Feeling like food?

Iruka was pas gister op Degree gekomen, en had sindsdien al flink wat rommel gecreëerd. Het secretariaat waar een saaie vrouw achter had gezeten die hem op een verveelde manier had verteld waar hij moest wezen was zijn eerste slachtoffer geweest. Met behulp van zijn krachten had hij namelijk een klein vuurtje laten ontstaan, die vervolgens haar kleding deed verbranden. Het was jammer geweest dat er genoeg mensen in de buurt waren die het vuurtje konden blussen, hij had haar namelijk graag gillend zien rondrennen; dat zou grappig geweest zijn. Verder had hij paniek in een klaslokaal gecreëerd door te transformeren in een gillend varken, die vervolgens langs iedere tafel liep en deze om stootte. De leerlingen hadden het grappig gevonden, de lerares vond het wat minder grappig. Nablijven! Haar felle stem galmde nog steeds na in zijn hoofd als hij er aan terug dacht.
Vandaag had hij eens wat anders in gedachten. Iruka had zichzelf getransformeerd in een ketchupfles en vroeg of laat was er vast wel iemand die de saus nodig had. Nadat hij een tijd geduldig had gewacht totdat iemand hem oppakte, merkte hij dat hij opgepakt werd door iemand waarvan hij niet wist wie het was. Ketchupflessen hadden nu eenmaal geen ogen, dus zien kon Iruka niet. Zijn wereld werd op zijn kop gezet, en hij merkte dat een 'deel van zichzelf' aan hem ontsnapte. Met een grote stofwolk en een droog 'poef' geluidje transformeerde hij weer terug naar zijn menselijke vorm, waarna hij met een klap op de tafel onder hem belandde die krakend protesteerde. Met grote ogen en een brede grijns op zijn gezicht keek hij naar de persoon voor hem, die voedsel in zijn/haar handen hield en dacht een ketchupfles te hebben gepakt. Ook merkte Iruka dat er een deel van zijn vest was afgescheurd, was dat het kleine beetje 'ketchup' wat uit de Iruka-ketchup-fles was gekomen? Zijn grijns werd breder, terwijl hij opnieuw naar de persoon voor hem keek. "Verrassing." zei hij op een droog toontje, waarna hij zachtjes grinnikte.

Hmm.. Degree was aan het volstromen. Suzuki had tijdens de lessen naar buiten gekeken. De laatste tijd kwamen er steeds meer auto's, bussen en taxi's langs om kinderen af te zetten. En weer een nieuwe, dacht ze telkens wanneer er iemand uitstapten. Suzuki had niks tegen kinderen, ze vond ze zelfs heel aardig. Maar soms zaten er echte ettertjes tussen. Je kan niet iedereen aardig vinden Suzuki, dacht ze dan. In het klaslokaal naast haar had ze vreemde geluiden gehoord dat leek op een biggetje dat geslacht was. Ze vroeg zich af wat er gebeurd was maar het woord ''nablijven'' dat door elke muur te horen was gaf Suzuki wel een redelijk beeld van wat er gebeurd kon zijn.
Het meisje deed de deur achter zich dicht. Een kleine klik toen ze de deur op slot draaide. Een kamergenoot had ze nog niet. De vorige was weggegaan uit Degree, familie had haar opgenomen. Rustig wandelde ze naar de kantine. Het eten was niet super maar te doen. Suzuki at nooit veel van het avondeten. Alleen fruit kon er altijd wel in, maar dan vooral appels. Het was al redelijk druk toen ze binnen kwam. Zoals elke dag pakte ze een plateau met bord en bestek. Keek wat er vandaag op de kaart stond om vervolgens het eten op je bord gegooid te krijgen. Af en toe zwaaide ze naar een bekende of maakte een praatje in de rij. Het meisje kende al redelijk wat kinderen. Ze was hier al vanaf haar negende dus dat mocht ook wel. Bij een paar andere meiden ging ze aan tafel zitten. Erg lekker leek het eten haar niet. Vandaag was het vooral frituur. De meeste kinderen vonden het heerlijk, Suzuki soms ook maar in mate. Die vettige troep kreeg ze soms niet eens door haar keel. Met een beetje saus moest het te doen zijn..
