Playing with my food...

Megan liep met haar blik vooruit gericht, op oneindig eigenlijk door de gangen heen. Ze wist niet wat te doen ookal was het kei mooi weer buiten. Ze had eigenlijk nog niet zo veel mensen ontmoet hier dus ja. Ze geeuwde een keer waarna ze haar hand voor haar mond duwde. Ze liep rustig door en kwam dus bij de kantine aan. Ze opende met een ruk de deur en stapte naar binnen. De deur viel achter haar dicht en ze bleef even stokstijf staan. Met een emotieloze blik keek ze de kantine rond. Er zaten een paar meisjes rond een tafel te eten. Ook waren er enkele jongens te vinden die aan het klooien waren met de snoepautomaat. Haar blik ging naar de plek waar je je eten dus kon halen. Degene achter de toonbank, of hoe je dat ook wou noemen, was half in slaap gevallen. Met een zucht liep ze er heen en greep ze een dienblad. Ze pakte een bordje waar een broodje op lag. Ook pakte ze een kop soep. Vervolgens liep ze verder en ging ze aan een tafel zitten ergens in de hoek. Ze hield niet zo van aandacht dus ze was niet van plan om ergens in het midden te gaan zitten, in haar eentje. Ze keek naar de soep. Met een lepel liet ze enkele groente door de soep heen draaien. Ze zette haar elleboog op tafel en legde vervolgens haar hoofd erop. Ze ging zo een tijd verder totdat het eigenlijk wel tijd was om te gaan eten. Haar maag knorde en ze zuchtte. Ze nam een lepel vol soep en duwde die in haar mond. Na een tijdje had ze nog maar de helft over. Ze legde de lepel terug in de kom. Ze ging vervolgens recht zitten en rekte zich uitgebreid uit. Daarna pakte ze langzaam haar broodje op waarna ze er een paar happen van nam. Ze zat altijd zo snel vol, ookal was het bijna niks wat ze naar binnen werkte. Ze legde het broodje terug op het bordje voor haar. Ze hoorde vervolgens iets, maar ze reageerde er maar niet op.

Alleen Ever ^^

De blondine liep de kantine binnen. Bij elke stap lette ze er goed op nergens in te gaan staan of over te struikelen, want dat zou zorgen voor nare herinneringen en die wilde ze niet meer. Ze gaf veel om haar naam, om hoe ze bekend stond. Haar echte naam was Leona, maar niemand behalve Noah die haar met die naam kende. Ze kenden haar als Ever, een naam die ze had verzonnen. Dit zodat ze haar nooit meer zouden vinden, hoe veel moeite ze ook deden. Ze wilde het niet. Ze wilde niet dat het verleden zich zou herhalen.
‘Meisje..?’ klonk een stem. Met grote ogen staarde de blondine voor zich uit. ‘Hé, meisje!’ riep een luide stem toen en ze schrok op. ‘Jouw beurt!’ riep de kantinedame. “Doe maar wat van dat,” zei ze en ze wees naar de soep. Daar werd ze tenminste niet dik van. Met het dienblad en de soep erop liep ze op een random tafeltje af en roerde ze even in haar soep.
Ze keek met een snelle blik om zich heen, tot haar blik bleef hangen op een meisje dat ongeveer tegenover haar zat. Hmmn, ze had haar nog niet eerder opgemerkt. “Deze plek was nog niet bezet, hoop ik?” vroeg ze vriendelijk. Ze kon dit meisje beter eerst inschatten, voor ze kon beoordelen of ze boeide of niet. Boeide ze niet, zou ze simpelweg weg lopen. “Ever is de naam, aangenaam,” stelde ze zichzelf toen beleefd voor. Het AIM veld wat om haar heen zat had ze volledig gesloten, zodat ze onaantastbaar leek; zowel fysiek als mentaal. Je moest wel sterk zijn wilde je er doorheen. Het was slechts tot ze wist of niemand hier iets van plan was. Ze nam geen risico’s meer; dom was ze niet, namelijk.

