If she cries that first tear, the tears will not stop rainin' down.

What happened to us? I heard that it's me we should blame. What happened to us? Why didn't you stop me, from turning out this way?
And know that I don't hate you. And know that I don't wanna fight you. And I will always love you. But right now I just don't.

Mayhem las de brief nog een keer door en tikte met haar pen op het papier. Klopte het zo wel? Ze had nog contact met haar moeder, maar die weigerde haar van Degree te halen. Iets wat ze nooit had begrepen. Ze beet even op haar onderlip en kneep haar ogen samen. Ze vouwde het papiertje samen, propte hem in de envelop en liep naar de stad.

Toen ze daar aankwam, liep ze naar de brievenbus, waar ze hem in stopte. Vervolgens rende ze hard weg. Het was pas moeilijk geworden toen ze dat ding op de post had gedaan. Het drong ook pas echt door nadat ze het in de bus had geduwd. Ze voelde tranen over haar wangen stromen en viel een keer voorover, in het gras. Ze stribbelde overeind en rende naar het meer, en liet zich vallen in het gras. Ze snikte zachtjes en lag langs de kant van het water. "Aaaah!" schreeuwde ze zo hard als ze kon en liet even alle woede eruit. Het was echt zo'n tienermeisje-gil, gewoon typisch voor een veertienjarige. Waarom wou haar moeder haar niet? Was ze echt zo vreselijk dat haar bloedeigen moeder haar niet eens moest?
Na een half uur constant gesnik bedaarde ze, tot het alleen zacht gesnik was en een versnelde ademhaling. Ze kon er met d'r hoofd niet bij wat ze had misdaan. Was het d'r eeuwige gepraat? Ze werd ook zat van het feit dat ze altijd vrolijk moest zijn. Dat ze nooit mocht huilen. Als ze huilde, was ze zwak. Zwak voor alles en iedereen. Maar voor het grootste deel, voelde ze zich dan zelf zwak.

Iedereen welkom!