Waardoor hij een glimlach op zijn gelaat kreeg en een verlangende glim in zijn ogen. En alsnog ontkende hij het, zo streng als hij was tegen zichzelf. En tegelijkertijd ook nog eens bang. Hij liet zijn handen zakken. Waarom had hij die vraag moeten stellen? Hij wou het antwoord helemaal niet weten! En toch ook weer wel. Hij wou zekerheid hebben, want hij vertrouwde zijn eigen conclusies nooit als hij in de buurt was van de jongen. Dat kon hij gewoon niet.

Hij voelde zich nerveus, bloednerveus. Zijn ogen keken weg , de gang in. Hij sabbelde op zijn lip, waar al een korstje op zat. Hexis wou het liefst wegrennen, zo ver weg. Maar dat zou niet leuk zijn voor Ciel. En hij was moe, kon nauwelijks meer lopen door de spierpijn, kneuzingen en andere pijn. De jongen had hem in de gaten toen zijn ademhaling onregelmatiger werd, en fronste.
‘Stel je niet zo aan.’ Waarom moest hij zich niet aanstellen? Straks dan moest Ciel nooit meer iets van hem hebben. Zijn hoofd leunde tegen de muur achter hem aan en hij schrok uit zijn gedachtes toen er handen onder zijn trui door gleden, waardoor hij wat duizelig werd door de aanraking, en die omhoog trokken. Nu was hij degene die fronste. Er was toch niks onder te zien? Toen de jongen zijn handen liet zakken, deed hij een beetje geïrriteerd zijn trui weer omlaag. Dat sloeg nergens op. Opnieuw schrok hij toen zijn arm werd gepakt en de mouw omhoog werd getrokken. Hij keek weg, kreeg tranen in zijn ogen toen hij de jongen naar adem hoorde snakken. Gelukkig waren de betraande ogen niet echt te zien door zijn haar wat half voor zijn ogen hing. Het moest binnenkort weer geknipt worden, het werd gewoon te lang.
‘Wat heeft dit te betekenen?’ Hexis antwoordde niet, wist niet eens iets om te zeggen. Zijn lichaam trilde even en hij moest moeite doen om de tranen binnen te houden, trok zijn arm weer weg waarna die pijn begon te doen. Een verrader was hij, soort van. Hij kon er ook gewoon niks aan doen dat hij zich bijna nooit aan beloftes hield.

Hij kon geen adem meer halen, de ademstocht zou toch iedere keer stokken in zijn keel. Er leek iets in hem te knappen. Er was een belofte gemaakt, en het leek alsof iemand [Kuch, kuch] van hun twee niet eens de moeite deed om deze na te leven. Hij kon begrijpen dat het moeilijk kon zijn, voor hem. Hij had er geen moeite mee; was geen andere levensstijl gewend. En hij kon ook wel begrijpend dat Hexis hem af en toe zou breken. Maar niet op deze manier, nee. Niet zo. Hij had gewoon zijn hart eruit gerukt, figuurlijk. Hij had zijn vertrouwen beschaamd. Goedgelovige zak die hijzelf ook was. Hij had het kunnen weten, vanaf het begin. Hij had dit alles aan kunnen zien komen. Alles. En toch was hij zo naïef geweest. Hoe had hij het zover kunnen laten komen?
De jongen ontweek zijn blik. Geweldig, had hij niet eens moed om hem aan te kijken? Hij had hem verraden, en durfde dat niet eens tegen hem te zeggen? Hij had tegen hem gelogen, durfde hem niet eens aan te kijken? Hij was kleiner, dunner, fragieler en zwakker dan hem. Bovendien ook nog eens twee jaar jonger. En hij leek bang voor hem. Bang, voor hém. Na al dit gedoe, was dat alles wat hij hem gaf; verraad en angst? Dit kon je niet menen.

Hij hief zijn hand op, bracht hem zo snel hij kon richting het gezicht van de blonde jongen. Hij wou hem slaan, wurgen, trappen, martelen. Kortom; de pijn laten ervaren en voelen die hij nu voelde. Kon het hem wat schelen dat er al misschien een schuldgevoel op hem drukte? Nee. Niet nu. En waarschijnlijk zou het ook wel lang duren voordat hij dat inzag. Hij werd verscheurd door zijn eigen gevoelens. Verdriet maakte plaats voor woede, om vervolgens weer plaats te maken voor verdriet. En uiteindelijk was hij verblind door beiden. Hij had een benauwd gevoel, alsof hij niet meer kon ademen. En niet door zijn astma, enkel door het feit dat hij moest huilen maar het inhield. Tranen prikten in zijn ogen, en zijn mondhoeken voelden aan als lood. Maar tegelijkertijd stroomde het bloed hem ook zo snel naar de wangen, dat deze rood werden door zijn woede.
‘Ik haat je!’ gilde hij bijna, zich niet meer realiserend dat werkelijk iedereen hun kon zien en horen. ‘Je bent een waardeloze ziel in deze wereld. Je kunt niets meer met je leven, en eigenlijk heeft het ook geen nut meer om je in leven te houden. Eerst had ik mezelf voor genomen alles te doen om ervoor te zorgen dat je bij me zou blijven, maar dat lijkt nu onmogelijk. Je glijdt weg, ik heb geen grip op je.’ Hij zweeg, moest zijn ademhaling onder controle krijgen. ‘Maar het komt maar van één kant! En die kant is van mij, en niet van jou; hoor je me? Ik verander me, ik pas me aan. Enkel om jou tevreden te houden! Ik geef en geef, en geef nog meer; en wat krijg ik ervoor terug: Niets! Enkel een jongen die te zwak is om mij aan te kijken, die me niet onder ogen durft te komen en me in de rug steekt, zo vaak als het hem uitkomt!’ Tranen rolden over zijn wangen, had het zelf niet eens door. Hij voelde niets meer, wist niet meer wat hij moest voelen. Het deed pijn, vreselijke pijn. Fysieke pijn leek wel een luxe tegenover deze overweldigende mentale pijn. Hij wou dit niet, had dit nooit gewild. En toch had hij het ernaar gemaakt. Hij had het kunnen weten, en toch had hij net gedaan alsof hij blind was…

