Even the nicest of souls sometimes just want you to shut your whore mouth x

[Alleen Alice&Izaya!]

"Leuk voor je," sprak ze nors, maar het was wel duidelijk dat dat niet helemaal zo was. Izaya stond met een brede glimlach op, liep naar het bed tegenover hun en pakte zijn bontjas. Er klonk een zachte miauw en hij voelde Neko tegen zijn benen aan aaien. Hij pakte het diertje op en liep weg. "Beterschap," sprak hij rustig en ging weg. Hij opende de deur, zag de meisjes die daarnet hadden gestaan en ze giechelde even kort. "Hallo dames," zei hij en liep naar hun toe. Hij knoopte rustig een gesprek aan, liet Alice maar voor wat het was.

--- volgende dag x

Het was rond twaalf uur en Izaya zat aan een tafel met een boterham voor zich. Hij at niet zo veel, zat meer te roddelen met de mensen om hem heen.
"En toen gaf ze hem een klap in zijn gezicht."
"Nee toch?"
"Ja toch?"
"Nee!"
"Ja echt!"
Hij nam een hap van zijn boterham en keek het groepje aan. Hij slikte zijn eten door en keek hun nog allemaal aan. "Nee echt waar! Ik zag het toch zelf?" hij grijnsde breeduit. De jongen rechts schudde zijn hoofd even en keek hem serieus aan. "Je moet niet zo maar mensen hun relatie gaan verpesten. Dan krijg je slecht karma." Hij schudde zijn hoofd terwijl hij hem aankeek, de jongen keek Izaya daarbij niet begrijpend aan. "Karma, das nou echte bullshit."
"Haha, Izaya, misschien dat jij daarom nooit een vriendinnetje hebt!" Het groepje lachte, hij begreep niet wat er zo grappig was.
"Je weet best dat ik wel iemand kan krijgen, ik kan alleen niet van hun houden als een individu.. En daar geilen de meeste mensen niet zo op."
"Je bent echt een homo soms."
"Ja, wat dan nog?" gromde Izaya de jongen toe.

Aan het matras te voelen, wist ze dat de jongen op stond. Eindelijk. Er klonk een mauw en Alice fronste even. Waar kwam die kat nou weer vandaan? Ze zag de jongen weglopen met een zwarte kat.
"Beterschap." Ze snoof, pakte moeizaam de dekens bij het voeteneinde en trok die over haar heen, nadat ze haar petticoat had aangedaan. De deur stond op een kiertje en ze hoorde hoe hij aan het praten was met die meiden. Dankzij haar kracht kon ze ook goed horen, als ze dat wou. Er ging even een steek van jaloezie door haar heen - waar die vandaan kwam, wist ze ook niet - en ze trok de dekens over haar heen. Al snel viel ze in slaap.