De ketchupfles die Suzuki gepakt had leek niet mee te willen werken. Net toen er wat uit scheen te komen ontplofte er een stofwolk. Kuchend en hoestend ging iedereen van de tafel weg. De rook loste op en een jongen met bruin haar zat op hun tafel. Op haar frituur zag ze een klein stukje shirt van de jongen. 'Verrassing.' Zei die grinnikend op een droge toon.
De meiden om haar heen begonnen wat te smoezen en keken geïrriteerd naar de jongen. Suzuki grinnikte om de zure blikken en ging weer naar de tafel. 'Wil je je stukje shirt terug?' Vroeg het meisje droogjes en zwaaide met het stukje shirt voor zijn ogen. Haar grijze ogen gingen kort naar de tafelpoten. 'Euhm.. Misschien beter dat je daar vanaf gaat. De spullen zijn hier niet zo stevig.' Een extra harde kraak van de tafel bevestigde haar advies.

Iruka merkte dat hij het met zijn super-ketchup-powers maar weer goed getroffen had: hij was recht voor een beeldschoon meisje beland. Dit had net zo goed de lokale dikzak kunnen zijn die weer eens een veel te groot bord friet had gehaald en deze frietjes liet verdrinken in de ketchup, dat was een stuk minder leuk geweest om op te belanden. Het was een zachte landing geweest, dat wel. Nee, in plaats van de lokale dikzak landde hij midden op de tafel waar een hoop meisjes van zijn leeftijd aan het eten waren. Over een leuke manier om nieuwe mensen te ontmoeten gesproken! Iruka merkte dat zijn ketchupfles-actie niet bij alle meisjes goed in de smaak viel, maar vrienden worden met hen zou hij vast wel. Het begin was er, en hoewel ze hoogstwaarschijnlijk een negatieve mening over hem hadden, was Iruka zo slecht nog niet. Hij was best aardig en goed om mee rond te hangen, tenminste, als hij in een serieuze bui was.
"Ja." glimlachtte hij, waarna hij het stukje shirt waarmee ze ietwat uitdagend voor zijn ogen zwaaide met een snelle beweging uit haar handen pakte. Het was jammer dat er geen weeskind in de zaal was die een of andere techniek had om zijn kleding aan elkaar te naaien, maar zo erg vond Iruka het niet dat zijn mouw gescheurd was. Het had wel iets, iets aparts.. Hij propte de afgescheurde mouw in zijn broekzak, geen zin om het stukje stof in de prullenbak te gooien en daarmee het leuke moment te verpesten. "Zal ik het uitproberen?" zei hij, terwijl er een uitdagende glans in zijn ogen te bespeuren was, waarna hij op zijn hurken ging zitten en op de tafel ging staan. Het arme meubelstuk liet nog meer protesterende kraken horen maar buiten dat wist het Iruka te houden, en dat had hij te danken aan zijn ervaring met het juist verplaatsen van zijn gewicht over een zwak oppervlak. "Zie je? Er gebeurt niets." zei hij met een subtiele knipoog tegen het meisje waarna hij de zaal rondkeek waar plotseling behoorlijk veel blikken op hem gericht waren.