* Lol, ik ben way te dramatisch aan het doen XD

De jongen raakte van slag. Dat kon hij horen door de ademhaling van hem. Het was even stil, totdat een hand met een harde snelheid tegen zijn wang sloeg. Het brandde en Hexis dook een beetje in elkaar. Voor het eerst voelde hij haat naar de jongen toe. Toch onderdrukte hij het, straks dan verloor hij de controle over zichzelf. Zijn hand wreef over zijn wang en hij keek de jongen rood werd.
‘Ik haat je!’ Er ging een schok door hem heen. Duizenden soorten excuses vulden zijn hoofd, maar geen één leek goed genoeg te zijn. ‘Je bent een waardeloze ziel in deze wereld. Je kunt niets meer met je leven, en eigenlijk heeft het ook geen nut meer om je in leven te houden. Eerst had ik mezelf voor genomen alles te doen om ervoor te zorgen dat je bij me zou blijven, maar dat lijkt nu onmogelijk. Je glijdt weg, ik heb geen grip op je.’ Beledigingen, ze verscheurden hem van binnen, lieten zijn hart wegrotten. ‘Maar het komt maar van één kant! En die kant is van mij, en niet van jou; hoor je me? Ik verander me, ik pas me aan. Enkel om jou tevreden te houden! Ik geef en geef, en geef nog meer; en wat krijg ik ervoor terug: Niets! Enkel een jongen die te zwak is om mij aan te kijken, die me niet onder ogen durft te komen en me in de rug steekt, zo vaak als het hem uitkomt!’ Het voelde alsof hij even niks meer kon zien, waarna hij de jongen midden in zijn buik sloeg en bij zijn kraag pakte en overeind tilde, tegen de muur aan duwde, zodat hij ongeveer twintig centimeter van de grond af hing. Zijn vingers boorden in het vlees van de jongen en zijn ogen gaven licht, elektriciteit leek over zijn hele lichaam te golven en kwam van zijn mp3 en telefoon vandaan, die in zijn zakken zaten. Het deed hem niks aan, maar de jongen vast wel.
“Neem het terug,” gromde hij. Toen er geen antwoord kwam, beukte hij de jongen in zijn maag en gooide hem op de grond, de gang door. “Zeg het, stom stuk-”
Alles veranderde, de situatie keerde juist om. De elektriciteit danste niet meer over zijn huid heen, boorde juist in zijn huid en veroorzaakte brandwonden, verschroeide delen van zijn kleren en hij viel op de grond heen. Zijn ogen staarden in het niets, piepende geluiden kwamen uit zijn mond en zijn lichaam leek te kronkelen. Alles deed pijn, totdat het op een gegeven moment stopte en zijn mp3 een vrolijk liedje af begon te spelen.

Het was niet zo ernstig als het leek. De brandwonden werden door de verpleegster deels genezen en hij werd bij de EHBO verder behandelt. Daarna stuurden ze hem voor een korte tijd in therapie, bij iemand die ook krachten had en met Degree samenwerkte, aangezien hij steeds die woede nog steeds had. Die woede die door Ciel alleen maar met de seconde zo erg werd, dat hij moest worden verdoofd, anders was hij half Degree doorgerend om de jongen te gaan zoeken en in elkaar te slaan, of zelfs erger.
De auto stopte voor het hek wat de weg naar het gebouw versperde. In zijn handen had hij een tas en zijn knieën knikten toen zijn voeten de grond raakten, waardoor hij bijna viel. Gelukkig kon hij zich nog vasthouden aan de donkere auto en werd hem een kruk gegeven. Een groot litteken was op zijn gezicht te vinden, ze zeiden dat het maar tijdelijk was en het door helen van de verpleegster op degree na een jaar zou vervagen. Verdomme, moest hij een half jaar met dat stomme kutlitteken rondlopen. Hij wachtte even op de man, die de auto ging parkeren, en een beetje heen en weer wiegend leunde hij op de kruk. De man had hem heel veel geleerd, bijvoorbeeld dat hij zijn aandacht maar aan één belangrijk persoon kon geven en het onnodig was om zijn aandacht af te leiden met seks. Hij kon zich nauwelijks iets herinneren van het incident met de jongen, en eigenlijk wou hij dat ook helemaal niet. Hij wist niet eens hoe hij in de ziekenzaal was beland, onder de brandwonden en bijna dood. Hexis durfde zijn krachten niet meer te gebruiken, was er doodsbang voor geworden. Straks dan verwondde hij zichzelf of een ander nog als hij de controle niet meer had. Hij werd uit zijn gedachten getrokken door de man die hem even aantikte, waarbij ze samen naar het gebouw liepen.
Binnen bleef hij even in de grote hal staan en liep de man naar een vrouw toe die een klein kind op haar arm had, waarna ze begonnen te praten. Hij wist niet wat hij moest doen, dus liep hij gewoon naar de jongensslaapzaal. Het lichtblauwe shirt leek zijn gezicht en haar nog bleker kleuren dan het nog was, en de grijze broek was nogal saai. Zijn haar was wat geknipt en zijn armen vol littekens en kleine brandwonden waren verborgen onder de mouwen. Het lopen ging langzaam, maar uiteindelijk bereikte hij de grote deur. Met alle kracht duwde hij de deur moeizaam open, maar smeet deze ook meteen weer dicht toen hij zag wie er nog meer in de kamer was. Ciel. Zijn benen knikten en de tas belandde met een plof op de grond, hij deinsde achter uit en viel, plofte op de grond. En toen ging de deur open en werd hij doodsbenauwd voor wat er komen zou gaan.

Zijn tanden waren ontbloot, oefende te veel druk uit op zijn tanden. Maar de pijn voelde hij niet. Nee, hij voelde niets meer. Fysiek niet. Mentaal was het echter anders; zijn hele wereld leek in te storten. Weer opnieuw, zoals altijd. Hoezeer hij ook zijn best deed om het te voorkomen, het was altijd hetzelfde. Hij wou de jongen nog een klap geven, hem bij de kraag vatten en in zijn gezicht schreeuwen hem aan te kijken. Hem dwingen zijn blik niet meer te ontwijken. Hij wou zijn ogen in de zijne boren, hem weglaten kwijnen door zijn eigen blik. Hem kapot maken ermee, helemaal kapot. Hij wou hem dood hebben. Mors dood, als dat kon. Niemand, maar dan ook echt niemand mocht hem zo’n pijn doen. Hij zou -
Alles werd stop gezet. Al de lucht in zijn longen werd eruit geduwd. Zijn ogen werden groter. Hij hapte naar adem, wou zijn longen weer vullen met lucht; maar het deed pijn. Alles deed pijn. Nog voor hij iets had kunnen doen werd hij opgetild bij zijn kreeg, kreeg een verstikkend gevoel. Het voelde alsof iemand zijn keel dichtkneep. Hij had geen grip meer op de grond met zijn voeten, vond het niet leuk meer. Hij pakte de jongen vast bij zijn polsen, maar had de kracht niet om zich te bevrijdden uit zijn greep. Hij werd niet vast gegrepen bij zijn nek, maar bij zijn kraag. Maar het was te danken aan het feit dat hij van de grond werd opgetild, dat het voelde alsof hij stikte. Hij kneep zijn ogen dicht, klemde zijn kaken op elkaar. Nee, hij zou niets meer zeggen. Hij zou niet meewerken, vooral niet aangezien hij dat ook niet had gedaan.
Zijn ogen sperden zich open, al zijn spieren spanden zich aan. Maar hij had er geen controle over. Hoofdpijn, erge hoofdpijn. Het deed pijn, maar alsnog wou hij niets zeggen. Zijn ademhaling was niet meer regelmatig. Iedere ademstocht was zwaar. Hij gaf geen antwoord op de woorden; keek hem enkel met een pijnlijke grijns aan. Dit was wat hij wou. Hij weigerde het terug te nemen. Hij zou het nooit terugnemen, nooit. Hij zou hem weglaten rotten, enkel met een schuldgevoel. Zoals hij gewend was. Hij deed anderen pijn, fysiek of mentaal. Dat maakte niets uit. En aangezien iemand hem pijn had gedaan, zou die persoon de volle prijs moeten betalen. Hij had nu zelf ook pijn; maar dat zou wel wegtrekken. Fysiek trok de pijn altijd weg; maar mentaal bleef het hangen. Dat was het mooie verschil ertussen.
Weer werd hem al de adem ontnomen, en er was niets wat hij kon doen om het te voorkomen. De klap was hard, maar omdat hij half verlamd was door al de elektriciteit die nog door zijn lichaam stroomde; voelde hij het maar nauwelijks. Hij bleef een tijdje liggen, op zijn rug. Hij kneep zijn ogen dicht, probeerde zijn spieren te ontspannen. Het deed pijn. Hij kreunde zachtjes, wist met moeite de spieren in zijn hand te ontspannen zodat die zich niet meer tot een vuist balde. Hij keek ernaar. Bloed sijpelde over zijn handpalm. Geweldig, hij had zijn nagels in zijn eigen vlees geboord. Handig. Langzaam kwam hij overeind, zocht steun bij de muur. Met half open ogen keek hij naar de jongen. Toen hij het beeld zag grijnsde hij, begon zelfs te lachen. ‘Net goed,’ lachte hij, ‘Niemand, maar dan ook niemand komt ermee weg om zoiets bij mij te flikken. Knoop dat in je oren!’ Zijn lach was niet vriendelijk, maar dolblij. Eigenlijk een tikje krankzinnig. Nee, hij zou geen hulp halen. Hij zou hiervan genieten. Met volle teugen. Zelfs toen het stopte bleef hij nog door lachen, maar stopte langzaam. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde; van dolblij, naar diep triest. Hij bleef een tijdje naar de jongen staren. ‘Hoop voor je dat je uit mijn leven verdwijnt, voor eeuwig,’ fluisterde hij zachtjes. Hij draaide zich om, liep weg. Iemand zou hem wel vinden, het was niet aan hem om hem te helpen. Dat was het laatste wat hij verdiende.