~de volgende dag

Hoe lang had ze geslapen? Het was aan de eind van de ochtend dat ze in slaap was gevallen, en opnieuw aan het eind van de ochtend dat ze wakker werd. Meer dan 12 uur.. Dat was wel heel veel. Nog nooit had ze zoveel geslapen. Alice rekte zich uit en ging op de bedrand zitten, keek met half open ogen de kamer door. Er was niemand. Ze trok een zwarte broek aan, aangezien dat de enige was die ze had en ze wou gewoon eens simpel doen, met een zwart T-shirt met een rood en witte afdruk. Aan de broek zaten van die bandages, die aan beide pijp vast zaten. De broek had wijde pijpen, maar zat toch comfortabel. Ze liep naar de douches met haar toilettas om zichzelf wat op te frissen.
Het was een kwartier later toen ze opeens de meiden in de gang tegen kwamen. Ze waren op weg naar de kantine, aangezien het lunchtijd was. Alice had haar haren in krullen over haar schouders heen laten vallen. Ze deed het niet zo vaak, maar omdat ze er normaal lang over deed en ze harstikke honger had, liet ze ze haar haar maar los.
“Hè kijk, je vriendje is er ook!” zei een van de meisjes blij toen ze net de kantine binnen waren en ze wees. Alice duwde haar omver, waardoor de stopte met wijzen.
“Niet struikelen,” mompelde ze onschuldig. Ze had voldoende geslapen en was wat op krachten gekomen, maar toch was ze nog wel wat verzwakt en kon ze bijvoorbeeld geen muur meer in beuken. Ze zette een kom soep op het dienblad wat ze had en een kleine salade. Vervolgens ging ze de meiden maar achterna, aangezien het nogal vol was en ze geen zin had om een tafeltje alleen te gaan zoeken. Het meisje dat ze omver had geduwd, keek haar pisnijdig aan, waarna Alice haar een death-glare gaf en ze weg keek, een beetje bang. Ze gingen aan een tafeltje aan de rand van de kantine zitten, 8 meter vanaf de tafel waar Izaya zat vandaan. Izaya.. ze noemde hem voor het eerst bij de naam, wat eigenlijk ook kwam doordat de meiden meteen over hem begonnen te praten.
“Het is mijn vriendje niet,” mompelde ze toen de meiden hem haar vriendje noemden, maar ze luisterden niet. Alice’s gezicht vertrok en met een kleine handbeweging schoof ze het dienblad van de ‘leidster’ van de groep op de grond.
“Waarom doe je dat?!” riep een meisje verontwaardigd en beiden stonden ze op.
“Ik heb geen vriendje gehad, nog nooit, en als je zo door gaat, vallen er klappen!” De twee stonden tegenover elkaar. Alice was met haar 1,74 net iets groter dan het meisje.
“Meiden, kappen!” riep het kleinste meisje, en ze zaten opeens weer op de stoelen. Alice begon van haar soep te eten en het meisje waar ze zonet tegenover had gestaan, liep weer naar de kantinejuffrouw om nieuw eten te halen.
Alice ging, toen ze klaar was met eten, in haar eentje op de vensterbank zitten, in een hoekje. De woede was wat ingedaald, toch had ze nog steeds neigingen om van alles en nog wat naar het hoofd van het meisje te gooien. De kantine stroomde langzamerhand leeg, tot er maar een stuk of 20 mensen over waren. De meisjes stonden op, wierpen haar nog een geïrriteerde blik toe, die ze beantwoordde met een death-glare, en liepen weg. Vreselijk waren ze.
Vanuit haar ooghoeken zag ze de jongen naar haar toe lopen. Oh god, straks dan kreeg ze van hem ook nog een preek, of deed hij weer irritant.

"Nou.." Izaya gaf de jongen een dodelijke blik. Als hij maar niks ging zeggen. Izaya was normaal vrij kalm, maar zelfs iemand als hij had wel eens prikkelbare momenten. De jongen keek hem even aan en grijnsde daarna breeduit. Hij kende die grijns, die had hij zelf ontdekt.
"Ik vind je best wel een flikker."
"Niet iedereen vind two girls one cup geweldig."
"Jongens!" het meisje links van hem stond op en keek Izaya aan. Hij keek terug en de jongen naast hem keek het meisje ook aan. "Kunnen we niet eens meer normaal eten zonder dat er ruzie komt?" De jongen knikte even maar Izaya stond al snel genoeg op. Als het zo moest, dan wou hij niet eens meer eten.
"Wie gaan er mee?"
Enkele meisjes stonden op en een andere jongen. Dan waren ze met z'n vijfen, met Izaya erbij geteld. Hij liep naar links, merkte Alice op en twijfelde of hij erheen zou gaan. Uiteindelijk liep hij straal langs haar en praatte verder met zijn vrienden. Het was net als toen met Shizuo, toen rende die ook altijd weg of ontweek ie de jongen. Uiteindelijk stond het groepje bij de uitgang van de kantine, waar ze een beetje stonden te kletsen en alles.