Blijkbaar was er een meisje bij haar aan tafel komen zitten. Zijzelf had dat dus totaal niet opgemerkt. Ze was helemaal in haar eigen wereldje. Blijkbaar kwam het meisje zelf er ook pas achter dat er nog iemand aan de tafel stond. Ze tilde haar hoofd op en scheurde haar blik van haar soep toen ze vroeg of deze plek nog niet bezet was. Met haar paarsblauwgrijze, welke kleur het ook was, kleur ogen keek ze naar het meisje. Haar blik gleed even over haar heen. Het was een meisje met blond haar en blauwe ogen. Ze bleef even naar haar kijken en ze sloot haar ogen en schudde haar hoofd. Haar bruine haar ging hierdoor heen en weer. Er viel een pluk voor haar gezicht en duwde het ding weg achter haar oor. Ze wist nooit hoe ze zich moest gedragen in de buurt van meisjes en het was notebene nog wel hetzelfde geslacht. Een lichtte glimlach verscheen op haar gezicht. "Nee, die plek was niet bezet" en ze bleef het meisje aan kijken. Het meisje stelde zich ook al snel voor. Ze stelde zich voor als Ever. Een naam die ook niet echt bekend was als naam. Eigenlijk heeft ze zo'n naam als dat nog nooit gehoord. "mooie naam, heel apart" zei ze met een glimlach. Dat "apart" bedoelde ze positief. Nu was het maar is tijd om zichzelf voor te stellen. "Mijn naam is Megan, maar je spreekt het uit als Mègan, dus op z'n engels, niet zo bijzonder dus" zei ze met nog steeds een lichte glimlach. Ze keek vervolgens weer naar haar eten. Ze keek alsof ze net een hele taart naar binnen gewerkt had, wat dus helemaal niet waar was. Langzaam nam ze nog een hap van d'r soep.

Het meisje waar ze tegenover was gaan zitten had donkerbruin haar en paarsgrijze ogen. Ze kon niet van het meisje zeggen dat ze lelijk was. Het was niet de modellenlook, maar die vond Ever persoonlijk vaak niet al te mooi. Ze hield van het aparte, datgene dat opviel. Dat als je dat droeg, iedereen je gelijk herkende. Dat je naam bekend was, al was het alleen al omdat je zo anders was. Dit meisje was niet al te opvallend, al pasten haar oog- en haarkleur heel mooi bij elkaar, moest Ever eerlijk zeggen. Het meisje was zo rond de vijftien jaar oud, misschien zestien. Veel ouder schatte ze haar niet, maar ze was niet zo’n goede gokker dus ze kon het mis hebben.
Het meisje complimenteerde haar naam. “Bedankt,” zei Ever glimlachend. Wist het meisje veel dat het niet haar echte naam was. Ze zette een lieve glimlach op haar gezicht. Houden zo. Niemand die het hoefde te weten. Het meisje zei dat zij Megan heette; niet veel bijzonders. “Een mooie naam, maar veel gebruikt,” glimlachte Ever. “Maar natuurlijk wordt het alleen veel gebruikt omdat het een mooie naam is,” zei ze toen droogjes. Maar weinig mensen gaven hun kind een lelijke naam. Dan was je niet goed in je hoofd. Of je haatte je kind. Of je kind was lelijk. Eén van de drie.
“Ben je al lang in Degree?” besloot ze te vragen, haar stem nog altijd vriendelijk. Door middel van nutteloze vragen zoals deze kon ze meer te weten komen over het meisje en inschatten of het nodig was om haar bevriend te houden of niet. Het karakter van meisjes was altijd belangrijk, aangezien ze een tiener was, die hier niet zo heel lang was. Ze had gewoon behoefte aan een vriendin, waarmee ze kon roddelen. Of een vriendin, maar dan op een andere manier. Het lag er maar net aan. Ze was bi en wist dit maar al te goed van zichzelf, schaamde zich er niet voor. Ze werd altijd snel verliefd, maar het was ook zo over. Ze verwachtte niet ooit een echte relatie te krijgen en had er ook weinig behoefte aan. Het werd na een tijdje saai.