De jongen was ook echt uit zijn leven verdwenen. Of ja, daar leek het op. Hij zag hem nergens meer, en verlangde er ook eigenlijk niet naar. Wel hoorde hij duizenden geruchten; van dat hij zelfmoord had gepleegd, tot dat hij daadwerkelijk geadopteerd werd. Maar aangezien het zo zelden gebeurde dat iemand überhaupt geadopteerd werd, laat staan een kind met vreemde krachten en trekjes, dat dat gerucht hem sterk leek. Zelfmoord geloofde hij ook niet in; daar deden alleen zielige gevallen aan. Hoewel de jongen wel erg zielig leek in zijn ogen, maar dat kwam enkel omdat hij hem haatte. Nou… Haten was een groot woord. Hij wist niet hoe hij het moest noemen. Maar hij hield niet meer van hem, nee dat niet.
Alles was weer zoals gewoonlijk. Hij had die vervelende jongens, die hem iedere keer lastig vielen, aangepakt. Hardhandig. Zoals alleen hij kon, met zijn krachten. Ook had hij weer zijn waardigheid terug gevonden. En het beviel hem, de macht, het respect. En hij zou het niet meer opgeven, dat had hij zich nu al voorgenomen. Hij zou het nooit meer opgeven, die door zijn gevoelens. Hij had nu ervaren hoe het was om eens niet de sterke te zijn in situaties. Hij had zich erbij neergelegd toen, maar nu zou hij dat niet meer doen. Nee; nooit meer. Hij zou altijd de touwtjes in handen hebben, vanaf nu. Hij zou niet meer dom en zorgeloos zijn, zou zich niet meer laten verblinden. Daar was alles te kostbaar voor geworden. Je zag pas in hoe fijn iets kon zijn, als je het miste. Dat was het vervelende aan dat soort dingen altijd.
Hij praatte wel met anderen, eigenlijk alleen met jongens. Meestal wouden ze weten hoe hij het voor elkaar kreeg om zoveel aandacht te krijgen van meisjes; hou hij er zo schattig uit kon zien. Hij reageerde meestal altijd geïrriteerd. Hij vond het niet leuk dat hij er schattig uitzag in hun ogen. Hij wou geen vrienden, maar vijanden. Hij haatte zoet gedoe. Hij gaf liever iemand een klap dan een knuffel; maar zo zat hij nou eenmaal in elkaar.
Hij zat net weer nogal nijdig te ontkennen dat hij schattig was tegen iemand toen alles weer een wending kreeg. Zoals gewoonlijk keek iedereen naar de deur wanneer deze openging. Iedereen keek er altijd naar als die openging; maar meestal was het een bekend gezicht, of een onbekende die niet belangrijk was, en keek iedereen weer weg. Maar een paar mensen hapten geschrokken één keer naar adem wanneer ze zagen wie er in de deuropening stond. En hij was er eentje van. De persoon die daar stond, was niemand minder dan Hexis. De Hexis die hij uit zijn leven had gebannen. Ook bijna uit zijn geheugen; maar sommige herinneringen aan die jongen waren te zoet om voor eeuwig te vergeten. Hoewel ze ook vermengd waren met verdriet en woede, bleven ze zoet. Hij keek de jongen met grote ogen aan. Maar al snel werd de deur weer dicht gegooid. Hij voelde al snel dat alle ogen nu op hem waren gericht. Hij staarde enkel met open mond naar de deur. De aanraking van de andere jongen op zijn schouder zorgde ervoor dat hij weer in beweging kwam. Deze keek hem vragend aan. Hij rolde met zijn ogen en stond toen op. ‘Als je me eventjes wil excuseren,’ mompelde hij, waarna hij naar de deur liep.
Hij deed de deur open, deed hem achter zich dicht; had de jongen nog geen blik waardig getoond. Hij draaide zijn rug naar de deur toe en keek naar beneden; naar de jongen die daar op de grond lag. Hij trok een wenkbrauw omhoog. ‘Ik dacht dat ik duidelijk was, vooral omdat je ook daadwerkelijk deed wat ik had gezegd,’ begon hij koeltjes, ‘Ik had toch gezegd dat ik je nooit meer wou zien? Dus waarom sta - … Lig je nu hier?’ Nee, hier had hij geen behoefte aan. En toch ook weer wel. Hij had moeite om zijn uitdrukking eveneens als zijn uitstraling neutraal te houden. Aan de ene kant was hij dolblij, en tegelijkertijd wou hij ook in huilen uitbarsten, en dan had hij ook nog de drang om de jongen bij de keel te vatten en wou proberen hem te wurgen. Maar hij niets, keek hem enkel kil aan. Meer kon hij niet; hij had weer de gewoonte aangenomen om altijd kil en neutraal over te komen, geen overbodige emoties meer voor hem.