Gelukkig, het groepje waarmee hij liep, boog af en ging richting de uitgang. Inclusief hem. Ze zuchtte opgelucht. Vanuit haar ooghoeken volgde ze het groepje, wat vervolgens bij de kantine-uitgang bleef staan. Waarom had ze het gevoel dat ze op hem af wou lopen? Waarom vond ze het vervelend dat hij haar negeerde? Ze zette haar benen ook op de vensterbank en leunde met haar rug tegen het stukje muur achter haar. Haar blik ging naar buiten. Waarom wou ze het? Alice balde haar vuisten, had zin om het raam kapot te slaan. Sinds ze de jongen had ontmoet, kon ze een groot gedeelte van haar tijd alleen maar aan hem denken. Ze was bang om hem te ontmoeten, vroeg zich af of hij expres had gezegd dat hij haar vriendje was. En had hij gezoend met Shizuo? Het was een van de dingen die ze eigenlijk niet geloofde, aangezien het zo onwerkelijk klonk. Achja, er liepen hier wel meerdere gaypairings rond, al vroeg ze zich af waar Shizuo nu was. Hadden ze met elkaar? Of hadden ze alleen maar gezoend?
Onder het denken waren haar ogen dicht gegaan en was haar ademhaling omlaag gegaan, waardoor het leek alsof ze sliep. Eigenlijk deed ze dat ook, half dan. Ondanks dat ze wel meer dan 12 uur geslapen had, voelde ze zich toch nog steeds een moe, maar kon ze toch de vermoeidheid onderdrukken als ze dat wou.

"Hoe zit het eigenlijk met jou en Shizuo?"
"Hoe bedoel je?"
"Nou, je weet wel.. Of jullie een setje zijn of niet? Er gaan namelijk geruchten rond.."
"Dat ik zwanger ben?" hij grijnsde breeduit en het meisje keek hem even aan met een 'what the fuck' hoofd maar begon daarna te lachen, het groepje lachte mee. Zo grappig was hij niet, maar dat hele groepje was humorloos.
"Nee, maar, even serieus Iza. Hoe zit het nou?"
"Naja, je weet hoe ik ben.. En als je dat in overweging neemt, is de enige logische verklaring dat we gezoend hebben en zo, maar dat we niks hebben. En ik denk ook niet dat dat gaat gebeuren."
"Zou toch wel epic zijn."
"Uhu," zei hij afwezig, zijn blik was naar Alice gewend. Het leek weer alsof ze elk moment in elkaar kon zakken, al had hij om de een of andere reden niet het gevoel dat dat ging gebeuren. Hij krabde even aan zijn wang en hij hoorde wat stemmen en gelach en begon ook maar te lachen, al wist hij niet waar het over ging.

Na tien minuten drupte het hele groepje af en Izaya bleef achter met een ander meisje. Die zei dat ze moest gaan en hij knikte. Na afscheid te hebben genomen draaide hij zich naar Alice. Ze was interessant. Hij was niet zo'n type dat snel nerveus was, maar zijn handen voelde toch wel wat klam als hij naar haar toe moest. Uiteindelijk deed hij het toch, had zijn bontjas in zijn kamer gelaten. "Bozu," zei hij (Japans voor 'hey kleine') en voelde de neiging om met een hand door haar haar te gaan, maar deed het niet. Dat zou ze niet waarderen. Stiekem was hij maar vier centimeter groter dan haar, misschien niet eens dat. Hij was ook zoveel kleiner dan Shizuo, maar dat vond hij niet erg. Bij Alice voelde hij zich er minder prettig bij, maar hij kon er niks aan doen.
"Je ziet er moe uit," begon hij weer eens, "wil je niet weer gaan liggen? Niet dat je je niet red maar.. maar.." voor de eerste keer in tijden kwam hij niet helemaal uit zijn woorden. Hij kuchte een paar keer en slikte daarna. "Sorry, er zat wat sla in mijn keel van die lunch." zei hij toen dus maar.