De lepel die ze nog steeds vast had om in haar soep te roeren liet ze uiteindelijk maar los. Ze had geen zin om dit nog allemaal op te eten. Dan voelde ze zich net zo'n vreetzak. Haar ogen keken Ever weer aan. Ze bedankte voor haar compliment en Megan kon alleen maar terug glimlachen. Haar blik ging de kantine vervolgens even rond. De jongens waren verdwenen. Normaal merkte ze het wel als er mensen weg gingen, deze keer dus niet. Er zaten nou nog alleen maar een paar meisjes. Een stuk of 3 van het groepje wat er zat toen ze net binnen was gekomen. Megan keek Ever vervolgens weer aan. Ze gaf haar een compliment. Ze zei dat het een veel gebruikte naam was, maar dat hij alleen maar veel gebruikt werd, omdat hij mooi was. Ze grinnikte even "ach ja, dat zijn de meeste namen wel". Ze bleef Ever nu gewoon aan kijken. Door haar kracht wist ze precies hoe oud ze was. Ze was een jaar jonger dan haar zelf. De lengste boeide haar niet. Zij was waarschijnlijk toch wel kleiner, dat was ze bijna altijd met haar 1,64. Ze zuchtte even bij de gedachte. Ever stelde haar een vraag. Ze keek op naar haar en dacht even na. Ze was eigenlijk vandaag pas aangekomen. Ze had net haar koffer bij haar bed gepleurd. Tenminste ze vond dat haar bed nu wel was aangezien het een van de bedden was die nog leeg was. Met een kalme blik keek ze Ever aan. "ik ben vandaag pas aangekomen, kom net terug van de slaapzaal" zei ze op een kalme toon. "daarom ook dat ik hier alleen zat" zei ze met een flauwe glimlach.

Het meisje zei haar vandaag pas aangekomen te zijn en Ever knikte een keer. Het meisje zei ook nog dat dat de reden was voor haar eenzame verschijning en een glimlach sierde het gezicht van de blonde Ever. “Ik heb er denk ik geen reden voor. Ben hier al een tijdje, maar ik heb meer buiten Degree gezeten dan binnen. Dingen regelen, dingen doen die me afleiden.. Ik had het even nodig, denk ik,” zei ze kalm, voor zich uit starend. Ze was benieuwd hoe het met Noah ging. Ze had haar broer al een tijd niet meer gezien of gesproken en de laatste keer dat ze hem had gezien had het niet goed gegaan met hem. Ze hoopte maar dat het nu beter ging. Ze gaf niet snel iets om iemand, maar.. Kom op. Het was haar broer, daar moest ze wel om geven. Vooral door wat hij voor haar had gedaan. Ze kon niet anders.
Ze schudde haar hoofd heen en weer, waarbij haar blonde haren zacht heen en weer gingen. Ze glimlachte lichtjes naar het meisje. Ze moest vrolijk blijven doen. “Degree is op zich niet zo erg. Het is beter dan waar ik vandaan kom. Maar het begin is altijd even doorbijten,” zei ze liefjes. “Als je ergens hulp mee nodig hebt wil ik je best helpen, hoor,” glimlachte ze toen. Ze hoopte maar dat het meisje geen hulp nodig had; ze zat er niet op te wachten.
Ze keek even naar beneden, naar haar eigen kleding. Ze had een rood shirt aan die op haar ene arm meer naar beneden hing, waardoor de bovenkant scheef hing. Eronder had ze een bruin hemd, zodat ze niet ineens in haar beha liep. Ze had een kort spijkerbroekje aangezien ze graag met iets korts liep; ze had geen lelijk figuur en schaamde zich niet voor haar benen. Bovendien liep het zo gewoon veel lekkerder.
Ze zat even met haar hand aan het petje op haar hoofd en keek al snel het meisje weer aan. “Heb je het hier al een beetje verkend?” vroeg ze glimlachend. Ze roerde even in haar soep en nam langzaam een slokje.