* Blij nu ;l ?

Dankzij de therapie was hij een soort softie geworden, wat hem eigenlijk beter beviel dan eerst. Nu kon hij makkelijker na denken, vermeed hij confrontaties en probeerde hij om anderen niet teleur te stellen. Hij slikte pakte met zijn hand de kruk die op de grond was gevallen, ging wat overeind zitten. Zijn blonde haar was netjes in een schuine pony geknipt en zijn haar was kort, korter dan hij ooit had gehad. Zo kort dat hij er net geen staartje in kon doen, maar het wel langer was dan wat de meesten hier hadden. Zijn ogen staarden naar de grond, hij deed geen moeite om op te staan. Hij moest moeite doen om niet met zijn hand naar zijn litteken te gaan, een neiging die hij had gekregen. Hij wou voelen of het al weg was, of het al begon te verminderen. De deur ging weer dicht. Zijn voet deed zeer, hij had hem de vorige dag verzwikt en moest het nu nog laten herstellen. En toen pas hief hij zijn hoofd op, keek hij de jongen aan. Was hij groter geworden? Had hij nou een groeispurt? Diep van binnen voelde het emotioneel aan dat zijn kleine Ciel groter was geworden. Hij vroeg zich af of de jongen het litteken zag, dat schuin over zijn gezicht liep. Het litteken dat de jongen eigenlijk had veroorzaakt, maar ook deels zijn eigen schuld was geweest. Hij werd een beetje bang door de kille blik, wou het lieft wegrennen, maar dan zou hij meteen vallen en uitgelachen worden.
‘Ik dacht dat ik duidelijk was, vooral omdat je ook daadwerkelijk deed wat ik had gezegd.’ Waar had hij het over? Ik had toch gezegd dat ik je nooit meer wou zien? ‘Ik had toch gezegd dat ik je nooit meer wou zien? Dus waarom sta - … Lig je nu hier?’ Had de jongen tegen hem gezegd dat hij weg moest blijven? Het zou kunnen, hij wist het niet meer.
“Ciel,” begon hij en hij slikte keek weg. “De reden waarom ik hier ben is-.. Ik-.. ” Ughe, het lukte ook nooit met hem. “Ik.. ben hersteld.. verandert en het spijt me, hoe bizar het ook klinkt.. Het maakt me ook niet meer uit dat je me haat, dat je me niet wilt geloven, me wilt vermoorden-..” Hij ademde diep in en uit, kreeg tranen in zijn ogen en zijn blik ging naar de zwarte tas, die naast hem was geploft. Hij was bang, aangezien de jongen nogal sterke krachten had en hijzelf zijn krachten niet meer durfde te gebruiken. Hij wierp een blik omhoog, glimlachte een beetje pijnlijk. “Je bent.. groter geworden. En dat in een week tijd,” mompelde hij half tegen zichzelf, terwijl zijn blik weer naar de grond was gegaan en hij wachtte op de pijn die de jongen hem zou gaan geven. Als die tenminste kwam, en hij gokte van wel.

Het viel hem nu pas op. Hij had enkel zijn ogen strak gericht gehouden op de zijne, en alsnog had hij het niet gelijk gezien. Het feit dat hij op de grond was gevallen vertelde al iets, heel erg onsubtiel; dat wel. Maar het bracht wel iets over. En die ogen… De glans erin. Hij was een wild vreemde. Hij was niet de Hexis die hij kende, nee. Hij was een vreemde, iemand die hij niet kende. Pas nu nam hij de tijd om de jongen te bekijken. Hij trok een gezicht. Dit was vreemd. Hoewel alles bekend was… Was het ook weer zo onbekend. Wat was er gebeurd met hem? Hoe had hij zo kunnen veranderen? Was het dan toch waar dat hij weg was gestuurd om in therapie te gaan; een van die vele geruchten weer eens. Degree was groot, maar toch ook weer zo klein. Als hij hier was geweest, wist hij zeker dat hij hem weer eens tegen het lijf moest zijn gelopen. Maar dat was niet gebeurd. Het moest wel waar zijn; want zo’n drastische verandering kon je niet uit jezelf ondergaan. Dat kon niemand.
Afwezig keek hij op wanneer de jongen zijn naam uitsprak. Het was niet meer hetzelfde, nee. Normaal had hij het altijd zo fijn gevonden wanneer hij zijn stem zei, nu… Nu was het niet specialer dan dat een of andere wild vreemde het zei. Hijzelf was toch niet zoveel veranderd als hij had gehoopt; diep van binnen was hij nog steeds hetzelfde. Hij was immers niet degene die in therapie was geweest. Hij was nog steeds hetzelfde, hoezeer hij het ook ontkende. Stom gedoe ook. Het duurde een tijdje voordat hij alle woorden had verwerkt. Hersteld; waarvan? En het maakte hem allemaal niet meer uit? O, fijn. Héél fijn. Hij wou juist dat het hem uitmaakte, wou dat het hem net zo zou verscheuren als het deed bij hem. Hij was er kapot van, gebroken. En nu bleek dat hij de enige was die er zo over dacht. Hij wou hem niet vermoordden, wou hem niet haten. En toch deed hij het.

Het was waar; hij was gegroeid. De laatste keer dat hij hem had gezien had hij zijn schoenen aan moeten doen om zo groot te zijn als nu, nu stond hij gewoon op zijn sokken in de gang. Hij wist echter niet wat hij moest zeggen. Eigenlijk kon hij niets zeggen. Maar om nu ordinair gedrag te vertonen ging ook niet helpen. En hem een klap verkopen had ook geen zin; was nergens voor nodig. ‘Je bent inderdaad verandert,’ zei hij in één ademstocht. ‘Maar ik weet niet of het een positieve of negatieve verandering is. In jouw ogen mag je dan verander zijn; in mijn ogen ben je nu gewoon een wild vreemde. Meer niet. En als je niet veranderd was, had ik je wel laten veranderen, goed schiks of kwaad schiks. Want ik wil niets meer te maken hebben met die oude… Jou.’
Niet-wetende wat hij moest doen, krabde hij zich achter zijn oor. En nu? Weer weglopen, hem toestemming geven weer in zijn gezichtsveld te verschijnen? Nee, dat zou de pijnlijk zijn voor hemzelf. Misschien kon hij hem nu beter blijven ontwijken. Als hij eerlijk was wou hij de oude Hexis niet terug, maar de nieuwe wou hij ook niet. Hij wou geen van beiden, en dat zou altijd zo blijven. Dit was niet degene waarvan hij had gehouden, nadruk op gehouden, want hij hield nu niet meer van hem. Hij hield van niemand, opnieuw. Alles begon weer van vooraf aan.
Hij stak zijn hand uit naar de jongen. ‘Kom, ik help je,’ mompelde hij met tegenzin. Hij wou hem eigenlijk niet helpen, wou hem eigenlijk gewoon daar laten liggen. Wat zou het hem uitmaken? Maar het was beter om er nu het beste van te maken, hoewel dat enorm… Ongemakkelijk zou worden. Niet te vergeten dat werkelijk al zijn aanrakingen verkeerd zouden zijn; omdat hij nog steeds moeilijk kon accepteren dat hij nu iemand anders tegenover zich had. Een persoon waaraan hij niet was gewend. Wacht… Waren de rollen nu niet een klein beetje omgedraaid? Eigenlijk wel. O man, dat was zowel vreemd als gênant.