Het zat wel lekker zo. Niet echt comfortabel, maar wel ontspannend. Haar hoofd leunde tegen het koude raam aan. Vannacht had het vast weer geregend, waardoor het buiten nat en vies en koud was. Allemaal tegelijkertijd. Wow, dat was een wonder. Er klonk gelach, vast van het groepje van de jongen vandaan. Haar ogen schoten weer open toen ze bijna helemaal in slaap dreigde te vallen. Alice keek naar buiten, naar de kindjes die in de modder speelden. Ze fronste. Zelfs toen zij zo klein was, had ze dat niet gedaan. Waren die kindjes gek ofzo? Ze gaapte even, sloot haar ogen weer. Ze schrok een beetje op toen er na een poosje naderende voetstappen klonken en opende haar ogen.
"Bozu." Ze kende het woord niet, maar ging er vanuit dat het een scheldwoord was, waardoor haar gezicht even lichtelijk vertrok. Eerst wou ze naar hem toe en wou ze dat hij haar niet negeerde, maar nu was het meteen andersom. Wat the fuck was er met haar aan de hand? Was ze gek geworden of zo? Had ze maar haar medicijnen in genomen, ze was ze gewoon vergeten en nu werd ze om elk klein dingetje boos. "Je ziet er moe uit," begon de jongen. Ze gromde, wendde haar blik af naar buiten. "Wil je niet weer gaan liggen? Niet dat je je niet red maar.. maar.." De jongen stotterde. Deed hij dat vaker?
“Het gaat prima met me!” riep ze boos. Hij kuchte, alsof er iets vast zat ofzo.
"Sorry, er zat wat sla in mijn keel van die lunch." Sinds wanneer interesseerde haar dat? Sinds nooit. Dus die jongen moest gewoon zijn mond dicht houden en gewoon weer weggaan. Ze wou niet boos worden. Straks kreeg ze weer een woedeaanval en deed ze haar lichaam weer zeer, of verwondde ze de jongen. … Waarom in godsnaam maakte ze zich zorgen om het feit dat hij anders gewond zou raken? Dat was toch zijn eigen schuld? Haar gedachten maakten een tweestrijd, waardoor ze een beetje hoofdpijn kreeg. Verdomme.

"Het gaat prima met me!" riep ze kwaad naar Izaya en hij wist even niet wat ie verkeerd had gedaan. Hij ging aan deandere kant van het raam zitten, er zat net geen meter afstand tussen de twee. Hij zei gewoon niks meer. Alles wat ie zei kwam er verkeerd uit. Nou ja, hij vond dat van niet, maar het meisje vond van wel. Hij keek haar gewoon een beetje aan. Ze was echt heel erg knap. Dan moest je even de kleren, haar lichaam, het haar vergeten. Dat was natuurlijk allemaal wel goed en wel, maar ze had een heel mooi gezicht. Nog steeds vond hij haar ogen het mooist. En ze droeg haar haar los, het was langer dan hij had gedacht. Het was echt van dat haar dat je wou dat ze naast je zat, je een arm om haar heen kon leggen om er dan vervolgens met een vinger in te spelen. Ook dat zou hij maar niet doen. Hij haalde met een hand zijn pony weg van zijn gezicht, tenminste, hij streek het opzij. Hij had heel wat meisjes gezien, maar zij was echt wat anders. Helaas was ze dan ook nog zo onbereikbaar. Of was het juist die ongeïnteresseerde houding die hem zo aantrok? Normale mensen waren voor hem open boek, maar zij was moeilijk. Nog moeilijker dan Shizuo.
Alle dingen die hij dacht, alles wat hij wou zeggen, zei hij niet. Het was niet zo zeer dat hij het niet durfde, maar hij wou haar niet van streek maken. Te laat. Hij draaide zich weg, keek uit het raam naar enkele kleine kindjes die zaten te discussiëren over wat ze moesten doen. Of vadertje en moedertje speelde. Wist hij veel, hij hoorde ze niet.

Ze hield de jongen vanuit haar ooghoeken in de gaten toen hij aan de andere kant van het raam ging zitten. Ze voelde zich nerveus worden, liet dit alleen niet merken. Ze herinnerde zich dat ze eerst zo aardig tegen de jongen had gedaan, omdat hij dat ook tegen haar had gedaan. Toen had hij haar gewoon uitgelokt met flirten en was ze boos op hem geworden. En nu, nu zaten ze in de kantine en deed hij aardig tegen haar, maar was ze nog steeds boos op hem. Door hem voelde ze zich raar, voelde haar buik elke keer dat hij sprak alsof iemand er helium in had gedaan en werd ze nerveus. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat hij naar haar keek. Daar werd ze ook nerveus van. Door die nerveusheid werd ze boos en reageerde ze zich af op de verkeerde persoon. Maar toch vroeg hij er om. Het was stil, haar ogen staarden naar buiten en haar oren luisterden naar een klein groepje kinderen dat ergens in de kantine nog aanwezig was.
“Dziękuję za to, co zrobiłeś,” mompelde ze kortaf. Zo, nu had ze hem bedankt en voelde ze zich veel beter. Alice zuchtte en sloot haar ogen weer sloeg haar armen om haar opgetrokken knieën en probeerde zich meer te ontspannen. Al snel tikte de regen tegen de ramen en toen ze haar ogen even een beetje open deed, zag ze dat de kinderen naar binnen renden en grinnikte ze even. Stomme kinderen. Moesten ze maar niet buiten spelen.