Ze schoof haar dienblad wat op zij zodat ze haar elleboog beter op de tafel kon leggen. Vervolgens legde ze haar kin op haar palm van haar hand. Zo bleef ze Ever aan kijken. Ze begon vervolgens te praten. Ze bleef haar nieuwsgierig aan kijken terwijl ze vertelde dat ze meer buiten Degree was dan binnen en dat ze het even nodig had. Megan glimlachte lichtjes "je hoeft niet persé een reden te hebben hoor" zei ze grinnikend. Ze keek weer naar haar soep. Haar hand ging langzaam weer naar de lepel toe. Echter trok ze haar hand alweer snel weg. Ze haatte die tics. Ze had altijd de neiging om iets in haar handen te hebben of iets te doen met haar handen. Ze kon dus eigenlijk niet stil zitten. Ze ging weer recht zitten en sloeg haar ene been over haar andere been. Ze keek even naar de panty die ze aan had. Die had ze bijna altijd aan onder haar korte broekje. Het was niet zo dat ze lelijke benen had. Ze kon er gewoon niet tegen om zo "bloot" te zijn. Haar ogen schoten weer naar Ever. Ze begon te vertellen dat Degree op zich niet zo erg is en dat het beter is waar ze vandaan kwam, alleen is het blijkbaar even door bijten. Daarna vertelde ze ook dat als ze hulp nodig had ze bij haar kon zijn en dat ze dan kon helpen. Ze glimlachte "ik ben hier pas net, maar ik denk dat het voor ieder kind die hier is wel beter is dan eerst..." na een korte stilte ging ze verder "bedankt, ik zal het onthouden, maar ik heb momenteel geen hulp nodig" zei ze kalm. Haar blik ging even over Ever, ze merkte op dat ze wel leuke kleding aan had, tenminste zulke kleding vond Megan altijd leuk. Ze keek naar haar dienblad. Gelukkig was het wegwerpspul en kon je het zo in de prullenbak gooien. De vraag van Ever liet haar op kijken. "nou... niet echt, ik ben alleen nog maar in de Court Yard en de meisjesslaapzaal geweest en hier natuurlijk" zei ze met een lichte glimlach. Ze stond langzaam op en liep met het dienblad naar de prullenbak. Ze gooide de rotzooi in de prullenbak. Gelukkig stond de prullenbak hier net in de hoek, dichtbij genoeg dus. Ze draaide zich vervolgens weer om en ging weer zitten en zette het dienblad weer neer.

Het meisje zei dat ze hier pas net was, maar dat ze dacht dat het hier voor ieder kind wel beter was dan wat ze eerst hadden. “Fout gedacht,” glimlachte Ever. “Sommigen hadden het heel goed bij hun ouders, tot die niet meer voor hen konden zorgen of om het leven kwamen,” zei ze toen kalm. Bij haar was het anders; haar ouders haatten haar door wat ze had aangericht. Noah was haar gaan redden - of hoe je het ook wilde noemen - en was toen zelf nooit meer teruggekeerd. Toen ze hem hier tegen was gekomen, was ze dus behoorlijk geschrokken. Altijd had ze gedacht dat hij dood was. Vermoord. Haar schuld. Door haar domme fouten. Maar, dat was niet zo. Helaas dachten hun ouders nog altijd van wel.
Het meisje zei - tot haar opluchting - bedankt, maar ze had geen hulp nodig. Beter. Vervolgens zei het meisje dat ze alleen in de Court Yard, de meisjesslaapkamer en de Kantine - hier dus - geweest was. Ever knikte. “Toen ik hier aankwam was het eerste wat ik deed de omgeving verkennen,” zei ze. Ze hield maar achterwege dat ze ook naar de stad was geweest en haar bankpas leeg had gemaakt. Want, stel je voor dat haar ouders al het geld eraf zouden halen. Dan kon ze het beter gelijk opmaken.
Ze nam een slok van haar soep en keek het meisje aan. En toen had ze niets meer te zeggen, waren de woorden ver te vinden. Ze was altijd heel spontaan ingesteld, maar ze vond het lastig om met een meisje te praten over van alles en nog wat, als het meisje niet haar ‘vriendin’ was. Ze kon het zich dan niet veroorloven om te roddelen. Stel je voor dat dit meisje alles door zou vertellen. Liever niet.