* Ik had er weer 1000 woorden van kunnen maken, maar was lui.
En Hexis komt over als een nostalgische vader of zo.

Er gebeurde niets.
‘Je bent inderdaad verandert,’ hoorde hij Ciel zeggen. ‘Maar ik weet niet of het een positieve of negatieve verandering is. In jouw ogen mag je dan verander zijn; in mijn ogen ben je nu gewoon een wild vreemde. Meer niet. En als je niet veranderd was, had ik je wel laten veranderen, goed schiks of kwaad schiks. Want ik wil niets meer te maken hebben met die oude… Jou.’ Dus.. Hij was nu een wild vreemde voor hem? Er ontstonden weer tranen in zijn ogen. Hij wou geen wildvreemde zijn! Nou.. Hij was bang voor hem, dat was zeker. Maar diep van binnen, in een heel klein hoekje in zijn hart, hield hij nog steeds van hem. Hij had het steeds automatisch onderdrukt, aangezien hij anders weer terug viel op zijn oude zelf, dat voor een hele sterke emotionele pijn zou zorgen en hij bang was dat de jongen hem op elk moment kon vermoorden. Hij durfde not steeds niet op te kijken, was bang dat hij dan een bitchklap kreeg, of erger.
‘Kom, ik help je.’ Hexis keek toch wel op, door de nieuwsgierigheid, en zag dat de jongen een hand uit stak. Zwakjes schudde hij zijn hoofd en pakte hij zijn kruk. Straks zat er een verrassingsaanval achter. Hij kwam overeind, nogal moeizaam, en raakte zijn evenwicht kwijt, viel recht tegen de jongen aan. En hij kon er niks aan doen, maar klemden zijn armen gewoon om de jongen heen en het kon hem niet meer schelen of hij pijn zou krijgen, maar toch eigenlijk wel. Hij had het gevoel dat hij hem kwijt was, dat alle liefde tussen de twee niet meer bestond, en dat vond hij eigenlijk niet leuk. Hexis moest moeite doen om niet te huilen, liet hem los, mompelde sorry en staarde naar de grond, terwijl de tranen uiteindelijk wel over zijn gezicht sijpelden. Ciel vond het vast niet leuk, die aanraking, maar wegrennen kon hij gewoon niet, hoe graag hij het wou. Hij leunde tegen de muur achter hem, stond anderhalve meter van de jongen af en was doodsbang. Waarom wist hij niet meer, zoveel verschillende gevoelens gingen door hem heen.

Hij snoof, liet zijn hand weer zakken; zodat deze weer losjes langs zijn lichaam bleef hangen. Dan niet. Dan was het niet zijn schuld als dadelijk weer een van hun twee weg zou rennen. Hoewel Hexis dit niet zou kunnen, maar als de jongen weg zou lopen zou hij hem niet volgen. Alles behalve dat. Hij had daar geen zin meer in. Het was duidelijk dat hoe vaak hij hem nog zou volgen; het toch nooit goed zou komen. Er kwamen altijd wel problemen tussen hun, dat was gewoon zo. En hij had er genoeg van, had er eerlijkgezegd geen zin meer in. Het bezorgde hem hoofdpijn, en daar kon hij niet tegen. Dus als hij het zo gemakkelijk kon voorkomen, deed hij dat. Hij raakte er wel aangewend. En alles werd nog een stukje gemakkelijker gemaakt; want Hexis was er niet meer. Nou, niet diegene die hij kende. Het was iemand anders, een vreemde. Hij mocht er dan toevallig zo uitzien, maar hij was het niet.
Maar misschien was het alleen nog maar pijnlijker op deze manier. Om diegene wel te zien, maar toch ook weer niet. Alsof iemand anders zijn lichaam nu bezat. Best vage, en enge gedachte. En toch was het zo, in zijn ogen. Dit was Hexis niet, en dit zou hem ook nooit worden. En hoewel die andere Hexis keer op keer hun belofte zou breken… Het was gewoon niet hetzelfde. En hij haatte hem toch; oude of nieuwe persoonlijkheid. Het maakte hem niet meer uit. Het zou bij deze dag blijven, de rest van zijn leven zou hij hem gewoon negeren. Zo zat hij in elkaar, en hij zou zich niet meer aanpassen voor hem. Nee, hij zou zich nooit meer aanpassen. Voor niemand.

Hij zette een stap naar achter, zodat hij niet ook zijn evenwicht zou verliezen; leunde nu met zijn volle gewicht op dat ene been. Maar hij voelde de druk niet. Zijn hart leek een slag overgeslagen te hebben, en wou het nu proberen in te halen; zo snel bonkte het orgaan. Hij hield zijn adem in, wist niet wat hij moest doen noch denken. Armen klemden zich om hem heen. Zijn ogen werden groter. Had hij dit niet gemist? Diep van binnen wel, ergens heel diep. Maar hij had het gemist. En alsnog wist hij niet wat hij ervan moest vinden. Hij zou de jongen eigenlijk hardhandig van zich af moeten duwen wilde hij de houding die hij had aangenomen intact houden. Maar de drang om zijn armen ook om hem te slaan was groot. Uiteindelijk deed hij niets, kon niets. Hij wist niet wat hij kon doen, leek bevroren.
De tweestrijd duurde maar eventjes, maakte daarna plaats voor een hol gevoel. De glim die hij in zijn ogen had gekregen, omdat er een overvloed aan vocht was, verdween. Zijn ogen werden eerder glazig. Hij keek naar de grond wanneer hij los gelaten werd, sloeg geen acht op de woorden en ging weer recht staan. Hij wist wel dat de jongen zou huilen, ja; hij kende hem wel goed. Emotioneel als hij soms kon zijn. Hij daarin tegen had al moeite om te glimlachen. Hij had het een tijdje gekund, alleen in zijn bijzijn. Maar nu… Nu leken zijn mondhoeken van lood te zijn; te zwaar om ze omhoog te krullen. Alles was gewoon teveel veranderd. In zo’n korte tijd. Je stond er bijna niet bij stil over hoeveel er kon veranderen in maar één week.
Hij keek één keer op, maar sloeg al snel zijn ogen weer neer. Hij kon het niet opbrengen om naar de jongen te kijken. Hij had afleiding nodig. Zijn blik viel op de zwarte tas. Ach, waarom ook niet. De ander leek te bang voor hem om hem tegen te houden, noch protest te leveren op zijn acties. En zo hoorde het ook te zijn. Zwijgend liep hij naar de tas, ging door zijn knieën. Nog steeds had hij geen woord meer over zijn lippen laten komen wanneer hij de tas open maakte en erin begon te graaien. Hij moest meer afleiding hebben dan dit. Had hij dan werkelijk niets interessants daarin?
Langzaam haalde hij het boekje uit de tas, keek er met een frons naar. Hij ging weer rechtop staan, streek langzaam met zijn vingers over de kaft. Een zwarte kaft. Zonder acht te slaan op de jongen pakte hij het rode koortje tussen zijn duim en wijsvinger. Hij bleef er eventjes naar kijken, en vervolgens opende hij het boekje op de eerste pagina, keek eventjes naar wat er geschreven stond. Het handschrift was leesbaar, en netjes. Zelf schreef hij niet zoveel, kreeg altijd kramp in zijn hand en werd dan boos omdat hij pijn had. Hij bladerde erdoor heen, las af toe een paar woorden en sloot vervolgens het boekje resoluut; een harde klap galmde door de gang. ‘Heb jij dit geschreven?’ vroeg hij, met een hese stem. Hij kon het niet helpen. Het was moeilijk om geen emoties te tonen, vooral op een moment zoals dit.