Het was nog steeds stil en Izaya keek naar buiten. Het begon iets harder te regenen. Het water maakte geluid terwijl het tegen het raam landde en hij zuchtte een keer. Hij sloot zijn ogen en liet even denken hoe het zou zijn. Hij zag het al gebeuren dat ze net terugkwamen van een of ander strandfeest. Ze zette zich samen neer op de bank. Hij lag tegen de leuning aan en zij zat tussen zijn benen half te slapen. Zijn vest rook nog naar het kampvuur, maar zij droeg zijn vest omdat het buiten regende. Het was net zulk weer als dat het op dat moment buiten was, koud en nat. En hij wou alleen nog binnen blijven met haar. Maar ja, hij was nou ook niet echt een persoon die heel lang bij een meisje of jongen bleef.
"Dziękuję za to, co zrobiłeś." zei het meisje, maar hij keek niet op of om. Hij wist toch niet wat het betekende. Waarschijnlijk weer binnensmondse scheldwoorden. Hij liet het maar allemaal gaan, hij wist niet eens meer waarom hij daar zat. Nou ja, jawel, hij wou bij haar zijn.. maar niet op de manier waarop het nu ging.

Ze wachtte af wat de jongen zou gaan zeggen als antwoord, maar hij zei niks. De lichte grijns die ze had gehad toen de kindertjes naar buiten gingen, verdween. Hij dacht vast dat ze hem weer uitschold. Maar.. ze durfde het gewoon niet te zeggen in het normaal Nederlands. Ze was ook bijna vergeten dat hij pools niet verstond, wat niet echt handig was. Haar blik ging even naar de jongen en toen naar de kantine-ingang toen haar naam werd geroepen. Oh, de leidster van het groepje wou vast wraak nemen. Haar gezicht vertrok en ze sprong van de vensterbank af, liep recht op mevrouw huppeltutje af.
“Ja?” vroeg Alice een beetje geïrriteerd. Pas toen zag ze het kleine meisje wat achter haar stond en bang leek, of huilde. Wat was er aan de hand? En toen opeens leek de wereld een kwartslag te draaien.Al haar gedachten schoten opeens door haar hoofd. Gedachten over vroeger, over nu.. Over.. Izaya.. Ze greep naar haar hoofd, aangezien die pijn begon te doen, en zakte door haar benen, belandde met haar knieën op de grond. Ze dook ineen en de tranen begonnen te stromen.
Niemand hield van haar.
Niemand..
Beelden van haar ouders schoten voorbij. Haar moeder en stiefvader. Haar moeder haatte haar, dankzij haar vader belandde ze in het gesticht.
Niemand..
De geestelijke pijn werd erger en erger, steeds kwaadwillende gedachten tolden door haar hoofd. Haar ogen staarden in het niets, op een gegeven moment leek het ook alsof niks meer bestond. Alice hyperventileerde.
Niemand..
Steeds sneller..
Niemand..
…
De wereld was beter af zonder haar..
Opeens stopte alles en ging er een hevige pijn door haar heen, maar stopte het vlak daarna. Alles leek te draaien en ze hoorde stemmen, stemmen die zich niet in haar hoofd bevonden. Haar ogen gingen open en alles leek te draaien. De laatste hatelijke gedachte galmde nog door haar hoofd.
Waarna ze op de grond viel.