Megan was weer aan tafel gaan zitten met haar dienblad voor haar neus. Ze keek het meisje aan en had haar woorden gehoord voordat ze die vieze rotzooi van haar dienblad had gedeponeerd. Het meisje had gezegd dat ze fout zat en dat er wel kinderen waren die een goed leven hadden gehad voordat hun ouders niet meer voor hun konden zorgen of dat de ouders om kwamen en ze dus wel hier heen moesten. Ze zuchtte om haar eigen woorden. Misschien had ze wat beter moeten nadenken voordat ze moest antwoorden. Dit gebeurde er dus nou als ze in de buurt van een meisje was. Het leek alsof de stroom met verhalen op hield of dat ze alleen maar domme dingen zei. Ze sloot haar ogen en schudde haar hoofd om die stomme gedachte uit haar hoofd te krijgen. Ze keek echter weer op toen Ever begon te praten. Ze zei dat het eerste wat ze deed toen ze hier aan kwam het verkennen was van Degree en de omgeving er om heen natuurlijk. Ze dacht even na. Toen werd het echter wel heel erg stil. Ever leek dus niks meer te vertellen te hebben. Zijzelf ook niet maar ze moest nog antwoorden op haar woorden. Tenminste ze moest niks, ze vond het alleen wel zo beleefd. "ach ja, ik kan het altijd morgen nog gaan verkennen of vandaag... of weet ik veel wanneer, ik zit hier toch lang genoeg om niet te gaan haasten om alles te doen" zei ze met een flauwe glimlach. Het viel echter weer stil. Megan begon na te denken om wat ze kon vragen of waar ze over konden praten. Het leek net alsof ze zo hard moest denken omdat ze een schaakwedstrijd aan het spelen was. "ik zal maar niet vragen waar je vandaan komt, aangezien iedereen dat altijd vraagt en ik daar eigenlijk wel een hekel aan heb..." en ze zuchtte even. "wat is er buiten Degree te vinden dan??" deze vraag kwam ineens op in haar hoofd. Ze had namelijk gezegd dat ze meer buiten Degree was geweest dan binnen Degree. Ze moest toch op een of andere manier een gesprek beginnen.

Het meisje zei dat ze maar niet zou vragen waar zij vandaan kwam. Ze gaf de reden dat iedereen dat altijd vroeg en ze er een hekel aan had. Een zucht volgde. Ever fronste. Waarom begon ze erover, als ze het toch niet ging vragen? Die logica begreep ze niet. “Het is inderdaad geen handig idee om dat te vragen,” antwoordde ze uiteindelijk. Niemand die hoefde te weten waar ze vandaan kwam. Niemand.
Het meisje vroeg haar wat er dan buiten Degree te vinden zou moeten zijn en Ever snoof zachtjes. “Eigenlijk niet zo heel veel,” gaf ze glimlachend toe. “Maar persoonlijk houd ik veel van muziek. Zowel luisteren als zelf spelen,” zei ze toen. “Alleen heb ik niet zo heel graag dat anderen mij horen spelen en/of zingen als ik nog niet genoeg geoefend heb,” zei ze glimlachend. “Stel je voor dat het niet goed klinkt en anderen horen het.. Dat zal niet al te goed zijn,” zei ze toen. Ze haalde even diep adem.
“Dus ik ben veel op de heuvels te vinden, of in één van de clubkamers in Degree die toch niet gebruikt worden,” zei ze toen. Op de heuvels was geen elektriciteit, dus kon ze haar elektrische gitaar daar niet al te goed gebruikte. Wel was daar het voordeel dat bijna niemand haar hoorde. Was ze bezig in één van de clubkamers, dan kwam er vaak iemand storen. En daar was ze niet op aan het wachten. Dat verstoorde haar oefening.
“Ik wil je best wat laten horen,” zei ze zacht. Ergens hoopte ze niet dat het meisje toe zou stemmen, maar ze zou altijd een korte solo kunnen doen. Gewoon een kort dingetje die nergens op sloeg. Iets wat ze makkelijk kon doen. Gewoon een solo van tien tellen. Nooit dat ze een heel nummer zou spelen voor iemand. Nooit. Zo goed was ze nog lang niet.