Hij hield zijn hand voor zijn mond, onderdrukte de snikken die uit zijn mond waren. Kom op joh, dit was echt geen moment om te huilen, om nu al zijn zwakheid te tonen aan de jongen. Straks dan liep iemand de gang binnen, of de jongensslaapzaal uit, zagen ze hem huilen en moesten ze waarschijnlijk lachen. Maar het was niet om te lachen. Het was erg, heel erg. Het voelde alsof hij een klap in zijn maag had gekregen. Ciel gedroeg zich bot, koud of hoe je het wou noemen. Het deed hem denken aan die keer toen hijzelf in huilen uit was gebarsten toen ze weer een discussie hadden gehad. Dat kwam ook omdat hij zich niet aan zijn belofte had gehouden. Maar nu was hij er zeker van dat hij dat wel zou doen. Hij had geleerd niet zo snel meer van iemand te houden, dat het verkeerd was om steeds met iemand naar bed te gaan, terwijl er ook nog iemand was die echt van hem hield. Hij had veel dingen geleerd, was ook grotendeels verandert, maar toch waren er ook dingen die hetzelfde waren gebleven. Hij hield nog van Ciel, op dezelfde manier als eerst, maar hij twijfelde nu behoorlijk aan zichzelf. Verdiende hij het wel om van iemand zoals hij te houden? Was het niet verkeerd, omdat hij hem pijn had gedaan? Een snik ontsnapte, borrelde omhoog en hij kneep zijn ogen dicht. Hij wou niet zwak zijn. Hij wou Ciel juist laten zien dat het beter met hem ging, beter dan eerst was geweest. Maar aan de andere kant wou hij niet meer met de jongen omgaan, wist dat hun relatie eigenlijk nooit meer hetzelfde zou kunnen worden. Niet nu de jongen hem haatte. Niet nu hij was verandert, al was dat niet een nadeel. Hij zou nu meer kunnen luisteren, zich meer aan zijn beloftes houden. Maar of Ciel hem nog een tweede kans wou geven, was onwaarschijnlijk.

Hij zag de ogen van de jongen. Ze waren glazig, leeg, emotieloos. Had die omhelzing hem helemaal niks gedaan? Hexis leunde tegen de muur achter zich, wist niet meer wat hij moest doen. Aan de ene kant was hij bang om geslagen te worden, maar aan de andere kant maakte het niks uit. Aan de ene kant wou hij van Ciel houden en dat het wederzijds zou zijn, maar aan de andere kant dacht hij dat het nooit iets zou worden. Ja, denken. Hij had zelfs niet kunnen voorspellen dat ze nu zo tegenover elkaar zouden staan. Op een.. andere manier dan eerst. Alsof ze elkaar net kenden. Alsof ze niks meer van elkaar wisten. Hexis schrok een beetje toen de jongen naar de tas liep, die vlak naast hem stond, en hij deinsde de andere kant op, struikelde en kon zich nog net aan het raamkozijn vasthouden. Hij wou de jongen tegenhouden, roepen dat hij uit zijn tas moest blijven, maar dat zou niet helpen. En hij durfde het ook niet. Er ging een schok door hem heen toen de jongen een zwart boekje uit zijn tas haalde. Shit. Het was zijn dagboek, een boekje waar hij al zijn gevoelens sinds hij op Degree was had in geschreven. Er stond ook een lijst met personen in waarmee hij.. naar bed was gegaan.. en ook nog wat gênante dingen over Ciel. De laatste paar dagen had hij er het meest in geschreven, aangezien hij gewoon zijn hart moest ophalen voordat hij terug naar Degree ging. De man had ook gezegd dat hij zich dan misschien wat kalmer zou voelen. Achterin was ook nog een foto geplakt van hij en zijn zusje, toen ze nog klein waren, met hun namen er naast. Ciel zou de naam Noah helemaal niet kennen, wist niet eens dat hij eigenlijk zo heette. De jongen wist ook niet eens dat zijn zusje hier ook op Degree zat. Hij had het niet verteld omdat hij haar minder sprak dan verwacht, aangezien ze nu ook een eigen leven had. Ze was verandert sinds hij haar had gezien, ze was veel zelfstandiger en kwam meer voor zichzelf op, ook dankzij wat haar ouders haar aan hadden gedaan. Hij voelde zich er nu nog steeds schuldig tegenover.
‘Heb jij dit geschreven?’ De stem, en dan vooral de toon, trok hem uit zijn gedachtes. De tranen waren gestopt en hij hield zijn hand voor zijn mond vandaan. Wat moest hij in godsnaam zeggen? Zeggen dat het niet van hem was, maar van iemand anders? Dat was nogal stom en Ciel zou hem vast niet geloven, aangezien er ook dingen over de jongen stonden. Maar.. als hij ja zei, dan zou de jongen hem vast uitleggen, al twijfelde hij er aan vanwege de hese stem. Het leek alsof de jongen emoties hevig moest onderdrukken, maar waarom? Was hij bang dat Hexis hem zou uitlachen? Was het om het feit dat de jongen hem haatte? Hexis keek de jongen even aan en knikte, beet op zijn lip. Zijn blik ging weer naar de grond en zijn hand naar het litteken die over zijn gezicht heen was gegaan. Er stonden ook nog heftigere dingen in, zoals een lijst met verwondingen die hij had gehad door het verliezen van de controle van zijn kracht, welke littekens hij er van over had gehouden en hoe lang het ongeveer zou duren voordat ze weg zouden zijn. De grootste, die op zijn gezicht, duurde ruim een jaar. Hij zou steeds bij de verpleegsters hier op Degree terug moeten komen, zodat ze het steeds weer een stukje konden helen. In het begin elke maand, aangezien zijn lichaam en huid nog verzwakt was. Hexis haalde diep adem.
“Je kan toch wel zien dat ik dat geschreven heb?” zei hij met een trillende stem, bang dat hij iets verkeerds gezegd had. De jongen kon het toch wel zien? Wie anders zou zo over hem schrijven? En wie anders zou op de foto achterin lijken?