De jongen pakte met een snelle beweging het stukje shirt uit haar hand. Een beetje verbaasd dat het stukje stof opeens was verdwenen keek ze naar de jongen. Suzuki vond een uitdagende glinstering in zijn ogen. Glimlachend keek ze hoe de jongen eerst op zijn hurken ging zitten en toen uiteindelijk op de tafel stond. De tafel wist het te houden maar je hoefde niet te vragen hoe. Elke minieme beweging die de jongen maakte kraakte het hout en het staal eronder jammerlijk mee. Hij was toch een beetje zwaar voor de tafel. Iets extra's zou het teveel worden en dan stortte het in. Als een soort bergbeklimmer die de Mount Everest had beklommen stond hij op de tafel. Grinnikend zag ze hoe ze een knipoog kreeg. Achter de jongen en eigenlijk overal in de kantine waren de kinderen omgedraaid om naar de jongen te kijken. De meeste hadden een schaapachtige blik in een ogen van ''wat is die gek aan het doen'' maar Suzuki vond het wel grappig. De meisjes met wie ze twee seconden geleden nog aan tafel had gezeten schoven wat stuurs dichterbij. De jongen was toch geen monster, waarom deden ze zo? Glimlachend wenkte ze hen om dichterbij te komen. 'Knap hoor, maar als je niet wilt dat ik je schoenen op eet kan je maar beter gaan zitten.' Zei ze plagend en schoof een stukje op. De rest van meisjes schoven naast haar aan en aan de andere kant van de tafel. Ze zeiden niks over de jongen maar ze leken hem ook niet weg te sturen.
Tevreden glimlachend legde ze haar eten weer op tafel. Nou die saus ging ze maar niet proberen. Wie weet, straks wou ze wat mosterd pakken floept er een meisje uit met een glinsterwolk. Zachtjes lachte ze om haar binnenpretje en keek langs de meisjes heen naar de kantine. Iedereen schoof langzaam weer terug op hun plek, bang dat ze iets spectaculairs zouden missen zeker. Met pretogen keek ze naar de jongen. Zou hij degene geweest zijn die vanmiddag zo'n rel gemakt had in het nabije klaslokaal? Nu ze hem zo zag met zijn fratsen zou het haar niets verbazen. Als je in een ketchupfles kon veranderen waren dieren een makkie. Het zou in ieder geval een hoop verklaren. 'Ik ben Suzuki Sayaka.' Stelde ze zichzelf voor. De meeste mensen dachten meteen aan het automerk Suzuki. 'Ik ben zo beroemd dat ze een automerk naam me vernoemd hebben.' Grapte ze, al vond ze het wel grappig. Hadden haar ouders expres naar een automerk vernoemd?

Het verbaasde Iruka dat de mensen in de zaal nog vreemd op stonden te kijken van zijn ‘act’. Natuurlijk stond lang niet iedere dag iemand op tafel rond te paraderen, maar ze waren toch wel wat gewend? Dit was toch het weeshuis voor mensen met bepaalde krachten? Waarom keken ze hem dan zo raar aan..? Iruka grijnsde lichtjes toen hij zich bedacht dat het vast zijn aantrekkelijke uiterlijk was die hen zo deed kijken. Natuurlijk was hij helemaal niet zo vol van zichzelf, maar af en toe vond hij het komisch om op deze manier te denken.
”Is je patat niet genoeg dan? Heb je zo’n honger?” grijnsde hij speels toen het meisje zei dat ze zijn schoenen zou opeten als hij niet ging zitten. Hmm, ze zagen er inderdaad wel een beetje smakelijk uit.. Soepeltjes ging hij van de tafel af en ging hij omgekeerd op een lege stoel zitten, naar haar toe gericht. Haar vriendinnen –tenminste, hij nam aan dat het haar vriendinnen waren- waren ondertussen ook weer dichterbij gaan zitten. Hij leunde met zijn ene arm nonchalant op de stoelleuning, waarna hij zijn blik wat af liet dwalen.
Hij kon een lach niet onderdrukken toen het meisje zich voorstelde als Suzuki Sayaka, erbij noemend dat ze zo beroemd was dat er een automerk naar haar vernoemd was. Natuurlijk was het maar een grapje en dat wist hij, want het automerk bestond al langer dan de zestien jaar die het meisje waarschijnlijk was. ”Ik ben Iruka. Jammer genoeg ben ik niet ‘zo beroemd’..” begon hij grinnikend, ”Er is geen automerk naar mij vernoemd.” voegde hij er met een glimlach aan toe. Hij noemde zijn achternaam expres niet, hij was niet bepaald trots op de naam van zijn familie. Ze waren bijzondere mensen, net als hij was, maar ze misbruikten hun krachten om voor elkaar te krijgen wat ze wilden, iets waar hij fel op tegen was. Ze hadden hem zelfs onder druk gezet en hem gedwongen het ook te doen, en dat was het moment dat Iruka besloten had dat hij daar niet langer thuis hoorde. Thuis was niet langer bij zijn familie. Hij had een jaartje gezwerfd en sinds deze week woonde hij op Degree. Een verandering waar hij eigenlijk best wel blij mee was.