Megan had opgemerkt dat Ever moest fronsen om haar woorden. Misschien had ze zelfs die zin niet moeten zeggen. Ze zuchtte even en keek even de andere kant op. Ze hoorde haar woorden en het was geen goed idee om dat te vragen. Ja daarom vraag ik het ook niet dacht ze. Langzaam keek ze weer de kant op van Ever. Als antwoord op haar vraag kreeg ze dat er niet heel veel te zien was. Dat snapte ze ook wel, want als je in de buurt van Degree moest blijven. En ze dacht even na. Ze had nu verwacht dat Ever zou vertellen wat er allemaal te zien was, maar in plaats daarvan begon ze te vertellen dat ze graag muziek luisterde, maar het zelf ook graag speelde. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Als Megan iets op deze wereld leuk vond dan wat het wel muziek. Vervolgens zei ze dat ze niet graag wilde dat andere mensen haar hoorde spelen of zingen. Dit vond Megan wel jammer, want ze was eigenlijk best nieuwsgierig hier naar. Zelf had ze nooit de kans gehad om te gaan zingen of een instrument te bespelen. Om haar laatste woorden moest ze even grinniken. Als laatste zei ze dat ze veel op de heuvels te vinden was en in een van de clubkamers, die was blijkbaar verlaten. "nou ik wou dat ik een instrument kon bespelen, ik weet zeker dat je goed kan spelen ookal wil je niet dat andere mensen je horen als je een instrument bespeelt of iets zingt" zei ze met een glimlach. Niet veel later zei Ever dat ze best iets zou willen laten horen. Een glimlach verscheen weer op Megan's gezicht. "ik zou dolgraag iets willen horen" zei op een kalme toon.

Het meisje zei dat ze wilde dat zij een instrument kon bespelen. Ever wist eerst enkel lichtelijk te glimlachen als reactie hierop. Het meisje zei dat ze zeker wist dat ze goed kon spelen, ook al wilde ze niet dat andere mensen haar een instrument zouden horen bespelen, laat staan zingen. Ever opende haar mond. “Er zijn genoeg mensen die totaal geen talent hebben en die klinken alsof ze een kip in hun keel hebben,” zei ze, vooral geen namen noemend. “Nooit naar een talentenshow gekeken?” vroeg ze toen glimlachend. De mensen daar waren altijd hilarisch. Er zaten wel talenten tussen, maar sommigen waren echt.. Wanhopig. Mensen die zochten naar de aandacht die ze niet konden krijgen, die ze niet verdienden. Jammer voor hen, maar echte medelijden kon ze niet met hen hebben. Je had het of je had het niet. Die mensen hadden vast wel iets anders waar ze goed in waren. Wiskunde, bijvoorbeeld. Iets waar zij persoonlijk zwaar in faalde, al had haar AIM Control te maken met berekenen. Vreemd, eigenlijk.
Het meisje zei dat ze dolgraag iets wilde horen en Ever keek haar even fronsend aan. “Ik hoop dat je er geen spijt van krijgt,” glimlachte ze. “Het zal niet lang zijn.. Zo goed ben ik niet,” grinnikte ze, waarna ze over de tafel heen leunde en de hand van het meisje pakte. “Kom mee!” riep ze glimlachend, waarna ze haar meesleurde.