[OOC: 988 woorden. >D ]

Zoals verwacht werd hij niet tegengehouden. De jongen maakte niet eens aanstalten; vergrootte juist de afstand tussen hun twee weer. Ach, het kon hem niets schelen. Maar toch ook weer wel. Was hij dan werkelijk zo angstaanjagend? Oké, hij was bot. Maar kleiner en absoluut niet eng. Althans, dat dacht hij dan. Maar als hij echt zo eng was geweest, had hij ook nooit zoveel aandacht kunnen krijgen van meisjes. Die hem irriteerden. En dan zouden de jongens ook niet vragen aan hem om wat dingen op te knappen; waar zijn onschuldige uiterlijk goed bij hielp. Maar hij wist altijd het gevaarte achter zijn uiterlijk door te laten schemeren in zijn ogen. Iets wat hij zelf niet eens doorhad, maar toch fijn vond dat het er was. Hij had het dan wel niet door; maar hij wist dat er iets was wat ervoor zorgde dat sommigen toch doorhadden dat hij niet zo onschuldig was als hij eruit zag.
De woorden uit het boekje, de zinnen… Sommigen waren vreselijk, anderen gewoon vreemd en dan had je ook nog… Ja, ze waren lief. In zekere zin vleiend, maar gewoon lief. Maar dat lieve werd er snel vanaf gehaald door het misselijkmakende effect van sommige anderen, die erbij hoorden. Er viel niet over te oordelen. En dan kon je ook nog eens goed zien hoe iemand om de dag van persoonlijkheid veranderde. Soms leek het alsof het door twee verschillende personen was geschreven. Het was eng. Om de verandering van iemand te kunnen lezen. Voelen zou waarschijnlijk nog enger zijn geweest, zou ervoor hebben gezorgd dat hij moest huiveren of zo. Maar dit was gewoon eng en vreemd, wist niet hoe hij erover moest denken. En dan was er ook nog die foto achterin, die hij niet snapte. Er stonden twee kinderen op, eentje die leek op Hexis. Maar er stond een naam bij, en die naam was niet Hexis; maar Noah. En dat meisje… Dat kende hij niet. En zij interesseerde hem ook niet zo zeer.
Maar wie was Noah nou weer? Het was zeker dat die jongen op de foto Hexis was, waarom stond er dan toch een andere naam bij. Een naam die hij nog nooit in zijn hele leven had gehoord. Had de jongen nog iets voor hem verzwijgt? Nou, hij had genoeg voor hem verzwegen, het maakte hem toch niet meer uit. Er was al genoeg tegen hem gelogen, genoeg van hem verzwegen. Wat zou nog een ding meer voor verschil maken? Een verschil van niets, meer niet. Hij zou het niet eens voelen, zou het waarschijnlijk niet eens belangrijk vinden. Zo simpel was het, en het zou niet veranderen. Niets zou meer veranderen, dat had hij zichzelf voorgenomen. Want hij wou geen verandering meer. Hoewel sommige veranderingen positief konden zijn, hij wou het niet meer. Spreekwoord was; na regen komt zonneschijn. Maar na zonneschijn komt ook weer regen. Je kwam altijd weer terug bij af, hoe je het ook wendde of keerde. Hoe vaak je het ook over kon doen, het was altijd hetzelfde. En aangezien hij dat wist, nu doorhad, weigerde hij nog te veranderen. Hij was al te veel veranderd, probeerde weer zichzelf te worden. Maar hij wist dat hij nooit meer helemaal zichzelf kon worden, hoe zeer hij het ook zou proberen.

Hij had de bevestigende knik van de jongen niet opgemerkt, staarde in het niets. Hij had dingen gelezen die hij niet wou weten, nee. Hij had gewild dat die dingen langer voor hem verborgen zouden blijven, dat hij ze pas te weten zou zijn gekomen wanneer de tijd rijp was. En nu had hij het op de simpele manier gedaan, die ervoor zorgde dat hij zich niet goed voelde. Waarom had hij het ook moeten lezen? Waarom had hij ook naar uitgerekend die pagina gekeken? Het maakte hem misselijk, snapte weer waarom hij de jongen eigenlijk zou moeten haten. Maar de jongen die daar nu stond; dat kon onmogelijk de jongen zijn die dat had geschreven, het was iemand anders. Hij kreeg er hoofdpijn van, dit verwarrende gedoe. Waarom had hij ook zo koppig en vervelend moeten zijn om dat te lezen?
De stem van de jongen zorgde ervoor dat hij opkeek. ‘Ik ken je handschrift niet,’ verklaarde hij zijn vraag, ‘Ik heb je nog nooit zien schrijven, dus laat staan dat ik iets heb gezien dat jij hebt geschreven.’ Het was waar dat hij ook uit de woorden had kunnen halen dat hij dit had geschreven. Niemand zou dingen zo verwoorden als hem, nog met zoveel mensen – Hij kapte de gedachte af. Het zou hem alleen maar boos maken, en wie weet zou hij de jongen wel ter plekken in de haren vliegen, dat kon hij hem niet aandoen. Hij had hem eigenlijk niets meer misdaan. De enige die nu wat fout deed; was hij. Hij was afstandelijk en emotieloos, hij was degene die weigerde normaal te doen tegen hem. Maar hij kon niet anders. Als hij wel aardig zou doen; zou alles weer misgaan. Zouden ze weer een discussie krijgen, en dat wou hij niet. Hij wou niet weer dat een van hun uit de situatie weg zou rennen, omdat deze te pijnlijk werd.
Hij haalde één keer diep adem. ‘Dan is hij nu van mij,’ sprak hij kortaf. Hij wou het hebben, wou het lezen. Hij wou alles weten wat erin stond, alles wat er over hem geschreven stond. Hij vond het niet leuk dat anderen de mogelijkheid hadden om dingen over hem op te schrijven, maar als hij de kans kreeg om te lezen wat ze dan over hem schreven; zou hij dit niet afslaan. Hij zou het aannemen. En hoewel het hem niet aangeboden werd om erin te lezen, wou hij het wel. Hij was nieuwsgierig. En tegelijkertijd ook bang over wat er geschreven kon staan. En toch wou hij het weten. Want nu hij wist dat dit boekje er was, zou hij alleen maar vervelende dromen hebben als hij niet zou weten wat erin stond. Zo werkte dat nou eenmaal; dan ging hij denken over wat er allemaal in kon staan.

* Ik zeg maar niets ><...