”Waarom ben jij op Degree?” vroeg hij met een grijnsje, een vraag waarop hij twee antwoorden verlangde. Namelijk hoe ze hier terecht was gekomen en wat haar anders maakte dan de rest hier, namelijk wat haar speciale krachten waren.

Zonder te letten op haar mes of vork stopte ze een patatje in haar mond. Frituur at ze eigenlijk altijd zonder bestek. Al waren haar ouders vroeger nog wel is van de etiquette. Iruka heette de jongen dus. Interessante naam, ze had hem nog nooit eerder gehoord. Wat het meisjes meteen opviel was dat hij zijn achternaam niet genoemd had. Betekende dat hij er geen had of dat hij geheimzinnig wou doen? Glimlachend keek ze rond de tafel. Het was lekker druk vandaag, of kwam het omdat Iruka het gesprek van de dag leek te zijn? Het maakte niet echt uit, Suzuki vond het fijn om een beetje drukte om haar heen te hebben. Nu leek het wat meer op thuis. De drukte die ze gewend was in de winkel en thuis waar altijd wel iets te horen was. Hier op Degree was het soms akelig stil, heel stil. Vooral op je kamer kon je je helemaal afsluiten van de buiten wereld. Terwijl Degree al degelijk afgelegen lag van de bewoonde wereld. Suzuki schoof haar overvolle bord van zich af. Het meisje had al geen honger meer. Die frietjes leken wel gebaad te hebben in het vet. Het droop er gewoon van af. Hoe vies. Een van de dingen die ze niet lekker vond was te vettig. Op haar kamer had ze vast nog wel iets liggen wat ze kon eten mocht ze alsnog honger krijgen. Nu hield ze haar aandacht op de jongen Iruka. Hij was grappig en Suzuki wist zeker dat hij erg aardig was. Hij had in ieder geval een goed gevoel voor humor dat was zeker. Suzuki had echt een hekel aan mensen die als enige lachte om hun eigen domme grapjes, of gemene grapjes die ten koste gingen van anderen.
Suzuki tikte met haar vinger zachtjes tegen haar kaak. Waarom ze in Degree zat. Het was alsof een donkere wolk over haar heen viel. Haar oogleden zakten kort naar beneden. God wat had ze een hekel eraan om terug te denken. Het was al zo lang geleden en alsnog kon ze het niet vergeten. De pijn sleet niet zoals ze gedacht had. Iets wat Suzuki gehoopt had op de dag dat ze alleen was. Haar ogen opende zich weer. 'Ow niks bijzonders, een tragisch ongeluk in mijn ouders winkel.' Sprak Suzuki met een onbezorgde glimlach. Een fake lach weliswaar, niet dat het verscheel maakte van haar normale lach. Soms deed ze het wel vaker. Een zachte roze geur kwam van haar af. Suzuki snoof het op en kalmeerde wat. Zoveel beter, een beetje rust. Alleen niet te veel anders werd ze suffig, dan moest Iruka haar wakker schudden. Dan zou hij zeker in een wekker of toeter veranderen, nee doe maar niet. Suzuki vond het wel erg kinderachtig dat ze nog steeds niet kon praten over het verleden. Tijd zal het helen zei iedereen na de begrafenis. Een beetje wrang wat zij ondervonden had. Want tijd heelde niet, want vergeten gebeurde ook niet.
Suzuki stond op en pakte haar blad, ze had geen honger dus kon ze het net zo goed weggooien. Nadat ze haar blad had afgegeven liep ze terug naar de tafel. 'Waarom zit jij eigenlijk in Degree? Je bent hier nog niet lang, ik heb je nog nooit eerder opgemerkt.' Suzuki wist zeker dat ze Iruka had opgemerkt. Met zijn streken en krachten, dat kon niet anders.