Eenmaal aangekomen zwaaide ze de deur open. Hier stond haar elektrische gitaar verstopt in de kast. Met een glimlachje pakte ze hem eruit en sloot ze hem aan op de versterker. Deze zette ze nog niet aan; de deur stond nog open en ze wilde niet dat heel Degree zou horen wat ze zou spelen. Daar zat ze niet echt op te wachten. Ze liep op de deur af en sloeg deze dicht, waarna ze weer naar de versterker toe liep. Ze haalde even diep adem en hield de gitaar goed beet. Ze voelde even of hij goed om haar nek zat en haalde toen diep adem. Ze gleed een keer met haar hand langs de snaren en deed toen de versterker zacht aan.
Ze haalde even diep adem, voor ze begon aan het nummer. Met gesloten ogen speelde ze het. Het was een nummer die ze nog niet helemaal onder de knie had, dus het klonk niet zo mooi als het origineel; lang niet zo mooi. Maar, het ging om de poging. Toch?
Na het spelen opende ze haar ogen en haalde ze de gitaar los, om hem vervolgens tegen de versterker aan te plaatsen, maar met één hand de hals vast bleef houden. “En? Choquerend?” vroeg ze glimlachend.

Ever zei dat er genoeg mensen waren die totaal geen talent hadden. Daar had ze zeker weten gelijk in, maar meestal degene die zich het stilst hielden waren juist de talentjes. Ze vroeg of ze nooit naar een talentenshow had gekeken. Nou geloof me die had ze té veel gezien eigenlijk. Ze vond het altijd leuk om te genieten van de mensen die écht talent hadden, maar het was ook vreselijk hilarisch, die mensen die dachten dat ze konden zingen en vervolgens dus flut uit hun keel haalde. Ze grinnikte even "ja wel, ik keek er bijna altijd naar, vond het wel leuk" zei ze met een glimlach. Toen Megan had gezegd dat ze dolgraag haar wou horen spelen zei ze dat ze hoopte dat ze er geen spijt van kreeg. Ze trok een wenkbrauw op. Megan had bijna nooit ergens spijt van als ze iets deed. Voordat ze echter wat kon zeggen zei ze dat het echter niet zo lang kon duren. Vervolgens werd haar hand vast gepakt en zei ze dat ze mee moest komen. Met een glimlach liet ze zich maar mee sleuren.

Eenmaal aangekomen dus bij het kamertje. Oftewel de verlaten clubkamer, liep ze langzaam achter Ever naar binnen. Ze keek even rond. Er stonden alleen een paar stoelen en een tafel. Natuurlijk stond er ook een kast. Megan's ogen volgde Ever toen ze haar elektrische gitaar uit de kast haalde en vervolgens langs haar liep om de deur dicht te doen. Naja doen, het was meer de deur dicht gooien. Ze moest even binnensmonds grinniken om de actie van Ever. Ze bleef rustig staan. Met een kalme blik keek ze naar Ever hoe zij begon te spelen. Het was een mooi nummer en ze kon ook nog is mooi spelen. Ze onderschatte zichzelf heel erg. Zo slecht was het nou ook niet, integendeel. Het was eigenlijk beter dan ze had kunnen verwachten. Toen het nummer was afgelopen keek ze met een brede glimlach op haar gezicht naar Ever. Ze vroeg of het choquerend was en ze grinnikte. Ze begon vervolgens te klappen, niet zo hard en spastisch natuurlijk. "je onderschat jezelf heel erg volgensmij... ik vond het iniedergeval heel knap en niet choquerend" zei ze nog steeds met een brede glimlach op haar gezicht.