Hij had zin om op de grond te gaan zakken. Eigenlijk voelde het ook alsof hij door de grond zakte.
‘Ik ken je handschrift niet.’ Hexis snoof zachtjes. Natuurlijk niet. Maar hij kon toch wel aan de woorden zien dat hij degene was die het had geschreven? Niemand anders zou zo over Ciel schrijven. ‘Ik heb je nog nooit zien schrijven, dus laat staan dat ik iets heb gezien dat jij hebt geschreven.’ Hij knikte zachtjes, wist niet wat hij anders moest doen. Zijn benen trilden door het staan. Hoe lang zou hij geen normaal leven kunnen leiden hier op degree? De man had gezegd dat als het slecht ging, hij hem wel wou adopteren, maar dan was hij nog verder van Ciel verwijdert en zag hij hem misschien nooit meer. Nooit.. En dat wou hij niet. Het liefste wou hij de jongen zoenen, in zijn armen nemen, maar dan werd hij vast half in elkaar geslagen of kreeg hij zo’n rot gevoel als de jongen hem in het gezicht sloeg. En het belangrijkste: hij durfde het gewoon niet.
‘Dan is hij nu van mij.’ Zijn ogen werden groter.
“Je kan iets zomaar niet van iemand anders af pakken!” zei hij verontwaardigd. Oké, het kon wel, maar toch. “Ik heb je niet eens de toestemming gegeven om het te lezen.” Zijn blik was serieuzer geworden, de angst was half weggegaan. De lichte woede zakte weer weg. “Als je het wilt lezen, dan moet je dat gewoon vragen. Dan zal ik je sommige dingen wel uitleggen, als je het niet snapt of graag wilt,” mompelde hij zachtjes en hij pakte de tas op, deed die dicht. Hexis stak zijn hand uit, die een beetje trilde. “Krijg.. krijg ik hem nog terug.. of niet?” Zijn stem was weer onzekerder gaan worden, net zoals eerst. Het feit dat de jongen zijn dagboek had gestolen, had hem even de kracht gegeven om woorden uit te spreken die hij eerst niet durfde te zeggen. En nu was de kracht weer verdwenen.

De kleine jongen fronste. Was dit boekje, dit boekje van niets, instaat om Hexis weer… Hexis te laten worden? Er ontstond een sterke drang om Hexis in dit gedrag te stimuleren, wou dat hij voor altijd zo bleef. Maar aan de andere kant… Wou hij hem wel terug? Aan de ene kant zou hij alles op willen geven om hem terug te krijgen, en aan de andere kant zou hij hem nooit meer willen zien. Waarom moest hij altijd zo’n tegenstrijdige gevoelens hebben? Diep van binnen had hij hem allang willen omarmen, gezoend willen worden door hem. Alles… En als hij eerlijk was, wou hij het best weer doen; wat ze die avond hadden gedaan. Maar op dit moment zat dat er absoluut niet in. En als hij eerlijk was; wou hij het ook weer niet. Wel, niet, wel… Niet. Hij kon er niet meer normaal door slapen, werd er gek van. En als ze geen ruzie hadden gehad, zou hij er nu allang uit zijn geweest.
‘Ik kan afnemen wat ik wil,’ siste hij. ‘En waarom zou ik jouw toestemming nodig hebben? Wat wil je doen; kijk naar jezelf. Je staat te trillen, kan amper staan. En ik wil niet weten wat je allemaal hebt gedaan; maar dat litteken op je wang vertelt weinig goeds. Wil je er soms nog een tweede bij?’ sprak hij uitdagend, een tikkeltje fel; zoals alleen hij dat kon. Zijn ogen werden groter, hij knipperde, vol ongeloof. ‘Denk je dat ik dom ben of zo? Ik weet heus wel wat die woorden die jij opschrijft betekenen! Ik ben geen kleuter meer,’ sprak hij, alhoewel het meer op snauwen leek, beledigd. Wie dacht hij wel dat hij was? Als hij zo door zou gaan, zouden ze zo weer ruzie hebben. Maar hij weigerde zijn gedrag aan te passen. Hij was niet diegene die in therapie was geweest, Hexis wel. Dus zou hij dat ook maar moeten laten zien, of hij het nou wou of niet.
Hij draaide zich een kwartslag, drukte het boekje tegen zijn borstkas aan. ‘Nee, ik wil het hebben. En als ik iets wil, krijg ik het ook.’ Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, wou de verlangende glim erin verbergen. Hij kreeg niet altijd wat hij wou, dat wist hij allang. Maar dit boekje kon hij wel hebben, als hij dat wou. Hij zou zoveel meer willen hebben, maar dat zou hij niet krijgen; niet op zo’n dwingende manier als deze. En dat wist hij zelf ook wel. Hij zou wel wachten, hij zou het ooit wel krijgen. Hij kreeg alles uiteindelijk, als hij het zelf maar genoeg wou. En als hij het niet genoeg wou, zou hij het niet krijgen. Zo simpel was het. En dan zou hij ook gelijk weten, of hij dit alles eigenlijk echt wel wou.

* Ktpost.

‘Ik kan afnemen wat ik wil,’ siste de jongen en hij zuchtte zachtjes. Eigenwijs. Hij vroeg zich af of de jongen nou echt vroeger een verwend kind was, maar waarschijnlijk een treurige jeugd had gehad. Hexis voelde zich schuldig. Hij had de maagdelijkheid van dit kind afgepakt, en hem daarna gewoon verraden. ‘En waarom zou ik jouw toestemming nodig hebben? Wat wil je doen; kijk naar jezelf. Je staat te trillen, kan amper staan. En ik wil niet weten wat je allemaal hebt gedaan; maar dat litteken op je wang vertelt weinig goeds. Wil je er soms nog een tweede bij?’ Zijn ogen gingen naar beneden, naar de grond. De stem klonk fel, uitdagend. Hij ademde diep in en uit. Gewoon negeren, dan ging alles goed. ‘Denk je dat ik dom ben of zo? Ik weet heus wel wat die woorden die jij opschrijft betekenen! Ik ben geen kleuter meer.’ Hij wou gewoon niet dat de jongen het las. Het was.. gênant en privé. En sommige dingen waren, raar. Bij sommige stukken stonden de woorden raar, klopten de zinnen niet meer, aangezien hij dan van die emotionele momenten had. En wat zag de jongen toch in het boekje? Het was gewoon een stom notitieboekje met woorden. Stomme woorden, woorden die gevoelens en belevenissen beschreven.
‘Nee, ik wil het hebben. En als ik iets wil, krijg ik het ook.’ Hij liet zijn hand zakken.
“Dan niet,” mompelde hij zachtjes. Hij liep langs de jongen, duwde de slaapzaaldeur open. Vele ogen staarden hem aan en stug liep hij door, naar het einde van de zaal waar zijn bed ongeveer stond. Meteen hoorde hij ze praten, het liefst wou hij naar ze schreeuwen, maar dat zou toch niet helpen. Hier in de hoek konden ze hem nauwelijks horen als hij normaal praatte, wat een voordeel was. Hexis zette de tas op het bed neer, legde de spullen gesorteerd in de la van de kast die er naast stond. Zijn la. Er zat een slot op, een sleutel verbonden aan een koortje dat hij in zijn tas had. Hij deed het ding om zijn nek. Een nog handigere plek. De tas zette hij neer naast zijn bed en hij zakte neer op de grond, leunde met zijn rug tegen het bed aan. Zijn ogen gingen dicht en hij probeerde te gaan slapen. Hij had zware dagen achter de rug.