"Alice." klonk er. Het was een vrouwen stem en Alice zelf stond op van de vensterbank en reageerde. Izaya keek even die kant uit, hij hoorde lichtelijk gesnik. Hij stond op en liep erheen, toen hij opeens zag dat Alice haar handen in haar haar had en in elkaar zakte. Hij rende erop af en stopte toen hij aankwam, wat niet zo lang duurde.. nog geen vijf seconden, maar het was dramatischer dan gewoon lopen. Hij observeerde voor een aantal seconden wat er gebeurde, zag dat er een klein meisje lichtelijk aan het huilen was, dat de 'leider' waarmee hij zo fijn had gepraat een grijns rond haar mond had en dat Alice in elkaar zakte. Hij stapte voor Alice, ging op zijn knieën en hield haar bij haar schouders vast, zodat ze niet omviel. Het was duidelijk dat als hij losliet, dat wel zou gebeuren. Ze was een slappe noedel in zijn armen. Hij wendde zich tot het kleine meisje, maar merkte al gauw wat er aan de hand was.
"Izaya, wat doe je bij... dat?"
"Alice is een vriendin van me. Min of meer." sprak hij. Ze zagen hem toch nog binnenkomen met haar? Ze hadden nog gevraagd of het zijn vriendin was. Rare meiden. Hij had een keer met hun gesproken en opeens waren ze totaal vergeten dat hij Alice ook nog kende.
Zijn ogen gaven een roze gloed en de leider zakte abrupt in elkaar.
"Het brandt! Het brandt!" klonk er en zijn ogen gloeide iets intenser. Hij keek even kort naar het kleine meisje, en knikte met een naar boven beweging naar haar. Ze knikte terug en rende hard weg, hij hoopte dat Alice zich beter zou voelen nu het kleine meisje weg was. En die huppel pijn had. Hij stelde een barrière in, waardoor geen enkele kracht nog bij hem of Alice kon komen. Helaas betekende het dat het meisje haar organen ook niet meer aan het verbranden waren, want hij kon geen barrière instellen en een van zijn andere krachten gebruiken tegelijk. Alice steunde zowat tegen hem aan, anders viel ze voorover. Zodra ze een beetje bijkwam, zou ze waarschijnlijk van hem afstribbelen en zeggen dat hij een pervert was, of iets in het Pools en weer kwaad weglopen. Maar ja, dan deed ze dat maar. Alles beter dan dat ze pijn leed.

Handen zorgden er voor dat ze niet op de grond viel. Dezelfde handen die dat de vorige dag ook hadden gedaan. Dankzij die handen voelde ze dat ze trilde en schokte door de snikken, die ze probeerde tegen te houden. Nu leek ze opeens heel zwak, doordat ze huilde. Maar dat was ze niet. Toch was ze nog even in shock door de gedachtes die ze had gehad. Al die negatieve gedachtes.. Alice hield haar hand voor haar mond en kneep haar ogen weer dicht, in hoop dat het gesnik zou gaan stoppen. Er klonk geschreeuw, maar ze negeerde het. Er zaten nog steeds negatieve gedachtes in haar hoofd, die ze een voor een moest verwijderen. Langzamerhand waren ze bijna allemaal weg, maar stopte ze bij Izaya. Nee, die mochten lekker blijven zitten. Ze wreef de tranen uit haar ogen, schrok zich dood toen ze recht in het gezicht van de jongen staarden.
“Blijf uit mijn buurt!” riep ze en ze trok zijn handen weg, duwde hem achteruit en rende weg. Al snel kwam de leidster haar achter na. Haar eigen passen vertraagden een beetje.
“Alice!” riep ze, maar Alice liep stug door. Plotseling raakte een hand haar schouder aan en draaide ze zich om, beukte ze het meisje tegen de muur aan die brak. Het meisje leek de rotsblokken te manipuleren, waardoor ze bijna ongedeerd bleef. “Mis!” grijnsde ze. Alice wist niet meer wat ze deed, maar ze wist wel dat het eindigde in veel puinhoop, bebloede handen, een kras op haar gezicht en armen en de leidster die gillend weg renden. Haar ogen staarden naar haar handen. Shit. Nu moest ze weer naar de eerste hulp. Grote kans dat ze die vrouw aan viel als ze iets verkeerds zei. Nouja, dan was het niet haar schuld, tenminste. Haar ogen gingen even de gang door en haar blik kruiste die van de jongen, die even verderop stond en vast naar het schouwspel had zitten kijken. Alice wierp de jongen een death-glare toe en draaide zich om, liep de andere kant op. Hopelijk bleef de jongen ook uit haar buurt. Maar dat zou ze nooit kunnen zeggen.

[Topic uit]

» Just shut up!