Toen ze klaar was, had ze Megan even aangekeken. Deze zweeg even, tot er een glimlach op haar gezicht kwam. Hierdoor kon Ever zich niet inhouden en sierde een glimlach ook haar gezicht. Het meisje begon te klappen en Ever hief één wenkbrauw op. Vervolgens glimlachte ze weer. Ze was geen type die snel plankenkoorts had, maar stond ze eenmaal ergens dan wilde ze alles wel perfect doen. Een perfectionist die van de nodige aandacht hield, dus.
Het meisje zei dat Ever zichzelf heel erg onderschatte. Dit was niet waar; ze was gewoon perfectionistisch en focuste zich op wat beter moest. Zo kwam ze snel verder. Als je bleef hangen bij wat je wel kon, ging je dat misschien verbeteren, maar bleef je dezelfde fouten maken. Dat wilde ze niet. Het meisje zei dat ze het heel knap en niet choquerend vond. Ever snoof zacht.
“Ik weet dat ik niet de slechtste ben,” sprak ze kalm. “Dit nummer had ik enkel nog niet goed genoeg geoefend, dus de kans bestond dat er ineens een valse noot tussen zou zitten, maar volgens mij is het redelijk gelukt,” sprak ze glimlachend. “Bedankt voor het compliment,” zei ze toen en ze snoof eventjes zacht.
“Wil jij het misschien proberen?” vroeg ze. Ze draaide de volumeknop wat zachter - voor het geval dat - en pakte de hals van de gitaar beter beet, om hem vervolgens op te tillen en richting het meisje te houden. “Ik neem aan dat je weleens op een gitaar hebt gespeeld?” vroeg ze droogjes. Iedereen moest het weleens geprobeerd hebben, toch? “Probeer eens een kinderliedje, of zo. Die zijn meestal het simpelst. Of je moet al ervaring hebben..” zei ze fronsend. Ergens wilde ze wel een heel nummer horen, maar ze verwachtte niet dat Megan al te veel ervaring had met een elektrische gitaar.

Nadat Megan een glimlach op haar eigen gezicht tevoorschijn gehaald had, had ze waarschijnlijk Ever ook aangestoken. Zij moest ook al snel glimlachen. Het klappen was misschien wat overdreven, maar Megan was altijd zo geweest dat ze bijna alles knap vond. Ze kon zelf namelijk niks, op haar krachten na, maar dat had ze gewoon in zich. Spelen op een instrument bijvoorbeeld, daar moest je zelf moeite voor doen om het te leren. Ze had het echter niet gemerkt dat het meisje één wenkbrauw had op getild, want al snel daarna glimlachte Ever weer. Megan bleef haar met een kalme blik aan kijken. Ze vertelde dat ze wist dat ze niet de slechtste was. Ze zei dat ze dit nummer nog niet goed genoeg had geoefend en dat ze daardoor misschien een valste nooit kon spelen, maar volgens haar was het dus redelijk gelukt. Volgens Megan was het gewoon goed gelukt. Zijzelf kon er geen bal van. Ever bedankte voor het compliment en de glimlach op Megan's gezicht werd breder. "geen dank.." zei ze op een kalme toon. Megan wou haar mond weer open trekken, maar Ever deed dat al eerder. Ever vroeg of Megan het een keer wou proberen. Haar ogen werden even groot en ze trok een mondhoek omhoog waardoor ze een scheve glimlach had. Ze slikte een keer. Ever nam aan dat ze wel is op een gitaar had gespeeld. Ze kreeg de elektrische gitaar naar haar toe gereikt. Ze zei dat ze een kinderliedje moest proberen die waren altijd wel het simpelst. Ze keek naar de elektrische gitaar en Ever leek op deze manier wel een uithangbord. "ik wil het wel proberen..." stamelde ze "maar ik kan dus echt geen gitaar spelen... ik weet hoe zo'n ding in elkaar zit, maar ik heb zelfs nooit kinderliedjes geleerd, laten we zeggen dat ik nog nooit een instrument heb bespeeld". Ze bleef met een flauwe glimlach Ever aan kijken. Ze voelde zich heel erg dom op dit moment, terwijl ze dat totaal niet was, maar zoals de meeste kinderen heeft ze zelfs nooit geleerd om kinderliedjes te spelen op wat voor een instrument dan ook.